Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΙΥΛΟΣ ΟΤΑΝ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

                   

 

Όταν αναστήθηκε ο Χριστός, οι στρατιώτες, πού φύλαγαν τόν τάφο Του καί ήταν πολλοί, δωροδοκήθηκαν από τούς Εβραίους, γιά νά μή πούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε, αλλά ότι κλάπηκε από τούς Αποστόλους! Ο Χριστός θάφτηκε μέ τόν Ιουδαϊκό τρόπο ταφής. Άλειψαν τό σώμα Του μέ παραφίνη (κολλητική ουσία), έντυσαν τό κεφάλι μέ τό σουδάριο καί τό σώμα μέ σεντόνια.

Άν όμως οι Μαθητές τού Χριστού έκλεβαν τό σώμα τού Χριστού, τά ενδύματά Του πώς βρέθηκαν μέσα στόν τάφο; Δηλαδή έκλεψαν τό σώμα τού Χριστού, βγάζοντας πρώτα τά ρούχα Του; Αστεία πράγματα!

Εξάλλου η παραφίνη, πού άλειψαν τό σώμα τού Χριστού, θά ήταν η αιτία, τό σεντόνι νά γίνει ένα μέ τό δέρμα τού Χριστού. Ο Χριστός έμεινε 33 ώρες στόν άδη (από τίς 3 τό απόγευμα τής Παρασκευής έως τά μεσάνυχτα τού Σαββάτου), όσα ήταν δηλαδή τά χρόνια τής επίγειας ζωής Του. Εκεί στόν άδη, ο Χριστός κήρυξε καί όσοι Τόν πίστεψαν, πήγαν μαζί Του στόν Παράδεισο, όταν Αναστήθηκε. Η πρώτη, πού πληροφορήθηκε τήν Ανάσταση τού Κυρίου, είναι η Θεοτόκος από άγγελο Κυρίου.

Μετά τήν Ανάσταση τού Χριστού, δέν ισχύει τό μνήσθητι πού είπε ο ληστής πάνω στό σταυρό. Τό μνήσθητι ίσχυε στήν Παλαιά Διαθήκη. Μετά τήν Ανάσταση, άλλαξε ο τρόπος σωτηρίας τού ανθρώπου καί υπάρχει τό βάπτισμα, η εξομολόγηση καί η θεία Κοινωνία. Πλα νώνται επομένως αυτοί πού λένε καί είναι πολλοί δυστυχώς, ότι εγώ ένα μνήσθητι θά πώ στά τελευταία μου, μιμούμενος τόν ληστή καί έτσι θά σωθώ! Έξαλλου τί μνήσθητι θά πείς, άμα σέ πατήσει αμάξι, τρελλαθείς ή πεθάνεις ξαφνικά καί ακαριαία; Θέλει προσοχή αυτό τό θέμα!

Η «πρώτη» λεγομένη Ανάσταση έχει σχέση μέ τήν κάθοδο τού Χριστού στόν άδη. Εκεί ο Χριστός κήρυξε καί όλοι όσοι Τόν πίστεψαν καί Τόν δέχτηκαν τούς ανέστησε καί πήγαν στόν παράδεισο.

Όλοι όσοι πρωταγωνίστησαν καί συνέβαλαν στήν Σταύρωση τού Χριστού, είχαν φρικτό τέλος.

Μετά τήν Ανάσταση, όταν πεί ο ιερεύς τό Χριστός Ανέστη, ακολουθεί η Αναστάσιμη Ακολουθία, αλλά οι περισσότεροι φεύγουν από τήν Εκκλησία, γιά νά πάνε στά σπίτια τους καί νά φάνε τήν μαγειρίτσα. Αυτό τό γεγονός λυπεί τό Χριστό καί ζημιώνει τόν πιστό. Λέει ο Δαβίδ 1050 χρόνια π.Χ. χαρακτηριστικά: Αναστήθηκε ο Θεός καί διασκορπίστηκαν οι εχθροί Του.

Εχθρούς τούς αποκαλεί ο Δαβίδ, αυτούς πού φεύγουν πιό νωρίς από τήν Εκκλησία, τήν ημέρα τής Αναστάσεως. Μέ αυτόν τόν τρόπο, οι άνθρωποι κολάζονται καί χάνουν τήν ψυχή τους. Μάλιστα πολλοί από αυτούς, πού φεύγουν στό Χριστός Ανέστη, πάνε μετά μέ τήν λαμπάδα καί τό Αναστάσιμο Φώς, νά σταυρώσουν τήν οροφή τής πόρτας τού σπιτιού τους, γιά νά κρατήσουν τάχα μακριά από τό σπίτι τους τό διάβολο.

Δυστυχισμένοι άνθρωποι! Αφού φύγατε νωρίτερα από τήν Εκκλησία, έχετε τόν διάβολο μέσα σας καί ο πονηρός σάς εμπαίζει. Αυταπατώνται έτσι οι άνθρωποι, νομίζοντας ότι έκαναν Πάσχα!

Άν ο Χριστός δέν Αναστήθηκε καί δέν είναι Θεός, δέν υπάρχει σωτηρία γιά τόν άνθρωπο. Αλλά, δόξα σοι ο Θεός, καί Αναστήθηκε καί Θεός είναι.

Ο τάφος τού Χριστού, είναι κενοτάφιο, αφού ο Χριστός Αναστήθηκε καί δέν υπάρχει τό Σώμα Του εκεί. Ήταν καί καινοτάφιος, αφού κανένας άλλος άνθρωπος, δέν είχε θαφτεί ποτέ εκεί. Ήταν ο πρώτος, πού θάφτηκε σέ εκείνον τόν τάφο.

Εμείς οι Ορθόδοξοι θά κατακριθούμε, από τόν κενό τάφο τού Χριστού, αλλά καί τόν κενό τάφο τής Παναγίας μας. Οι άλλοι (ετερόδοξοι), θά κατακριθούνε από τόν γεμάτο τάφο τών αρχηγών τους. Εμείς θά κατακριθούμε, γιατί δέν πιστεύουμε στήν Ανάσταση τού Χριστού καί οι άλλοι θά κατακριθούν, γιατί πιστεύουν σέ πεθαμέ- νους ανθρώπους.

Τήν Ανάσταση τού Χριστού, ο σατανάς τήν μισεί. Γι' αυτό καί όταν πείς, Χριστός Ανέστη, σέ ένα αιρετικό, τό μόνο πού δέν θά σού πεί είναι, Αληθώς Ανέστη!

ΤΟ ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Την Αγία Τεσσαρακοστή των Χριστουγέννων τελείται το καθιερωμένο και ευλογημένο Ιερό Σαρανταλείτουργο στο υπέρ ελέους, σωτηρίας και θεραπείας ψυχών και σωμάτων πάντων ημών και υπέρ αναπαύσεως και συγχωρήσεως πάντων των κεκοιμημένων αδελφών ημών.

Στην Θεία Λειτουργία τελετουργείται ή μυστική σχέσις του πιστού με τον Σωτήρα Χριστόν και κορυφώνεται στο υπέρτατο και πλέον φρικτό μυστήριο της Εκκλησίας μας, στην Θεία Ευχαριστία. Πόσο χαρίζει ευφροσύνη και παλμό στην καρδιά ή σκέψις ότι όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί αποτελούν μια πνευματική βασιλεία του Θεού, ένα σώμα, ένα πνεύμα, ένα κλήμα με πολλά σταφύλια! Σ' όλους βασιλεύει ό Ιησούς Χριστός και σ' όλους ζει το Πνεύμα του Θεού. Θαυμαστή είναι ή θεία Λειτουργία με την πλατειά εκείνη αγάπη, πού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, όχι μόνο τον επίγειο αλλά και τον ουράνιο. (Άγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης, έκδ. Ί, Μονής Παρακλήτου )

Όχι μόνο όμως οι ζώντες ωφελούμεθα αλλά και οι κεκοιμημένοι τα μέγιστα ωφελούνται από την αναίμακτο θυσία, καθώς τονίζει ό Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης: όταν αποχαιρετήσουμε τον προσφιλή μας νεκρό με τον τελευταίον ασπασμό, δεν τον λησμονούμε για πάντα αλλά καθ' εσπέρα και πρωί δεν παύονται αι υπέρ του τελευτήσαντος προσευχαί έπειτα τα νόμιμα και συνηθισμένα μνημόσυνα εκτελούνται, έξαιρέτως δε και κυρίως ή καθ' ημέρα αναίμακτος θυσία (θεία Λειτουργία), παρά την οποίαν κανένα άλλο δεν είναι τόσον ωφέλιμο εις τους κεκοιμημένους μήτε τόσης ευφροσύνης αίτιον και φωτισμού και ενώσεως προς τον Θεόν, καθώς αυτό, διότι αυτό το ίδιον Αίμα του Κυρίου είναι εκείνο, το όποιον χύνεται υπέρ ημών των αχρείων εις αυτήν την θυσία και αυτό το ίδιον θείον Σώμα είναι εκείνο, το όποιον θυσιάζεται επάνω εις το Άγιο Θυσιαστήριο. Αυτήν δε την θυσία και οι οικείοι κατά σάρκα του αποθανόντος και οι κατά πνεύμα ηνωμένοι με αυτόν και οι περισσότερο αγαπώντες αυτόν αδιαλείπτως και καθ' ημέρα προσφέρουσιν όλον τον χρόνο και εις όλην τους την ζωήν και όσον πλέον την προσφέρουσι τόσον περισσότερο ωφελούσι και τούς κεκοιμημένους και εαυτούς, διότι ποιον άλλο έπωφελέστερον του να θύεται και ο Χριστός δι ημάς; Άλλοι δε προσφέρουσι, καθ' όσον δύνανται και προαιρούνται, και άλλοι τουλάχιστον μέχρι των τεσσαράκοντα ημερών προσάγουσι καθ' ημέρα αυτήν την θυσία,,.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανωτέρω είναι και ή κάτωθι διήγησης από το βιβλίο του άρχ. Ιγνατίου "Που πηγαίνει ή ψυχή μετά τον θάνατον,,: Ένας χριστιανός, ενώ έσκαπτε με πολλούς μαζί σ' ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τούς καταπλάκωσε. Ή γυναίκα αυτού του ενός, έδωσε ότι είχε από το υστέρημα της εις έναν ιερέα να κάμη 40 λειτουργίες διά την ψυχή του ανδρός της. Καθημερινώς δε πήγαινε μία προσφορά, ένα μπουκάλι με κρασί, και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν. Όταν έφθασε ό ιερεύς εις τας 20 λειτουργίας, ό διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της και της είπε, ότι ό ιερεύς έφυγε διότι είχε δουλειά βιαστική και γι' αυτό μη κοπιάζεις και αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε 3 φορές εις το διάστημα των 40 λειτουργιών. Εν τω μεταξύ έγινε εκχωμάτωσης, για να βγάλουν τα πτώματα. Όταν έφθασαν εις ένα μέρος άκουσαν φωνή που έλεγε: Προσέξατε, σκάψατε με προσοχή, διότι επάνω μου είναι δυο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν,,. Αυτοί θαύμασαν, και σκάπτοντες πλαγίως βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν εις την γυναίκα του. Απορούσαν δε όλοι, πώς έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή. Αυτός δε είπε κάθε μέρα μου έδινε κάποιος, αοράτως, ένα ψωμί και ένα δοχείο κρασί και μία λαμπάδα ήταν μπροστά μου και έτσι έτρωγα, εκτός από 3 ημέρας, όπου δεν έφαγα τίποτε, ούτε φώς είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος διά τας αμαρτίας μου. Κατόπιν είδα την αναμμένη λαμπάδα, το ψωμί και το κρασί, σαν πρώτα και δόξασα τον Θεό, όπου δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλος,,.

Αυτά είναι τα θαύματα της πίστεως μας και θα ήτο ευχής έργον, να υπήρχε ή δυνατότης να γίνουν αντιληπτά και βιώσιμα από όλους μας.

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΆΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/11/blog-post_05.html#ixzz3JQEP7OfN

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ & ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Είδες της αναστάσεως τα κατορθώματα; Διπλό θάνατο πεθάναμε εμείς και διπλή άρα περιμένουμε τώρα ανάστασι. Εκείνος απλό θάνατο πέθανε, κι έτσι, απλή ανάσταση αναστήθηκε. Πώς; Θα σας το εξηγήσω. Πέθανε ο Αδάμ και κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Πέθανε και με την αμαρτία και με την φύσι. Η  αν ήμερα φάγητε από του ξύλου, θανάτω αποθανείσθε. Δεν πέθανε όμως την ίδια μέρα με την φύσι, αλλά μονάχα με την αμαρτία. Ο ένας ήταν θάνατος της ψυχής, ο άλλος, ο δεύτερος, ήταν θάνατος του σώματος. Κι όταν ακούσης θάνατο της ψυχής, μη νομίσης ότι πεθαίνει η ψυχή. Η ψυχή είναι αθάνατη. Ο θάνατος της ψυχής είναι η αμαρτία και η αιωνία κόλασις. Γι' αυτό κι ο Χριστός λέγει: Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και  σώμα απολέσαι εν γεένη. Ό,τι χάνεται, υφίσταται, αλλά ξεφεύγει από τ η ματιά εκείνου που το απώλεσε. Όπως έλεγα, λοιπόν, διπλός είναι ο θάνατος σε μας. Επομένως και διπλή πρέπει να είναι η ανάστασίς μας. Στον Χριστό ήταν απλός θάνατος. Διότι ο Χριστός δεν αμάρτησε. Αλλά και ο απλός θάνατός του για μας συνέβη. Δεν χρωστούσε να τον υποστή Εκείνος. Διότι δεν ήταν ένοχος αμαρτίας, άρα ούτε και θανάτου.. Γι' αυτό Εκείνος μεν ανέστη την ανάστασι την από απλό θάνατο. Ενώ εμείς, έχοντας πεθάνει διπλό θάνατο, διπλή ανάστασι έχουμε. Μια φορά αναστηθήκαμε χθες από την αμαρτία. Ταφήκαμε μαζί του στο βάπτισμα και εγερθήκαμε μαζί του μες από το βάπτισμα. Η μία, λοιπόν, είναι αυτή η ανάστασις, δηλαδή η απαλλαγή από τα αμαρτήματα. Η δε ανάστασις η δεύτερη είναι εκείνη του σώματος. Μας χάρισε τη σπουδαιότερη, ας περιμένουμε λοιπόν και την λιγώτερο σπουδαία. Η πρώτη είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δεύτερη. Διότι πολύ σπουδαιότερο είναι να απαλλαγή κανείς από την αμαρτία, παρά να αναστή σωματικά. Το σώμα έπεσε, διότι αμάρτησε. Επομένως, αν αιτία της πτώσεως είναι η αμαρτία, αιτία της αναστάσεως θα είναι η απαλλαγή από την αμαρτία. Αναστηθήκαμε, λοιπόν, τη μεγαλύτερη ανάστασι, έχοντας ρίξει από πάνω μας τον χαλεπό θάνατο της αμαρτίας και ξεντυθή το παλαιό ιμάτιο. Ας περιμένουμε λοιπόν και τη μικρότερη. Αυτή την πρώτη ανάστασι αναστηθήκαμε εμείς από καιρό, όταν βαπτισθήκαμε.

Και όσοι καταξιώθηκαν να βαπτισθούν απόψε, αυτά τα καλά πρόβατα. Προχθές ο Χριστός σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε χθες τη νύκτα. Και αυτοί προχθές ήταν ακόμη δέσμιοι στην αμαρτία, αλλά αναστήθηκαν μαζί του. Εκείνος κατά το σώμα πέθανε και κατά το σώμα ανέστη. Αυτοί κατά την αμαρτία ήταν νεκροί και ελευθερώθηκαν κι αναστήθηκαν από την αμαρτία. Η γη, αύτη την εποχή, ρόδα και γιούλια και τα λοιπά άνθη μας δίνει. Και τα δροσερά νερά ρέουν με περισσότερη φαιδρότητα στα λιβάδια. Μη θαυμάσης αν από τα νερά βλάστησαν άνθη. Η γη, όχι από μόνη της, αλλά με το πρόσταγμα του Δεσπότη ντύνεται τη χλόη. Και στις αρχές τα νερά έβγαλαν ζώα κινούμενα. Λέγει η Γραφή: ε ξ α γ α γ έ τ ω   τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και το πρόσταγμα έγινε πραγματικότης και εκείνη η άψυχη ύλη έβγαλε ζωντανά όντα. Έτσι και τώρα εξαγαγέτω τα ύδατα όχι ερπετά ζωντανά, άλλα πνευματικά χαρίσματα. Έβγαλαν τότε τα νερά ψάρια χωρίς λογικό και άφωνα, έβγαλαν τώρα ψάρια λογικά και πνευματικά, ψάρια που τα έπιασαν οι απόστολοι. Διότι τους είπε: Δ ε ύ τ ε και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Και εννοούσε αυτό το είδος αλιείας. Καινούργιος πραγματικά της αλιείας ο τρόπος. Οι ψαράδες βγάζουν από τα νερά, εμείς μπάσαμε στα νερά και έτσι ψαρέψαμε. Υπήρχε κάποτε και στους ιουδαίους η κολυμβήθρα. Άκου τι δύναμι είχε εκείνη η κολυμβήθρα, για να δης την ιουδαϊκή φτώχεια, για να μάθης τον πλούτο της Εκκλησίας. Κολυμβήθρα με νερό ήταν και κατέβαινε ο άγγελος εκεί και τάρασσε τα ύδατα. Ύστερα, μετά το τάραγμα των υδάτων, έπεφτε μέσα ένας από τους αρρώστους και γινόταν καλά. Ένας μονάχα κάθε χρόνο γινόταν καλά και ευθύς ξοδευόταν όλη η χάρις, όχι από φτώχεια εκείνου που την παρείχε, αλλά από την αδυναμία εκείνων που τη δέχονταν. Κατέβαινε, λοιπόν, ο άγγελος στην κολυμβήθρα και ετάρασσε το νερό και γινόταν καλά ένας. Κατέβηκε ο Δεσπότης των αγγέλων στον Ιορδάνη και ετάραξε το νερό και όλη την οικουμένη θεράπευσε. Έτσι, στην πρώτη περίπτωσι, ο δεύτερος που έμπαινε στα νερά μετά τον πρώτο, δεν γινόταν καλά. Διότι οι ιουδαίοι, που έπαιρναν αύτη τη χάρι, ήταν αδύνατοι και φτωχοί. Ενώ στην προκειμένη περίπτωσι, μετά τον πρώτο ο δεύτερος, μετά τον δεύτερο ο τρίτος, μετά τον τρίτο ο τέταρτος. Δέκα, είκοσι, εκατό, χίλιους, χίλιες χιλιάδες, όλη την οικουμένη αν βάλης στην κολυμβήθρα, η χάρις δεν σώνεται, δεν εξαντλείται η δωρεά, δεν λερώνονται τα νάματα. 

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/search/label/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%20%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF#ixzz3JPyjZMHa

ΑΙ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑΝΤΟΣ ΤΗΣ ΞΗΡΟΚΕΡΚΟΥ.

Περί ἀγάπης. Καί ποῖαί εἰσι τῶν πνευματικῶν ἀνδρῶν αἱ ὁδοί καί αἱ πράξεις. Καί μακαρισμός πρός τούς ἔχοντας τήν ἀγάπην ἐγκάρδιον.

Λόγος Α΄. (21)

Ἀδελφοί και πατέρες, θέλω πρός ὑμᾶς λαλεῖν τά συντείνοντα πρός ὠφέλειαν ψυχῆς καί αἰδοῦμαι, μάρτυς μου ὁ Χριστός ἡ ἀλήθεια, τήν ἀγάπην ὑμῶν, γινώσκων μου τό ἀνάξιον. Διά τοῦτο γάρ ἀεί σιωπᾶν ἐβουλόμην, ὡς οἶδεν ὁ Κύριος, καί μηδέ ἀνανεύειν τό σύνολον καί πρόσωπον ἀνθρώπου ὁρᾶν, κατακρίνουσαν ἔχων μου τήν συνείδησιν, ὅτι κατετάγην ὅλως ἐγώ προηγεῖσθαι πάντων ὑμῶν ἀναξίως, ὡς τήν ὁδόν ἐπιστάμενος, ὁ μηδέ τά ἐν ποσίν εἰδώς, μηδέ ἀψάμενος ἀκμήν τῆς φερούσης ὁδοῦ πρός τόν Θεόν. Τοίνυν καί λύπη με διά τοῦτο οὐ μικρά καί ἡ τυχοῦσα κατέχει, ὅτι ὁδηγεῖν ὑμᾶς τούς τιμιωτάτους ὁ ταπεινός προκριθείς, οὕς ἔχειν αὐτός ὁδηγούς μᾶλλον ὤφειλον, ὡς πάντων ἔσχατος ὑπάρχων καί χρόνῳ καί ἡλικίᾳ, τόν ἔμπρακτον οὐκ ἔχω καί ἐμμάρτυρον λόγον ἀπό τοῦ βίου εἰς τό παρακαλεῖν ὑμᾶς καί ὑπομιμνήσκειν τά περί τῶν νόμων καί τοῦ (22) θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή καί περί ὧν λαλεῖν βούλομαι, οἶδα μηδέν ἐξ αὐτῶν διαπραξάμενός ποτε. Οἶδα δέ ἀκριβῶς ὅτι ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν οὐχί τόν λέγοντα μακαρίζει μόνον, ἀλλά τόν πρό τοῦ εἰπεῖν καί πράξαντα· "Μακάριος γάρ, φησίν, ὁ ποιήσας καί διδάξας· οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν·" Τοῦ γάρ τοιούτου διδασκάλου καί οἱ μαθηταί ἀκούοντες, μιμεῖσθαι αὐτόν γίνονται πρόθυμοι καί οὐ τοσοῦτον ἐκ τῶν ἐκείνου λόγων δέχονται τήν ὠφέλειαν, ὅσον ἀπό τῶν καλῶν αὐτοῦ πράξεων διεγείρονται καί τά αὐτά ποιεῖν ἀναγκάζονται, ὅπερ αὐτός ἐγώ ἐν ἐμαυτῷ οὐκ ἐπίσταμαι· οὐδέν γάρ ἀγαθόν ἐμαυτῷ σύνοιδα. Ἀλλά δέομαι καί πααρακαλῶ πάντας ὑμᾶς, ἀγαπητοί ἀδελφοί μου, μή εἰς τόν διακεχυμένον μου βίον ὁρᾶν, ἀλλ᾿ εἰς τά τοῦ Κυρίου προστάγματα καί εἰς τάς τῶν πατέρων ἡμῶν τῶν ἁγίων διδασκαλίας. Οὐδέν γάρ οἱ φωστῆρες ἔγραψαν ἐκεῖνοι, ὅπερ πρότερον οὐκ ἐποίησαν καί ποιήσαντες οὐ κατώρθωσαν.

Τοιγαροῦν καί γενέσθω κοινή μία ἡμῖν ἡ ὁδός, αἱ ἐντολαί τοῦ Χριστοῦ, πρός οὐρανόν ἡμᾶς καί Θεόν ἐπανάγουσαι. Εἰ γάρ καί διαφόρους ὁ λόγος ὁδούς ὑπογράφει, ἀλλ᾿ οὐ πάντως κατά τήν φύσιν ἐκείνου, κατά δέ τήν ἑκάστου δύναμίν τε καί πρόθεσιν εἰς πολλάς σχίζεσθαι λέγεται. Ἐκ πολλῶν γάρ ἀρχόμενοι καί διαφόρων ἔργων καί πράξεων, ὥσπερ ἐκ τόπων τινῶν καί πολλῶν ἀπαίροντες ἕκαστος πόλεων, εἰς ἕν καταντῆσαι σπουδάζομεν καταγώγιον, τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πράξεις δέ καί ὁδούς τῶν κατά Θεόν ἀνδρῶν τάς πνευματικάς χρή νοεῖν ἀρετάς, ἐν αἷς οἱ βαδίζειν ἀρξάμενοι πρός ἕνα τρέχειν σκοπόν ὀφείλουσιν, ὅπως ἐκ διαφόρων χωρίων καί τόπων (23) εἰς μίαν συνέλθωσι πόλιν, ὡς εἴρηται, τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν καί συμβασιλεύειν Χριστῷ ἅμα καταξιωθήσωνται, ὑφ᾿ ἑνί βασιλεῖ τῷ Θεῷ καί Πατρί γενόμενοι. Πόλιν οὖν ἐνταῦθα μίαν μοι νοήσεις καί οὐ πολλάς, τήν ἁγίαν καί ἀχώριστον τριάδα τῶν ἀρετῶν, μᾶλλον δέ τήν πρώτην τῶν λοιπῶν, ἥν καί λέγουσιν ἐσχάτην, ὡς τέλος τῶν καλῶν οὖσαν καί μείζω πασῶν τυγχάνουσαν, τήν ἀγάπην φημί, ἐξ ἧς καί ἐν ᾗ πίστις πᾶσα τεθεμελίωται καί ἐλπίς ᾠκοδόμηται, καί δίχα ταύτης συνέστη τῶν ὄντων οὐδέν, οὔτε μήν καθόλου συστήσεται. Πολλά δέ ταύτης ὀνόματα, πολλαί αἱ πράξεις αὐτῆς, πλείονα τά γνωρίσματα, τά ἰδιώματα θεῖα καί πλεῖστα, ἡ φύσις δέ μία καί ἐπίσης πάντῃ πᾶσιν ἀπόρρητος, τοῖς τε ἀγγέλοις καί τοῖς ἀνθρώποις καί πάσῃ κτίσει ἑτέρᾳ, τῇ ἴσως ἀγνοουμένῃ ἡμῖν. Ἀκατάληπτος τόν λόγον, τῇ δόξῃ ἀπρόσιτος, ἀνεξιχνίαστος τοῖς βουλεύμασιν, αἰώνιος ὅτι καί ἄχρονος, ἀθεώρητος ὅτι νοεῖται μέν, οὐ καταλαμβάνεται δέ. Πολλά τά κάλλη ταύτης τῆς ἀχειροποιήτου καί καί ἁγίας Σιών, ἅ ὁ βλέπειν ἀρξάμενος οὐκέτι αἰσθηταῖς ἐπευφραίνεται θεωρίαις, οὐκέτι τοῦ κόσμου τούτου τῇ δόξῃ πρόσκειται.

Δότε οὖν μοι ἐκ προοιμίων προσομιλῆσαι αὐτῇ μικρόν καί προσφθέγξασθαι καί τόν πόθον ὡς ἔχω ταύτῃ ἀφοσιώσασθαι. Ἐπειδή, ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, ἐμνήσθην τοῦ κάλλους τῆς ἀμωμήτου ἀγάπης, καί αἴφνης τό φῶς αὐτῆς εὑρέθη ἐν τῇ καρδίᾳ μου καί τῇ γλυκύτητι αὐτῆς συνηρπάγην καί τάς ἔξωθεν αἰσθήσεις ἀπώλεσα, ἔκνους ὅλως τῷ βίῳ γενόμενος, καί τῶν ἐν χερσίν ἐπιλέλησμαι. Μακράν δέ, οὐκ οἶδ᾿ ὅπως εἰπεῖν, πάλιν ἀπέστη ἀπ᾿ ἐμοῦ καί τήν ἰδίαν με ἀφῆκε θρηνεῖν ἀσθένειαν. Ὦ ἀγάπη (24) παμπόθητε, μακάριος ὁ σέ ἀσπασάμενος, ὅτι οὐκέτι κάλλος γηγενοῦς ἐμπαθῶς ἐπιθυμήσει ἀσπάσασθαι. Μακάριος ὁ σοί περιπλακείς ἐξ ἔρωτος θείου· ἅπαντα γάρ τόν κόσμον ἀρνήσεται καί παντί πλησιάζων ἀνθρώπῳ οὐδαμῶς μολυνθήσεται. Μακάριος ὁ τά σά κάλλη καταφιλήσας καί κατατρυφήσας αὐτῶν ἐξ ἀπείρου πόθου, ὅτι ψυχικῶς ἁγιασθήσεται ἐκ τοῦ ἀχράντως ἀποστάζοντος ὕδατος καί αἵματος ἀπό σοῦ. Μακάριος ὁ ποθεινῶς σε κατασπασάμενος, ὅτι ἀλλοιωθήσεται τήν καλήν ἀλλοίωσιν πνευματικῶς καί ψυχικῶς εὐφρανθήσεται, ὅτι σύ ὑπάρχεις ἡ χαρά ἡ ἀνεκλάλητος. Μακάριος ὁ σέ κτησάμενος, ὅτι τούς θησαυρούς τοῦ κόσμου εἰς οὐδέν λογισθήσεται, καί γάρ εἶ ὁ πλοῦτος ἀληθῶς ὁ ἀκένωτος. Μακάριος δέ καί τρισμακάριος καί ὅν σύ προσελάβου· ἔσται γάρ ἐν ἀδοξίᾳ τῇ ὁρωμένῃ πάντων ἐνδόξων ἐνδοξότερος καί τιμίων πάντων τιμιώτερος καί σεμνότερος. Ἐπαινετός ὁ καταδιώκων σε, ἐπαινετώτερος ὁ εὑρών σε, μακαριώτερος ὁ ἀγαπηθείς ὑπό σοῦ, ὁ εἰσδεχθείς παρά σοῦ, ὁ διδαχθείς ἀπό σοῦ, ὁ κατοικήσας ἐν σοί, ὁ τραφείς διά σοῦ τροφήν Χριστόν τόν ἀθάνατον, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν.

Ὦ ἀγάπη θεία, ποῦ Χριστόν περιέχεις; Ποῦ αὐτόν κατακρύπτεις; Τί τόν τοῦ κόσμου Σωτῆρα λαβοῦσα, μακράν γέγονας ἀφ᾿ἡμῶν; Ἄνοιξον καί ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις μικράν σου θύραν, ἵνα καί ἡμεῖς ἴδωμεν τόν δι᾿ ἡμᾶς παθόντα Χριστόν καί πιστεύσωμεν τῷ ἐλέει αὐτοῦ ὡς οὐκέτι ἀποθανοῦμεν ἀφ᾿ οὐ αὐτόν θεασόμεθα. Ἄνοιξον ἡμῖν ἡ θύρα αὐτῷ γενομένη εἰς τήν διά σαρκός αὐτοῦ ἐπιφάνειαν, ἡ βιασαμένη τά ἄφθονα καί ἀβίαστα σπλάχνα τοῦ ἡμετέρου Δεσπότου εἰς τό βαστάσαι τάς ἁμαρτίας καί τάς νόσους ἁπάντων, (25) καί μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς λέγουσα· "Οὐκ οἶδα ὑμᾶς ". Γενοῦ μεθ᾿ ἡμῶν, ἵνα γνωρίσῃς ἡμᾶς· ἀγνώριστοι γάρ σοι τυγχάνομεν. Ἐνοίκησον ἐν ἡμῖν, ἵνα διά σέ καί ἡμᾶς τούς ταπεινούς ὁ Δεσπότης ἐλθών ἐπισκέψηται προϋπαντώμενος παρά σοῦ - ἡμεῖς γάρ εἰς ἅπαν ἀνάξιοι -, ὡς ἄν προσμείνῃ μικρόν ὁμιλῶν σοι καί δέξηται καί ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς προσπεσεῖν τοῖς ἀχράντοις αὐτοῦ ποσί, καί συλλαλήσῃς περί ἡμῶν ἀγαθά καί πρεσβεύσῃς ἀφεθῆναι τό χρέος ἡμῖν τῶν κακῶν, ὅπως αὐτῷ τῷ Δεσπότῃ δουλεύειν διά σοῦ πάλιν ἐξιωθῶμεν καί ὑπ᾿ αὐτοῦ προνοώμεθα καί τρεφώμεθα· τό γάρ χρεωστεῖν μέν μηδέν, λιμῷ δέ πτωχείας ἀπόλλυσθαι, παρά μικρόν τῆς ἴσης ἐστί τιμωρίας καί κολάσεως πρόξενον.

Συγχωρηθείημεν παρά σοῦ, ἁγία ἀγάπη, καί διά σοῦ τῶν ἀγαθῶν τοῦ ἡμετέρου Δεσπότου ἐν ἀπολαύσει γενοίμεθα, ὧν οὐδείς, εἰ μή διά σοῦ, γεύσεται τῆς γλυκύτητος. Ὁ γάρ σε ὡς δεῖ μή φιλήσας καί παρά σοῦ μή ἀγαπηθείς ὥσπερ χρή, τρέχει μέν ἴσως, οὐ κατέλαβε δέ ὅμως· πᾶς δέ ὁ τρέχων πρό τοῦ τόν δρόμον τελέσαι ἀμφίβολος. Ὁ δέ καταλαβών σε ἤ καταληφθείς ὑπό σοῦ, πάντως βέβαιος, ἐπειδή τέλος νόμου σύ εἶ, ἡ ἐμέ περικυκλοῦσα, ἡ ἐμέ φλέγουσα καί ἐκ πόνου καρδίας εἰς πόθον ἄπειρόν με Θεοῦ καί τῶν ἐμῶν ἀδελφῶν καί πατέρων ἀνάπτουσα. Σύ γάρ τῶν προφητῶν ἡ διδάσκαλος, τῶν ἀποστόλων ἡ σύνδρομος, τῶν μαρτύρων ἡ δύναμις, τῶν πατέρων καί διδασκάλων ἡ ἔμπνευσις, ἡ πάντων τῶν ἁγίων τελείωσις καί ἡ ἐμή νῦν πρός τήν παροῦσαν διακονίαν προχείρισις.

(26) Ἀλλά σύγγνωτέ μοι, ἀδελφοί, τῆς κατηχήσεως τοῦ λόγου παρακινηθέντι μικρόν, τοῦ πόθου τῆς ἀγάπης τοῦτο ποιήσαντος. Ἐμνήσθην γάρ αὐτῆς καί "ἐφράνθη μου ἡ καρδία" κατά τόν θεῖον Δαυίδ καί εἰς ὕμνον ἐτράπην τῶν θαυμασίων αὐτῆς. Τοιγαροῦν ἀξιῶ καί τήν ὑμετέραν ἀγάπην ὀπίσω καταδιῶξαι αὐτῆς, ὅση δύναμις, καί καταλαβεῖν αὐτήν μετά πίστεως τρέχοντας, καί τῶν ἐλπίδων ὑμῶν οὐδαμῶς διαμάρτητε. Πᾶσα γάρ σπουδή καί πᾶσα ἄσκησις μετά καμάτων πολλῶν ἡ μή καταντῶσα εἰς τήν ἀγάπην ἐν συντετριμμένῳ τῷ πνεύματι, ματαία ἐστί καί εἰς οὐδέν καταλήγουσα χρήσιμον. Οὐδέ γάρ ἐν ἄλλῃ τινί ἀρετῇ ἤ καί πληρώσει κυριακῆς ἐντολῆς δύναταί τις γνωρίζεσθαι Χριστοῦ μαθητής· "Ἐν τούτῳ γάρ, φησί, γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ". Ταύτης ἕνεκα ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, δι᾿ ἥν ἐνανθρωπήσας, πάντα ὑπέμεινεν ἑκουσίως τά ζωοποιά πάθη, ἵνα τό οἰκεῖον πλάσμα, τόν ἄνθρωπον, τῶν δεσμῶν ἐλευθερώσῃ τοῦ ᾅδου καί ἀναλαβών εἰς οὐρανούς ἀναγάγῃ. Ταύτης ἕνεκα τόν ἀκατάπαυστον ἐκεῖνον ἔδραμον οἱ ἀπόστολοι δρόμον καί τήν ἅπασαν οἰκουμένην τῷ ἀγκίστρῳ καί τῇ σαγήνῃ τοῦ λόγου σαγηνεύσαντες, ἀπό τοῦ βυθοῦ τῆς εἰδωλομανίας ἀνέσπασαν καί πρός τόν λιμένα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἀνεσώσαντο. Ταύτης ἕνεκα οἱ μάρτυρες τά αἵματα ἑαυτῶν ἐκένωσαν, ἵνα μή Χριστόν ἀπολέσωσι. Διά ταύτην οἱ θεοφόροι πατέρες ἡμῶν καί τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι τάς ἑαυτῶν ψυχάς ὑπέρ τοῆς καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας προθύμως ἔθηκαν· καί ἡμεῖς οἱ εὐτελεῖς ὑπεισήλθομεν τήν προστασίαν ὑμῶν τῶν τιμιωτάτων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν, (27) ὡς ἄν πάντα, κατά τόν ἐνόν ἐκείνους ἐκμιμούμενοι, δι᾿ ὑμᾶς πάθωμέν τε καί ὑπομείνωμεν καί πρός οἰκοδομήν ὑμῶν καί ὠφέλειαν ἐκτελέσωμεν, ἵνα παραστήσωμεν ὑμᾶς θύματα τέλεια, ὁλοκαυτώματα λογικά, τῇ τραπέζῃ Θεοῦ. Ὑμεῖς γάρ ἐστε τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἅ μοι δέδωκεν ὁ Θεός ὡς παιδία, τά ἐμά σπλάχνα, οἱ ἐμοί ὀφθαλμοί. Ὑμεῖς ἐστε τό ἐμόν, ἀποστολικῶς εἰπεῖν, καύχημα καί ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς διδασκαλίας.

Σπουδάσωμεν οὖν, ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὥσπερ διά πάντων, οὕτω καί διά τῆς εἰς ἀλλήλους ἀγάπης θεραπεύειν τόν Θεόν καί ὅν ᾑρετίσασθε εἰς τύπον ἔχειν πατρός πνευματικοῦ, εἰ καί τῆς ἀξίας πολύ ἀπολείπομαι, ὡς ἄν χαίρῃ μέν Θεός ἐπί τῇ ὁμονοίᾳ καί τελειώσει ὑμῶν, χαίρω δέ κἀγώ ὁ ταπεινός, ἐπεκτεινομένην ὁρῶν ἀεί τήν προκοπήν τοῦ κατά Θεόν ὑμῶν βίου ἐπί τό κρεῖττον ἐν πίστει, ἐν ἁγνεία, ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἐν εὐλαβείᾳ, ἐν κατανύξει καί δάκρυσι, δι᾿ ὧν ὁ ἔσω καθαίρεται ἄνθρωπος καί πληροῦται φωτός θείου καί ὅλος Πνεύματος Ἁγίου γίνεται ἐν συντρετριμμένῳ ψυχῆς καί καταβεβλημένῳ φρονήματι, καί ἡ χαρά ἡ ἐμή γίνεται εἰς εὐλογίαν ὑμῶν καί προσθήκην ἀνωλέθρου καί μακαρίας ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Το νόημα του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού υπό τουΣεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Το νόημα του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού υπό τουΣεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

...Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μιλούμε για τον σταυρικό θάνατο του Χριστού συνδεδεμένο με την Ανάστασή Του. Γιατί Σταυρός χωρίς την Ανάσταση είναι μια σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα, και Ανάσταση χωρίς τον Σταυρό είναι μια ψεύτικη και συναισθηματική κατάσταση. Όταν κάνουμε λόγο για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, δεν το εννοούμε αφηρημένα και στοχαστικά, αλλά για την απαλλαγή του ανθρώπου από την τυραννία και την φρικτή φυλακή του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου. Με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο, και έτσι μας έδωσε την δυνατότητα να υπερβούμε και εμείς τους τρεις αυτούς εχθρούς. Κυρίως πρέπει να σημειώσουμε ότι με την θυσία του Χριστού και την Ανάστασή Του μπορούμε να υπερβούμε την θνητότητα και την κτιστότητά μας. Από την ημέρα που γεννιόμαστε έχουμε μέσα στην βιολογική μας ύπαρξη τον θάνατο, που εκδηλώνεται με πολλές μορφές, όπως με την ασθένεια, την φθορά του σώματος, τις ανασφάλειες, την αύξηση της ηλικίας, τα πάθη της αυτοσυντηρήσεως, της φιλαργυρίας κλπ. Όλοι οι άνθρωποι περνούν στην ζωή τους την διαδικασία του θανάτου. Το παιδί στην ηλικία των 8-10 ετών καταλαβαίνει ότι ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμο γεγονός. Ο έφηβος βλέπει την βασανιστικότητα του θανάτου. Ο μεσήλικας βλέπει τα χρόνια να περνούν χωρίς σκοπό και νόημα, και ο συνταξιούχος περνά μια τρομερή κρίση, πορευόμενος προς τον θάνατο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τονισμό της Ανάστασης, δίνει μια διέξοδο στο υπαρξιακό κενό του ανθρώπου.

-Πώς μπορούμε ως Ορθόδοξοι να κατανοήσουμε το νόημα της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Κυρίου;

Η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση δείχνει κάπως πώς μπορούμε να κατανοήσουμε υπαρξιακά τα μεγάλα αυτά γεγονότα. Εκείνο που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι μπορεί κανείς με διάφορους τρόπους να προσεγγίση αυτά τα γεγονότα. Μια προσέγγιση είναι η λογική και ιστορική επεξεργασία, να διαβάση κανείς για το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα αυτά. Μια άλλη είναι να τα πλησιάση συναισθηματικά, να δη, δηλαδή, τον πόνο και την οδύνη του Χριστού. Μια άλλη προσέγγιση είναι να συμμετάσχη σε όλη την διαδικασία των ηθών και εθίμων, να τα ζήση, δηλαδή, φολκλορικά, γιατί έτσι ικανοποιούνται και τα παιδικά βιώματα. Η Εκκλησία όμως με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επιδιώκει να βοηθήση τον άνθρωπο να τα προσεγγίση υπαρξιακά. Μια θεολογία που δεν έχει σχέση με την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, και την απαλλαγή του από αυτήν, δεν έχει καμμία αξία και σημασία. Το να δη κανείς το πρόβλημα του θανάτου μέσα στην ύπαρξή του, όπως εκδηλώνεται με την τυραννία των παθών, και να επιδιώκη να το θεραπεύση με την μετάνοια, που είναι αλλαγή του νού και του τρόπου ζωής, είναι μέθεξη του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.

Τα συναισθήματα που επικρατούν στα διαδραματιζόμενα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος είναι σύμμεικτα. Ο πόνος συμβαδίζει με την χαρά, η ραθυμία με την εγρήγορση, η αμαρτία με την συγχώρηση, η προδοσία με την αγάπη, η πτώση με την λύτρωση, ο θάνατος με την Ανάσταση. Πιστεύετε ότι αυτά τα συναισθήματα πρέπει να αποτελούν για τον σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους μια πρόκληση;

Κατ’ αρχάς να σάς πω ότι μέσα στην Εκκλησία διδασκόμαστε για το πώς τα συναισθήματα μετατρέπονται σε βαθειά πνευματικά βιώματα. Γιατί, όπως γνωρίζετε, υπάρχει διαφορά μεταξύ αισθημάτων και συναισθημάτων. Τα πρώτα είναι βαθειές πνευματικές υπαρξιακές καταστάσεις, ενώ τα δεύτερα (συναισθήματα) είναι επιφανειακές ευχαριστήσεις.

Πράγματι, αυτές οι αντιθέσεις μεταξύ πόνου και χαράς, ραθυμίας και εγρήγορσης, αμαρτίας και συγχώρησης κλπ. αποτελούν τρομερή πρόκληση. Συνήθως οι άνθρωποι και μάλιστα οι νέοι άνθρωποι πορεύονται έναν μονόδρομο, αποτελούν το λεγόμενο μονοδιάστατο άνθρωπο. Θέλω να πω ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι συνήθως πονεμένοι και προδομένοι, αισθάνονται αποτυχημένοι στην ζωή. Είναι φοβερό να αισθάνεται ο νέος άνθρωπος μόνος, θλιμμένος, πονεμένος, απαράκλητος και απαρηγόρητος, να αισθάνεται το καταθλιπτικό βάρος της αμαρτίας, να βιώνη το αδιέξοδο στην ζωή του. Και όμως η Εκκλησία μας δείχνει τον δρόμο για την υπέρβαση του αδιεξόδου, με την υπόδειξη της διεξόδου. Σήμερα χρειαζόμαστε παρηγοριά, παράκληση, ελπίδα. Και ο Θεός συνιστά: “παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου”. Μέσα από την προοπτική της παράκλησης και παρηγοριάς βλέπω τα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας και του Πάσχα. Να βλέπης την πόρνη γυναίκα να γίνεται αμέσως σώφρων, αφού αγάπησε τον Χριστό. Να βλέπης τον ληστή, τον εγκληματία, να γίνεται πρώτος πολίτης του Παραδείσου. Να βλέπης τον μαθητή που αρνήθηκε τον Χριστό να γίνεται Πρωτοκορυφαίος Απόστολος. Δεν είναι μεγάλη παρηγοριά;

-Πώς θα παρουσιάζατε εν συντομία τα δρώμενα του θείου δράματος;

Αν διαβάση κανείς το συναξάριο της κάθε ημέρας θα δη αναλυτικά τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Εβδομάδος. Αν μπορούσα να κάνω μια σύντομη ανάλυση, θα έλεγα ότι όλα τα γεγονότα δείχνουν δύο πραγματικότητες - αλήθειες. Η μία την επιθετικότητα και το μίσος του ανθρώπου προς την αλήθεια. Και η άλλη την “επιθετικότητα” της αλήθειας και της αγάπης προς το μίσος. Όπως έλεγε παλαιότερα ο αείμνηστος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άνθρωπος καταδίκασε τον Θεό στον θάνατο και ο Θεός “κατεδίκασε” τον άνθρωπο στην αθανασία. Πάντοτε το μίσος και η ανασφαλής επιθετικότητα δείχνει αδυναμία, ενώ η αγάπη και η εκούσια σταύρωση φανερώνει την δύναμη του πνεύματος. Οι άνθρωποι σήμερα βλέπουν παντού εχθρούς και αισθάνονται τον διπλανό τους σαν απειλή για την ύπαρξή τους. Ο Χριστός μας έδειξε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται απλώς έξω από μάς, αλλά μέσα μας είναι η τραυματισμένη ελευθερία μας που λειτουργεί ως μηδέν και όχι ως αγάπη, καθώς επίσης μας δίδαξε ότι η παρουσία του άλλου δεν είναι απειλή για την ύπαρξή μας, αλλά “προφητικό γεγονός”, αφού ο άλλος είναι ο αδελφός μας, η χαρά μας. Ο Σάτρ έλεγε: “Οι άλλοι είναι η κόλασή μου”. Οι άγιοι, κατά το πρότυπο του Χριστού, αναφωνούν: “Χριστός ανέστη, χαρά μου”.

-Ποιό είναι το μήνυμα που εκπορεύεται από το κενό μνημείο του Θεανθρώπου για τον άνθρωπο της τηλοψίας;

Ζούμε σε μια εποχή πληροφορίας και πληροφορικής, στην οποία εποχή σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η τηλοψία ή τηλεόραση. Παρά ταύτα όμως ζούμε σε εποχή παραπληροφορίας και παραπληροφόρησης. Μαθαίνουμε πολλά νέα που γίνονται στον κόσμο, αγνοώντας το μεγαλύτερο νέο, την ουσία των πραγμάτων.

Ο Henry David Thoreau, αναφερόμενος στην πληροφόρηση της εποχής του (1854), έλεγε ότι οι εφημερίδες δεν προσφέρουν “τίποτε το νέο”. Υπογράμμιζε ότι αν διαβάση κανείς ένα περιστατικό, μια ληστεία, έναν φόνο κλπ., δεν χρειάζεται να διαβάση άλλο. “Αν γνωρίζετε την γενική αρχή, τί σάς νοιάζουν οι μύριες περιπτώσεις και εφαρμογές της; Για έναν φιλόσοφο όλα τα νέα, όπως λέγονται, είναι κουτσομπολιό, κι αυτοί που τα συντάσσουν και τα διαβάζουν είναι γριές κυρίες την ώρα του τσαγιού”. Ο Walter Benjamin (1938) κάνει λόγο για το ότι η σύγχρονη πληροφορία είναι στην πραγματικότητα “σύντομη ασύνδετη πληροφορία”. Και γράφει χαρακτηριστικά: “Η ιστορία της πληροφορίας δύσκολα μπορεί να γραφή χωριστά από την ιστορία της διαφθοράς του τόπου”. Πόσο περισσότερο ισχύει αυτό για την σύγχρονη πληροφορική!

Όμως, ο κενός τάφος του Θεανθρώπου προσφέρει την παλαιά αλλά πάντα καινούρια πληροφορία, ότι νικήθηκε ο θάνατος, ότι η πραγματική ζωή ξεπετιέται από τον θάνατο, την κένωση, την θυσία και προσφορά. Μάλλον καλύτερα μπορώ να πω ότι ο κενός τάφος του Χριστού δεν προσφέρει πληροφορία, έστω την καλύτερη, αλλά την ζωή που νικά τον θάνατο.

Η τηλοψία ακόμη μπορεί να λειτουργή με το κτιστό φως και κάνει τον άνθρωπο να γνωρίζη την επιφάνεια, αλλά ο κενός τάφος του Χριστού μας δείχνει το άκτιστο Φώς, που φωτίζει και το σκοτάδι του Άδη και γεμίζει με φως όλη την κτίση. Έτσι, ενώ οι δίαυλοι της πληροφορίας ικανοποιούν τις αισθήσεις, ο κενός τάφος του Χριστού αναπαύει τις πνευματικές αισθήσεις, φανερώνει την ζωή, την πέρα των αισθήσεων.

-Πιστεύετε ότι ο σύγχρονος κόσμος μπορεί να φθάση στην πραγμάτωση της Αναστάσεως; Ποιο το μήνυμα που θα θέλατε ως Ιεράρχης να αποστείλετε προς τους νέους;

Όσα είπαμε μέχρι τώρα δείχνουν το στίγμα του πνεύματος που θέλω να περάσω μέσα από την συνέντευξη αυτή. Εκείνο που θα ήθελα να υπογραμμίσω ιδιαιτέρως είναι ότι υπάρχει μια επανάσταση που γίνεται με το μίσος και τις ενέργειες του θηρίου της Αποκαλύψεως και υπάρχει μια Ανάσταση που γίνεται με την αγάπη και τις ενέργειες του Αρνίου της Αποκαλύψεως. Ο Χριστός με την Ανάστασή Του έκανε την μεγαλύτερη επανάσταση μέσα στην ιστορία. Η κάθε επανάσταση δεν είναι ούτε οδηγεί στην Ανάσταση, αλλά η Ανάσταση εν Χριστώ Ιησού είναι η αληθινή επανάσταση, από την άποψη ότι η λέξη επανάσταση προέρχεται από το ρήμα επανίστημι και δείχνει την επάνοδο του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος, την επαναφορά του ανθρώπου στην προηγουμένη του δόξα, την ανάστασή του από την πτώση.

Ο Χριστός θυσιάστηκε και αναστήθηκε όχι για να κάνη μερικές θεαματικές ενέργειες για προσωπική του εξύψωση και δόξα, αλλά για να γίνη το φάρμακο για τον άνθρωπο. Όταν βρίσκεται ένα φάρμακο για μια αρρώστια, τότε χαιρόμαστε γιατί ο κάθε άρρωστος μπορεί να ιατρευτή. Έτσι, ο Χριστός με τον Σταυρό και την Ανάστασή Του, έγινε το ισχυρότερο φάρμακο, “τό φάρμακο της αθανασίας”. Όλοι εμείς που κυριαρχούμαστε από τον θάνατο μπορούμε να απαλλαγούμε από την δυναστεία του και να ζήσουμε την Ανάσταση. Αυτό το έζησαν όλοι οι άγιοι, επομένως μπορούμε και εμείς.

Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι το βιβλίο της Αποκαλύψεως δείχνει τις ενέργειες του Αντιχρίστου, αλλά και την δόξα του Χριστού, το χάραγμα του θηρίου, αλλά και το σφράγισμα του Αρνίου, την κακότητα του θηρίου, αλλά και την αγάπη του Αρνίου, τους ανθρώπους του θηρίου, αλλά και τους ανθρώπους του Αρνίου, την καταστροφή της κτίσεως, αλλά και την ανακαίνιση της κτίσεως. Το τέλος της Αποκαλύψεως είναι η θριαμβευτική νίκη του Χριστού πάνω στον Αντίχριστο, ο καινός ουρανός και η καινή γη. Και οι νέοι άνθρωποι μόνο με τον νέο Χριστό, που καινοποιεί τα πάντα και αφθαρτίζει τα πάντα μπορούν να παραμείνουν πάντοτε νέοι, στην ζωή, το φρόνημα και την όλη τους ύπαρξη.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ

Ο πιστός έχει μεγάλη γαλήνη και χαρά. Ο άπιστος αδιαφορεί και ξεγελά τον εαυτό του με ταξίδια και πλούσια φαγητά. Η άνοιξη, με ολάνθιστους τους κήπους και τους αγρούς, συμμετέχει στην πανήγυρη μυρώνωντας την εξαίσια φύση. Όλα γοητευτικά, λαμπροφόρα, ολόφωτα. Η πίστη συνεπαίρνεται, η ταπείνωση δεν θέλει πολλά λόγια. Η απλότητα και η καθαρότητα φωτοβολούν. Η αγνή ψυχή συγκινείται. Θυμάται την παιδική αθωότητα και πλημμυρίζει από άυλη χαρά. Η τρυφερότητα της φιλοκαλίας ψέλνει χαρούμενα. Το γλυκύτατο Πάσχα γεννά την άδολη χαρά.
Ημέρα Αναστάσεως και ας λαμπρυνθούμε όλοι, πρώτοι και δεύτεροι, πλούσιοι και φτωχοί. Στη νυχτερινή θεία λειτουργία όλοι έχουν μια ανέκφραστη χαρά, μία ανεκλάλητη ειρήνη. Η σοφία της πίστης ικανοποιεί απαιτητικά πνεύματα. Η μεγάλη εορτή δημιουργεί αγαλλίαση πανευφρόσυνη, ψυχική ανάταση, ωραία εγρήγορση, διότι Πάσχα Κυρίου, Πάσχα. Οι Ιουδαίοι καταδίκασαν έναν Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως «καταδίκασε» τους ανθρώπους σε αθανασία. Ο Αναστάς Χριστός είναι ό,τι το ωραίο, το καλό, το αληθές, το προσφιλές, το χαρμόσυνο, το θείο, το σοφό, το αιώνιο, καθώς λέγει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μεγαλύτερη εορτή της Εκκλησίας μας. Αποτελεί το κέντρο της ζωής, της πίστεως, της χαράς, της ελπίδος και της αγάπης των πιστών. Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι σημασία έχει το Πάσχα στη ζωή μας; Μήπως κρύβει κάποιο μυστικό, προς αλλαγή του τρόπου της ζωής μας; Μήπως θα πρέπει να δω κάπως διαφορετικά τους συνανθρώπους μου; Όταν λέμε ότι ο Χριστός με τον θάνατό του νίκησε τον θάνατο, σημαίνει τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό, που είναι η πηγή της ζωής. Ο πνευματικός θάνατος έφερε και τον βιολογικό. Με τη σταύρωση και την ανάστασή του ο Χριστός επανασύνδεσε τους ανθρώπους μαζί του. Ο ατομικιστής άνθρωπος γίνεται πρόσωπο ιερό, μοναδικό και ανεπανάληπτο, απορρίπτει τον ατομικισμό του και θραύει το εγώ του. Χαίρεται κι ενώνεται με όλους. Οι Χριστιανοί έχουν κληθεί για τη χαρά της Αναστάσεως.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει πως θα πρέπει να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας για να δούμε το αναστάσιμο φως, όπου ο Χριστός αστράπτει μέσα στο φως και μας λέει να χαιρόμαστε και καλά να ακούσουμε τον επινίκιο ύμνο. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: Να εισέλθετε όλοι στο δείπνο της χαράς του Κυρίου μας, και πρώτοι και δεύτεροι, απολαύστε την αμοιβή σας και χαρείτε το πνευματικό συμπόσιο.
Η πάντων χαρά, ο Χριστός η αλήθεια, μετατρέπει τη ζωή μας σε συνεχόμενη πανήγυρη. Η χαρά μάς κάνει να υμνούμε τον αίτιό της. Το Πάσχα να γίνει ευκαιρία και πρόκληση για τη δική μας ανάταση και μεταποίησή μας σε αληθινά χαρούμενους ανθρώπους, ειρηνικούς και γαλήνιους. Να λησμονήσουμε τα λυπηρά περασμένα. Να χαρούμε στα τωρινά ευχάριστα. Η εορτή μάς θέλει δίχως πίκρα στην καρδιά και στεναχώρια στο νου. Το Πάσχα είναι εορτή της χαράς και της αγάπης. Ας μας αναστήσει και μας κι ας μας χαροποιήσει. Ο σοφός Γκάντι έλεγε: τον Χριστό τον αγαπώ, αλλά τους Χριστιανούς δεν τους αγαπώ, γιατί δεν μοιάζουν του Χριστού.
Η Ανάσταση του Χριστού χαρίζει αφοβία θανάτου. Μόνο αυτό δίνει άλλο νόημα στη ζωή, ελευθερία και ελπίδα. Είναι γνωστές οι πολλές δυσκολίες του κόσμου σήμερα. Έχει λησμονήσει να χαμογελά, να χαίρεται και να αστειεύεται. Το θέμα είναι σοβαρό. Υπάρχει συνεχής καχυποψία, αμφιβολία και απόρριψη. Οι ηγέτες δεν εμπνέουν. Ο πολύς κόσμος κουράσθηκε στα τόσα ψέματα. Αναζητά την αλήθεια, το φως, την ελπίδα. Απογοητεύτηκε ο κόσμος από τους ταγούς. Έχασε την εμπιστοσύνη του σε αυτούς. Δεν του λένε όλη την αλήθεια. Τους εξαπάτησαν και συνεχίζουν να τον εξαπατούν.
Σε ένα θαύμα πλέον ελπίζουμε. Οι άνθρωποι μας απογοήτευσαν. Η Ανάσταση του Κυρίου να αναστήσει την Ελλάδα μας. Να αναστήσει τους αποκαρδιωμένους Έλληνες. Να ξαναβρούν το χαμόγελο και την ελπίδα. Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, πανήγυρη πανηγύρεων, η μοναδική στην ιστορία αυτοανάσταση. Η σταύρωση θα φέρει ανάσταση. Μη δειλιάζει και αποθαρρύνεται κανένας. Ο Σταυραναστηθείς Χριστός λέει σε όλους χαίρετε, μη θρηνείτε, μη φοβάσθε, μην απελπίζεστε. Χριστός Ανέστη, χαρά μου, έλεγε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρως όλο τον χρόνο. Ο Γέροντας Παΐσιος, ο Αγιορείτης, έλεγε: Δεν ξέρω τι να κάνω τη χαρά μου…

"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!!"

"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!!"

Με αυτές τις τέσσερεις λέξεις χαιρετούσε όλο τον χρόνο

ο άγιος παππούλης της Ρωσίας, ο μέγας Σεραφείμ του Σάρωφ.

«Χριστός Ανέστη, χαράμου!".

Καταυγαζόμενος από το φως της Αγάπης, βίωνε χαράστην κάθε συνάντηση με τους πάντες και τα πάντα !!

Η επί γης πορεία του Χριστού κι η ανάστασή Του έσπασε τους φραγμούς της ξεχωριστότητας και έφερε την παραδείσια χαρά

Είμαστε γεννημένοι από αγάπη και χαρά, προορισμένοι για αγάπη και χαρά! Ως πότε θα καταδεχόμαστε να διαλέγουμε άλλους δρόμους;

Το «Χριστός Ανέστη!», το αδιανόητο της Ανάστασης, είναι η πιο χαρμόσυνη είδηση για το ανθρώπινο γένος! Είδηση που αν την αφήναμε να μας διαποτίσει, θα βλέπαμε τον κόσμον όλο με άλλα μάτια!

Όπως τον βλέπουν και τον ζούν οι άγιοι, οι δικαιοι, οι τρελαμένοι από Θεία Χαρη!

Κάθε τόσο τρελαινόμαστε κι από κάτι! Φαντάσου να τρελαθούμε από την ίδια τη Θεία τη Χάρη!! Τι άλλο να περιμένεις; Τι καλύτερο να προσδοκάς; Από τι μεγαλύτερο να ευφρανθείς;

Φαντάσου να γινόμαστε σιγά-σιγά σαν τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και μυριάδες άλλους που καθρεφτίζουν το «Χριστός Ανέστη!», μέσα απ' τον τρόπο της ζωής τους!

Πειραματίσου να το καθιερώσεις ως χαιρετισμό, να δεις τι θα συμβαίνει εντός σου! Ναι, θα σε περάσουν για τρελό! Ο κόσμος, όλο για κάτι θα μας περνάει! Όλο κάτι θα μας προσάπτει ή θα μας ανεβάζει στα περιορισμένα «ουράνια» του. Δουλειά του. Όμως και δουλειά μας!!

Δες! Μόνον όσοι κατάφεραν να αποστασιοποιηθούν απ' τη γνώμη του κόσμου, απ τις προσπάθειές του να σε χειραγωγεί, αναπνεόυν ΕΛΕΥΘΕΡΑ!

Ο Χριστός ήρθε να καταργήσει τις τάξεις, να βγάλει τη γλώσσα στις φοβίες που θεωρούμε πως μας προκαλούν οι άλλοι κι ο εαυτός μας!

Ήρθε να δείξει πως τη μια στιγμή λέμε πως θέλουμε να λουστούμε ολόκληροι από τα χέρια Του, (απόστολος Πέτρος), και την επόμενη τον απαρνιόμαστε, μην τύχει και χάσουμε την εύνοια του κόσμου!

Αλλά Αυτός είναι ο νικητής του κόσμου και του θανάτου μες στον οποίο ο κόσμος κινείται!

Να μια ωραία εκστρατεία λοιπόν! Διαδίδουμε συνεχώς την πιο χαρμόσυνη είδηση για το ανθρώπινο γένος, και διαποτιζόμαστε απ' την αιώνια, αξόδευτη χαράτης!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

και τα πάντα πεπλήρωται φωτός!!!

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

“το μυστήριον το οποίον ήτο αποκεκρυμένον από των αιώνων και από των γενεών , τώρα δε εφανερώθη είς τους αγίους αυτού  είς τους οποίους ηθέλησεν ο Θεός να φανερώσει τις ο πλούτος της δόξης του μυστηρίου τούτου είς τα ‘εθνη , όστις είναι ο Χριστός εις εσάς η ελπίς της δόξης.» Κολ. Α 26.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟ. 

Λέγοντας ΜΥΣΤΗΡΙΟ εννοούμε κάτι το οποίο ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το συλλάβει ,δεν μπορεί δηλαδή να δώσει κάποια λογική εξήγηση. Το αποδέχεται μεν σαν μια υπαρκτή κατάσταση, σαν μία πραγματικότητα , αλλά δεν μπορεί να προσεγγίσει σε αυτήν, ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά ,για να μπορέσει να δώσει μια απάντηση που να ικανοποιεί την περιέργεια ή την απορία του.

ΠΟΙΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

   Υπάρχουν πάρα πολλά μυστήρια που απασχολούν την ανθρωπότητα στο πέρασμα των γενεών. Μυστήρια που έχουν σχέση με το σύμπαν με το φυσικό μας περιβάλλον με την δημιουργία αλλά και την διατήρηση της ζωής κ.λ.π. Άλλα από αυτά παρέμειναν μυστήρια και παραμένουν ως τις ημέρες μας άλλα ήσαν κάποτε μυστήρια για κάποιους –ενώ για εμάς σήμερα με την χάρη του Θεού αυτά είναι γνωστά- ενώ υπάρχουν και μυστήρια που θα απασχολήσουν στο μέλλον τον άνθρωπο.

ΚΟΣΜΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ – ΑΡΧΑΊΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.

   Ανέκαθεν ο άνθρωπος οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει με την λογική του, αλλά και με τις γνώσεις που είχε ανάλογα με την εποχή του, μπροστά στο θαυμάσιο και ανεξήγητο τον κυρίευε ο θαυμασμός ,αλλά και ο φόβος. Αναφέρουμε ενδεικτικά το μυστήριο των πυραμίδων και ο μαθηματικός υπολογισμός που για την εποχή εκείνη θεωρείτο άγνωστος για να μπορέσουν να κατασκευάσουν ένα τέτοιο έργο με τέτοια τελειότητα. Ο Παρθενώνας επίσης στην Αθήνα θεωρείται ένα από αυτά τα μυστήρια ,όσον αφορά την κατασκευή του καθώς και διάφορα άλλα κατασκευάσματα που εκτός από μυστήρια τα ονομάζουν και θαύματα με επιστέγασμα τα επτά επιφανέστερα και μεγαλοπρεπέστερα δημιουργήματα του αρχαίου κόσμου που καλούνται και ως τα επτά θαύματα της αρχαιότητας.

ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑ ΘΕΟ Ή ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΣΥΣΧΕΤΊΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ.

   Η λέξη μυστήριο  και τα παράγωγά της μέσα στην Αγία γραφή απαντάται πάνω από τριάντα φορές. Σε κάθε περίπτωση έχει την δική της έννοια και αναφέρεται επάνω σε ένα συγκεκριμένο σκοπό. Έχουμε λοιπόν πολλά είδη μυστηρίων ή καλύτερα πολλά θέματα που μας παρουσιάζονται ως μυστήρια μέσα στην Αγία Γραφή.        

    Η πρώτη ίσως φορά που απαντάται ένα μεγάλο μυστήριο είναι στον βιβλίο του Δανιήλ. Ασφαλώς οι περισσότεροι θα γνωρίζουμε την περίπτωση αυτή. Αυτό που πρέπει όμως να προσέξουμε είναι πώς αυτό το μυστήριο αποκαλύπτεται μόνο  σε όσους είναι προσδιορισμένο και σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου για να αποκαλυφθεί. Είναι μυστήριο για όλους. Για τον Ναβουχοδονόσορ για τους σοφούς τους για τους μεγιστάνες του και για όλον εκείνον τον συφερτό που ζει κοντά του και τον υπηρετεί. Ακόμα είναι μυστήριο και για τον Δανιήλ και την παρέα του. Ποιο είναι αδελφοί το κλειδί που ανοίγει την πύλη και αποκαλύπτει κάθε μυστήριο που είναι στο θέλημα του Θεού να αποκαλύψει; Είναι η δέηση αγαπητοί αδελφοί. Μπροστά στον κίνδυνο του θανάτου από την οργή του βασιλέα, μιας και δεν βρίσκονταν κανείς να μπορέσει να αποκαλύψει το όνειρο και την ερμηνεία του, ο Δανιήλ απευθύνεται προς τον Κύριο.

17 Και υπήγεν ο Δανιήλ εις τον οίκον αυτού και εγνωστοποίησε το πράγμα προς τον Ανανίαν, προς τον Μισαήλ και προς τον Αζαρίαν, τους συντρόφους αυτού,  18 διά να ζητήσωσιν έλεος παρά του Θεού του ουρανού περί του μυστηρίου τούτου, ώστε να μη απολεσθή ο Δανιήλ και οι σύντροφοι αυτού μετά των επιλοίπων σοφών της Βαβυλώνος.  19 Και το μυστήριον απεκαλύφθη προς τον Δανιήλ δι' οράματος της νυκτός. Τότε ευλόγησεν ο Δανιήλ τον Θεόν του ουρανού.  20 Και ελάλησεν ο Δανιήλ και είπεν, Είη το όνομα του Θεού ευλογημένον από του αιώνος και έως του αιώνος· διότι αυτού είναι η σοφία και η δύναμις·  21 και αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους· καθαιρεί βασιλείς και καθιστά βασιλείς· δίδει σοφίαν εις τους σοφούς και γνώσιν εις τους συνετούς.  22 Αυτός αποκαλύπτει τα βαθέα και τα κεκρυμμένα· γνωρίζει τα εν τω σκότει και το φως κατοικεί μετ' αυτού.  23 Σε, Θεέ των πατέρων μου, ευχαριστώ και σε δοξολογώ, όστις μοι έδωκας σοφίαν και δύναμιν, και έκαμες γνωστόν εις εμέ ό,τι εδεήθημεν παρά σου. Διότι συ έκαμες γνωστήν εις ημάς του βασιλέως την υπόθεσιν.

  Βλέπουμε  λοιπόν πόσο θαυμαστά ενεργεί ο Κύριος στην ζωή μας. Το μυστήριο αυτό το τόσο ακατάληπτο και απρόσιτο παύει με την χάρη του Κυρίου να είναι μυστήριο και πλέον γίνεται ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Γίνεται γνώση προς συμμόρφωση , γίνεται γνώση προς σωτηρία εις πάντα τον πιστεύοντα. Αυτό είναι που πρώτα από όλα ομολογεί ο Δανιήλ μπροστά στον Ναβουχοδονόσορ:

27 Απεκρίθη ο Δανιήλ ενώπιον του βασιλέως και είπε, Το μυστήριον, περί του οποίου ο βασιλεύς επερωτά, δεν δύνανται σοφοί, επαοιδοί, μάγοι, μάντεις, να φανερώσωσι προς τον βασιλέα·  28 αλλ' είναι Θεός εν τω ουρανώ, όστις αποκαλύπτει μυστήρια και κάμνει γνωστόν εις τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, τι μέλλει γενέσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις. Το ενύπνιόν σου και αι οράσεις της κεφαλής σου επί της κλίνης σου είναι αύται·  29 βασιλεύ, οι διαλογισμοί σου ανέβησαν εις τον νούν σου επί της κλίνης σου, περί του τι μέλλει γενέσθαι μετά ταύτα· και ο αποκαλύπτων μυστήρια έκαμε γνωστόν εις σε τι μέλλει γενέσθαι.  30 Πλην όσον το κατ' εμέ, το μυστήριον τούτο δεν απεκαλύφθη προς εμέ διά σοφίας, την οποίαν έχω εγώ μάλλον παρά πάντας τους ζώντας, αλλά διά να φανερωθή η ερμηνεία προς τον βασιλέα και διά να γνωρίσης τους διαλογισμούς της καρδίας σου. 47 Και αποκριθείς ο βασιλεύς προς τον Δανιήλ, είπεν, Επ' αληθείας, ο Θεός σας, αυτός είναι Θεός θεών και Κύριος των βασιλέων και όστις αποκαλύπτει μυστήρια· διότι ηδυνήθης να αποκαλύψης το μυστήριον τούτο.

   Αφήνοντας πίσω  μας αυτήν  την θαυμαστή αποκάλυψη του Θεού προς τον Δανιήλ ερχόμαστε στο πλήρωμα του χρόνου. Ερχόμαστε στον αιώνα εκείνον όπου πλέον ο Θεός μέσο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού έρχεται να πολιτευθεί με τον άνθρωπο,αποκαλύπτοντάς του,πολύ πιο μεγάλα αλλά και πολύ πιο σπουδαία μυστήρια. Αποκαλύπτοντάς του την αγάπη του για τον αποστάτη άνθρωπο και τα σχέδιό του για την επαναφορά του «εκ της γης του εχθρού» στην γη της επαγγελίας –στην ουράνια Χαναάν. Πόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη πρέπει να  αισθάνεται κάθε άνθρωπος που γνωρίζει τον Κύριο και νιώθει πώς όλη του η ζωή πλέον είναι ένας σκοπός: Να αρέσει στον Κύριο εκτελώντας τις εντολές του, αφιερώνοντας την ζωή του Σ΄ Αυτόν: Να θανατώνει μέρα με την μέρα τον παλαιό άνθρωπο της σάρκας και να αναγεννιέται  μέσα του ο νέος άνθρωπος ο κληθείς κατά πνεύμα, ο πνευματικός άνθρωπος.

Ρωμ. 6:6 τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας·

Γαλ. 2:20 Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.

Γαλ. 5:24 Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.

Γαλ. 6:14 Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμον.

  Θάνατος επάνω στον σταυρό του παλαιού σαρκικού ανθρώπου ,και νέα ζωή και μεταστροφή από την αμαρτία στον Χριστό, του νέου αναγεννημένου πλέον ανθρώπου. Μια αλλαγή τόσο πολύτιμη και τόσο πνευματικά ωφέλιμη για αυτόν που γνώρισε τον Χριστό και η ζωή του έχει αλλάξει ,αλλά και πόσο μυστήρια η αλλαγή αυτή ως προς το γύρω κοσμικό κοινωνικό του περιβάλλον που απορεί λέγοντας:  “άραγε τι έπαθε αυτός και άλλαξε έτσι και έπαψε πλέον να έχει τις παλιές κοσμικές συνήθειες;” Μυστήριο για τον κόσμο μεν, αποκάλυψη  της αλήθειας και της αιώνιας ζωής δε, για τα παιδιά του Θεού. Αυτό το μυστήριο εξέθεσε ο Ιησούς όταν τον επισκέφτηκε ο Νικόδημος μέσα στην νύχτα και του μίλησε για την αναγέννηση για το μυστήριο της ευσέβειας .

Ιωάν. 3:1 Ήτο δε άνθρωπός τις εκ των Φαρισαίων, Νικόδημος ονομαζόμενος, άρχων των Ιουδαίων.

Ιωάν. 3:2 Ούτος ήλθε προς τον Ιησούν διά νυκτός και είπε προς αυτόν· Ραββί, εξεύρομεν ότι από Θεού ήλθες διδάσκαλος· διότι ουδείς δύναται να κάμνη τα σημεία ταύτα, τα οποία συ κάμνεις, εάν δεν ήναι ο Θεός μετ' αυτού.

Ιωάν. 3:3 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν· Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού.

Ιωάν. 3:4 Λέγει προς αυτόν ο Νικόδημος· Πως δύναται άνθρωπος να γεννηθή γέρων ων; μήποτε δύναται να εισέλθη δευτέραν φοράν εις την κοιλίαν της μητρός αυτού και να γεννηθή;

Ιωάν. 3:5 Απεκρίθη ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.

Ιωάν. 3:6 Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα.

Ιωάν. 3:7 Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν.

Ιωάν. 3:8 Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος.

Ιωάν. 3:9 Απεκρίθη ο Νικόδημος και είπε προς αυτόν· Πως δύνανται να γείνωσι ταύτα;

Ιωάν. 3:10 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν· Συ είσαι ο διδάσκαλος του Ισραήλ και ταύτα δεν εξεύρεις;

Ιωάν. 3:11 Αληθώς, αληθώς σοι λέγω ότι εκείνο το οποίον εξεύρομεν λαλούμεν και εκείνο το οποίον είδομεν μαρτυρούμεν, και την μαρτυρίαν ημών δεν δέχεσθε.

Ιωάν. 3:12 Εάν τα επίγεια σας είπον και δεν πιστεύητε, πως, εάν σας είπω τα επουράνια, θέλετε πιστεύσει; Μήνυμα σωτηρίας, μήνυμα ελπίδας, μήνυμα γνώσης που δεν μπόρεσε όμως τότε να το αντιληφθεί.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

Ματθ. 13:11 Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Διότι εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη.

Μάρκ. 4:11 Και έλεγε προς αυτούς· Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε το μυστήριον της βασιλείας του Θεού· εις εκείνους δε τους έξω διά παραβολών τα πάντα γίνονται,

Λουκ. 8:10 Ο δε είπεν· Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, εις δε τους λοιπούς διά παραβολών, διά να μη βλέπωσιν ενώ βλέπουσι και να μη καταλαμβάνωσιν ενώ ακούουσιν.

Μυστήριο που αποκαλύπτεται σε απλούς και ταπεινούς ανθρώπου με καθαρή καρδιά που ζητούν την αλήθεια και την σωτηρία.

Πέτρου Α' 2:5 και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού·

   Τώρα πλέον ο Θεός πατέρας μας πολιτεύεται με έναν άλλο λαό έναν πνευματικό λαό Ισραήλ , όχι με τους τύπους του νόμου των θυσιών και των άλλων δυσβάστακτων διατάξεων , αλλά με την πίστη προς τον Κύριο και το σωτήριο έργο του και με την αποδοχή πώς ο μόνος τρόπος σωτηρίας επέρχεται από την σωτήρια σταυρική θυσία του Κυρίου μας και πώς μόνο δια Αυτού γίνεται άφεση των αμαρτιών.

46 και είπε προς αυτούς ότι ούτως είναι γεγραμμένον και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα,  47 και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. ΛΟΥΚ ΚΔ 46,47 .

  Ο Θεός και πατέρας μας, αποκαλύπτει στον άνθρωπο ότι δεν τον προορίζει για μία αιώνια ζωή εδώ στην γη ,την οποία υποσχόταν κατά τον νόμο, αλλά υπόσχεται την κληρονομιά που έδωσε κατά πρώτον στον Υιό Του, τον πρώτο που επιτέλεσε με απόλυτη επιτυχία την αποστολή του. Αυτήν την τόσο μεγαλύτερη και την τόσο λαμπρότερη δόξα την προορίζει στην εκκλησία του, στους Αγίους Του , στην νύμφη Του Υιού Του.

Πέτρου Α'3 Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών,  4 εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι' ημάς.

    Με δέος αλλά και με μεγάλη ευγνωμοσύνη οφείλουμε να πλησιάζουμε (δια του νοός μας)  μπροστά στον θρόνο του Κυρίου και να τον ευχαριστούμε πάντοτε γι΄αυτό. Με δέος γιατί μπροστά στην τόσο μεγάλη και υπέρτατη παντοδυναμία του είμαστε ένα τίποτε, αλλά και με ευγνωμοσύνη γιατί είναι αγάπη και έλεος απέναντι σε εμάς τους αποστάτες από το θέλημά του. Μπορεί για τον κόσμο αυτό το πράγμα να φαντάζει μυστήριο. Ακόμα και για όλους αυτούς που έζησαν πριν την είσοδο του Ιησού Χριστού στον κόσμο και την διδασκαλία του για την αιώνια ζωή μέσω πίστεως η απορία θα ήταν εύλογη. Πώς άραγε μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος; Για τους πιστούς όμως σήμερα τα πράγματα είναι πιο απλά. Και  είναι πιο απλά γιατί τα απλοποίησε ο Κύριος μας και όπως και παλαιότερα έτσι και τώρα αποκαλύπτει τα μυστήρια του θελήματος του στον άνθρωπο. Ο απόστολος Παύλος μας λέγει: Τιμόθεος Α' 3:16 Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα· ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη.

Κορινθίους Α' 2:7 αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην, την οποίαν προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, 8 την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε· διότι αν ήθελον γνωρίσει, δεν ήθελον σταυρώσει τον Κύριον της δόξης·  9 αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν.  10 Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά διά του Πνεύματος αυτού· επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού.

Ρωμαίους 16:25 Εις δε τον δυνάμενον να σας στηρίξη κατά το ευαγγέλιόν μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, κατά την αποκάλυψιν του μυστηρίου του σεσιωπημένου μεν από χρόνων αιωνίων,

Ο ΘΕΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΑΤΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ.

   Μπροστά σε όλα αυτά τα θαυμάσια που μας αποκαλύπτονται αισθανόμαστε την ανάγκη μα πλησιάσουμε όλο και περισσότερο στα βαθέα και κεκρυμένα του Κυρίου. Υπάρχει όμως αυτό το σώμα της αμαρτίας που φέρουμε επάνω μας και η έλλειψη της τελειότητας ,αλλά και της αγιότητας ,που θα πάρουμε εκείνη την ημέρα από Αυτόν και τότε θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε πλήρως το πλήθος και την εξήγηση των μυστηρίων του Θεού.

Ο απόστολος Παύλος είναι σαφής: Κορινθίους Α' 13:12 Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον· τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην.

Μέχρι όμως να έρθει η τελειότητα ο χριστιανός δεν παύει ημέρα και νύχτα να αγωνίζεται τον καλό αγώνα της πίστεως. Μπροστά του απλώνεται ο δρόμος της δικαιοσύνης ,αλλά και ο δρόμος της αμαρτίας. Η μάχη είναι σκληρή, μόνο που πρέπει, να επικαλεσθούμε τα καταλληλα όπλα.

Εφεσίους 6:12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου· εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.

  Εδώ είναι που λαμβάνει  χώρα άλλο ένα είδος μυστηρίου- μυστηρίων. Το μυστήριο της ανομίας από την μία και το μυστήριο της ευσεβείας από την άλλη. Και είναι μυστήριο γιατί κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με την ανθρώπινη δύναμη και δυνατότητα ότι παράλληλα με την αμαρτία και το αποκορύφωμά  της την σημερινή εποχή, ο Κύριος ενεργεί θαυμαστά στην εκκλησία του και προσθέτει κάθε ημέρα σωζόμενους φέροντας όλο και πιο κοντά την ημέρα της παρουσίας του. Με την θέρμη του πνεύματος του Αγίου αλλά και κατά το πνεύμα ζέοντες,ας εκμεταλλευόμαστε κάθε ημέρα που επιτρέπει ο Κύριος την παραμονή μας εδώ στην γη ,να αυξάνουμε στην πίστη , στην επίγνωση και σε κάθε έργο πνευματικό. Παράλληλα  βλέποντας από την άλλη, την αμαρτία να μεγαλώνει και τον κόσμο όλο και περισσότερο να απομακρύνεται από τον Θεό, δεν έχουμε άλλο ,από το να ευχαριστούμε τον Κύριο για την κατά χάριν κλήση που έκανε σε εμάς και μας φώτισε με το Άγιο φως του –όχι εξ Ιεροσολύμων- αλλά από το ευαγγέλιο του για να φέγγει και να καθοδηγεί τις καρδιές μας.

Τιμόθεος Β' 1:9 όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων,

Ας προσευχόμαστε προς τον πατέρα Θεό, μέσω του Ιησού Χριστού να μας ενδυναμώνει πνευματικά για να μπορέσουμε να εισέλθουμε στην βασιλεία του, παρατείνοντας το μυστήριο της ευσεβείας , να ενεργείται και σε εμάς, μακροθυμώντας για τις ατέλειές μας, όπως στον Νώε που δεν επέφερε τον κατακλυσμό ,αλλά υπέφερε την τότε ανομία, προσμένοντας την τελειοποίηση της κιβωτού ως μέσου σωτηρίας ή την έξοδο του Λώτ από την γη των Σοδόμων και Γομόρρων πριν τον αφανισμό από το πρόσωπο της γης με φωτιά.

Π. Κακούρης.

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ, Κοντεύει νά χάσουμε τόσα παλληκάρια ὅσα δέν χάσαμε στό μέτωπο του '40!

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Κοντεύει νά χάσουμε τόσα παλληκάρια ὅσα δέν χάσαμε στό μέτωπο του '40!
Γράφει ὁ ἰατρός Φώτης Μιχαήλ

Τά γεγονότα εἶναι λίγο πολύ γνωστά: Τό κυνήγι τῆς καλοπέρασης ὁδηγεῖ τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς στά εὔκολα δάνεια. Τά δάνεια φορτώνουν τά νοιοκυριά μέ δυσανάλογα χρέη. Τό χρῆμα, ὡς διά μαγείας, στήν ''κατάλληλη'' ὥρα  ἐξαφανίζεται ἀπό τήν κυκλοφορία καί οἱ δουλειές χάνονται ἡ μία πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἡ ἀνεργία κορυφώνεται καί τά εἰσοδήματα περιορίζονται δραματικά.  Τά δάνεια εἶναι ἀδύνατον νά ξεπληρωθούν καί ὁ λαός περιέρχεται σέ κατάσταση οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου. Ἡ ἀνέχεια κουβαλάει τήν φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση. Ἡ φτώχεια φέρνει τήν πεῖνα. Ἡ πεῖνα στήνει τίς οὐρές στά συσσίτια. Ἡ ἐξαθλίωση ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία. Ἡ ἀπελπισία κάνει γνωστή καί στήν Πατρίδα μας τήν αὐτοκτονία! Τούς αὐτόχειρες τούς ὑπολογίζουνε, λένε, στούς ἑφτά χιλιάδες!

Τό Γένος μας δέν εἶναι πρώτη φορά πού δοκιμάζεται. Ὑπήρξαν μάλιστα καί περιπτώσεις στό παρελθόν, πού οἱ δοκιμασίες ἤτανε πιό σκληρές καί πιό βάρβαρες ἀπό τίς τωρινές. Ἐντούτοις τά περιστατικά αὐτοκτονιῶν ποτέ ἄλλοτε δέν παρατηρήθηκαν τόσο πυκνά.

Ποιός ἦταν, ὅμως,  ὁ θώρακας ὁ μυστικός καί ἡ ἀσπίδα ἡ ἀόρατη, πού μᾶς φύλαγαν παλιότερα ἀπό τήν κατάρα τῆς αὐτοκτονίας;  Ποιά ἁρματωσιά μᾶς προστάτευε μέχρι χθές ἀπό τήν αὐτοχειρία καί τώρα τήν χάσαμε καί δέν τήν βρίσκουμε πουθενά; 

Οἱ παπποῦδες μας, πού διώχθηκαν ἀπό τίς ἀκτές τῆς Ἰωνίας, ἀπό τά μέρη τοῦ Πόντου, ἀπό τήν Καππαδοκία καί τήν Πόλη, ἔχασαν τά πάντα. Τούς ἅρπαξαν οἱ Τοῦρκοι καί  τά κτήματα καί τίς δουλειές καί τίς ἐπιχειρήσεις καί τά ἐμπορικά· κάποιες  φορές καί τίς γυναῖκες τους , ἀκόμα καί τά παιδιά τους! Παρ' ὅλα αὐτά, σέ καμμιά ἀπό τίς γνωστές προφορικές ἤ γραπτές μαρτυρίες, δέν ἀναφέρονται φαινόμενα ἄκρας ἀπελπισίας καί αὐτοκτονιῶν! Στερήθηκαν, δεινοπάθησαν, κακουχήθηκαν, ἀλλά οὔτε στιγμή δέν ἀπελπίστηκαν.

Ποιό νά ἦταν ἄραγε τό μυστικό τους, πού στάθηκε ἀνάχωμα ἀπροσπέλαστο στήν ἐπίθεση τῶν συμφορῶν καί τῆς ἀπελπισίας;

Μήν ἤτανε οἱ ὑποσχέσεις τῶν ξένων δυνάμεων; Μήν ἤτανε οἱ τραπεζῖτες τῶν Παρισίων καί τοῦ Λονδίνου; Μήν ἤτανε, τέλος, οἱ φιλονεικοῦντες πολιτικοί τῶν Ἀθηνῶν; Μᾶλλον ὄχι, διότι καί σήμερα διαθέτουμε ἑταίρους καί τρόϊκες καί ἑλληνόφωνη Βουλή, ἀλλά δυστυχῶς τήν ἀπελπισία καί τίς αὐτοκτονίες δέν τίς γλυτώσαμε. Κοντεύει νά χάσουμε τόσα παλληκάρια ὅσα δέν χάσαμε στό μέτωπο του '40!

Οἱ διηγήσεις τῶν κατορθωμάτων τους μαρτυροῦν ὅτι τό πολύτιμο μυστικό τους δέν βρισκόταν ἐκεῖ ὅπου ἐλπίζουμε καί στηριζόμαστε ἐμεῖς σήμερα. Ἤτανε κάπου ἀλλοῦ. Τό ἀποκαλύπτει, στίς κρίσιμες ἐκεῖνες ὧρες, ἡ ἱεράρχηση τῶν ἐπιλογῶν τους: Μαζί τους δέν κουβάλησαν οὔτε ἀκριβοπληρωμένους πίνακες ζωγραφικῆς οὔτε ἄλλα κομμάτια τῆς πολυτελοῦς ἐνδεχομένως οἰκοσκευῆς τους. Στίς ἀγκαλιές τους μέσα, μέ σεβασμό καί εὐλάβεια,  ἔβαλαν πρῶτα ἀπ' ὅλα ὅ, τι πρόλαβαν νά μαζέψουν ἀπό τά καμένα τους μοναστήρια καί τίς γκρεμισμένες τους Ἐκκλησιές: Τά ἱερά εἰκονίσματα, τά ἁγιοπότηρα καί τά λείψανα τῶν Ἁγίων τους. Αὐτά ἤταν τά τιμαλφῆ τους, οἱ ἀξίες τους καί τά ἰδανικά τους. Αὐτά τούς στήριζαν τότε καί τούς ἔσωζαν ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τίς αὐτοκτονίες.

Νά, λοιπόν, ποιό ἤτανε τό μεγάλο τους μυστικό: Ἡ Πίστη. Ἡ μεγάλη τους ἀγάπη στόν Χριστό καί στήν Παναγιά. Ἡ λατρεία τους στόν Θεό· δηλαδή στήν ὄντως Ζωή. Γι' αὐτό καί ἡ ἀπελπισία συνιστοῦσε γιά ἐλόγου τους αἵρεση καί ἡ αὐτοκτονία σήμαινε ἁμαρτία ἀσυγχώρητη.

Στίς ἡμέρες μας, ὅμως, ὁ βαρύς αὐτός ὁπλισμός τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς θεωρήθηκε παρωχημένος καί παρακατιανός. Τόν παρατήσαμε λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, καί βάλαμε στά στήθια μας γιά προστασία ''πανωπλίες ἀποκριάτικες'' φράγκικης κοπῆς .  
Τό ἀποτέλεσμα; Τό βιώνουμε.