Ό παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης

 Ό παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ό πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και ή μητέρα του Βικτορία. Ό Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά ή Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης. Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει ή οικογένεια του, ό Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον 'Εφραίμ και τον Νικηφόρο.


     Ή ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή. Ή μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ό Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.


       Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ό Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Όσιου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του έκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραιμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.


       Ό παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ό Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ό παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ό απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.


        Με αφορμή την υπακοή του παπα-Εφραιμ στον άγιο γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή θέτουμε τον προβληματισμό μήπως όσοι σήμερα κληρικοί και λαϊκοί αγωνίζονται για τον δήθεν εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, για την «λειτουργική αναγέννηση», για τον οικουμενισμό, για τον συνδυασμό εξομολογήσεως και ψυχιατρικής η όσοι κάνουν ταξίδια αναψυχής και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με ανθρώπους του Πάπα στο Βατικανό δείχνουν ότι δεν βρήκαν ή δεν θέλησαν να αναζητήσουν πνευματικούς Πατέρες με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και επομένως δεν βιώνουν την υπακοή όπως την διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Μήπως «θεολογούν» με βάση τον εγωισμό τους και δεν γνωρίζουν την κοπή του θελήματος, πού κάνει τους υποτακτικούς δοχεία του Αγίου Πνεύματος; Μήπως αναζήτησαν πνευματικό, για να τους αναβιβάσει σε κοσμικά ή εκκλησιαστικά αξιώματα και όχι, για να τους οδηγήσει στον Παράδεισο;


       Ό μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.Ό άγιος Γέροντας Ιωσήφ ό Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησαν με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας καί τον θείο φωτισμό.Άραγε οι σύγχρονοι εισηγητές του εκσυγχρονισμού στην Εκκλησία ή του οικουμενισμού καλλιέργησαν την ευχή σε τέτοιο σημείο καί άραγε ομολόγησαν ότι είπε ό παπα-Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ πως εξαιτίας της υπακοής και της ευχής έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα του και πώς καίγονταν ή καρδιά του για τον Χριστό; Άραγε στα οίκουμενιστικά συνέδρια τηρείται φυλακή των αισθήσεων, όταν υπάρχουν χορευτικά θεάματα;


       Ό παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».
Άλλωστε και ό μακαριστός γέροντας Παΐσιος ό Αγιορείτης θεωρούσε τα βιβλία αυτά ανούσια, πού στερούν τον πολύτιμο χρόνο μας και πολλά από αυτά όταν του δωρίθηκαν τον ζέσταναν στο τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα.


      Το 1973 έκοιμήθη ό Ιερομόναχος Νικηφόρος ό Γέροντας του παπα-Εφραίμ. Ό Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ό παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ό ίδιος Γέροντας. 'Η πράξη αυτή ας γίνει οδηγός σε επίδοξους αυτοανακηρυχθέντες πνευματικούς «Γεροντάδες», πού δεν γνωρίζει ή αριστερά τι ποιεί ή δεξιά.Ό παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό καί όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.


       Κάποτε ένας νέος ζήτησε από καλογέρι του παπα-Εφραίμ μία είκονίτσα από το κελί του Γέροντα. Ό μοναχός πήρε ευλογία από τον παπα-Εφραίμ να την δώσει και μόλις ο νέος άρχισε να σκέφτεται πονηρά και με τον λογισμό, πώς θα κάνει επίδειξη στην πόλη του με την είκονίτσα, πού θα του έδινε ό παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος γέροντας πήρε πληροφορία από τον Θεό και έδωσε εντολή να μη δοθεί το εικονάκι Άραγε πολεμούν οι εκσυγχρονιστές της εκκλησιαστικής ζωής ή οι οικουμενιστές το πάθος της κενοδοξίας; Μήπως φιλοδοξούν με τον εκσυγχρονισμό ή τον οικουμενισμό να αφήσουν «εποχή» και όνομα εκκλησιαστικού «αναμορφωτή»;


        Ή θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα. θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να. συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.


      Όμως ό παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.Μήπως, όσοι θέλουν την «λειτουργική αναγέννηση» θα ήταν καλό να φθάσουν στα πνευματικά μέτρα του παπα-Εφραίμ και αφού γίνουν θεοφόροι, να δοκιμάσουν να προτείνουν τις λύσεις τους;Ό παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.


       Ή Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ό σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ό φοιτητής χωρίς αυτός να τίς έχει προαναφέρει.


      Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Αγιον Όρος. Ό μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.


       Άραγε, μπορούν σήμερα οι εκσυγχρονιστές του εκκλησιαστικού βίου μας οίκουμενιστές ως ό παπα-Εφραίμ ό Κατουνακιώτης να προειδούν την χαρά, πού θα έχουν οι μασόνοι και οι άνθρωποι της «Νέας Εποχής» κάθε φορά πού θα αλλοιώνεται το ορθόδοξο φρόνημα είτε στα πλαίσια του οικουμενισμού, είτε στους ψευδοδιαλόγους με τους Παπικούς και τις ψευδοενώσεις με τους μονοφυσίτες είτε στην αλλοίωση της θείας Λειτουργίας στα πλαίσια της «λειτουργικής αναγέννησης»;


      Ό παπα-Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές ή προτεσταντικές πλάνες.


        Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων. Ό Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ό τόπος γέμισε ευωδιά και ό παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ό ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.


        Μπορούν άραγε όσοι πηγαίνουν σε διάλογους με τον Πάπα ή σε συνέδρια οίκουμενιστικά να μιλήσουν με το πρακτικό παράδειγμα της αγιότητας και όχι με ορθολογιστικά επιχειρήματα;


        Ό παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ό Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ό Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.


       Άραγε, μπορούν να αναρωτηθούν όσοι λαμβάνουν μέρος σε οίκουμενιστικά συνέδρια τι θα ένοιωθε αν ήταν παρών ό μακαριστός Γέροντας;


        Ή παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, ή ένωση είναι δύσκολος».Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;


         Ό παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.


Το 1996 ό παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό. Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.


          Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ό παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης ό θρύλος του 'Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του. Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του. Ό υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.


Και ή δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

Πήγή: http://img401.imageshack.us/img401/327/45351094st0.jpg" border="0" alt="" />

Όταν βρίσκεσαι κοντά στον Βασιλέα, κανείς δε σε πειράζει ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Είπε Γέροντας:

«Όπως κανένας δεν μπορεί να βλάψει αυτόν που στέκεται κοντά στον βασιλιά, έτσι ούτε ο Σατανάς μπορεί να κάνει κάτι εις βάρος μας, αν η ψυχή μας είναι κοντά στον Θεό. Γιατί λέει: «Πλησιάστε με και θα σας πλησιάσω κι εγώ».

Αλλά επειδή συνεχώς παίρνουν αέρα τα μυαλά μας, εύκολα αρπάζει ο εχθρός την ταλαίπωρη ψυχή μας και τη ρίχνει στα άτιμα πάθη».

Έλεγαν επίσης για κάποιον Γέροντα ότι όταν του έλεγε ο λογισμός: «Άσε την σημερινή ημέρα και αύριο μετανοείς», αντέκρουε τον λογισμό λέγοντας: «Όχι, σήμερα θα μετανοήσω και αύριο ας γίνει το θέλημα του Θεού».

Ένας άλλος Γέροντας είπε:

«Να σκέφτεσαι πάντοτε τα καλά, για να τα κάνεις και πράξη. Καμιά σκέψη του ανθρώπου δεν ξεφεύγει από τον Θεό.

Να κρατάς τον νου σου καθαρό από κάθε κακό».

ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Το πρόβλημα της αιρέσεως Του Πρωτ. Μιχαήλ Σπανού

Του Πρωτ. Μιχαήλ Σπανού

Ἡ «αἵρεση», ὡς νόθευση τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου μέ ἀνθρώπινες ἀντιλήψεις, δέν ἀποτελεῖ γιά τούς Ὀρθοδόξους θέμα «ἰδεολογικῆς» διαφωνίας, ἀλλά ζήτημα ζωῆς καί θανάτου. Καί τοῦτο, διότι ἡ «αἵρεση» ἐπηρεάζει τή σχέση μας μέ τόν Θεό, καί ἑπομένως τή σωτηρία μας. Πῶς ὅμως μπορεῖ ἡ ὁποιαδήποτε «αἵρεση» νά ματαιώσει τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου;

1. Ὑπαρξιακά/ὀντολογικά: Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά σώσει τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ μόνο ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος, ἀπόλυτος, ἀμετάβλητος, ἡ μόνη πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ σωτηρία εἶναι κοινωνία μέ τόν Θεό, ὁπότε προσφέρεται ἄμεσα ἀπ’ Αὐτόν στόν ἄνθρωπο. Οἱ αἱρέσεις, βασισμένες ὄχι στήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στήν ἀνθρώπινη λογική, εἰσάγουν κτιστούς μεσάζοντες μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ἔτσι ἀναιροῦν τή σωτηρία, ἀφοῦ μᾶς ἀποκόπτουν ἀπό τή μόνη ἀπόλυτη καί ἀναλλοίωτη πηγή τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς καί τῆς σωτηρίας.

Παραδείγματα: α) Οἱ ἀρχαῖοι Ἀρειανοί καί οἱ σύγχρονοι Unitarians («σοκίνοι») καί Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν πώς ὁ Χριστός δέν ἦταν Θεός, ἀλλά ἕνα δημιούργημα. β) Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν πώς ἡ θεία Χάρις, πού σώζει τόν ἄνθρωπο, εἶναι κτιστή εὔνοια, ἄσχετη μέ τόν Θεό, ἡ ὁποία δίδεται στόν πιστό ὡς ἀξιομισθία γιά τά καλά του ἔργα. γ) Οἱ πολλές σύγχρονες σέκτες, πού διδάσκουν πώς ἡ σωτηρία ἐπιτυγχάνεται διαμέσου τοῦ χαρισματικοῦ ἡγέτη τῆς ὁμάδας τους.

2. Ὡς πλάνη: Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς θεόσδοτος ὁδοδείκτης, μᾶς περιγράφει τόν Θεό, τή φύση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ὅλη πορεία τῆς σωτηρίας, ὥστε νά μπορέσουμε νά τήν ἀκολουθήσουμε. Ἀντιθέτως, ἡ «αἵρεση», ὡς ἐσφαλμένη διδασκαλία περί Θεοῦ, ἀνθρώπου ἤ σωτηρίας, μᾶς ἀποπροσανατολίζει: Ἐάν σφάλλουμε περί τοῦ Θεοῦ, τότε δέν θά μπορέσουμε νά βροῦμε τόν ἀληθινό Θεό, παρά μόνο θά ψάχνουμε νά συναντήσουμε ἕνα ἀνύπαρκτο εἴδωλο ἀνθρώπινης ἐπινοήσεως.

Παραδείγματα: α) Οἱ πολυθεϊστές, πού λατρεύουν τίς διάφορες ἐκφάνσεις τῆς φύσεως. β) Ὁ μονοθεϊσμός τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ σύγχρονου Ἰουδαϊσμοῦ, πού κηρύττει ἕνα μονοπρόσωπο θεό ἄσχετο μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Ἐάν σφάλλουμε γιά τή φύση τοῦ ἀνθρώπου, τότε δέν θά κατανοήσουμε τήν ἀξία καί τίς δυνατότητές μας.

Παραδείγματα: α) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καί οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες, πού διαιρώντας τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀπορρίπτουν τήν ἀξία τοῦ σώματος. β) Ὁ Βουδισμός, ὁ ὁποῖος πιστεύει στήν ἀναγκαιότητα τῆς κατάργησης τοῦ προσώπου καί τῆς θέλησης. γ) Οἱ Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν πώς μέ τήν πτώση ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τήν ἐλευθερία του, ὁπότε καί ἡ σωτηρία δέν εἶναι ἀγώνας κατά τῆς ἁμαρτίας, ἤ ἡ συνέργεια Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἀλλά μόνο μία μονόπλευρη κίνηση ἐκ Θεοῦ. Ἐάν σφάλλουμε περί τῆς σωτηρίας, τότε ὁ ἄνθρωπος δέν θά μπορέσει νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν, τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Παράδειγμα: Οἱ Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι ἀπορρίπτουν τά μυστήρια, τίς εἰκόνες καί ὅλα τά ἁγιαστικά μέσα τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε περιορίζουν τή χριστιανική ζωή σέ μία νοησιαρχική καί συναισθηματική κατάσταση χωρίς ἄμεση μετοχή στή σώζουσα θεία Χάρη. «Ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς»

3. Ὡς ἀλλοίωση τοῦ ἤθους: Ἡ «θεωρητική» πίστη κάποιου ἐκφράζεται διά μέσου τῆς συμπεριφορᾶς του. Μία ἐσφαλμένη πίστη ἤ αἵρεση, δέν κινεῖται μόνο σέ «δογματικό» ἐπίπεδο, ἀλλά ἀλλοιώνει καί τήν ἴδια τή ζωή μας.

Παραδείγματα: α) Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, πιστεύοντας πώς ὁ Θεός ἐπικοινωνεῖ διά κτιστῶν μεσαζόντων, ὑποτιμοῦν τόν Χριστό καί τή σχέση μας μέ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἐν πολλοῖς ἀντικαθίσταται μέ τό πρόσωπο τοῦ Πάπα. Ἐπιπλέον, δέν βιώνουν τά μυστήρια ὡς μέσα ἀληθινῆς ἕνωσής μας μέ τόν Θεό, ἀλλά ὡς μέσα ἐμπορικῆς ἀπόκτησης κτιστῆς ἀξιομισθίας (=‘meritus’), ὁπότε ὁδηγοῦνται στήν ἐκκοσμίκευση τῶν μυστηρίων. β) Οἱ Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ κατήργησαν τά μυστήρια, ἀπολυτοποίησαν τήν Ἁγία Γραφή, ἀποκόπτοντάς την ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή, ὁπότε καί κατάντησαν τόν χριστιανισμό στείρα νομική ἠθικολογία καί καθηκοντολογία. γ) Τό Ἰσλάμ, ἀφοῦ ὁ θεός τους εἶναι μονοπρόσωπος, τότε πρέπει νά εἶναι καί ἐγωκεντρικός καί ἀκοινώνητος, γι’ αὐτό καί δέν μπορεῖ νά γίνει λόγος γιά ἀγάπη, κοινωνία καί φιλία μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἀλλά μόνο γιά καταδυνάστευση καί ἀπόλυτη καθυπόταξη τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό κι ὁ ὅρος al-’Islam σημαίνει «ὑποταγή».

4. Μέ τήν ἀποκοπή μας ἀπό τήν Ἐκκλησία: Ἡ σωτηρία ἐπιτυγχάνεται μόνο διά τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. 14:6), καί μόνο ἐντός τοῦ Σώματός του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία (Ἰω. 15:5, Α’ Κορ. 12:12-27), ἡ σωτηρία δέν εἶναι μόνο προσωπικό γεγονός, ἀλλά καί ἐκκλησιαστικό. Ὡς σῶμα Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι μία, ἀφοῦ ἕνας εἶναι ὁ Χριστός, ἕνα εἶναι καί τό σῶμα του (Ἐφ. 4:4-6). Ὅλοι καλοῦνται νά γίνουν μέλη αὐτοῦ τοῦ σώματος, ὁ καθένας ὅμως ἐλεύθερα ἐπιλέγει, ἄν θά ἐνταχθεῖ καί ἄν θά παραμείνει σ’ αὐτό. Ἐάν ὅμως κάποιος ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία, χάνει τήν κοινωνία του μέ τόν Χριστό καί ἑπομένως χάνει τή σωτηρία. Ἡ «αἵρεση», ἀφοῦ ἑωσφορικά νομίζει πώς ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται σέ πλάνη, ἐπιχειρεῖ νά ἀποσπάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό ζωαρχικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί νά τόν ἐντάξει σέ φθαρτό ἀνθρώπινο «σωματεῖο», πού ὁδηγεῖ ὄχι στόν Θεό, ἀλλά στήν ἀπώλεια.

Τέτοιες εἶναι ὅλες οἱ χριστιανικές ὁμολογίες, πού ψευδωνύμως αὐτοονομάζο – νται «ἐκκλησίες», πλήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια ἔχει τή συνείδηση, «σὺν ἀποδείξεσι τῶν τῆς εὐσεβείας δογμάτων» ὅτι ἀποτελεῖ τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Γι’ αὐτούς τούς λόγους λοιπόν, μποροῦμε νά καταλάβουμε, γιατί καί οἱ ἀγῶνες πού ἔκαναν οἱ ἅγιοι πατέρες πρός διαφύλαξη τῆς ὀρθοδοξίας, δέν εἶχαν ἄλλα κίνητρα (οὔτε πολιτικά, οὔτε φιλοσοφικά, οὔτε φιλολογικά), παρά μόνο τήν ποιμαντική φροντίδα τους γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά περιφρουρήσουν τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία μᾶς χάρισε ὁ δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας, Χριστός, «διά τοῦ ἰδίου αὐτοῦ αἵματος». (Πράξ. 20:28)

Περιοδικό Παράκληση, τ.104

Το άρθρο δημοσιεύεται από την επίσημη ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού στις 17 Φεβρουαρίου 2021