ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟ

   







Μια συνέντευξη από το Περιβόλι της Παναγίας στην οποία ο λόγος πού απορρέει από την υπερεξηκονταετή ασκητική πείρα του γέροντα Ιωσήφ, ακούγεται διαχρονικός σε σύγχρονα υπαρξιακά ζητήματα.
Σεβαστέ γέροντα, θα θέλαμε να αναφερθείτε ατό ορθόδοξο ασκητικό ήθος των Αγιορειτών πατέρων.


Οι Αγιορείτες, παιδί μου, είναι συνεχιστές της ακριβούς πατερικής ορολογίας. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Αυτό πού δημιούργησαν οι πρώτοι Πατέρες, οι θεοφόροι και θεοφώτιστοι, αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ό μοναχισμός ξεκίνησε από το βάθος της Αιγύπτου τον 4ο αιώνα. Μετά από τη θεμελίωση του από τον Μεγάλο Αντώνιο το μεγάλωσαν, το αύξησαν οι λεγόμενοι Ταβεννησιώτες, στην Ταβέννηση πού ευρίσκονταν. Το μετέφεραν στην Παλαιστίνη, αρχικά ό Μέγας Ευθύμιος, και υστέρα ό άγιος Σάββας. Ό άγιος Σάββας δημιούργησε τη Λαύρα, κοινόβιο μεν, αλλά υπήρχε ελευθερία προσευχής και διαίτης κατά βούληση. Κατόπιν ό Μέγας Θεοδόσιος κατήργησε την ιδιορρυθμία και εφήρμοσε την απόλυτη έννοια του κοινοβιακού συστήματος. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Βυζάντιο, αφού εκείνα τα μέρη τα είχε πλέον ή λαίλαπα της ισλαμικής κατάρας αφανίσει.

Δημιουργήθηκε το λεγόμενο Στούδιο με ηγεμόνα, με αρχηγό και πνευματικό πατέρα τον Θεόδωρο, ό οποίος υπέστη τέσσερις εξορίες μαζί με πλήθος μοναχών χάριν της εικονομαχίας. Τον 10ο αιώνα, ένα μέλος της στουδιτικής αυτής γραμμής, ήταν ό Αθανάσιος ό Λαυριώτης, ό Αθωνίτης. Αυτός ό οποίος μετέφερε εδώ στον Αθωνα την ακρίβεια της συνεχείας της στουδιτικής παραδόσεως πού ήταν ακριβώς ή Πατερική.

Εκτοτε συνεχίζει αυτή ή γραμμή μέχρι σήμερα. Τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει, ό σκοπός είναι ένας. Ό μοναχισμός, παιδί μου, δεν είναι κάτι το όποιο είναι ανθρώπινη εκλογή ή ανθρώπινη επινόησης ή σκέψη ή φαντασία. Ό μοναχισμός είναι πρόσκληση... και κάτι παραπάνω, έλξη. «Ουδείς δύναται ελθείν προς με εάν μη ό Πατήρ ό πέμψας με έλκυση αυτόν» (Ίωάν. 6,44). Στό πλήθος των χριστιανών λέει ό Κύριος μας: «Ούχ ύμεϊς με εξελέξασθε, άλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ϊνα ύμεϊς ύπάγητε και καρπόν φέρητε» (Ίωάν. 15, 16). Στούς μοναχούς όμως εκδηλώνει μία ιδιαίτερη πρόνοια και λέει: «Ουδείς δύναται έλθεϊν προς με εάν μη ό Πατήρ ό πέμψας με έλκυση αυτόν». Αρα, λοιπόν, οί μοναχοί ειλκύσθησαν από την θεία Πρόνοια με ένα σκοπό• να επαναφέρουν την ισορροπία της ανθρώπινης προσωπικότητας

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ Ό βίος του φανέρωνε το απλανή ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα

Ό παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ό πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και ή μητέρα του Βικτορία. Ό Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά ή Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης. Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει ή οικογένεια του, ό Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον 'Εφραίμ και τον Νικηφόρο.


Ή ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή. Ή μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ό Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.


Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ό Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Όσιου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του έκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραιμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.


Ό παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ό Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ό παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ό απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.


Με αφορμή την υπακοή του παπα-Εφραιμ στον άγιο γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή θέτουμε τον προβληματισμό μήπως όσοι σήμερα κληρικοί και λαϊκοί αγωνίζονται για τον δήθεν εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, για την «λειτουργική αναγέννηση», για τον οικουμενισμό, για τον συνδυασμό εξομολογήσεως και ψυχιατρικής η όσοι κάνουν ταξίδια αναψυχής και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με ανθρώπους του Πάπα στο Βατικανό δείχνουν ότι δεν βρήκαν ή δεν θέλησαν να αναζητήσουν πνευματικούς Πατέρες με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και επομένως δεν βιώνουν την υπακοή όπως την διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Μήπως «θεολογούν» με βάση τον εγωισμό τους και δεν γνωρίζουν την κοπή του θελήματος, πού κάνει τους υποτακτικούς δοχεία του Αγίου Πνεύματος; Μήπως αναζήτησαν πνευματικό, για να τους αναβιβάσει σε κοσμικά ή εκκλησιαστικά αξιώματα και όχι, για να τους οδηγήσει στον Παράδεισο;

Περί των τεσσάρων ειδών κοινωνίας με τον Θεό στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η ένωση και κοινωνία μας με τον Θεό σε γενικότερες γραμμές γίνεται με δύο τρόπους. Με την μυστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και με την πνευματική κοινωνία. Ο δεύτερος τρόπος διαιρείται εν συνεχεία σε τρεις άλλους τρόπους. Γι’ αυτό, στον παρόντα λόγο θα σας ομιλήσω γι’ αυτούς τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να κοινωνήσουμε και να ενωθούμε με τον Θεό, φέροντας μαρτυρίες από την Θεία Γραφή και τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων.


1. Η πρώτη και σπουδαιότερη κοινωνία μας με τον Χριστό γίνεται με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του.

Ένας χριστιανός που δεν πιστεύει ότι το φαινόμενο ψωμί και κρασί είναι αληθώς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, είναι ένας αιρετικός και ξένος προς την αληθινή πίστη του Χριστού, ο Οποίος λέγει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (6,55)• «Η γάρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις». Ενώ ο Απόστολος Παύλος μας λέγει τα εξής: «Το ποτήριον της ευλογίας ό ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν;» (Α' Κορ. 10,16). Όποιος λοιπόν κοινωνεί αναξίως, γίνεται ένοχος, όπως λέγει ο ίδιος ο Απόστολος• «Ος αν εσθίη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου» (Α' Κορ. 11,27).

Ο χριστιανός όμως που κοινωνεί με φόβο, ευλάβεια και προετοιμασία, αξιώνεται αναρίθμητων δωρεών, στις οποίες οι σπουδαιότερες είναι οι εξής:


    α) Ενώνεται με τον Χριστό κατά χάριν, διότι όπως λέγει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ίωάν. 6,56)


    β) Συμμετέχει στην αιώνιο ζωή, όπως λέγει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον (Ίωάν. 6,54).

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Λόγος ουκ ανθρώπων, αλλά λόγος Θεού ενεργούμενος (Α' Θεσ. β' 13)

   




Συζήτηση με τον Βασίλη Αργυριάδη στην εκπομπή «Άνθρωπος μεθόριος» Ραδιοφωνικός Σταθμός Πειραϊκής Εκκλησίας 5-6 Φεβρουαρίου 2003


Μπορεί ή εποχή μας να είναι πολύ γνωσιολογική, γνωσιοκρατική και ορθολογιστική, με αποτέλεσμα να υπερτονίζει τη διανοητική λειτουργία του ανθρώπου, αλλά αν θέλει κανείς να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, τότε βλέπει την ανεπάρκεια αυτού του ορθολογιστικού μονολιθισμού μέσα του. Το μυαλό του είναι πολύ στενό για να χωρέσει τα μεγάλα. Αν θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα, θα λέγαμε ότι το μυαλό παίζει το ρόλο του εκτυπωτή, ενώ ή είσοδος και ή ανάλυση των πνευματικών μηνυμάτων γίνεται μέσα στην καρδιά
Ό χώρος της καρδιάς είναι πολύ ευρύτερος και έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες από τη σκέψη . Η σκέψη υπάρχει κυρίως για να εκφράζει και για να συνυπουργεί στο έργο της καρδιάς. Είναι πολύ δύσκολο βέβαια, σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, οπού ακόμα και τα συναισθήματα διανοητικοποιούνται, να μπορεί κάποιος να σκέφτεται με την καρδιά, να συλλαμβάνει τα μηνύματα κατ' ευθείαν στην καρδιά του. Κι όμως, το εντυπωσιακό είναι ότι αύτη ή τόσο δύσκολη, μα και τόσο σημαντική αλήθεια δεν αναφέρεται μόνο στα πνευματικά πράγματα, άλλα και στα επιστημονικά. Ή καλή επιστημονική έρευνα δεν βασίζεται τόσο στην οξύνοια, όσο στη διαίσθηση. Αυτά σίγουρα δεν γίνονται κατανοητά με μια στενή, ορθολογιστική αντίληψη, γι' αυτό και αποτελεί σταθερή πίστη της Εκκλησίας ότι τα μυστήρια υπερβαίνουν την ικανότητα της σκέψης. Μυστήριο είναι κάτι το οποίο ξεπερνά τα αντιληπτικά όρια και μέτρα του ανθρώπου. Όταν όμως κανείς ταπεινώνεται μπροστά στο μυστήριο το προσεγγίζει περισσότερο. Και όσο το προσεγγίζει τόσο αισθάνεται ότι διευρύνεται ό χώρος του αγνώστου. Δεν περιορίζεται το άγνωστο, γι' αυτό και δεν μικραίνει το μυστήριο. Ή λογική της Εκκλησίας αγαπά το μυστήριο δεν το φοβάται. Είναι το «έξω» από μας, είναι το «πέραν» από μας. Είναι αυτό πού μας υποψιάζει και μας ελκύει στην άλλου είδους ζωή.
Το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, επί, παραδείγματι, απ' όπου κι αν το πλησιάσει κανείς, αδυνατεί να το κατανοήσει. «Απορεί πάσα γλώσσα» να το εκφράσει και υπερβαίνει κάθε δυνατότητα διανοητική ή κατανόηση του. Προσπαθείς να το καταλάβεις και δεν μπορείς. Ταπεινώνεσαι και σου αποκαλύπτεται. Κι αύτη ή αποκάλυψη είναι τόσο δυνατή, πού επιβεβαιώνει ότι ή πίστη, ως οδός γνώσεως, είναι πληρέστερη και επαρκέστερη από τη σκέψη.

..ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ... ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΡΑΙΣΑΡΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΗΣΥΧΑΣΤΗ ΠΑΤΕΡΑ ΗΛΙΑ ΚΛΕΟΠΑ ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΟ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ. Πάτερ Κωνσταντίνε, πολλά έχει πει ο Γέροντας περί του παραδείσου.
Πρωτ. Κ.Κ.: Ναι. Ξεκινάει από την Αγία Γραφή και μας αναλύει τι σημαίνει Εδέμ: «Θεός εφύτευσε Παράδεισον εν Εδέμ κατ' ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον έπλασε».


Τι σημαίνει Εδέμ;
Σ' αυτή την ερώτηση μας απαντά ο Μέγας Βασίλειος, λέγοντας ότι Εδέμ σημαίνει απόλαυση, ευφροσύνη.


Αλλά τι είδους ευφροσύνη ήταν εκεί;
Μόνο σωματική;


Αλλ' αυτό και να το σκεφθεί κανείς, είναι άπρεπο κι επαίσχυντο». Μερικοί δηλαδή σκέπτονται τόσο χονδροειδώς για τον παράδεισο, νομίζουν ότι είν' ένας κήπος όπου έκαναν βολτίτσες ο Αδάμ και η Εύα, περίπου... αργόσχολοι! Πρέπει λοιπόν να σκεφθούμε κάτι άξιο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, κάποια απόλαυση που ταιριάξει μόνο στους αγίους.

 Είχαν θεοπτία ο Αδάμ και η Εύα. Άκουσε όμως αυτό που λέει: «Κατατρύφησον τω Κυρίω και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου». «Ποταμός ευφροσύνης» ονομάζεται αυτός που τρέφει και αναπτύσσει την ωραιότητα των φυτευμένων λογισμών. «Ποταμός εκπορεύεται εξ Εδέμ και ποτίζει τον παράδεισο».

Ο Σωτήρας μας Χριστός υπόσχεται στον συσταυρωθέντα με Αυτόν μετανοήσαντα ληστή, τον παράδεισο. Του είπε: «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ εμού έση εν τω παραδείσω».

Αυτό μας δείχνει ότι ο Θεός δέχεται τον άνθρωπο που μετανοεί και την τελευταία ώρα της ζωής του, εάν στρέψει προς Αυτόν όλη του την καρδιά.


Ο απόστολος Παύλος γνωρίζουμε ότι ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού, πήγε στον παράδεισο και άκουσε άρρητα ρήματα. Στο παράδεισο η χαρά και η ευφροσύνη είναι πάντοτε, αιωνίως. Να τι λέγει ο ψαλμωδός: «Ευφράνθεισαν πάντες οι ελπίζοντες επί σε, εις αιώνας αγαλλιάσονται…»

Οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας λέγουν ότι ο παράδεισος είναι διπλός, αισθητός και νοητός και ορατός και αόρατος. Όπως και ο άνθρωπος έχει ένα μέρος ορατό κι ένα αόρατο, δηλαδή σώμα και ψυχή.

Μερικοί από τους Πατέρες λέγουν ότι οι δίκαιοι στον παράδεισο θα μιλούν όλες τις γλώσσες του κόσμου!

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ –ΓΕΡΟΝΤΕΣ - ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ

     



Ο Αββάς Μακάριος όταν κατοικούσε στην Πανέρημο  ήταν ο μόνος αναχωρητής  σε αυτή, ενώ παρακάτω ήταν άλλη έρημος με περισσοτέρους αδελφούς. Παρατηρούσε ο γερών την οδό, και βλέπει το Σατανά  με μορφή ανθρώπου να περνά δίπλα του καθώς ανέβαινε.  Φαινόταν να φορά κεντητό χιτώνα από λίνο διάτρητο και από κάθε τρύπα κρεμόντουσαν φιαλίδια. Και του λέγει ο μεγάλος γέροντας.

Που πηγαίνεις; Και του είπε. Πηγαίνω να υπενθυμίσω τους αδελφούς. Ο δε γέρων του λέει. Και τι σου χρειάζονται αυτά τα φιαλίδια; Και είπε. Φέρνω γεύματα στους αδελφούς. Και είπε ο γέρων. Και όλα αυτά; Αποκρίθηκε ο Σατανάς. Ναι. Εάν δεν αρέσει σε κάποιον το ένα, φέρω το άλλο, Εάν δε ούτε τούτο, του δίνω το άλλο. Οπωσδήποτε από αυτό κάποιο θα του αρέσει. Και αφού είπε αυτά έφυγε. Ο δε γέρων εξακολουθούσε να παρατηρεί τους δρόμους, μέχρι που επέστρεψε εκείνος. Και καθώς τον είδε ο γέρων του λέει. Να σωθείς. Αυτός αποκρίθηκε. Που μπορώ να σωθώ; Του λέει ο γέρων. Γιατί; Αυτός του απαντά. Γιατί όλοι μου έγιναν άγριοι και κανένας δεν με ανέχεται. Του λέει ο γέρων. Δεν έχεις λοιπόν εκεί κανένα φίλο; Αυτός του λέει. Ναι, έχω ένα φίλο και αυτός τουλάχιστον με υπακούει και όταν με βλέπει στρέφεται σαν ανέμη. Του λέει ο γέρων. Και πώς λέγετε ο αδελφός; Αυτός του απαντά. Θεόπεμπτος. Όταν είπε αυτά έφυγε. Και αφού σηκώθηκε ο αββάς Μακάριος, πηγαίνει στην παρακάτω έρημο.

Και μόλις έμαθαν οι αδελφοί, πήραν βάια και εξήλθαν να τον υποδεχτούν. Και μάλιστα ο καθένας ευτρεπιζόταν, νομίζοντας ότι ο γέρων επρόκειτο να καταλύσει σε αυτόν.

Αυτός όμως ζητούσε να μάθη ποιος ήταν στο όρος που ονομάζονταν Θεόπεμπτος. Και, όταν τον βρήκε, μπήκε στο κελί του. Ο Θεόπεμπτος τον υποδέχτηκε χαρούμενος. Όταν  δε άρχισε να εξοικειώνεται μαζί του, λέει ο γέρων.

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΠΑ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ Προηγουμένου Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγ. Όρους

Κάναμε πολλές ώρες προσευχή, τότε όταν ήμασταν κοντά εις τον Γέροντα Ιωσήφ, και τα πρώτα χρόνια κατόπιν, μετά την κοίμηση του Γέροντος, και πολύ χάριν μας έδιδε ο Κύριος, δι' ευχών του Γέροντος. Έκανα 6-8 ή και 10 ώρες ενίοτε προσευχή όρθιος. Μερικές φορές μου έρχονταν πολύ κούρασης, και αισθανόμουνα άσχημα. Άλλοτε έρχονταν αμέλεια κ.λ.π. Τότε έλεγα εις τον εαυτόν μου: «Άρρωστος δεν είσαι έφαγες και ήπιες νερό. Λοιπόν εδώ θα αγωνιστείς. Θα πεθάνεις εδώ προσευχόμενος. Δεν υποχωρούσα. Και μετ' λίγη ώραν, έρχονταν τέτοια ειρήνη και μακαριστής, που επί 4 ώρες, νόμιζα ότι δεν πατούσα στην γη νόμιζα, ότι 4-5 ώρες ήσαν 10 λεπτά. Την εποχή εκείνη, είχα πολλές καταστάσεις ο Θεός μου είχε δώσει πολύ χάριν».

ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΖΩΗΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ « Έγνώρισάς μοι όδούς ζωής• πληρώσεις με ευφροσύνης μετά του προσώπου σου... » (Ψαλμ. ι.’, ιι)

Ο Γέροντας Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, Καθηγούμενος της καθ’ ημάς Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας από το 1973 έως το 2000, γεννήθηκε στην Νίκαια Πειραιώς το 1934 από ευσεβείς γονείς, η καταγωγή του όμως έχει μικρασιατικές ρίζες. ‘Η εκ πατρός γιαγιά του Ευδοξία ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, ο δε παππούς του Αλέξανδρος κατήγετο από την Σηλυβρία της Θράκης και φοίτησε στην περιώνυμη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το έτος 1906 μετοίκησαν στα Σήμαντρα της ευλογημενης γης της Καππαδοκίας, όπου χρημάτισαν δημοδιδάσκαλοι για τις ανάγκες του ελληνισμού, και στην Ελλάδα ήλθαν μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έγγαμοι όντες, επολιτεύοντο ως μοναχοί, αγρυπνώντες και προσευχόμενοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι η γιαγιά εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Ευταξία, η δε μητέρα του ως μοναχή Αιμιλιανή. Ο Γέροντας κληρονόμησε από τον παππού τα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα του και από την γιαγιά του ανεξάλειπτα πνευματικά βιώματα. Παιδιόθεν έφερε εντός του τον πόθο της αφιερώσεως και επιδιδόταν στην μελέτη του Ευαγγελίου και πολλών πατερικών βιβλίων, καθώς και στην αδιάλειπτη ευχή του Ιησού, απ’ όπου αρυόταν αυθεντικές απαντήσεις και θείες εμπνεύσεις για την πορεία της ζωής του. Έλαβε την πρωτοβάθμιον εγκύκλιο παιδεία στα Σήμαντρα Χαλκιδικής, όπου είχε εγκατασταθεί η γιαγιά του, ενώ την δευτεροβάθμια στην Νίκαια Πειραιώς, όπου διέμεναν οι γονείς του, με άριστη πάντοτε επίδοση. Τις σπουδές του συνέχισε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών•αρχικώς στην Νομική Σχολή επί δύο έτη, εν συνεχεία έ στη Θεολογική, για να λάβει ανάλογη με τις εφέσεις της ψυχής του μόρφωση. Κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών με ομάδα ομογνωμόνων και ομοφρονούντων φίλων του από τα γυμνασιακά χρόνια ανέπτυξε σπουδαία δράση, οργανώνοντας κατηχητικά, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, όπου ανεδείχθησαν τα ψυχικά, πνευματικά, ηγετικά και οργανωτικά χαρίσματά του. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές, λόγω της παρεχομένης εκείνη την εποχή αγωγής και κατευθύνσεως, εσκέπτετο την Ιερωσύνη, με απώτερο σκοπό την εξωτερική Ιεραποστολή• έκρινε όμως ότι θα ήταν καλύτερο να αρχίσει την προετοιμασία για τον σκοπό αυτό σε ένα μοναστήρι. Απευθύνεται τότε προς τον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, πού μόλις είχε αναλάβει τα ποιμαντικά του καθήκοντα και είχε φήμη φιλόμαχου επισκόπου. Ήλθε στα Τρίκαλα το 1960 και ανέθεσε τα καθ’ εαυτόν στον ποιμενάρχη, ο οποίος την 9η Δεκεμβρίου 1960 τον έκειρε μοναχό με το όνομα Αιμιλιανός. Ως μοναχός ενεγράφη στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου. Την 2η του ίδιου μηνός ο σεβασμιώτατος τον χειροτονεί διάκονο στον Ιερό ναό Αγίας Παρασκευής Τρικάλων κα εν συνεχεία τον αποστέλλει σε διάφορες μονές των Μετεώρων, οι οποίες διήρχοντο τότε περίοδο λειψανδρίας, έως ότου τον χειροτόνησε Ιερέα στην Ιερά Μονή Βυτουμά. κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το έτος 1961. Μετά την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του εγκατεβίωσε στην Ιερά Μονή Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου, όπου και παρέμεινε επί ένα τετράμηνο, έως τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Στον έρημο και απομονωμένο εκείνον τόπο έζησε σε πλήρη απομόνωση και ησυχία, ζητώντας εμμόνως και εκτενώς τον Θεόν, «τον λυτρούμενον από καταιγίος και όλιγοψυχίας». Ο Κύριος, εν τη προνοία του, έγινε ευήκοος εις τας μυστικάς κραυγάς του, επεφάνη εις τον δούλον του και μεταμορφώνοντας την ύπαρξή του εν φωτί, του απεκάλυψε «οδούς ζωής». Εστράφη πλέον με όλον του τον πόθο και τις δυνάμεις στην μοναχική ζωή και μέσα από τα εναπομείναντα λείψανά της οραματίζεται με ανυπέρβλητο θάρρος και πτεροφυά ελπίδα την αναβίωση και ανακαίνισή της. Στο τέλος του 1961, έχοντας και ο μητροπολίτης Τρίκκης τον ίδιο πόθο για την μοναχική ζωή, τον μετεκάλεσε από το Δούσικο και τον κατέστησε ηγούμενο στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Μεγάλου Μετεώρου. Εκεί, μόνος κατ’ αρχάς παρά το πάντοτε εύθραυστον της υγείας του, ενισχύοντας τον εαυτόν του με μεγαλόθυμον υπομονή, αόκνως καλλιεργεί την ασκητική, μυστική και μυστηριακή ζωή. Αγρυπνεί, προσεύχεται αδιαλείπτως και επιδίδεται σε εμβριθέστατη και διαρκή μελέτη πατερικών, ασκητικών και εκκλησιαστικών έργων. Με ακόρεστη δίψα αναζητεί, ευρίσκει και ερευνά κάθε κείμενο που αναφέρεται στην οργάνωση και λειτουργία του ορθοδόξου μοναχισμού και μάλιστα του κοινοβιακού, εμβαθύνοντας στους μοναχικούς θεσμούς της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και στα τυπικά διακεκριμένων αρχαίων μονών. Ενώ η πολιτεία του ήταν καθαρώς ασκητική, στην 1η Ιανουαρίου του 1962 ο μητροπολίτης του έδωσε το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του ανέθεσε την διακονία του κηρύγματος, της εξομολογήσεως και της διαπαιδαγωγήσεως της νεότητας στην επαρχία του, ορίζοντάς τον προϊστάμενο στον θεομητορικό ναό αγίας Επισκέψεως Τρικάλων. Ήρεμος, εύχαρις πάντοτε και προσηνής, ιεροπρεπής και αρχοντικός, λειτουργεί σχεδόν καθημερινώς, έκτοτε και μέχρι της ασθενείας του, ζει και ζωογονείται εκ του Άρτου της ζωής•«Θεόν φέρων έν τοις σπλάγχνοις του και θεϊκαίς αστραπαίς εξαστράπτων», εξέρχεται εκ των σπηλαίων του ως λύχνος καιόμενος και φαίνων τοις πιστοίς, σαγηνεύοντας τον λαό του Θεού με τα πνευματέμφορα κηρύγματά του και καταρτίζοντας αυτόν «έν πάση σοφία και συνέσει πνευματική». Στα εξομολογητήρια τον περικύκλωνε πλήθος νέων και παιδιών, χάριν των οποίων προσέφερε αφειδώς κόπο, χρόνο, δάκρυα, προσευχή, «έτι δέ καί τήν εαυτού ψυχήν». Νέα περίοδος άρχισε από τούδε στην ζωή του σεβαστού Γέροντος. Δέν είναι πλέον μόνος•γίνεται «πατήρ» διά πολλούς «υιούς καί θυγατέρας τού Θεού», ζει καί αισθάνεται ως αληθής απόστολος. Η ζωή του είναι αφιερωμένη στα τέκνα του μετά πάσης ελευθερίας, χωρίς να αναμένει ποτέ, έως τέλους, ούτε την ελάχιστη ανταπόδοση και ανταπόκριση. Εκ του πλήθους αυτών αρκετοί σκέπτονται την μοναχική ζωή και, συν τω χρόνο, εδημιουργήθη ο πρώτος πυρήνας της αδελφότητος της Μονής του Μετεώρου, ενώ άλλοι στρέφονται στον κλήρο ή στην οικογενειακή ζωή, όλοι πάντως ως μία ευρύτερη πνευματική οικογένεια με κέντρο το μοναστήρι. Το 1963 εγκαταστάθηκαν στο Μεγάλο Μετέωρο οι δύο πρώτοι μοναχοί, και από το σχολικό έτος 1965-66 πλειάς μαθητών του γυμνασίου πολιτεύονται πλέον ως δόκιμοι πλησίον του. Την 6η Αυγούστου 1966 ο Γέροντάς του μητροπολίτης Διονύσιος τον έκειρε μεγαλόσχημο μοναχό. Η ζωή του Μετεώρου και η πορεία του νεαρού, πλην όμως χαρισματούχου τέκνου του, κατευφραίνουν εμφανώς την καρδιά του σεβασμιωτάτου και την γεμίζουν με χρηστές ελπίδες. Στην αρχή της θεμελιώσεως της μοναχικής ζωής στα Μετέωρα συμβουλεύεται και συνάπτει πνευματικούς δεσμούς με σύγχρονές του οσιακές μορφές: Αθανάσιον Χαμακιώτη, παπα-Δημήτρη Γκαγκαστάθη, Αμφιλόχιον Πάτμου, Φιλόθεον Ζερβάκο, Σίμωνα Αρβανίτη, Δαμασκηνόν Κατρακούλη. Την ίδια περίοδο συνδέεται με τους διαπρεπείς νυν Σέρβους ιεράρχας και φοιτητάς τότε τού Πανεπιστημίου Αθηνών, πνευματικά τέκνα του αγίου Γέροντος και στύλου της σερβικής Εκκλησίας μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς, των οποίον θα επισκεφθεί στην Σερβία (1976), ως Καθηγούμενος πλέον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας. Την ίδια εποχή ο Γέροντας άρχισε και τις προσκυνηματικές του πορείες στο Άγιον Όρος, για να συλλέξει πλούτον πνευματικής εμπειρίας. Γνωρίζεται τότε με τον αείμνηστο Γέροντα Παΐσιο και, φθάνοντας μέχρι την ακρώρεια του Άθωνος, συναντά τον μέγα αθλητή της υπακοής παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτη. Έκτοτε, μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται ιδιαιτέρα πνευματική σχέσις, για την οποία ο οσιωθείς παπα- Εφραίμ έλεγε συχνά: «Βρήκα τον απολεσθέντα Γέροντά μου, έναν άλλο Γέρο-Ιωσήφ, τον χρυσόγλωσσο κα σεβαστό Γέροντα Αιμιλιανό». Το 1968, με την κουρά των νεαρών τότε υποτακτικών, απαρτίζει την αδελφότητα του Μετεώρου και, με βαθειά προνοητικότητα ή καλύτερα προόραση, θέτει τις βάσεις της κοινοβιακής ζωής. Με το διορατικό του βλέμμα εξ αρχής εκλέγει κα προκρίνει ως διάδοχό του τον μαθητή τότε Γυμνασίου Εμμανουήλ Ράπτη, τον σημερινόν Καθηγούμενον της Ιεράς Μονή; μας πανοσιολογιώτατον αρχιμανρίτην Ελισαίον.

ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ 1910-1989. ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ.

Μια θαυμαστή αποκάλυψη


Στο μοναστήρι του μάρτυρος Κωνσταντίνου Μπρινκοβεάνου ο γέροντας Αρσένιος φωτίσθηκε από την χάρι του Αγίου Πνεύματος και προικίσθηκε με το χάρισμα της προοράσεως. Μόνον εάν σε αντίκριζε, αισθανόσουν ότι έμπαινε στα βάθη της ψυχής σου σαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Σε καθήλωνε και σου απεκάλυπτε τους λογισμούς σου, τις αμαρτίες και τα έργα που είχες κάνει. Δηλαδή γνώριζε όλη την ζωή σου και σε καλούσε με το όνομα σου.
Και τώρα να εξιστορήσουμε μερικά από τα θαυμαστά έργα του (θα μπορούσα να τα ονομάσω θαύματα), δια των οποίων ο Θεός απεκάλυψε σε πολλούς ευλαβείς Χριστιανούς ότι ο π. Αρσένιος ήτο προφήτης των ημερών μας.
Αφ' ότου χειροτονήθηκε Ιερεύς και έλαβε και την ευλογία να εξομολογεί, συχνά στην εξομολόγηση έλεγε στους ανθρώπους που έρχονταν τα ανεξομολόγητα αμαρτήματα τους (τα όποια αυτοί τα έκρυβαν ή τα ξεχνούσαν) και μόνο σε μερικούς έδινε την ευλογία να κοινωνήσουν των Άχραντων Μυστηρίων. Είχε το χάρισμα από τον Θεό ο π. Αρσένιος και έβλεπε την εσωτερική κατάσταση των ανθρώπων κι αυτά που είχαν κάνει στη ζωή τους και αυτά που θα τους συμβούν.
Βλέποντας όμως ο Πατήρ ότι πολλοί απ' αυτούς, που εξομολογούντο δεν άλλαζαν τον τρόπο της ζωής τους, αλλά συνέχιζαν με τις κακές επιθυμίες τους και τα αμαρτήματα τους και γνωρίζοντας ότι θα είναι εγγυητής για τη σωτηρία των ψυχών τους στη Μέλλουσα Κρίση, παρεκάλεσε τον Θεό να του αποκαλύψει για ποια αιτία οι άνθρωποι δεν αφήνουν τις αμαρτίες τους.
Και μία ήμερα, καθήμενος σ' ένα κάθισμα στον κήπο του μοναστηριού και κοιτάζοντας προς το βουνό, βλέπει ότι εμφανίσθηκε στην κορυφή του βουνού ένα μεγάλο σύννεφο, μαύρο και σκοτεινό και μέσα σ' αυτό ακουγόταν φασαρία και πολύς θόρυβος. Αντικρίζοντας με περισσότερη προσοχή, παρατήρησε ότι ξαφνικά το σύννεφο χωρίσθηκε σε δύο μέρη και στο μέσον του σύννεφου φάνηκε ή κορυφή του βουνού, όπου υπήρχε βασιλικός θρόνος περικυκλωμένος από φωτιά και ο σατανάς να κάθεται εκεί έχοντας γύρω του πολλούς δαίμονες. Άκουσε τότε ο π. Αρσένιος τον Εωσφόρο να λέγει στους δαίμονες:
- Ποιος από εσάς είναι επιτήδειος να εύρει ένα πονηρό λογισμό τον όποιον να ψιθυρίσουμε στον νου των ανθρώπων για να τους ελκύσου με προς το μέρος μας κι έτσι να κερδίσουμε πολλές ψυχές, να κάνουμε μία βασιλεία μεγαλύτερη από εκείνη του Θεού, διότι λίγος καιρός ακόμη μας έμεινε;
Τότε εμφανίζεται ένας διάβολος. Προσκύνησε τον αρχηγό του μέχρι του εδάφους και του είπε:
- Έξοχε του σκότους αρχηγέ βρήκα κατάλληλο να ψιθυρίσω στους ανθρώπους τον λογισμό ότι δεν υπάρχει Θεός.

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ Η άσκηση μέσα στο γάμο…

         Πολλοί σήμερα ισχυρίζονται  ότι ο όρος άσκηση αποτελεί ουτοπία ως προς την εφαρμογή του στις σύγχρονες συνθήκες ζωής και ιδιαίτερα μέσα στο γάμο. Γι΄ αυτό σ’αυτό το τεύχος παρουσιάζουμε ένα άρθρο (συνέντευξη από τον Δρ. Δημήτριο Καραγιάννη, Παιδοψυχίατρο – θεραπευτή οικογένειας) του περιοδικού ΄΄ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ΄΄ που αναφέρεται στο συγκεκριμένο θέμα και αποτελεί προσπάθεια προσέγγισης και προσδιορισμού του ρόλου της άσκησης μέσα στο γάμο .Έχουμε πάντα στο νου ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση και όχι η ηθική αυτάρκεια, η αγιότητα και όχι η χλιαρότητα, η προσπάθεια και όχι η βολή.   

            Παρεμβολή: Είναι γνωστό ότι πολλοί έχουμε συνδυάσει τη  λέξη άσκηση με το μοναχό, και αναφερόμαστε στον ασκητή μοναχό. Υπάρχει άσκηση μέσα στον γάμο;

            Απάντηση: Εγώ θα ρωτούσα καλλίτερα: Υπάρχει γάμος χωρίς άσκηση; Αυτό που είναι σημαντικό είναι να δούμε τι εννοούμε όταν λέμε άσκηση, γιατί κινδυνεύουμε, και αυτό είναι τραγικό, να διαστρεβλώσουμε την έννοια της άσκησης κάνοντας μια μηχανιστική μεταφορά της άσκησης του μοναχού στην ζωή των εγγάμων, με συνέπεια να ονομάσουμε ως άσκηση την απουσία του έρωτα. Επομένως εν ονόματι της άσκησης κινδυνεύουμε να αρνηθούμε την ίδια την φύση του γάμου και τότε η τάχα ιδανική κατάσταση θα είναι οι παντρεμένοι να μην είναι παντρεμένοι. Δεν μπορεί η απουσία σχέσης να είναι το ζητούμενο στην σχέση ενός ζευγαριού.

**************************************************

             Η άσκηση στο γάμο είναι η ίδια η αλληλοπεριχώρηση. Η άσκηση των προσώπων αναφέρεται στην προσπάθεια του κάθε συντρόφου να ανακαλύψει τον εαυτό του σε σχέση με το σύντροφό του.

**************************************************

             Η άσκηση στο γάμο έγκειται στο γεγονός ότι ένας άντρας και μια γυναίκα θα βρεθούν μαζί, θα συνυπάρξουν και θα μπορέσουν να αλληλοπεριχωρηθούν. Η άσκηση στον γάμο είναι η ίδια η αλληλοπεριχώρηση.

            Π: Δηλαδή η άσκηση στον μοναχό και η άσκηση στον γάμο, είναι ίδια ως προς τον σκοπ6, αλλά αλλάζει κατά τον τρόπο;

ΛΟΓΙΑ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

1.  Έλεγε ο παπα-Τύχων. Για να βρεις καλό πνευματικό πρέπει να κάνεις τρεις μέρες προσευχή και κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίσει. Και στο δρόμο που θα πηγαίνεις να κάνεις προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πει λόγους καλούς.

2.  Έλεγε ακόμη. Πάντοτε να κάνεις ευχή πριν αρχίσεις κάθε εργασία. Να λες « Θεέ μου, δώσε μου δύναμη και φώτιση» και κατόπιν να αρχίσεις την δουλεία σου. Και στο τέλος «δόξα τον Θεό».

3.  Έλεγε πάλι. Η κόλαση έχει γεμίσει από ανθρώπους παρθένους – υπερήφανους. Ταπεινό άνθρωπο θέλει ο Θεός.

4.  Είπε γέρων. Κάποτε πήγε ένας μοναχός σ` ένα κελί που ήταν καθαρό, περιποιημένο, αρχοντικό επίσημο.
Είπε.
Όπως είναι η καρδιά του Γέροντα έτσι είναι και το κελί του. Πήγε σ` ένα άλλο που ήταν ακατάστατο,
Αραχνιασμένο κι άνω – κάτω.
Είπε.
Ο Γέροντας είναι καλός, ασχολείται συνέχεια με τα πνευματικά,
και δεν έχει καθόλου καιρό για τα υλικά.
Ήταν αγαθός ο μοναχός αυτός και τα έβλεπε όλα όμορφα.
Ότι είσαι αυτό βλέπεις, ότι ζητάς αυτό βρίσκεις.

5.  Είπε γέρων….Θα ψάλουμε όλοι «Τη Υπερμάχω», θα κάνουμε την μεγάλη αγρυπνία, θα κοινωνήσουμε κι
Ας πεθάνουμε μετα .

6.  Είπε γέρων. Ο Θεός ψάχνει εναγώνια να βρει μια στιγμούλα μεταμέλειας μέσα στους αιώνες για να μας πάρει. Ο κακά απομονωμένος άνθρωπος είναι ο πιο δυστυχής, το δείχνουν τα μάτια του το πρόσωπο του, οι αντιρρήσεις του, τα πάντα του. Χύνει αίμα συνεχώς. Αντίθετα ο καλά ευρισκόμενος εν μονώσει βρίσκεται στην τελειότητα.

7.  Είπε άλλος γέρων. Είμαι σαν το κερί. Λιώνω εύκολα. Παγώνω εύκολα. Μην παίρνεις για φαΐ τα ξεροκόμματα των άλλων, δηλαδή τις αφέλειές τους. Να ταπεινώνεσαι μ` ότι σου δίνει ο Θεός.

ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΣ 1894-1978

Ο πατέρας Αββακούμ ήταν καλός εργάτης της προσευχής και της εγκράτειας.
Στο ασκηταριό του στην Βίγλα είχε σύντροφο του την εγκράτεια.
Λίγο βρασμένο ρυζάκι, και πολλάκις ανάλαδο, ήταν από τα πιο συνηθισμένα γεύματα.
Γέροντα, θέλει πλύσιμο του είπε κάποτε ένας αδελφός της Λαύρας, όταν τον είδε να ρίχνει το ρύζι στην κατσαρόλα, χωρίς να το πλύνει προηγουμένως.
Όλα άγια με την προσευχή, ήταν η απάντηση του π. Αββακούμ ο οποίος εφάρμοσε και σε αυτό
το σημείο τον λόγο της Γραφής.
«Παν κτίσμα Θεού καλόν και ουδέν απόβλητον μετά ευχαριστίας λαμβανόμενων, αγιάζεται γαρ δια λόγου Θεού και εντεύξεως».

ΛΟΓΟΙ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

1.    Είπε γέρων. Σήμερα κοιτάζουμε να αγιάσουμε με λίγο κόπο.
2.    Είπε πάλι. Όσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χάριν και χαρά απολαμβάνεις. Και συνέχισε. Μπορούσε να πληρώσει την καρδιά μας ο Θεός με τόση μακαριότητα και αγάπη και θείον έρωτα, ώστε να πέσουμε κάτω, μην αντέχοντας αυτήν. Αλλά τότε θα εγκαταλείψουμε τα μοναστήρια και θα κλεινόμασταν στα σπήλαια. Οι κοσμικοί θα εγκατέλειπαν τις υποθέσεις τους και τις φροντίδες τις οικογένειας και τα παιδία τους. Για αυτό ο Θεός που είναι αγάπη, δεν μας πληροί με τέτοια αγάπη και θεία μακαριότητα.
3.    Είναι βαρεία η καλογερική Γέροντα; Ρώτησαν κάποιον σοφό μοναχό.
Δεν είναι βαριά. Έρχεται καιρός που, όταν λησμονήσεις τον εαυτό σου, βλέπεις ότι είναι το πιο ανάλαφρο φορτίο – είπε.
4.    Είπε ένας ερημίτης. Αν όσα χρωστάς σ` αυτήν την ζωή τα ξεπληρώσεις τότε σώζεσαι. Αν φας όμως και καμία παραπάνω, παίρνεις και κανένα φράγκο παραπάνω. Αν φάει κάποιος ξύλο άδικα, τότε έχει καθαρό μισθό. Πολλές φορές δηλαδή, ανθρώπους με πολλή καλή ζωή συμβαίνει να τους βρίσκουν τα χειρότερα. Εάν ο Θεός επιτρέπει, γιατί επιτρέπει;
Ας φέρω ένα καλό παράδειγμα.
Είναι μια πολλή καλή οικογένεια. Και ο άνδρας πολύ καλός και η γυναίκα πολύ καλή και τα παιδάκια πολύ καλά. Όλοι εκκλησιάζονται, κοινωνούν κ.λ.π.
Για μια στιγμή περνά ένας μεθυσμένος ή τρελός, χτυπάει την οικογενειάρχη και τον σκοτώνει.
Στα καλά καθούμενα. Μετά, όσοι άνθρωποι είναι απομακρυσμένοι από τον Θεό, λένε.
Για δες τον. Βλέπετε; Πηγαίνει με το σταυρό στο χέρι για αυτό το έπαθε.
Αυτό είναι αναίδεια. Επιτρέπει ο Θεός να παθαίνουν και άνθρωποι χωρίς να φταίνε καθόλου, για να δίνει την ευκαιρία στους τελείους αναιδείς να λένε, ότι είπε και ο καλός ληστής.
Τι βλέπουμε στους δυο ληστές; Ο ένας έβρισε τον Χριστό, αν είσαι Θεός κατέβα κάτω κ.λ.π. λέει ο άλλος. Δεν φοβάσαι τον Θεό; Εμείς δικαίως ταλαιπωρούμαστε. Ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα. Δεν φοβάσαι τον θεό;
Δηλαδή, για να δώσει ο Θεός την ευκαιρία στους αναιδείς να συνέλθουν, επιτρέπει να πάθουν μερικοί, χωρίς να φταίνε.
Ενώ αυτοί που παθαίνουν, μπορεί να είναι τα πιο αγαπημένα παιδία του Θεού.
Στο παράδεισο ο θεός πιστεύω δεν θα τους πει. Καθίστε σε αυτήν τη θέση. Αλλά διαλέξτε τον καλύτερο τόπο. Καταλάβατε; Έτσι είναι. Με το να ζητάμε το δίκαιο μας τα χάνουμε όλα.
Χάνουμε και την ειρήνη μας, Χάνουμε και τον μισθό μας.
5.    Ρώτησε κάποιος ένα γέροντα, πόσα χρόνια έχει στο Άγιο Όρος και του απάντησε.
Χρόνια πολλά έχω, προκοπή δεν έχω. Και τα τσακάλια στην έρημο ζουν, αλλά τσακάλια μένουν.
6.    Είπε γέρων. Όσο πνευματικότερος είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερα δικαιώματα ζητάει από αυτήν την ζωή.
7.     Συμβούλευε ένα φωτισμένος μοναχός. Να έχεις αγάπη προς όλους, αλλά ιδιαίτερες σχέσεις με κανένα.
8.     Έλεγε ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΨΟΚΑΛΥΒΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΙΤΗ

    Ανταμώνοντας ο θείος Γρηγόριος ο Σιναΐτης τον άγιο Μάξιμο και συνομιλώντας με αυτόν, ανάμεσα στα άλλα του λέει και τούτο: «Σε παρακαλώ, τιμιότατε πάτερ, να μου πεις, κρατάς τη νοερά προσευχή;» Κι εκείνος χαμογέλασε λίγο και του λέει: «Δε θα σου κρύψω, τίμιε πάτερ, το θαύμα της Θεοτόκου πού έγινε σ' έμενα. Εγώ από τη νεότητα μου είχα πολλή πίστη στην Κυρία μου Θεοτόκο και την παρακαλούσα με δάκρυα να μου δώσει αυτή τη χάρη της νοεράς προσευχής. Μία μέρα πήγα στο ναό της, καθώς είχα συνήθεια, και την παρακαλούσα πάλι με άμετρη θερμότητα καρδιάς· κι εκεί πού ασπαζόμουν με πόθο την αγία της εικόνα, ευθύς αισθάνθηκα στο στήθος μου και στην καρδιά μου μία θερμότητα και φλόγα, ή οποία ήρθε από την αγία εικόνα και δεν με έκαιγε, άλλα με δρόσιζε και με γλύκαινε κι έφερνε στην ψυχή μου μεγάλη κατάνυξη. Από τότε πλέον, πάτερ, άρχισε ή καρδιά μου να λέει από μέσα την προσευχή και ο νους μου να γλυκαίνεται στην ενθύμηση του Ιησού μου και της Θεοτόκου μου και να έχει πάντοτε την ενθύμηση τους. Και πλέον από εκείνο τον καιρό δεν έλειψε ή προσευχή από την καρδιά μου· συγχώρεσε με.»

    Και ο θείος Γρηγόριος του λέει:
«Πες μου, άγιε, καμία φορά όταν έλεγες την ευχή του "Κύριε Ιησού Χριστέ", σου συνέβη αλλοίωση θεϊκή ή έκσταση ή κανένας άλλος καρπός του Αγίου Πνεύματος;»
Και ο θείος Μάξιμος του είπε: «Ω πάτερ, για τούτο πήγαινα σε έρημο τόπο και ποθούσα την ησυχία πάντοτε, για να απολαύσω περισσότερο τον καρπό της προσευχής, ο όποιος είναι μία αγάπη υπερβολική στο Θεό και μία αρπαγή του νου στον Κύριο».

    Και ο άγιος Γρηγόριος του λέει:
«Σε παρακαλώ, πάτερ, να μου πεις, τα έχεις αυτά πού είπες;»
Και ο θείος Μάξιμος χαμογέλασε πάλι και του λέει: «Δός μου να φάω και μην εξετάζεις την πλάνη μου».
Τότε του λέει ο θείος Γρηγόριος:
«Μακάρι να είχα κι εγώ την πλάνη σου, άγιε· όμως σε παρακαλώ να μου πεις, εκείνη την ώρα πού θα αρπαχθεί ο νους σου στο Θεό, τι βλέπει με τους νοερούς οφθαλμούς; Μπορεί τότε ο νους ν' ανεβάσει μαζί με την καρδιά την προσευχή;»

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟ ΡΕΝΕ ΕΝΙ.

Αν σήμερα ζούσε ο Ζαν Πωλ Σάρτρ, ο μεγάλος αυτός γάλλος φιλόσοφος και υπαρξιστής και αν πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος, πολύ φοβάμαι πως θα εντυπωσιαζόταν σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν θα δεχόταν να ξαναφύγει. Κι αν ακόμα δε γινόταν καλόγερος, το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει, θα 'ταν να βαφτιστεί ορθόδοξος ή το ακόμα λιγότερο, να κάτσει να γράψει ένα συνταρακτικό βιβλίο με τα βιώματα και τις εμπειρίες του από την ορθόδοξη μοναστική πολιτεία του Άθω.
Δυστυχώς όμως, ο Σάρτρ πέθανε. Πέθανε αγκυροβολημένος στα δεσμά της υποτέλειας και του κοντόφθαλμου ανθρώπινου στοχασμού που εγκατέστησε μέσα του ο μηδενισμός και ο υπαρξισμός του. Πέθανε, χωρίς να πάει στο Άγιο Όρος ο Σάρτρ. Ωστόσο, αυτό που δεν έκανε ο γάλλος υπαρξιστής, σήμερα το επιχειρούν με τόλμη και ειλικρίνεια οι φίλοι κι οι μαθητές του. Ένας απ' αυτούς, ο γνωστός γάλλος συγγραφέας και πρώην υπαρξιστής, ο Ρενέ Ενί, βαφτίστηκε ορθόδοξος στο Άγιο Όρος.


Ήταν μια εικόνα βιβλική για όσους την έζησαν, αλλά συνάμα μια πράξη αποθαρρυντική για το μέλλον και τις προοπτικές του υπαρξισμού, ο οποίος πια έχει ξεφύγει από το στάδιο της συνεχώς αυξανόμενης έντασης κι έχει περάσει στη φάση της εντεινόμενης κρίσης.

Μεταφέρουμε εδώ μερικά ενδιαφέροντα από τη συνομιλία μας με το μαθητή και φίλο του Σάρτρ, συγγραφέα Ρενέ Ενί.

(Το ορθόδοξο όνομά του είναι Νικόλαος).


Ερώτηση: Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να αναζητήσετε και να βρείτε το δρόμο προς την Ορθοδοξία; Πως έτσι και βαφτιστήκατε ορθόδοξος; Ποιος είναι ο μοχλός αυτής της αλλαγής;
Απάντηση: Ό δρόμος ανήκει στο Θεό. Είναι ο Θεός.
Μπορούμε Όμως να προσδιορίσουμε μερικά σημεία. Είχα πάει στην Πάτμο. Αλλά γιατί πήγα στην Πάτμο; Επειδή πήγα στον Άθωνα. Και γιατί πήγα στον Άθωνα; Δεν ξέρω ακριβώς... Στο Άγιο Όρος συνάντησα πολλούς μοναχούς. Μάλιστα ένας, ο ιερομόναχος Συμεών της Μονής Γρηγορίου, αργότερα έγινε στενός φίλος μου. Γιατί Όλα αυτά; Ίσως επειδή έτυχε να γνωρίσω πριν είκοσι πέντε χρόνια την Ελλάδα. Και γιατί όλες αυτές οι εμπειρίες δυνάμωσαν μέσα μου τόσο πολύ; Έ, αυτό δεν το ξέρω... Ήταν τόσο δυνατές εμπειρίες που δεν μπορώ να τις εξηγήσω. Έχω γνωρίσει και την Αμερική, όμως τούτο 'δώ ήταν κάτι άλλο. Η Ορθοδοξία είναι ο πραγματικός κόσμος. Η Ορθοδοξία είναι το νόημα του κόσμου. Μέσα στον κόσμο ένιωθα τόσο κενός. Γι' αυτό και στα έργα μου υπάρχει για τον κόσμο πάντα μια ειρωνεία. Μια ειρωνεία που έχει εξήγηση και που δεν είναι άλλη από το ότι ο κόσμος στα μάτια μου έδειχνε δίχως νόημα και σκοπό.

Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΕΛΙΣΑΙΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι.Μ. ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ

Είναι μεγάλη και βαθιά η συγκίνησής μας που με την ευκαιρία της εκδόσεως χαριστηρίου τόμου προς τιμήν του πατρός ημών, του Γέροντος Αιμιλιανού, έχομε την ευλογία να δώσομε «ως κοινόν κτήμα», χάριν αγάπης και ωφελείας, μερικά στοιχεία, στοιχεία ζωντανής εμπειρίας και πατερικού φρονήματος, από την ζωή και την διδαχή του, ολίγα από τα πάμπολλα, όσα έγιναν ανάμεσά μας και όσα τα αυτιά μας άκουσαν.


Το εγχείρημα σε θέλγει, αλλά, καθώς το επιχειρείς, ταπεινώνεσαι. Ενώ εντρυφώντας στις διδαχές του νοιώθεις ανάπαυση, ευφροσύνη στην ψυχή σου, υιοθεσία θεϊκή και επιθυμία Θεού, εν τούτοις όταν αγωνίζεσαι να διατύπωσης αυτά, αισθάνεσαι την ευτέλεια και την πτωχόνοιά σου. Αντικρίζεις μπροστά σου μακρύ δρόμο, τον δόλιχον της θαυμαστής διαγωγής των αγίων πατέρων, και βρίσκεσαι να περιπατείς επί τα ίχνη «των την ουράνιον πολιτείαν εθελοντών κατορθείν και την εις βασιλείαν ουρανών άγουσαν βουλομένων οδεύειν οδόν».


Όντως έτι και έτι νοιώθαμε πτωχοί και πένητες να διαχειρισθούμε την βαρύτιμη κληρονομιά του Γέροντος, συστελλόμενοι φόβω μπροστά στο πνευματικό βάρος της βιοτής του και στην απόπειρα να ψηλαφίσομε πράγματα ανώτερά μας.

Έχοντας όμως ως σκέπη την πατρική ευλογία του και ως βακτηρία την επίμονο παρότρυνση των αδελφών και πατέρων συμμοναστών μου, θα ανέλθωμε για να συλήσωμε τρόπον τινά το θεόκτιστο σπήλαιό του και να προσφέρομαι τους θησαυρούς του.


Η όλη άσκησης μοιάζει με ιχνηλασία δυσπρόσιτων τόπων, με αθωνική ανηφορική οδοιπορία, με ανάβαση βιβλικής κλίμακος. Αλλά μήπως η ίδια η ζωή του Γέροντος δεν είναι μία ιχνηλασία, μία ανάβασης, μία κλίμαξ;

Πως είδαμε λοιπόν εμείς την πορεία του Γέροντος Αιμιλιανού; Ας ιστορίσομε με αδρές γραμμές αυτή την εικόνα.


1. ΜΥΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΑΝΟΔΟΥ
«Κλίμακι προσέοικεν η άσκησις», λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος υπήρξε βάσης και αφετηρία και αναγωγική έλξης της πνευματικής πορείας του Γέροντος.
Βλαστός της αγιοτόκου Καππαδοκίας και αυτός, «μύστιν έχων ψυχήν ουρανίης ανόδου», ανατραφείς με τα παραδοσιακά ήθη των δημοδιδασκάλων παππούδων του, στο ιδιωτικό παρεκκλήσιο των οποίων «λειτουργούσαν» συχνά οι Τρεις Ιεράρχαι, ο μικρός Αλέξανδρος ακτινοβολούσε καθαρότητα ψυχής και πνεύματος. Η εκ παιδός αγάπη και ο θαυμασμός του προς τον ουρανοφάντορα Ιεράρχη τον είλκυσαν από πολύ νωρίς προς μία ζωή υπεράνω των συνήθων μέτρων. Η κατανόησης της μοναχικής κλήσεως και η βαθιά άρνησης της φύσεως προς επιτυχία των υπέρ φύσιν, τον κατέστησαν κοινωνό του αγίου και οριοθέτησαν τον σκοπό της κοινοβιακής ζωής και τάξεως.
Τότε, στην πρώιμη εκείνη εποχή, αναζητώντας ζωντανές μαρτυρίες της κατά Θεόν ζωής, επισκέφθηκε τον παπα-Εφραίμ, τον ερημίτη των Κατουνακίων, για να τον ερωτήσει περί νοερός προσευχής. Ο Γέρων Εφραίμ δίσταζε ν' Ανοίξη τους θησαυρούς της καρδίας του, εάν πρώτα δεν ελάμβανε «πληροφορίαν» από την Παναγία. Εκείνος αναχώρησε. Ο παπα-Εφραίμ, όπως συνήθιζε, αποσύρθηκε σε προσευχή και αναπαύθηκε έπ' αυτόν το πνεύμα του, ώστε να δεχθεί τον πατέρα Αιμιλιανό ως «άλλον Βασίλειον». Από τότε συνάφθηκε ο άρρηκτος πνευματικός δεσμός των δύο πατέρων.

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

    Ένας μανιώδης καπνιστής από την Αγια Πετρούπολη, ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ, άρχισε κάποτε να αισθάνεται τις επιζήμιες συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία του.
    ΟΙ πολλές συμβουλές και παραινέσεις των φίλων του αποδείχθηκαν μάταιες.
Τελικά το έτος 1888 ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς κατέφυγε στην Βοήθεια του στάρετς Αμβρόσιου και με επιστολή του ζήτησε να του υποδείξει τον τρόπο που θα καταπολεμήσει το πάθος του.
   Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο όσιος Αμβρόσιος απάντησε στον Αλέξιο Μαγιόρωφ τα έξης:

«Γράφεις ότι δεν μπορείς να κόψης το κάπνισμα!
Αυτό που εΙναι αδύνατο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό με τη βοήθεια του Θεού.
Το μόνο που χρειάζεται εΙναι να αποφασίσεις με σταθερότητα να απαλλαγής άπ' αυτό, αφού αναγνωρίζεις την ζημία που προξενεί στην ψυχή και στο σώμα σου.
Διότι ο καπνός εξασθενίζει την ψυχή, αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη, σκοτίζει το νου και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγειά με έναν αργό θάνατο.
Ταυτόχρονα οι πνευματικές ασθένειες της οξυθυμίας και μελαγχολίας εμφανίζονται στην ψυχή σαν συνέπεια του καπνίσματος.
Σε συμβουλεύω να χρησιμοποίησης πνευματική θεραπεία για την καταπολεμήσει του πάθους σου.
Να κάνης λεπτομερή εξομολόγηση όλων των αμαρτιών που διέπραξες από την ηλικία των επτά χρόνων
έως σήμερα και να μεταλάβεις τα Άχραντα Μυστήρια.
Κάθε μέρα να διαβάζεις όρθιος ένα η περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου.
Μόλις αρχίζει να εμφανίζεται ή αποθάρρυνσης και ή απελπισία, να διαβάζεις και πάλι μέχρι να περάσει.

Ο όσιος Νείλος και οι Προφητείες του ΑΦΙΕΡΩΜΑ του Αλέξιου Παναγόπουλου- Συγγραφέα

Ο όσιος Νείλος έζησε ασκητικά τον 17ο αιώνα, στο Άγιον Όρος. Μεταξύ των ετών 1813 και 1817 και λίγο πριν την επανάσταση του 1821, ενώ είχε πεθάνει εμφανίστηκε σε όραμα, αρκετές φορές στον μαθητή του Θεοφάνη.
Άραγε, ποιές ήταν οι Προφητείες του αγίου Νείλου του Αθωνίτη; Όσοι θελήσουν να διαβάσουν περισσότερα ας κοιτάξουν στο Συναξάριό του, στις 12 Νοεμβρίου. Ο όσιος Νείλος έζησε ασκητικά τον 17ο αιώνα, στο Άγιον Όρος. Μεταξύ των ετών 1813 και 1817 και λίγο πριν την επανάσταση του 1821, ενώ είχε πεθάνει εμφανίστηκε σε όραμα, αρκετές φορές στον μαθητή του Θεοφάνη. Όμως, επειδή ο Θεοφάνης ήταν αγράμματος, εκμυστηρεύθηκε τις Οπτασίες του στον συνασκητή του Γεράσιμο, για να τις καταγράψει. (Βλέπε σχετικά: Αλέξιου Π. Παναγόπουλου, "Εσχατολογικά και Ψυχωφελή", Πάτρα 1993. Του ίδιου συγγραφέα, "Εσχατολογικά, η Αλήθεια των Προφητειών", έκδοση "ΔΙΨΩ" Πάτρα 1998. Του ιδίου συγγραφέα, "Ο Έβδομος Μήνας του Τέλους", Αχαϊκές Εκδόσεις 1999).

Άραγε, ποίες ήταν οι Προφητείες του αγίου Νείλου; Τις Παραθέτω Αυτούσιες: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Γι' αυτό, λέγω…, όταν περάσει το 7400 από Δημιουργίας του Κόσμου, τότε, μεταξύ του 7ου και 8ου αιώνα, δηλ. περί τον 20ο αιώνα, θα γίνουν μεγάλες σκληρότητες, φιλονικίες, πορνείες, μοιχείες, αιμομιξίες, διαφθορές. Πολύ χαμηλά θα έχουν πέσει οι άνθρωποι με την πορνεία. Θα γίνουν φασαρίες και μάχες, οι οποίες ασταμάτητα θα συνεχίζουν, δίχως τελειωμό.
Κατόπιν θα γίνει η 8η Σύνοδος, για να καθησυχάσει τη διαμάχη και να φέρει το καλό με καλά, το κακό με κακά. Ο γεωργός θα ξεχωρίζει το σιτάρι από το κοτσάνι. Το σιτάρι για τους ανθρώπους και το κοτσάνι για τα ζώα. Για λίγο καιρό θα μείνουν μακριά οι καλοί από τούς κακούς, δηλ. οι πιστοί από τούς αιρετικούς, έτσι οι άνθρωποι θα ζήσουν για λίγο ειρηνικά. Αλλά κατόπιν, οι άνθρωποι θα αλλάξουν διάθεση, θα στραφούν από το καλό στο κακό, έτσι ώστε να μη διαφέρει αδελφός, ούτε αδελφή, ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε υιός, ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα. Θα είναι γενική η Πτώση και κοινή η καταστροφή, όπως στα Σόδομα και Γόμορρα, δηλ. δεν θα μπορούν να βρεθούν ούτε πέντε Δίκαιοι. Ο αδελφός θα έχει την αδελφή για γυναίκα, η μητέρα θα έχει τον υιό για άνδρα, ο υιός θα θανατώνει τον πατέρα και εν Μοιχεία θα ζεί με την μητέρα. Και πολλά άλλα κακά, θα γίνουν συνήθεια. Όσο το κακό θα γίνεται ισχυρότερο, τόσο περισσότερο η ατυχία και η συμφορά θα τους συναντά. Ο χρυσός θα γίνει ζευγάρι. Όσο περισσότερες συμφορές θα έρχονται στους ανθρώπους, αυτοί περισσότερα κακά θα κάνουν, δηλ. Αντί να Μετανοήσουν, όλο και περισσότερο θα σκέφτονται κακά για τον Θεό. Τα κακά που θα κάνουν οι άνθρωποι, θα ξεπεράσουν όλα τα κακά των ανθρώπων πριν τον Κατακλυσμό του Νώε. Όλοι θα μιλούν μόνο για το πονηρό, η σκέψη τους μόνο γι' αυτό, η επιθυμία τους πονηρή, οι συναναστροφές μόνο για κακό, τα έργα όλων μόνο πονηρά. Θα κυριαρχήσει η αρπαγή και η κλεψιά, η Γενική Βιαιότητα και Βιοπραγία, η κοινή απομόνωση και αποξένωση, το Γενικό Κακό, με πολλές Εκφράσεις. Έτσι, αυτός που θα κάνει το κακό θα θεωρείται και Δεδικαιωμένος.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου

Ομιλία του Σεβασμιότατου Ναυπάκτου στην ρασοφορία του μονάχου Γαβριήλ (κατά κόσμο Γεωργίου Πλάκα) στην Ιερά Μονή Αμπελακιώτισσας Μητροπόλεως Ναυπάκτου Ελλάδος, Μάρτιος 2002.



Αγαπητέ μου π. Γαβριήλ,
Το ιστορικό αυτό Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ονομάζεται και Μονή Παναγίας της Άμπελακιώτισσας, επειδή διαφυλάσσεται ή ομώνυμος ιερά εικόνα, γίνεται σήμερα ή ρασοφορία σου, δια της οποίας εισέρχεσαι στις τάξεις των Ορθόδοξων μοναχών. Και με την αυριανή χειροτονία σου σε διάκονο θα εισέλθεις στο ιερό βήμα για να βοηθάς τον επίσκοπο και τους ιερείς στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας, αλλά και στην τέλεση των άλλων Μυστηρίων.


Το σημαντικό είναι ότι κανείς από τους ζώντας στο χωριό της Αμπελακιώτισσας δεν θυμάται ρασοφορία σε μοναχό και χειροτονία σε διάκονο σε αυτό το Μοναστήρι. Συγκεκριμένα, ή τελευταία κούρα έγινε το 1939, του μοναχού Ανανία Σταυροπουλου, και ή τελευταία χειροτονία έγινε το έτος 1915, του ιερομόναχου Ησαΐα Παπαγεωργίου εις πρεσβύτερο. Επομένως, μετά από πολλά χρόνια, περίπου έναν αιώνα, γίνονται αυτά τα γεγονότα στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αμπελακιωτίσσης και αυτό σημαίνει ότι ό Θεός θα ευλογήσει αυτήν την προσπάθεια και θα ανατείλουν καλύτερες ημέρες για το ευλογημένο και παραδοσιακό αυτό Μοναστήρι, ως ευλογία της Παναγίας και του αγίου Πολυκάρπου.


Κατάγεσαι από την περιοχή αυτή, και συγκεκριμένα από το χωριό Αράχοβα Ναυπακτίας και όλοι σε εκτιμούν. Σε ενθυμούνται όλοι από μικρό παιδί στον ιερό ναό, τόσο στο ιερό βήμα όσο και στο αναλόγιο να υπηρετείς τους ιερείς και να ψάλλεις, προκειμένου να τελεσθεί ή θεία Λειτουργία. Σπούδασες στην εκκλησιαστική σχολή Καρπενησίου και στην συνέχεια τελείωσες την Θεολογική Σχολή Αθηνών. Πρόσφατα βέβαια έλαβες το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής. Όλοι όσοι σε γνώρισαν έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια για σένα. Εγώ εύχομαι να αναδειχθείς καλός μοναχός και κληρικός και να μείνεις έως τέλους όπως είσαι σήμερα, αγνός, υπάκουος, ταπεινός, έχοντας εκκλησιαστικό φρόνημα και ευαγγελική ζωή.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ι. ΜΑΚΚΟΣ (1913-1991)

Ό ονομαστός, αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος Αγιοταφίτης σεπτός Γέροντας π. Θεοδόσιος Μάκκος, μετατέθηκε από τη γη στον ουρανό. Από τη στρατευόμενη Εκκλησία στη θριαμβεύουσα.

Εξαίρετη φυσιογνωμία ο Αγιοταφίτης αυτός Γέροντας.

Από μικρό παιδί ακόμη φάνηκε, κατά τρόπο θαυμαστό, ή κλήση του στην ιερατική διακονία. Την ώρα της βαπτίσεώς του σχηματίστηκε το σημείο του Τιμίου Σταυρού στο νερό της κολυμβήθρας, εκεί στη Σμύρνη, όπου γεννήθηκε στις 7-1-1913, και στη συνέχεια στην πλάτη του.

Προφητικός και ό λόγος του ιερουργού ιερέα στην ανάδοχο: «Καλότυχη εσύ, γιατί το παιδί αυτό πού βάπτισες θα γίνει ιερέας».

Έτσι και έγινε. Άλλα δοκιμάσθηκε σκληρά.

Οι γονείς του Κωνσταντίνος και Αγγελική έφυγαν από τη ζωή, ό ένας υστέρα από τον άλλο. Πρώτα ό πατέρας του Κωνσταντίνος και υστέρα ή μητέρα του Αγγελική.

Ορφανός, σε ηλικία 4 χρόνων, προστατεύθηκε από τη θεία του την Αγγελική, αδελφή του πατέρα του, ή οποία και τον έφερε μαζί της στην Αθήνα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάτω από δραματικές συνθήκες. Ήδη σε ηλικία 12 χρόνων ό μικρός Ιωάννης μελετούσε, με όσα γράμματα πέτυχε να μάθει, βίους αγίων και άλλα πνευματικά βιβλία. Αυτά του μεγάλωσαν τον πόθο της μοναχικής ζωής. Μια απόπειρα να μονάσει στην Ί. Μονή του Αγ. Μάρκου, στη Χίο, απέτυχε.

Οι συγγενείς του αντέδρασαν δυναμικά. Άλλα δεν λύγισε ό γενναίος έφηβος.

Έστρεψε το βλέμμα του τότε προς την Άγια Γη, όπου και πέτυχε, υστέρα από διαδικασίες, να φθάσει και να γίνει δεκτός στην Αγιοταφική Αδελφότητα. Αρχικά εκάρη μοναχός με το όνομα Θεοδόσιος και υστέρα χειροτονήθηκε Διάκονος το 1937 και Πρεσβύτερος το 1942.
Ό ευλαβής, κληρικός πια, π. Θεοδόσιος έγινε κι αυτός Φύλακας του Παναγίου Τάφου! Και αφοσιώθηκε στην ιερή και υψηλή αυτή διακονία δεκατέσσερα χρόνια. Στα χρόνια αυτά διακρίθηκε για την πολλή του ευλάβεια και την πιστή άσκηση της διακονίας του, γεγονός το όποιο έκανε τον τότε Πατριάρχη ΤΙΜΟΘΕΟ να τον χειροθετήσει, το 1947, Αρχιμανδρίτη.

Και υστέρα;

Ύστερα του ανατέθηκε νέο διακόνημα. Να είναι φύλακας των ιερών προσκυνημάτων της Βηθανίας. Του Αγίου Λαζάρου και του ιερού τόπου, όπου οι δυο αδελφές του Λαζάρου, Μάρθα και Μαρία, προϋπάντησαν τον Ιησού. Εδώ, σ' αυτόν τον ιερό τόπο, υπήρχε μόνον ένας Ναός.

Ό ευλαβής όμως και ζηλωτής Άγιοταφίτης πατέρας επέκτεινε και ολοκλήρωσε τη σημερινή Ιερά Γυναικεία Μονή Μάρθας και Μαρίας. Με δικές του δαπάνες και με συνδρομές προσκυνητών, καλλώπισε τον Ί. Ναό, μεγάλωσε το κωδωνοστάσιο, ανήγειρε το τοιχόκαστρο και 17 κελλιά με Αρχονταρίκι.

Ύστερα εγκαταβίωσαν οι πρώτες Μοναχές.

Ή Θεοφανώ από την Κρήτη. Ή Θεοκτίστη από την Ικαρία. Και ή Αγαθονίκη από την Κύπρο. Μετά ό Θεός έστειλε κι άλλες αδελφές, πού ζούσαν κοινοβιακά με Ηγούμενο πάντα το σεμνό και ταπεινό πατέρα Θεοδόσιο, ως τις 27 Αυγούστου 1991, ήμερα πού ό Κύριος τον κάλεσε κοντά του, στην ουράνια βασιλεία του.

Ό μακαριστός σεπτός Αγιοταφίτης Γέροντας άφησε μνήμη αγίου. Ήταν ενάρετος Γέροντας. Είχε μια παιδική απλότητα, καρπό της ταπεινοφροσύνης του. Ήθελες να βρίσκεσαι πάντα κοντά του. Πάντα μαζί του. Αισθανόσουν μια πνευματική άνεση. Ένα θείο άγγιγμα.

Αυτές είναι οι άγιες ψυχές. Πάντα σε φέρνουν εγγύτερα προς το Θεό και μόνο πού τίς συναναστρέφεσαι. Και μόνο πού τις βλέπεις και τις ακούς να ομιλούν για το Θεό θαύμαζε κανείς την καθαρότητα της ψυχής του, πού τόσο φανερά καθρεπτιζόταν στο ιλαρό και γαλήνιο πρόσωπο του. Όσοι τον έζησαν από κοντά, και είναι πολλοί αυτοί, διέβλεπαν το άκακο της ψυχής του. Δεν είχε κακία ή καρδιά του Αγιοταφίτη Πατέρα. Δεν είχε, κατά συνέπεια, και κανένα εχθρό. Όλους τους αγαπούσε και όλοι τον αγαπούσαν. Όλοι ήθελαν να πηγαίνουν στον πατέρα Θεοδόσιο. Να πηγαίνουν και να τον βλέπουν. Να πηγαίνουν και να τον ακούν. Να πηγαίνουν, για να οικοδομούνται πνευματικά.

Είχε και αρχές αυστηρές ό Γέροντας. Ήταν νηστευτής αυστηρός. Νηστευτής κι όταν ήταν άρρωστος. Πάντα νηστευτής. Σε θέματα πίστεως ήταν ασυμβίβαστος. Όταν ό σεπτός προκαθήμενος της Σιωνίτιδος Εκκλησίας κ.κ. ΔΙΟΔΩΡΟΣ αποφάσισε τη διακοπή του διαλόγου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τη Δυτική Εκκλησία, ό Συνοδικός π. Θεοδόσιος υπερθεμάτισε την απόφαση αυτή. Γιατί πίστευε ότι ό Πάπας δεν είχε ποτέ αγαθή διάθεση στο θέμα της Ενώσεως των Εκκλησιών.

Ό μακαριστός Γέροντας, 59 χρόνια, από τότε πού, 19 χρόνων, έφθασε στην Αγία Γη, ως την κοίμηση του, φάνηκε αντάξιος της κλήσεως του θεού. Έμεινε μια απλή και αφοσιωμένη ψυχή στη διακονία πού του ανέθεσε ό Κύριος με την Εκκλησία Του. Αποποιήθηκε επανειλημμένα πρόταση προαγωγής του σε επίσκοπο και έκοιμήθη έτσι, όπως το ποθούσε. Ένας απλός ιερομόναχος. Για να τον υψώσει ό Κύριος στην ουράνια βασιλεία του, άπ' όπου ή αγία του ψυχή δέεται για τη Μοναστική Αδελφότητα της Βηθανίας, πού συνεχίζει την ασκητική της βιωτή με τη σεμνή και καλή Γερόντισσα Ευπραξία.

Ημείς δε, μαζί με τίς απλές αυτές γραμμές μας, δεόμαστε: Θεοδοσίου ιερομόναχου «μνησθείη Κύριος ό Θεός εν τη βασιλεία αυτού, πάντοτε' νυν και αεί και εϊς τους αιώνας των αιώνων».

Αρχιμ. Γ.Ι.Ρ.
ΕΚΔΟΣΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ»
ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ 1992

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ ΤΟ 794 και ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΩΜΑΙΟΙ © Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης© Ι

Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Μετέφρασε από τα Αγγλικά ο Δ. Ν. Λόγγου.

    Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.
    Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί;
    Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.
    Εκφράσεις που φανερώνουν το ελληνικό υπόβαθρο των Λατίνων, Ρωμαίων και Σαβίνων.

Η Αψίδα του Μεγ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη

1) Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.

Αυτή καθ' αυτή η ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων Ρωμαίων αγνοείται εντελώς από τους ιστορικούς που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 στο οποίο οφείλεται το ιστορικό δόγμα ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά. Παρόλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά. Αυτή η πλαστογράφηση της ιστορίας από τον Καρλομάγνο το 794 έγινε στα πλαίσια της ανάγκης να αποκοπούν οι δυτικοί υπόδουλοι στους Φραγκο-λατίνους Ρωμαίοι από τους ελεύθερους Ρωμαίους της Ανατολής. Ο Φράγκος αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 με τα ακόλουθα λόγια. Το 871 έγραφε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο τον 1ο (867-885) τα εξής: "…μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας. Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους. Όχι μόνο εγκατέλειψαν την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και τη Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα."

ΗΜΕΡΙΔΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

ΗΜΕΡΙΔΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ
Έφτασε η στιγμή για την ενημέρωση του Ορθόδοξου κόσμου κατά της αιρέσεως του οικουμενισμού με μια πολύ σημαντική επιτέλους ημερίδα.
Καιρός να καταλάβουν οι επίσκοποι και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πως η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι δική τους , να κάνουν ότι θέλουν παραβιάζοντας τους κανόνες που όρισαν οι Άγιοι Πατέρες με το Άγιο Πνεύμα όπου έστειλε ο Κύριος. ΕΚΚΛΗΣΙΑ = ΚΛΗΡΟΣ + ΛΑΟΣ .
Καιρός και εμείς οι Ορθόδοξοι να μάθουμε τι γίνεται και τι έχουμε χρέος να κάνουμε. Πως θα υπερασπιστούμε την αλήθεια της πίστεως μας αν και ανάξιοι, αλλά ο Χριστός το δέχεται με μεγάλη χαρά. Η ομολογία είναι αυτό που ζητά στις ημέρες μας.
ΟΧΙ , δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες και πολλές αλήθειες. ΜΙΑ είναι η αλήθεια και ΜΙΑ είναι η Εκκλησία . Σε αυτήν έστειλε ο Χριστός το Άγιο Πνεύμα και παράγει Αγίους. Αυτή είναι η Ορθοδοξία. Σε αυτή υπάρχει η σωτηρία .
Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και οι αποφάσεις που πήρε, μία εξ αυτών με το να αναγνωρίσει τις αιρέσεις σαν Εκκλησίες, είναι αιρετική καθώς αναγνωρίζει πως υπάρχει και αλλού η αλήθεια της πίστεως μας και η σωτηρία. Στρώνουν το έδαφος για τον αντίχριστο όπου θα είναι αρχηγός όλων των θρησκειών όταν αυτές γίνουν ένα.
Οι οικουμενιστές θα μας μετρήσουν για να δούνε με τι έχουν να κάνουν και πόσοι από εμάς γνωρίζουμε. Ανάλογα θα κινηθούν .Χρόνια ετοιμάζουν το σχέδιο .
ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ . ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΠΟΣ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΑ ΔΩΣΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ .
ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ .

Ο Βαρθολομαίος στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια -Κατέταξε σε Αγιο τον Οσιο Ιάκωβο [εικόνες]

ekklisiaonline.gr

Ελλάδα

02|06|2018 21:01

Χιλιάδες πιστοί κατέκλυσαν απόψε την Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ στο Δήμο Ελυμνίων της Βόρειας Εύβοιας, για να υποδεχτούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης χοροστάτησε στον Μέγα Εσπερινό, ενώ αναγνώστηκε η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη αγιοκατατάξεως του Οσίου Ιακώβου (του πρώην ηγουμένου της μονής, Ιάκωβου Τσαλίκη).

Την κυβέρνηση στις εκδηλώσεις εκπροσώπησαν ο υπουργός Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Βαγγέλης Αποστόλου, ο υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Αμανατίδης και ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών Νίκος Μαυραγάνης.

Το παρών έδωσαν ακόμα ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης, βουλευτές του Νομού, η επικεφαλής του Νομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Βασιλική Θάνου και πολλοί Μητροπολίτες.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης διαβάστηκε χαιρετισμός του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου, ο οποίος τελικά δεν παρέστη στην εκδήλωση.





Ο Όσιος Ιάκωβος έζησε επί σαράντα ολόκληρα χρόνια στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ. Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 στο Λιβίσιο της Μικράς Ασίας. Σε ηλικία 32 ετών ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ έως και το θάνατό του τον Νοέμβριο του 1991.

Πηγή: Ο Βαρθολομαίος στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια -Κατέταξε σε Αγιο τον Οσιο Ιάκωβο [εικόνες] | iefimerida.gr