Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Μετέφρασε από τα Αγγλικά ο Δ. Ν. Λόγγου.
Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.
Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί;
Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.
Εκφράσεις που φανερώνουν το ελληνικό υπόβαθρο των Λατίνων, Ρωμαίων και Σαβίνων.
Η Αψίδα του Μεγ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη
1) Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.
Αυτή καθ' αυτή η ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων Ρωμαίων αγνοείται εντελώς από τους ιστορικούς που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 στο οποίο οφείλεται το ιστορικό δόγμα ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά. Παρόλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά. Αυτή η πλαστογράφηση της ιστορίας από τον Καρλομάγνο το 794 έγινε στα πλαίσια της ανάγκης να αποκοπούν οι δυτικοί υπόδουλοι στους Φραγκο-λατίνους Ρωμαίοι από τους ελεύθερους Ρωμαίους της Ανατολής. Ο Φράγκος αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 με τα ακόλουθα λόγια. Το 871 έγραφε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο τον 1ο (867-885) τα εξής: "…μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας. Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους. Όχι μόνο εγκατέλειψαν την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και τη Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα."
Ας συγκρίνουμε αυτή τη φράγκικη ανοησία με την ιστορική πραγματικότητα και την πορεία μέσα από την οποία η Ρώμη έγινε Αυτοκρατορία ολόκληρου του Ελληνόφωνου κόσμου. Οι αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι ήταν το αποτέλεσμα της ένωσης των ελληνόφωνων φυλών της Ιταλίας. Αυτές οι ελληνόφωνες φυλές ήταν οι εξής: Οι Αβοριγίτες που ήρθαν στην περιοχή της Ρώμης από την Αχαία της Ελλάδας, αρκετές γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Αυτοί οι Αβοριγίτες αφομοίωσαν στη φυλή τους ότι είχε απομείνει από τους Έλληνες Πελασγούς της Ιταλίας που είχαν αποδεκατιστεί από μια μυστηριώδη ασθένεια. Ο Porcius Cato είναι ο μοναδικός που αναφέρεται στην ιστορία των Πελασγών της Ιταλίας και στην ένωση τους με τους Αβοριγίτες στο De Origines, και επαναλαμβάνεται κατά λέξη από τον Διονύσιο. Οι Αβοριγίτες και οι Πελασγοί ενώθηκαν με μερικούς αποίκους από τη Τροία και έτσι προήλθαν οι αρχαίοι ελληνόφωνοι Λατίνοι της Alba Longa. Ένα τμήμα αυτών των ελληνόφωνων Λατίνων της Alba Longa, οδηγούμενο από τα αδέλφια Ρωμύλο και Ρώμο ίδρυσαν τη Ρώμη στους Λόφους του Παλατίνου και του Καπιτωλίου. Συνεργάστηκαν επίσης με μερικούς από τους Έλληνες Σαβίνες της Ιταλίας που είχαν εγκατασταθεί στον γειτονικό Λόφο Quirinal. Οι Σαβίνες είχαν μεταναστεύσει στην Ιταλία από τη Λακωνία της νότιας Ελλάδας. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν τη διαδικασία καθυποταγής και αφομοίωσης των υπόλοιπων Ελλήνων Λατίνων και Σαβίνων στο πολιτικό τους σύστημα.
Μερικοί Κέλτες από τον Δούναβη εισέβαλαν στη Βόρεια Ιταλία και πίεζαν τους Ετρούσκους που στράφηκαν προς τη Ρώμη για βοήθεια. Αλλά οι Κέλτες νίκησαν τον ρωμαϊκό στρατό που προσπάθησε να τους σταματήσει, προχώρησαν εναντίον της Ρώμης και σύντριψαν τον ρωμαϊκό στρατό εισβάλλοντας στη Ρώμη το 390 π.Χ. Κατέλαβαν ολόκληρη τη Ρώμη εκτός από τον απόκρημνο λόφο του Καπιτωλίου. Εκεί οι Ρωμαίοι είχαν συγκεντρώσει τη νεολαία τους και όλους τους θησαυρούς και τα έγγραφά τους. Οι γεροντότεροι παρέμειναν στα σπίτια τους. Οι Κέλτες αφού πήραν ικανοποιητική ποσότητα λύτρων αποσύρθηκαν. Για να εξασφαλιστούν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Βόρεια Ιταλία. Επίσης οι Ρωμαίοι ενσωμάτωσαν στην επικράτεια τους , τους Έλληνες Ιταλούς της Μεγάλης Ελλάδας, τη Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Αυτή ήταν η έκταση της ρωμαϊκής επικράτειας το 218 π.Χ.
Οι Καρχηδονιακοί πόλεμοι υπό την αρχηγία του Αμίλκα και ιδιαίτερα του Αννίβα, έγιναν η μεγαλύτερη απειλή για τη Ρώμη μετά τη Κελτική κατοχή. Ο Αννίβας εισέβαλε στην Ιταλία με τους περίφημους ελέφαντες του και με σύμμαχο τη Μακεδονία. Η Μακεδονία κυρίευσε τους έλληνες συμμάχους της Ρώμης. Η Ρώμη έφτασε μέχρι την Ισπανία στην προσπάθεια της να εκριζώσει τα φρούρια των Καρχηδονίων και τελικά πυρπόλησαν την ίδια τη Καρχηδόνα. Οι Ρωμαίοι πέρασαν στην Ελλάδα για να ελευθερώσουν τους Έλληνες συμμάχους τους από τη Μακεδονία και τελικά κατέλαβαν τη Μακεδονική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επίσης η Ρώμη έσπευσε σε βοήθεια των συμμάχων της Γαλατών και Καππαδοκών και τους ελευθέρωσε από τον Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη τον 6ο (121/120-63 π.Χ.) με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αρμενίας, Ασσυρίας και Μεσοποταμίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία εκτεινόταν πλέον σχεδόν μέχρι τη Κασπία Θάλασσα . Κατ' αυτόν τον τρόπο η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε λίμνη στο κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι Έλληνες Ρωμαίοι της Ιταλίας ήταν αυτοί που τελικά ένωσαν τις ελληνόφωνες φυλές σε ένα έθνος που χρησιμοποιούσε επίσης και τη Λατινική γλώσσα.
2) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί;
Οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus.
Όπως θα δούμε το πρώτο κείμενο στα αρχαϊκά Λατινικά ήταν ο κώδικας των Δώδεκα Δέλτων που δημοσιεύθηκε το 450 π.Χ. αποκλειστικά για τους Πληβείους. Τα γένη των Ελλήνων συνέχιζαν να διατηρούν τους δικούς τους κρυφούς νόμους που αποστήθιζαν από την παιδική ηλικία. Αυτό συνέβη επειδή η παράδοση των ρωμαϊκών Λαϊκών νόμων στα Λατινικά ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της συνέλευσης των ευγενών και των αντιπροσώπων των πληβείων. Με τον καιρό τόσο πολλοί πληβείοι έμαθαν Ελληνικά που έγιναν τμήμα της διοίκησης των ελληνόφωνων επαρχιών.
3) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.
Σύμφωνα με τον Κικέρωνα ένας από τους πρώτους Ρωμαίους που έγραψαν πεζά κείμενα στα Λατινικά ήταν ο Sabine Claudius, Appius Caecus ο οποίος ήταν Ύπατος το 307 και το 296 π.Χ. Αυτός εκφώνησε λόγο στα Λατινικά στη Σύγκλητο εναντίον της σύναψης ειρήνης με τον Βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο.
Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234-140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.).
Λοιπόν ποια γλώσσα μιλούσαν και έγραφαν οι Ρωμαίοι αν όχι Ελληνικά;
Όλα τα προηγούμενα συμφωνούν μεταξύ τους στη γενική σκιαγράφηση των αρχών των Ρωμαίων. Η αιτία γι' αυτό είναι ότι βασίζονταν στις επίσημες ρωμαϊκές "Ιερές Δέλτους" τις οποίες οι ιστορικοί απλώς επαναλάμβαναν. Με άλλα λόγια ήταν αυτοί οι ίδιοι χρονογράφοι. Ωστόσο τίποτε δεν έχει σωθεί από αυτές τις Δέλτους/χρονικά εκτός των επαναλήψεων στους Ρωμαίους ιστορικούς. Αλλά λίγα από αυτά τα έργα έχουν διασωθεί, εκτός και αν παραμένουν κρυμμένα για να διευκολύνουν το Ψέμα του Καρλομάγνου.
Συγνώμη
Η μετάφραση δεν έχει ολοκληρωθεί
Έπεται συνέχεια ...
From Cato the Gallo-Roman revolutionaries realized that the Romans and Greeks were the same people. Now the overwhelming majority of Gallo-Romans were re-gaining control of the land occupied for so many centuries by a tyrannical Frankish minority of only 2% of the population. The enthusiasm for Greco-Roman antiquity and hatred for a Papal Christianity used by the Frankish conqueror to completely debase 85% of the population led even to making natural religion supreme over supernatural religion. In spite of Cato’s role in the French Revolution only fragments of his work are publicly known. But since Dionysius of Halicarnassus used the same annals as the aforementioned Roman historians one must use Dionysius to reconstruct these lost or hidden sources. Dionysius makes a clear distinction between Greek historians who do not use Roman annals and the Roman historians (and himself) who do. The trick used by some historians, who want to efface the Greek foundations of Roman history, is to mix the hearsay Greek tradition about Rome and the 3 Roman variations on the tradition about the founding of Rome found in their own hierais deltois, i.e. sacred tablets, which were evidently made of a hard material, and then to heap ridicule on the mixture they themselves create.
Only a short, but accurate summary account of the foundation annals are reported in Livy who takes for granted that Rome was founded as a Greek city and nation. Evidently this is so because he wrote his history in Latin, whereas the annals were evidently in Greek. Those who wrote in Greek simply copied what they read in Greek. It was the annalistic history of Hemina which laid the foundations for writing Roman history in Latin. Evidently, however, he and his imitators did not make full use of all the Greek texts, like speeches, at their disposal. Whereas those who wrote their histories in Greek simply copied the Greek texts directly from the annals. Since the primitive Romans were Greeks why should the official annals be in what we now call Latin. The primitive Latins and Romans were a mixture of Greek Arcadians, Trojans, Pelasgians and Lacedaemonian Sabines.
d) Linguistic indications of the background of the Greek Latins, Romans and Sabines.
Apart from the description which the Romans make about themselves, there are also linguistic indications which clearly point to the Greek reality of the ancient Latins, Romans and Sabines.
The claim that the name Rome e.g. is simply a place name, which may derive even from the Etruscans, is sheer nonsense.
The name "Rome" in Greek means "power," "force," "fighting army" and "speed tactics."
The name "Rome" derives from two the Greek verbs: 1) roomai which means "to move with speed or violence, to dart, rush, rush on, esp. of warriors."
The name "Rome" also derives from of the Greek passive verb: 2) ronnymi which means "to strengthen, make strong and mighty" and "to put forth strength, have strength or might.
The closest Latin equivalent verb is ruo, which is connected to the Greek verb reo meaning "to flow, run, to hasten." Of all the uses of Latin verbs both active and passive there is none that even comes close to meaning "rome."
Romans, Latins and Sabines were agreed that the name quiris (sing.) quiretes (pl.) would be their common name which dictionaries translate as citizen. But the Romans had a name for citizens, like the Greek, polites, i.e. civitas. But the names quiris-quiretes derive from the Greek name kouros-kouretes which means young men of fighting age and therefore warriors, "young men, esp. young warriors," Iliad 19. 193, 248. So the Romans, Latins and Sabines called themselves first "warriors" and later "citizens."
It is from the original military structure of the Roman army of quiretes that the first government was fashioned into thirty curiae of 1000 men each grouped into three tribes. .
Because all three groups of Romans, Latins and Sabines came to Italy by sea from Greece and Asia minor they were warrior sailors and sea faring peoples. It is obviously for this reason that at their weddings they shouted the Greek word Thalassios, sailor, at the groom and not the Latin name marinos.
Of the seven hills of Rome the Quirinal, the hill of Mars, was originally that of the Sabines. It was from here that the Roman warriors of Romulus stole their wives from. Quiris was not only the Sabine name for a spear, but also for their god of war. They called their god of war "The Warrior" in their Greek language and later Mars.
In the Roman tradition Romulus did not die, but ascended deified to heaven without leaving behind his body since he was or became the Quirinus, a or one of the god(s) of war.
These are some of the contexts within which the Romans thought and spoke about themselves. No historian has the right to change this. Now whether this version of Roman history is correct or not is entirely another matter. But it remains a fact, however, that the Romans themselves, the Latins themselves and the Sabines themselves believed and wanted to believe that they are Greeks. Not only this, the united Roman nation of Romans, Latins and Sabines, spoke their own common Greek Language.
Now some scholars may search for sources which may prove otherwise, i.e. for some reason the Romans who were not really Greeks came to believe that they are Greeks. So what? That would be like proving that a black American is not an American because he is black.
Each Roman gens sometimes was composed of several thousand Romans each one headed by a Patrician member of the senate. The members of gentis memorized their laws from childhood and kept their laws a secret among themselves. A form of an Italian language was that of their slaves and dependents which also evolved into the Latin dialect mixed with Greek. It was these non Greek speaking dependents of Rome who finally forced the Romans to reduce the laws to written form. It was because of the violent protests of their Italian dependents that the Romans produced a text of laws in primitive Latin in about 450 BC. The problem was serious because these dependents did not know the laws by which they were being punished by Roman magistrates. Faced with the revolt of these dependents the senate sent a delegation to Athens to search for a solution to the problem. The result was a set of 10 texts on bronze tables which finally became the "The Code of Twelve Tables." Table 11 forbade the marriage between members of the gentes and the rest of the population of Rome, in other words between those of Greek origin and those of non-Greek origin.
The origin of this problem was that for centuries the members of Greek colonies were being assimilated by the barbarians among whom they lived. This was solved by the position that the gentes had to remain a pure race so that the offerings of their priests to their gods may be heard and that the auspices be taken correctly and correct answers received from the gods when making decisions on legal, social and especially military matters. "The tribune of the Plebs, Gaius Canuleis, proposed a bill regarding the intermarriage of patricians and plebians which the patricians looked upon as involving the debasement of their blood and the subversion of the principles inhering in the gentes, or families and a suggestion, cautiously put forward at first by the tribunes, that it should be lawful for one of the consuls to be chosen from the plebs, was afterwards carried so far that nine tribunes proposed a bill giving the people power to choose consuls as they might see fit from either the plebs or the patricians…What tremendous schemes had Gaius Canuleis set on foot! He was aiming to contaminate the gentes and throw the auspices, both public and private into confusion, that nothing might be pure, nothing unpolluted; so that, when all distinctions had been obliterated, no man might recognize either himself or his kindred. For what else, they asked, was the object of promiscuous marriages, if not that plebeians and patricians might mingle together almost like the beasts?"
That the debate was not about the rights between rich and poor is shown by the following joke told by Gaius Canuleis in the same speech, "Why, pray, do you not introduce a law that there shall be no intermarrying between rich and poor"?
© Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης© Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου