Η Έλευση Της Χάριτος στον πιστό - Η παιδεία του Θεού Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου

 

Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου

Η παιδεία του Θεού

Παιδεία του Θεού είναι οι ελεύσεις και οι αποκρύψεις της Χάριτος και όλη η γνώση περί του Θεού και της αιωνίου ζωής πού προσφέρεται στον άνθρωπο ο οποίος δέχεται αυτές τις ελεύσεις και τις αποκρύψεις της Ακτίστου Χάριτος.

Αυτή η παιδεία του Θεού, όπως παρατηρήθηκε προηγουμένως, είναι ένα μυστήριο, αφού ό,τι γίνεται και ενεργείται μέσα στην Εκκλησία είναι μυστήριο.

Στηριζόμαστε πολύ στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων πού είναι «οι πείρα μεμυημένοι» και έχουν δεχθή την αποκάλυψη του Θεού γύρω από αυτές τις πραγματικότητες...
Για την παιδεία του Θεού υπάρχουν πολλά χωρία μέσα στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Δεν έχουμε πρόθεση να τα αναλύσουμε διεξοδικά. Απλώς και μόνον αναφερόμαστε στην προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Εισαγωγικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι εξ Εβραίων Χριστιανοί, προς τους οποίους απευθύνεται ο Απόστολος Παύλος, εδέχθησαν την Χάρη του Χριστού και αμέσως μετά αντιμετώπισαν διωγμούς εκ μέρους των άλλων συμπατριωτών τους.

Και επειδή είχαν λίγο κλονισθή, γι' αυτό συγγράφει την επιστολή αυτή ο Απόστολος τονίζοντας μερικές αλήθειες μεταξύ των οποίων, ότι ο διωγμός και γενικά ο πειρασμός είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τα παιδιά του Θεού. Σ' αυτό το μυστήριο της παιδείας αναφέρεται όλο το ΙΒ' κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής.

Ο ιερός Θεοφύλακτος αναλύοντας το περιεχόμενο του πειρασμού πού αντιμετώπιζαν οι Χριστιανοί εξ Εβραίων, αλλά και τον σκοπό της συγγραφής της επιστολής από τον Απόστολο Παύλο παρατηρεί:
«Αναγκαίως λοιπόν γράφει ο Παύλος εις τους εν Ιερουσαλήμ Εβραίους, δια να τους παρηγορήση όπου ήτον λελυπημένοι και πολλά κατειργασμένοι και αποκαμωμένοι από τας θλίψεις και κακώσεις, όπου επροξένησαν εις αυτούς οι ομογενείς των άπιστοι Εβραίοι, ωσάν όπου τότε οι Εβραίοι είχον εξουσίαν εις τα Ιεροσόλυμα να κρίνουν και να φυλακώνουν και να κακοποιούν εκείνους όπου ήθελαν. Και τούτο θέλοντας να φανερώση ο Παύλος έλεγεν «τάς παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε». (Έβρ. ΙΒ' 12).
Επειδή οι Εβραίοι ούτοι, αγκαλά και ήτον πιστοί, ηξεύροντες όμως ότι οι Προπάτορες των Εβραίων ογλίγωρα απελάμβανον τα αγαθά, δια τούτο πολλά ελυπούντο, διατί και αυτοί δεν ελάμβανον άνεσιν και παρηγορίαν εις τας θλίψεις των ως εκείνοι, όθεν και πολλά λέγει εις αυτούς ο μακάριος Απόστολος περί πίστεως εν τη επιστολή ταύτη, και περί των παλαιών Αγίων και Δικαίων, αποδεικνύων, ότι και αυτοί ακόμη δεν έλαβον τα αγαθά οπού ήλπιζον, κατασκευάζοντας με τούτο δύο τινά, ένα μεν, ότι πρέπει και οι Χριστιανοί να υποφέρουν ανδρείως όλα τα δεινά οπού ακολουθούν εις αυτούς, και άλλο δε, ότι πρέπει να ελπίζουν την αμοιβήν, δια όλα τα κακά όπου πάσχουν, επειδή ο Κύριος δεν θέλει παραβλέψει τους απ' αιώνος Αγίους αυτού, ώστε τότε, λέγει, και εσείς θέλετε απολαύσετε μαζί με αυτούς τα αγαθά». [ Νικόδημου Αγιορείτου: Ερμηνεία εις τας ΙΔ' Επιστολάς του Παύλου, τόμος Γ σελ. 261].

Αλλά ο πειρασμός αυτός δεν ήταν μόνον εξωτερικός. Ήταν και εσωτερικός.

Δηλ. οι πρώτοι Χριστιανοί αντιμετώπισαν το πρόβλημα της άρσεως της Χάριτος του Θεού από την καρδιά τους και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την εγκατάλειψη αυτή του Θεού.

Ήταν εντελώς αδύνατοι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό της πνευματικής ζωής, της συμμετοχής δηλ. στον Σταυρό του Χριστού. Σ' αυτόν τον σκοπό αποβλέπει ο των Εθνών Απόστολος Παύλος. Μπορούμε να πούμε ότι, σύμφωνα με την μαρτυρία των αγίων μας, σ' αυτήν κυρίως την παιδεία αναφέρεται ο Απόστολος.Γιατί ο Θεός εργάζεται κατά τρόπον ακατανόητο για την ανθρώπινη λογική.

Στην συνέχεια λίγα λόγια θα λεχθούν μέσα από την πείρα των αγίων Πατέρων γύρω από την παιδεία του Θεού, γύρω από το μυστήριο της πνευματικής ζωής. Είναι απαραίτητη αύτη η ανάλυση, γιατί πολλοί σύγχρονοι Χριστιανοί υποφέρουν από την κατάσταση αυτή και συγχρόνως δεν μπορούν να δώσουν καμιά ερμηνεία και έτσι πέφτουν σε απόγνωση και απελπισία.

Στα έργα των αγίων Πατέρων η πνευματική ζωή παρουσιάζεται ότι έχει πολλά στάδια. Κυρίως τα διακρίνουν σε τρία, στην κάθαρση της καρδιάς, στον φωτισμό του νου και στην θέωση.

Ο άγιος Μάξιμος τα ονομάζει «πρακτική φιλοσοφία», «φυσική θεωρία» και «μυστική θεολογία». Αυτή η διαίρεση ξεκινά από τον Αριστοτέλη και συνεχίζεται στους αγίους Πατέρας με άλλο όμως περιεχόμενο. Ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου αναπτύσσοντας την «μέθοδο της θρησκευτικής εμπειρίας», περιγράφει την διάκριση των τριών φάσεων στον θρησκευτικό βίο.[Παναγιώτου Χρήστου: Το Μυστήριο του Θεού, Πατριαρχ. Ίδρυμα Πατερικών μελετών, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 156 κ.έ.]

Ο Αριστοτέλης διαιρεί τις φάσεις του θρησκευτικού βίου στην ηθική, την φυσική και την θεολογία. «Ο Ωριγένης κατά την προσφιλή του μεταφορική μέθοδο λέγει ότι ο Χριστιανός αποκτά τον Χριστόν δια μεν της πρακτικής ως οικοδεσπότη, δια της φυσικής ως Βασιλέα και δια της θεολογίας ως Θεό». [ ένθ. άνωτ. σελ. 157]

Οι βαθμίδες της πνευματικής ζωής είναι τρεις, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού «εγώ ειμί η οδός (ηθική) και η αλήθεια (φυσική) και η ζωή (θεολογία)» (Ίω. 14, 6).

Ο Ευάγριος ορίζει τον Χριστιανισμό ως «δόγμα του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκ πρακτικής και φυσικής και θεολογικής συνεστώς»
Η ίδια διάκριση παρατηρείται στον άγιο Διάδοχο τον Φωτικής, στον άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο (πού χώρισε τα κεφάλαια του σε πρακτικά, γνωστικά, θεολογικά) και ακόμη στον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, πού χρησιμοποίησε την ίδια διάκριση στα κεφάλαια του (ηθικά, φυσικά, θεολογικά).
Για την λεπτομερέστερη κατανόηση αυτών των βαθμίδων της πνευματικής ζωής μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξη στο μνημονευθέν βιβλίο του καθηγητού Παναγιώτου Χρήστου.

Μελετώντας όμως τα έργα των αγίων Πατέρων και κυρίως των λεγομένων νηπτικών, συναντούμε και μία άλλη διαβάθμιση της πνευματικής ζωής.

Αυτή η διαβάθμιση είναι βαθύτερη χωρίς να καταργή τα προηγούμενα στάδια της πνευματικής ζωής. Γιατί πράγματι, σύμφωνα με την εμπειρία πολλών αγίων Πατέρων, η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο, γίνεται με την ενέργεια της Χάριτος του Θεού και με τον πόνο από την στέρηση της Χάριτος μέχρι της εκ νέου ελεύσεώς της.

Έτσι μπορούμε, σύμφωνα με αυτά, να διακρίνουμε την πνευματική ζωή σε τρία στάδια.Στην έλευση της Χάριτος, στην απόκρυψη της από τον άνθρωπο και στην εκ νέου έλευση της στην καρδιά του ανθρώπου.

 Αυτήν την βαθειά πείρα την εκφράζουν στα έργα τους οι Θεοφόροι Πατέρες και θα επιχειρήσουμε στην συνέχεια να την παρουσιάσουμε, όσο βεβαίως είναι δυνατόν.
Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος στις πνευματικές του ομιλίες αναφέρεται σ' αυτό το γεγονός. Γράφει: «Ο ακούων λόγον έρχεται εις κατάνυξιν και μετά τούτο, υποστελλούσης της χάριτος κατ' οικονομίαν πρός το συμφέρον τω ανθρώπω, εισέρχεται εις γυμνασίαν και παιδείαν πολέμου και ποιεί πάλην και αγώνα προς τον σατανάν και μετά πολλού δρόμου και αγώνος αποφέρεται τα νικητήρια και γίνεται χριστιανός». [Μακαρίου Αιγυπτίου: Όμιλίαι Πνευματικοί, έκδ. Σχοινά, σελ. 127.]
Αυτή η παρατήρηση είναι αξιοσημείωτη. Γιατί φανερώνει αυτό πού ελέχθη προηγουμένως ότι δηλ. η παιδεία είναι ο πόλεμος στον καιρό της άρσεως της Χάριτος και ακόμη δείχνει καθαρά ότι τα στάδια της πνευματικής ζωής ταυτίζονται με την έλευση, την υποστολή και την εκ νέου έλευση της Χάριτος του Θεού.

Μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά ότι ο άνθρωπος γίνεται Χριστιανός όχι με την κατάνυξη πού θα δημιουργηθεί από την έλευση της Χάριτος, αλλά από τον αγώνα πού θα ακολουθήσει.
Τότε αποκτά, όπως θα λεχθεί πιο κάτω, πείρα και γνώση Θεού.Την ίδια εμπειρία εκφράζει και ο Γέροντας Σιλουανός σύμφωνα με τα γραφόμενα από τον βιογράφο του Αρχιμ. Σωφρόνιο:
«Είχε έμπειρη γνώση της πνευματικής πορείας ο Γέροντας. Έδειχνε τρία ουσιώδη στάδια της: πρώτο, τη λήψη της χάρης, δεύτερο, την άρση της και τρίτο, την επιστροφή της χάρης, την ξαναπόκτησή της με αγώνα ταπεινώσεως.

Πολλοί έλαβαν τη χάρη, κι όχι μόνο απ' όσους μένουν στην Εκκλησία, αλλά κι απ' όσους βρίσκονται έξω απ' αυτήν -γιατί δεν υπάρχει προσωποληψία στον Κύριο-, αλλά κανένας δεν διεφύλαξε την πρώτη χάρη και μόνο λίγοι την ξαναπέκτησαν.

Όποιος αγνοεί την περίοδο του δεύτερου ερχομού της χάρης, όποιος δεν πέρασε τον αγώνα για την επιστροφή της, αυτός ουσιαστικά έχει μια λειψή πνευματική πείρα.
                                                                                      Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν πλούσιος, όχι μόνον από την προσωπική του εσωτερική πείρα, αλλά ήταν και θεωρητικά καλά καταρτισμένος στην ασκητική γραμματεία των Πατέρων της Εκκλησίας και με την δωρεά του Θεού δεν ήταν μόνο πιστός στην παράδοση της Εκκλησίας, αλλά επαναλήφθηκε στον ίδιο η πείρα των μεγάλων Πατέρων». [Άρχιμ. Σωφρονίου: Γέροντας Σιλουανός, Εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου-Έσσεξ Αγγλίας 1978, σελ. 192.]

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα αυτά τα τρία στάδια της πνευματικής ζωής.
Πρώτη έλευση της Χάριτος
Από τα κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης βλέπουμε καθαρά το γεγονός ότι ο Θεός εμφανίζεται με διαφόρους τρόπους στους Προφήτας.«Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις έπ' εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ» (Εβρ. α' 1)

Συνάπτει με τον κάθε άνθρωπο προσωπική διαθήκη. Δεν θέλει να έχουμε γνώσεις γι' Αυτόν από τις μαρτυρίες άλλων, αλλά ο Ίδιος εμφανίζεται και δίδει την δική Του γνώση και ο άνθρωπος αποκτά δική του προσωπική μαρτυρία περί του Θεού.
Αυτή η πρώτη προσωπική γνωριμία με τον Θεό, γίνεται σε περίοδο πού δεν περιμένει ο άνθρωπος ή ακόμη ύστερα από οδυνηρή αναζήτηση.
Μπορεί ακόμη να συμβή σε άνθρωπο πού Τον πολεμάει.
 Αυτό το βλέπουμε στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου, πού βλέπει τον Θεό, ο ίδιος ο Χριστός εμφανίζεται και συνάπτει προσωπική διαθήκη μαζί του, την στιγμή πού εκείνος πορεύεται για να Τον πολεμήση.
Αυτή η προσωπική Έλευση της Χάριτος είναι μια ιερή κατάσταση.
Η ψυχή του ανθρώπου, έστω και αμυδρώς, γνωρίζει τον Θεό ως Πρόσωπο.
 Καταλαβαίνει με την καρδιά του, τον νου του, όπως λέγουν οι άγιοι Πατέρες, ότι ο Θεός δεν είναι μια αφηρημένη κατάσταση, ούτε μια απρόσωπη δύναμη ή μεγάλη αξία, αλλά είναι Πρόσωπο. Στον Μωυσή, όταν απεκαλύφθη του είπε ότι «εγώ ειμί ο Ων» (Έξοδος γ' 14). Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύοντας αυτήν την εμφάνιση και φανέρωση του Θεού λέγει ότι του είπε «Εγώ ειμί ο Ων» και όχι εγώ ειμί η ουσία, ώστε να αντιληφθούμε ότι εκ του όντος η ουσία και όχι ο ων εκ της ουσίας. Το βαθύτερο είναι του Θείου Είναι, δεν είναι η ουσία του Θεού, αλλά ο Ων δηλ. ο Πατήρ πού γεννά προαιωνίως τον Υιό και εκπορεύει το Πανάγιο Πνεύμα.
Η πρώτη αυτή έλευση της Χάριτος του Θεού, πού την γεύεται ο κάθε ένας διαφορετικά, είναι ζωή γεμάτη από καρδιακά βιώματα και ζωή μυστικής ευωχίας. Ο άγιος Διάδοχος ο Φωτικής γράφει ότι «η Χάρις την αρχήν εν αισθήσει πολλή την ψυχήν τω οικείω είωθε περιαυγάζειν φωτί» [Θεοκλήτου μον. Διονυσιάτου: Αγ. Διαδόχου Φωτικής, Τα εκατόν «Γνωστικά Κεφάλαια», 1977, σελ. 152.] Σε άλλο σημείο γράφει ο ίδιος:
«Γεύει μεν ούν το άγιον Πνεύμα εν αρχαίς της προκοπής, είπερ θερμώς ερασθώμεν της αρετής τον Θεού, την ψυχήν εν πάση αισθήσει και πληροφορία της γλυκύτητος τον Θεού, ίνα έχη ειδέναι ο νους εν ακριβεί επιγνώσει το τέλειον έπαθλον των φιλόθεων πόνων» [ ενθ. άνωτ. κεφ. 90, σελ. 205.]
Με αυτήν την πρώτη περίοδο της ελεύσεως του Θεού λαμβάνουμε ένα κεφάλαιο της νέας ζωής, ένα κεφάλαιο της Χάριτος. Μας ελκύει ο Θεός προς τον Εαυτό Του, ώστε μετά από αγώνες και θυσίες πολλές να Τον οικειοποιηθούμε. Γι' αυτόν τον πόνο και τον αγώνα θα αναφερθούμε πιο κάτω. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η νέα περίοδος της κλήσεως από τον Θεό, είναι περίοδος γλυκύτητας, ευφροσύνης πνευματικής, περίοδος, όπως σημειώθηκε, καρδιακών βιωμάτων. Σ' αυτά τα γεγονότα και ειδικότερα στο ερώτημα τι προηγείται πρώτα η Χάρη ή ο πειρασμός αναφέρεται και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:
« Ερώ: Τι ούν λοιπόν, πρώτον ο πειρασμός, και τότε το χάρισμα· ή το χάρισμα, πρώτον, και ούτως οπίσω αυτού ο πειρασμός;
Απόκ: Ουκ έρχεται ο πειρασμός, ει μη πρώτον δέξεται η ψυχή εν τω κρύπτω μέγεθος υπέρ το μέτρον αυτής, και το πνεύμα της χάριτος, όπερ εδέξατο πρώτον. Και μαρτυρεί περί τούτον ο πειρασμός του Κυρίου, ομοίως και οι πειρασμοί των Αποστόλων. Ου γαρ παρεχωρήθησαν εισελθείν εις πειρασμούς, έως αν εδέξαντο τον παράκλητον. Οι γαρ κοινωνούντες τοις αγαθοίς, αρμόζει αυτοίς υπομείναι τους πειρασμούς αυτών, ότι μετά τον αγαθόν η θλίψις αυτών. Ούτω γαρ ήρεσε τω σοφώ Θεώ εν πάσι ποιείν. Και ει τούτο ούτω, τουτέστιν η χάρις προ του πειρασμού, άλλ' όμως πάντων προηγήσατο η αίσθησις των πειρασμών της αισθήσεως της χάριτος, δια την δοκιμήν της ελευθερίας. Ουδέποτε γαρ η χάρις προλαμβάνει εις τίνα, προ του γεύσασθαι των πειρασμών. Προηγείται μεν ουν η χάρις εν τω νοΐ, εν δε τη αισθήσει βραδύνει».[Ισαάκ του Σύρου, Ασκητικά, δκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1977, σελ. 192-193]
Την πασχάλεια αυτή ατμόσφαιρα ζουν πολλοί. Ας αρκεσθούμε σε μια έγγραφη μαρτυρία, για την κατάσταση πού ζούσε ο μακάριος Γέροντας Σιλουανός μετά την εμφάνιση του Χριστού σ' αυτόν.
«Τη στιγμή της Επιφάνειας του Θεού ολόκληρη η ύπαρξή του πληροφορήθηκε πώς του συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του. Χάθηκαν οι φλόγες του άδη πού βρυχόταν γύρω του, έπαψε η κόλαση πού δοκίμαζε μισό χρόνο. Τώρα του δόθηκε να ζήση την ιδιαίτερη χαρά και την μεγάλη ανάπαυση της ειρηνεύσεως με τον Θεό. Στην ψυχή του κυριαρχούσε το νέο γλυκύ αίσθημα της αγάπης για τον Θεό και τους ανθρώπους, για κάθε άνθρωπο. Έπαψε η προσευχή της μετάνοιας, έφυγε εκείνη η αβάστακτη πύρινη αναζήτηση της αφέσεως, πού δεν άφηνε τον ύπνο να' ρθη στα βλέφαρα του. Άραγε αυτό σήμαινε πώς τώρα μπορούσε να παραδοθή ήσυχα στον ύπνο; Όχι βέβαια.
Τον πρώτο καιρό μετά την επιφάνεια η ψυχή του Συμεών, πού γνώρισε την ανάστασή της και είδε το φως της αληθινής και αιώνιας υπάρξεως, έζησε σ' ένα πασχαλινό πανηγύρι. Όλα ήταν ωραία: ο κόσμος μεγαλειώδης, οι άνθρωποι ευχάριστοι, η φύση ανείπωτα όμορφη, το σώμα άλλαξε κι έγινε ανάλαφρο, προστέθηκαν δυνάμεις, ο λόγος του Θεού έδινε χαρά στην ψυχή, οι ολονύχτιες αγρυπνίες στην εκκλησία και κυρίως οι προσευχές στο κελλί έγιναν γλυκείες. Ξέχειλη από χαρά η ψυχή σπλαχνιζόταν τους ανθρώπους και δεόταν για όλο τον κόσμο». [Αρχιμ. Σωφρονίου, ένθ. άνωτ. σελ. 33-34.]
Είναι αδύνατον να περιγραφή αυτή η κατάσταση με λόγια. Η βίωση της Ακτίστου Χάριτος δεν μπορεί να περικλεισθή σε κτιστά ρήματα.
Μόνον ο αναγεννημένος, ο μεμυημένος με την πείρα, μπορεί να αντιληφθή αυτήν την πραγματικότητα. Την εποχή αύτη όλα είναι καινούργια. Αισθάνεται την παρουσία του Θεού σαν προσωπική παρουσία, θεωρεί τους λόγους των όντων σε όλη την δημιουργία. Όλα είναι καθαρά. Τα πουλιά, τα δένδρα αποκτούν μια άλλη διάσταση. Όλα τα βλέπει κάτω από το αιώνιο, κάτω οπό την ενέργεια της Ακτίστου Χάριτος και του Ακτίστου Φωτός.
Παύουν να τον απασχολούν τα κοινά προβλήματα της καθημερινότητας. Δεν ενδιαφέρεται για την γνώμη πού οι άλλοι έχουν γι' αυτόν.
Περιφρονεί κάθε ταλαιπωρία. Μοναδική απασχόληση η προσευχή και η κοινωνία με τον Θεό. Είναι μια ζωή ερωτικής αναφοράς. Και αυτός ο έρωτας γεννήθηκε από την έλευση της Χάριτος.
«Μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο πόθον, οίον μανικός εραστής προς την εαυτόν ερωμένην κέκτηται... Τούτω τις τω βέλει τρωθείς, έλεγε περί εαυτού (όπερ θαυμάζω), ως «εγώ καθεύδω» δια την χρείαν της φύσεως, «η δέ καρδία μου γρηγορεί», δια το πλήθος του έρωτος». [Κλίμαξ Ιωάννου του Σιναΐτου, έκδ.«Αστήρ», Παπαδημητρίου 1970, Λόγος Λ', ε και ζ σελ. 168.]
Τα πάθη δεν ενεργούν. Ο άνθρωπος «πάσχει την θέωσιν».
Η ευλογημένη αυτή κατάσταση με υπερβαίνει, δηλ. δεν έχω πραγματικά βιώματα αυτής της ζωής. Γι' αυτό παρακάλεσα έναν εκλεκτό φίλο μου μοναχό, πού ασκείται στον Ιερόν Άθωνα, να μου πή τα γνωρίσματα της. Γνώριζα ότι είχε πολλές τέτοιες ευλογημένες εμπειρίες. Με αγάπη πολλή ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου και έτσι καταγράφω εδώ την περιγραφή πού κάνει γι' αυτήν την πρώτη έλευση της θείας Χάριτος.
«Από την αρχή της μοναχικής μου ζωής ζούσα μια ήσυχη, καλή ζωή. Οι ακολουθίες στο Μοναστήρι και η Μυστηριακή ζωή με θέρμαιναν, με ανέπαυαν. Αυτό μέχρι την ώρα πού γεννήθηκε μέσα μου κάτι άλλο, μέχρι την ώρα πού αναπτύχθηκε η εσωτερική ζωή.
Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα κάψιμο εσωτερικό, ένα κάψιμο θείας αγάπης. Η φυσική και καλή ζωή πού ζούσα μέχρι τότε, φαινόταν τώρα πολύ σκοτεινή, χωρίς νόημα και περιεχόμενο.

Άρχισα να βρίσκω τον χώρο της καρδιάς, το κέντρο της υπάρξεως, τον ευλογημένο εκείνο χώρο πού ανακαλύπτεται με την εν Χάριτι άσκηση και μέσα στον όποιο αποκαλύπτεται ο Ίδιος ο Θεός.

Αυτή η καρδιά είναι το πρόσωπο, γιατί πρόσωπο είναι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος εν τω αφθάρτω του πνεύματος... ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές» (Α' Πέτρου γ' 4).

Μέχρι τότε διάβαζα αυτά στα βιβλία, τώρα τα έβλεπα στην πραγματικότητα. Ένοιωθα αυτό πού λέγει ο Αββάς Παμβώ «ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι», αυτό πού λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Θεός θεοίς ενούμενός τε και γνωριζόμενος εν καρδία» και ο Απόστολος Παύλος «ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών».
Η καρδιά πού είναι τα άγια των αγίων «της μυστικής ενώσεως Θεού και ανθρώπου, αυτής της ενυποστάτου δι' Αγίου Πνεύματος ελλάμψεως» ανακαλύφθηκε.

Αισθανόμουν την καρδιά σαν Ναό μέσα στον οποίο λειτουργούσε ο αληθινός Ιερεύς της θείας Χάριτος.

Παράλληλα με τον κτύπο του σαρκικού οργάνου της καρδίας ακουγόταν και ένας άλλος κτύπος βαθύτερος και γρηγορότερος. Αυτός ο κτύπος συντονιζόταν με την ευχή του Ιησού. Ή μάλλον η ίδια η καρδιά έλεγε την ευχή. Όλη αύτη η κατάσταση συνδεόταν με μερικά χαρακτηριστικά.
Αναπτύχθηκε μια ερωτική κοινωνία με τον Θεό. Τότε καταλάβαινα γιατί οι Πατέρες ονόμαζαν τον Θεό έρωτα. «Ο Θεός έρως εστί και εραστόν» (Μάξιμος ο Ομολογητής) και «ο εμός έρως εσταύρωται» (αγ. Ιγνάτιος Θεοφόρος). Κάθε μέρα αισθανόμουν την περίπτυξη του Θεού. Αυτή η αγάπη εκείνο τον καιρό με είχε τρελλάνει. Ό Θεός βιωνόταν ως ελεήμων, ως γλύκα και γλυκασμός. Άναψε μέσα στην καρδιά μου το ευλογημένο πυρ, πού έκαιγε τα πάθη και δημιουργούσε ανέκφραστη πνευματική ηδονή.
Αναζητούσα ησυχία, σκοτάδι, ηρεμία εξωτερική. Τα μικρά κελλιά, οι τρύπες των βράχων, ο ανοιχτός ορίζοντας της φύσεως, τα σκοτεινά μέρη με δέχονταν σαν φιλοξενούμενο.
Την νύκτα έβγαινα στις ερημιές του Άθωνα. Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!

Στην μοναξιά και στην πολυκοσμία, στην έρημο και στα κοινόβια ζούσα την παρουσία του Θεού, την θεία περίπτυξη.
Αναπτύχθηκαν τότε άλλες αισθήσεις, αισθήσεις πνευματικές, η νοερά αίσθηση, η νοερά δράση και ακοή. Όλος ο νους ήταν συγκεντρωμένος μέσα στο βάθος της καρδιάς και άκουγε εν ακορέστω γλυκασμώ την ευχή πού λεγόταν μέσα εκεί. Όλος ο εσωτερικός κόσμος ενοποιημένος. Όλα έδειχναν ότι γεννήθηκε ένας καινούργιος άνθρωπος, ένας καινούργιος κόσμος και μια καινή ζωή. Μια θερμότητα έκαιγε τα πάντα. «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν ως ελάλει ημίν εν τη οδώ...;»
Η αίσθηση των μαθητών αυτών υπήρξε δική μου βίωση. Αισθανόμουν καλά τον λόγο του Χριστού: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» Και τον λόγον ότι ο Θεός «πυρ εστί καταναλίσκον». Άλλοτε αύτη η θέρμη και αυτή η φωτιά μετατρεπόταν σε πληγή βαθειά. Αισθανόμουν ότι αύτη η θερμότητα αναγεννούσε την ύπαρξή μου, πρώτα την ψυχή και μετά επεκτεινόταν και στο σώμα. Η αίσθηση ότι τώρα γεννήθηκα σε άλλον κόσμο ήταν διαρκής. Χοροπηδούσα σαν μικρό παιδί. Ακόμη υπήρξαν μερικές φορές πού ένοιωσα και την σάρκα μου σαν μικρού παιδιού, πού μόλις βγήκε από την μήτρα της μάνας του.
Αυτό δημιουργούσε βαθύτατη ειρήνη λογισμών. Ο νους καθοριζόμενος διαρκώς απέβαλε όλα τα ξένα στοιχεία τα οποία σαν λέπια τον εκάλυπταν. Γινόταν έτσι ελαφρός και πάντοτε εύρισκε καταφύγιο στην καρδιά. Εκεί παρέμεινε και ευφραινόταν πνευματικά. Εκεί μερικές φορές άκουγε και την φωνή του Θεού, πού ήταν πολύ συνταρακτική και δημιουργούσε πηγές δακρύων.
Η γνωριμία με τον Θεό ήταν προσωπική. Η γνώση του Θεού πραγματικό γεγονός.

Μερικές φορές βυθιζόμουν σε βαθειά μετάνοια. Ο νους μπαίνοντας στην καρδιά εν Χάριτι έβλεπε το σκοτάδι, την βρωμιά της ψυχής και όλη η ύπαρξή ξεχυνόταν σε καυτά δάκρυα.

Έκλαιγε η καρδιά.

Τα δάκρυα της καρδιάς ξεχύνονταν επάνω της και την ξέπλεναν από την αμαρτία. Παράλληλα άνοιγαν και τα μάτια και γίνονταν πηγές δακρύων. Άλλοτε έκλαιγε μόνον η καρδιά και άλλοτε και το σώμα. Θρήνος βαθύς από την αποκάλυψη της ασωτίας... Κλάμα πολύ, αλλά όχι με απελπισία. Ήταν συνδεδεμένο με την αίσθηση της αγάπης του Θεού.
Εκείνο τον καιρό όλα ήταν ωραία. Η λέξη ωραία δεν έχει σχέση με την αισθητική, αλλά με την οντολογική πραγματικότητα. Έβλεπα τους λόγους των όντων σε όλη την δημιουργία. Και αυτό προξενούσε άρρητη ευφροσύνη. Όλα εξέφραζαν την αγάπη του Θεού. Η ανάγνωση της Γραφής έτρεφε την καρδιά. Οι λέξεις δεν πήγαιναν στην λογική, αλλά εισχωρούσαν στην καρδιά και την ζωογονούσαν. Όπως το μωρό ρουφά το γάλα από τον μαστό της μάνας του και τρέφεται, έτσι αισθανόταν η καρδιά τρεφόταν από το λόγο του Θεού. Γινόταν μετάγγιση αίματος.
Τα βιβλία των Πατέρων τα διάβαζα με άλλο πρίσμα. Γνωστά κείμενα τότε τα έβλεπα διαφορετικά. Σαν να είχα αποκτήσει καινούργια μάτια και σαν να είχα μάθει καινούργια γλώσσα. Αισθανόμουν συγγενής πνευματικά με τους Πατέρας. Όμως τις πιο πολλές φορές δεν ήθελα να διαβάζω ακόμη και βιβλία πατερικά. Σαν να σταματούσαν την προσωπική επικοινωνία με τον εράσμιο Νυμφίο, σαν να διέκοπταν τη ζωντανή επικοινωνία με τον Δημιουργό του παντός.
Τα πάθη δεν ενεργούσαν τότε. Ένοιωθα όχι ηθικές αναστολές, αλλά την αναγέννηση μου. Ήμουν τόσο μεθυσμένος, ώστε δεν με ενδιέφερε απολύτως τίποτε. Υπήρχε μέσα μου μια ακατάσχετη αναζήτηση και επιθυμία να μη με αγαπούν οι άνθρωποι και μάλιστα να με περιφρονούν. Αφού είχα την αγάπη του Θεού, δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο.
Ζούσα μια ερωτική ζωή, ζωή δακρύων... Η μόνη απασχόληση εγώ και ο Θεός. Ζητούσα την μοναξιά πού ήταν κοινωνία. «Ενώπιος Ενωπίω», «πρόσωπον προς Πρόσωπον». Αλλά και όταν ευρισκόμουν σε πολυκοσμία η εσωτερική φωνή ήταν ισχυρότερη. Και όταν κατά την διάρκεια ακολουθίας ο Γέροντας με έβαζε να ψάλλω, εγώ συγχρόνως άκουγα και αυτήν την εσωτερική φωνή της καρδιάς να επαναλαμβάνη την ευχή πού έγινε το εντρύφημά μου.
Αυτή η κατάσταση κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια. Μέρα-νύχτα έλεγα την ευχή. Και την ώρα πού κοιμόμουν η καρδιά προσευχόταν. Την άκουγα καθαρά να αδολεσχή με τον Θεό.
  Όποιος θέλει να διαπιστώση αν υπάρχη Θεός, ας δοκιμάση. Θα συνάντηση ένα ζωντανό Θεό! Η Χάρη του Θεού με αξίωσε εμένα το έκτρωμα όλου του κόσμου να αποκτήσω μια μικρή σταγόνα γνώσεως Θεού».
Μακαρίζω και ζηλεύω αυτόν τον εκλεκτό φίλο μου. Και τον θεωρώ σαν την μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού σε μένα. Αντιγράφοντας αυτά θυμάμαι τους λόγους των Πατέρων για τον θειο έρωτα.
 Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει:

«Ου γαρ έστιν ουκ εστίν ουδέν, ο μη νικά πόθος, όταν δε και Θεού πόθος ή, πάντων εστίν υψηλότερος, και ούτε πυρ, ον σίδηρος, ου πενία, ουκ αρρώστια, ου θάνατος, ουκ άλλο τι των τοιούτων φανείται δεινόν τω τοιούτον κεκτημένω έρωτα, αλλά πάντων καταγελάσας, προς τον ουρανόν πτήσεται και των εκεί διατριβόντων ουδέν έλαττον διακείσεται, ουδέν έτερον ορών, ουκ ουρανόν, ου γήν, ου θάλατταν, αλλά προς ένα κάλλος τεταμένος το της δόξης εκείνης... ερασθώμεν τοίνυν τούτον τον έρωτα (τούτον γαρ ίσον ουδέν)... τούτων γαρ απάντων μείζον, το τον Χριστόν ερωμένον έχειν και εραστήν». [Νικόδημου Αγιορείτου: Νέα Κλίμαξ, έκδ. Σχοινά, Βόλος 1956, σελ. 36-37.]

Τα ίδια λέγει και ο Μ. Βασίλειος:

«μακάριοι οι του αληθινού κάλλους φιλοθεάμονες, οιονεί γαρ προσδεθέντες αυτώ δια της αγάπης, και τον επουράνιον και μακαριστόν ερώντες έρωτα, επιλανθάνονται μεν οικείων και φίλων, επιλανθάνονται δε οίκου και περιουσίας απάσης, εκλαθόμενοι δε και της σωματικής εις το εσθίειν και πίνειν ανάγκης, μόνω τω θείω και καθαρώ προστετήκασιν έρωτι». [ ενθ. άνωτ. σελ. 39.]

ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ
Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου απόσπασμα από το βιβλίο:
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Κύριος…Εγώ ειμί…

είπε δε αυτοίς ο Ιησούς· εγώ ειμι ο άρτος της ζωής· ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάση, και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε. (Ιωάνν. στ -35).
εγώ ειμι ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα, και ο άρτος δε ον εγώ δώσω η σαρξ μου εστιν, ην εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής. (Ιωάνν. κεφ. στ  – 51).
εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ  ἕξει το φως της ζωής. (Ιωάνν. κεφ. η  – 12).
εγώ ειμι ο μαρτυρών περί εμαυτού, και μαρτυρεί περί εμού ο πέμψας με πατήρ. (Ιωάνν. κεφ. η  – 18).
αμήν αμήν λέγω υμίν, πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμι. (Ιωάνν. κεφ. η  – 58).
εγώ ειμι η θύρα· δι  ἐμοῦ εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει, (Ιωάνν. κεφ. ι  – 9).
εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων, (Ιωάνν. κεφ. ι  – 11).
εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός, και γινώσκω τα εμά και γινώσκομαι υπό των εμών, καθώς γινώσκει με ο πατήρ καγώ γινώσκω τον πατέρα, και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων. (Ιωάνν. κεφ. ι  – 14).
εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα. πιστεύεις τούτο; (Ιωάνν. κεφ. ια  – 25).
εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι  ἐμοῦ. ει εγνώκειτέ με, και τον πατέρα μου εγνώκειτε αν, και απ  ἄρτι γινώσκετε αυτόν και εωράκατε αυτόν… ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; (Ιωάνν. κεφ. ιδ  – 6).
εγώ ειμι η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ μου ο γεωργός εστι. (Ιωάνν. κεφ. ιε  – 1).
εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. (Ιωάνν. κεφ. ιε  – 5).
Ιησούς ουν… είπεν αυτοίς· τίνα ζητείτε; απεκρίθησαν αυτώ· Ιησούν τον Ναζωραίον. λέγει αυτοίς ο Ιησούς· εγώ ειμι. ειστήκει δε και Ιούδας ο παραδιδούς αυτόν μετ  αὐτῶν. (Ιωάνν. κεφ. ιη  – 5).
είπεν ουν αυτώ ο Πιλάτος· ουκούν βασιλεύς ει συ; απεκρίθη Ιησούς· συ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. (Ιωάνν. κεφ. ιη  – 37).
Εγώ ειμι το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. α  – 8).
εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. α  – 17).
εγώ το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. κα  – 6).
εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. κβ  – 13).
εγώ ειμι η ρίζα και το γένος Δαυΐδ, ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. κβ  – 16).


Πηγή: plus.google.com

O Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος

  

O Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος


H κατανόηση της Aγ. Γραφής δεν είναι δυνατή με μόνη τη δύναμη της λογικής όρασης. H ανθρώπινη γνωστική ικανότητα, χωρίς το φωτισμό του Aγίου Πνεύματος, αδυνατεί να συλλάβει το βαθύτερο πνευματικό νόημα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.

Μέσα στη χαρισματική ατμόσφαιρα του Aγίου Πνεύματος η Eκκλησία ερμήνευσε και το περιφραστικό όνομα του Τριαδικου Θεου. Το όνομα αυτό είναι "ο ων και ο ήν και ο ερχόμενος", που το συναντάμε στην Aποκάλυψη πέντε φορές, πλήρως ή ελλιπώς. Τη μια φορά αποδίδεται στό Χριστό ( Aποκ. Α΄, 8 ), ενώ τις άλλες φορές αποδίδεται στον Τριαδικό Θεό, μέσα στον οποίο περιλαμβάνεται και ο Χριστός, ο οποίος "έρχεται" ως Μεσσίας. Όπως υπογραμμίζουν οι ερμηνευτές, ο Τριαδικός Θεός είναι "O ερχόμενος" μέσω του δευτέρου προσώπου, του Λόγου.

Στην Aποκάλυψη ( Α΄ ,8 ) διαβάζουμε: "εγώ ειμι τό Α και τό Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ". Με απλά λόγια: "εγώ είμαι τό Α και τό Ω, λέει ο Κύριος και Θεός, που αληθινα υπάρχει και υπήρχε και θα έλθει, ο Παντοκράτορας. Το χωρίο αυτό μας φέρνει στο νου την πραγματικότητα του χρόνου μαζί με τα συνθετικά του στοιχεία-παρελθόν, παρόν,μέλλον - τά οποία νοουνται επαρκώς στην αμοιβαία τους σχέση, στον αλληλοκαθορισμό τους. Γιʼ αυτό και η σημασία ενός γεγονότος, ενός φαινομένου μέσα στον χωροχρόνο, δεν εξαρτάται μόνο από την αναλυτική εκτίμηση που θα πραγματοποιήσουμε σήμερα, αλλά και από τη σχέση του μέ τά γεγονότα που προηγήθηκαν, καθώς και από την κρίση που θα εκφέρει ένα διαρκώς ερχόμενο μέλλον. Aβίαστα μπορουμε να συμπεράνουμε ότι ο χρόνος κρίνει. Αυτός είναι και ο νόμος της χρονικά σχετικής αντίληψης των φαινομένων, που ισχύει μόνο για τόν άνθρωπο και όχι για το Θεό, που είναι έξω από το χρόνο.

O Τριαδικός Θεός είναι ο απολύτως υπάρχων, χωρίς αρχή και τέλος, άχρονος, χωρίς χθές-σήμερα-αύριο, χωρίς καμία μεταβολή στή φύση του. "Κοινόν μέν γάρ Πατρί τε και Υιώ και Aγίω Πνεύματι τό μή γεγονέναι και η Θεότης", παρατηρεί ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος. O Θεός, που ενώπιόν του όλα είναι ένα αιώνιο παρόν, για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ότι είναι ο απολύτως Κύριος του ανθρωπίνου χρόνου και της Συμπαντικής πραγματικότητας, έδωσε σέ μάς τό περιφραστικό αυτό όνομα.

Αυτή η αιώνια παρουσία του Θεου ως όντος, νυν και πρίν και ερχομένου, είναι οντολογικά και υπαρξιακά τυπωμένη στήν ψυχική αίσθηση του ανθρώπου. Είναι περιεκτικό συστατικό του "κατʼ εικόνα", που μας ωθεί δυναμικά πρός το "καθʼ ομοίωσιν".

Κάποιος γράφει σχετικά: "Μέσα στην Eκκλησία του Χριστου μπορούμε να μεταβάλουμε το παρελθόν μας. Είναι δυνατό να γυρίσουμε πίσω και να σβήσουμε όσα δεν μας αρέσουν. Όπως έχουμε και τη δυνατότητα να διεισδύσουμε στο μέλλον, να το επηρεάζουμε και να το προγνωρίζουμε. και αυτά τα παράδοξα και θαυμαστά γίνονται, βέβαια, διά του Θεου, που είναι πανω από τον χρόνο".

Πράγματι! Με τη δύναμη της προσευχής έχουμε τη δυνατότητα παρέμβασης και στα μελλοντικά γεγονότα. Πάρα πολλοί άγιοι έβλεπαν πολύ καθαρά το μέλλον, σα να ήταν παρόν.

Με τη χάρη του Χριστου όμως αλλάζει και το παρελθόν!

Άφεση αμαρτιών σημαίνει ριζική μεταβολή του παρελθόντος, ανάπαυση ψυχής, νέο παρόν, ελπίδα σωτηρίας για το μέλλον.

Το αιώνιο παρόν του Θεου η ανθρώπινη διάνοια δε μπορεί να το συλλάβει, να το επεξεργασθεί, να το κατανοήσει.

Aπό αγάπη και κατά συγκατάβαση σαρκώθηκε ο Λόγος και μπήκε στο Χρόνο. Έτσι το αιώνιο παρόν του Θεου κάλυψε σωτηριολογικά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ανθρώπινης φύσης.

O φιλάνθρωπος Τριαδικός Θεός αγκάλιασε τήν ανθρωπότητα ως ο ΩΝ και ο ΗΝ και ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ.


ΤOY NIKOΛAOY ΣAKAΛΛAKH, MAΘHMATIKOY

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ

Το όνομα του Θεού γράφεται στα εβραϊκά με τέσσερα γράμματα (Ιαβέ) και διαβάζεται Γιαχβέ. Όταν αργότερα (τον 3ο αι. π.Χ.) η Παλαιά Διαθήκη μεταφράστηκε στα ελληνικά το όνομα αποδόθηκε με τη φράση «εγώ ειμί ο Ων» και σημαίνει: ο ων, ο υπάρχων, ο ζων. Οι ιδιότητες του χαρακτηρίζονται με τα επίθετα: Παντογνώστης, Πάνσοφος, Παντοδύναμος, Παντοκράτωρ, που δημιούργησε τα πάντα, προνοεί, συντηρεί και κυβερνά τον κόσμο.



Όταν ο Θεός είπε στο Μωυσή το όνομα του, «εγώ ειμί ο Ων», φανέρωσε στους ανθρώπους ότι δεν είναι μια δύναμη αόριστη, που κατευθύνει τον κόσμο από μακριά, αλλά ότι είναι πρόσωπο, είναι Πατέρας γεμάτος αγάπη και στοργή για τα παιδιά του.

Κανένα όνομα ή λέξη που ερμηνεύει και αναφέρεται στον υλικό κόσμο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το Θεό. Τα ονόματα χρησιμοποιούνται για να ξεχωρίζουν όμοια όντα και πράγματα  μεταξύ τους. Όμως άλλος Θεός όμοιος δεν υπάρχει. Είναι παρών παντού και είναι πάντα κοντά μας. Με τη φανέρωση του στο Μωυσή, προετοίμασε τους ανθρώπους να καταλάβουν ποιος θα ήταν ο ρόλος του στην ιστορία του λαού του και ολοκλήρου του ανθρώπινου γένους.

 

Η σωστή επιγραφή «Ο ΩΝ» στο φωτοστέφανο του Χριστού / Konstantinos Xenopoulos Agiografos

Έχουν καταβληθεί μεγάλες προσπάθειες για την τέλεια και σωστή κατάρτιση της εικόνας του Χριστού, λόγω της εξαιρετικής σημασίας της προσωπικότητάς του.
Όλα τα στοιχεία πρέπει να είναι προσεγμένα. Όλα είναι απαραίτητα και τίποτε δεν είναι περιττό.
Η γνώση αυτή, δυστυχώς, δεν υπάρχει σ’ όλους μας, για το λόγο αυτό πολλοί αγιογράφοι προσθέτουν και άλλοτε αφαιρούν ή τροποποιούν αρκετά από τα αγιογραφικά στοιχεία που απαρτίζουν τις αγιογραφίες των εικόνων του Χριστού.
Σαν ένα μάθημα αγιογραφίας ας πάρουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση το φωτοστέφανο του Κυρίου, δηλαδή την επιγραφή «Ο ΩΝ» και τη δογματική σημασία των τριών γραμμάτων.

Μέσα στο φωτοστέφανο του Κυρίου σχηματίζεται ο Σταυρός. Ο Σταυρός είναι το όργανο με το οποίο λύτρωσε ο Χριστός τον κόσμο. Για τον λόγο αυτό εγγράφεται μόνο στο φωτοστέφανό Του.
Στις τρείς κεραίες του Σταυρού γράφονται τα γράμματα «Ο ΩΝ» που σημαίνουν ο υπάρχων. Ο υπάρχων είναι το όνομα του Θεού, το είπε ο Ίδιος στον Μωϋσή. «… Και είπεν ο Θεός προς Μωϋσήν λέγων· Εγώ ειμί ο ων· Και είπεν· ούτως ερείς τοις υιοίς Ισραήλ· ο ων απέσταλκέ με προς υμάς» (Έξοδ. Γ’, 13).
Το άρθρο «Ο» βρίσκεται επάνω από την Κεφαλή του Κυρίου· δεξιά και αριστερά τα «Ω» και «Ν», αυτή είναι η αρχαιότερη τοποθέτηση.
Η διάταξη αυτή συμφωνεί και με τις ανάλογες επιγραφές, ο Άγιος, η Αγία, που γράφονται στις εικόνες.

Ακόμη και σήμερα στις διάφορες υπηρεσίες ακολουθείται η ίδια διάταξη:
Ο                       Ο                          Ο
Πρόεδρος     Διευθυντής     Γραμματέας     κλπ.
Επάνω το άρθρο και κάτω η λέξη. Όχι πως και η συνηθέστερη τοποθέτηση των γραμμάτων είναι λάθος.

Λάθος είναι αντί των γραμμάτων να τοποθετούνται διακοσμητικά.

Όταν υπάρχει χώρος μόνο για δύο γράμματα πρέπει να τοποθετούμε τα γράμματα Ω, Ν.


Και ποτέ Ο, Ν ή Ο, Ω.


Δεν είναι λοιπόν η τοποθέτηση με το άρθρο επάνω αιρετική, όπως πολλοί πιστεύουν. Και οι δύο περιπτώσεις είναι σωστές. Πολλές παλαιές εικόνες Βυζαντινές χρησιμοποιούν το «Ο» επάνω. Μετά από μεγάλη μελέτη τόλμησα και χρησιμοποιώ τον τρόπο αυτό.
Στη Ρωμαιοκαθολική εικονογραφία αγνοούνται τελείως τα τρία γράμματα. Όταν όμως παραλείπεται η επιγραφή «Ο ΩΝ» που είναι το σπουδαιότερο δογματικό στοιχείο της εικόνος του Χριστού, τότε παίρνουν χώρα δύο αιρετικές θέσεις.
α) Η αίρεση του Νεστοριανισμού, όπου υποβάλλεται η αίσθηση μόνον της ανθρώπινης παρουσίας του Κυρίου και
β) Ο Ιουδαϊσμός, όπου δεν είναι αποδεκτό ότι ο Χριστός είναι ο Ίδιος ο Κύριος της Παλαιάς Διαθήκης.
Δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι πολλές αγιογραφίες στερούνται των γραμμάτων. Πολλοί από τους αγιογράφους αν και είχαν ταλέντο, δεν γνώριζαν τη δογματική σημασία των γραμμάτων, για το λόγο αυτό έκαναν λάθη.
Σήμερα όμως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε διακοσμητικά παρά μόνον όταν φαίνεται ένα μέρος του φωτοστέφανου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

φ. 6. Κεφ. Α΄. 2. «Ἐγὼ εἰμί»

φ. 6

ΚΕΦ. Α΄: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ

2. «Ἐγὼ εἰμί»

Ὅπως ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει στὴν Εἰσαγωγὴ τὸ ὄνομα του Θεού Γιαχβέ, που μεταφράζεται κατ’ ἀκρίβειαν «ὁ Ἐστί» ἢ ὅταν μιλᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός «ὁ Εἰμί», πολλές φορές στην Παλαιὰ Διαθήκη τὸ συναντάμε σε περιφραστικὴ μορφὴ ἀπολύτως ὡς «Ἐγὼ εἰμί». Ὁ μόνος ἀληθινός Θεός συχνὰ λέγει στοὺς προφῆτες «Ἐγώ είμί».

Τὸ ἴδιο κάνει καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός φανερώνοντας ἔτσι ὅτι ταυτίζεται μὲ τὸν Γιαχβὲ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ δηλώνοντας τὴ θεότητά του.

Ἂς δοῦμε τὰ ἑξῆς παράλληλα χωρία:

Ἠσ. 43, 10. γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καὶ ἐγὼ μάρτυς, λέγει Κύριος ὁ Θεός, καὶ ὁ παῖς μου, ὃν ἐξελεξάμην, ἵνα γνῶτε καὶ πιστεύσητε καὶ συνῆτε ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεὸς καὶ μετ᾿ ἐμὲ οὐκ ἔσται.

Ἰω. 8, 24 εἶπον οὖν ὑμῖν ὅτι ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν· ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν.

Ἰω. 8, 28 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ὅταν ὑψώσητε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπ' ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰ καθὼς ἐδίδαξέ με ὁ πατὴρ μου, ταῦτα λαλῶ.

Ἐδῶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς χρησιμοποιεῖ τὸ «ἐγὼ εἰμί» ἀπολύτως, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάποια λέξη ποὺ νὰ ἐννοεῖται εὔκολα ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ ἑβραῖοι ἀκροατές του ἐκφράζουν τὴν ἀπορία τους «σὺ τίς εἶ;» (Ἰω. 8,24).

Ὅταν ἡ συζήτησή τους προχωρεῖ, σκανδαλίζονται διότι ὁ Ἰησοῦς τοὺς φανερώνει ὄχι μόνο ὅτι ἐὰν δὲν πιστεύσουν σὲ αὐτὸν θὰ πεθάνουν μέσα στὶς ἁμαρτίες τους ἀλλὰ καὶ ὅτι ὅποιος τηρεῖ τὶς ἐντολές του δὲν πρόκειται νὰ πεθάνει ποτέ:

«52 Νῦν ἐγνώκαμεν ὅτι δαιμόνιον ἔχεις. Ἀβραὰμ ἀπέθανε καὶ οἱ προφῆται, καὶ σὺ λέγεις, ἐάν τις τὸν λόγον μου τηρήσῃ, οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰς τὸν αἰῶνα; 53 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἀβραάμ, ὅστις ἀπέθανε; καὶ οἱ προφῆται ἀπέθανον· τίνα σεαυτὸν σὺ ποιεῖς;»

Τότε ὁ Ἰησοῦς θὰ τοὺς φανερώσει ὅτι

«πρὶν Ἀβραάμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί» (Ἰω. 8,58)

καὶ ἀμέσως οἱ Ἰουδαῖοι θὰ ἀρπάξουν πέτρες νὰ τὸν λιθοβολήσουν. Στὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ χωρίο ὀφείλουμε νὰ ὑπογραμμίσουμε:

·         τὴ μεγάλη ἀντίθεση μεταξὺ τῶν ρηματικῶν τύπων «γενέσθαι» καὶ «εἰμί».

Ὁ Ἀβραάμ «ἐγένετο», δημιουργήθηκε κάποια χρονικὴ στιγμή. Εἶναι δημιούργημα. Ἐνῷ ὁ Ἰησοῦς ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ «εἶναι» (εἰμί). Δὲν δημιουργήθηκε.

·         τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἐνεστῶτα (εἰμί) ἀντὶ τοῦ ἀναμενόμενου παρατατικοῦ (ἤμην) ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Δὲν λέγει δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς «πρὶν Ἀβραάμ γενέσθαι, ἐγὼ ἤμην» (πρὶν νὰ γίνει ὁ Ἀβραάμ ἐγὼ ἤμουν) ἀλλὰ «πρὶν Ἀβραάμ γενέσθαι, ἐγὼ εἰμί» (πρὶν νὰ γίνει ὁ Ἀβραάμ ἐγὼ εἶμαι).

Γιὰ τὸν Ἰησοῦ ὡς Ὑιὸ τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχει παρελθὸν, παρὸν καὶ μέλλον διότι ὡς Θεὸς (ὡς Γιαχβέ) εἶναι αἰώνιος.

[Ἀνάλογης σημασίας εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς χωρία

·         Ἰω. 3,13: «καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ».

·         Κολ. 1,16-17: «τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται, καὶ αὐτὸς ἐστὶ πρὸ πάντων»]. 

Αναρτήθηκε από π.Η.Κ. στις 10:59 μ.μ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ

Το όνομα του Θεού γράφεται στα εβραϊκά με τέσσερα γράμματα (Ιαβέ) και διαβάζεται Γιαχβέ. Όταν αργότερα (τον 3ο αι. π.Χ.) η Παλαιά Διαθήκη μεταφράστηκε στα ελληνικά το όνομα αποδόθηκε με τη φράση «εγώ ειμί ο Ων» και σημαίνει: ο ων, ο υπάρχων, ο ζων. Οι ιδιότητες του χαρακτηρίζονται με τα επίθετα: Παντογνώστης, Πάνσοφος, Παντοδύναμος, Παντοκράτωρ, που δημιούργησε τα πάντα, προνοεί, συντηρεί και κυβερνά τον κόσμο.

Όταν ο Θεός είπε στο Μωυσή το όνομα του, «εγώ ειμί ο Ων», φανέρωσε στους ανθρώπους ότι δεν είναι μια δύναμη αόριστη, που κατευθύνει τον κόσμο από μακριά, αλλά ότι είναι πρόσωπο, είναι Πατέρας γεμάτος αγάπη και στοργή για τα παιδιά του.
Κανένα όνομα ή λέξη που ερμηνεύει και αναφέρεται στον υλικό κόσμο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το Θεό. Τα ονόματα χρησιμοποιούνται για να ξεχωρίζουν όμοια όντα και πράγματα  μεταξύ τους. Όμως άλλος Θεός όμοιος δεν υπάρχει. Είναι παρών παντού και είναι πάντα κοντά μας. Με τη φανέρωση του στο Μωυσή, προετοίμασε τους ανθρώπους να καταλάβουν ποιος θα ήταν ο ρόλος του στην ιστορία του λαού του και ολοκλήρου του ανθρώπινου γένους.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης – Φυσικό και ηθικό κακό.

Posted by Φαίη

Ομιλεί ο Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης.

..Όταν έγινε το τσουνάμι στην νοτιοανατολική Ασία και ξεκαθάρισε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων -τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπων, στην Μάνδρα της Αττικής είχαμε 20, 21 ανθρώπους και θεωρήσανε πως πρόκειται περί πολύ μεγάλης καταστροφής φυσικής, στην νοτιοανατολική Ασία, Ταϊλάνδη κ.τλ. είχαμε 300 χιλιάδες νεκρούς- τότε λοιπόν επειδή αυτό έγινε αντικείμενο δημοσιογραφικών αντιπαραθέσεων και φιλοσοφικών και κοινωνικών συζητήσεων, μερικές φορές και ειρωνειών εκ μέρους αθέων εναντίων ημών των ανθρώπων της Εκκλησίας (τι Θεός είναι αυτός ο οποίος επιτρέπει τέτοια κακά και επιτρέπει να γίνονται τέτοιες φυσικές καταστροφές) αναγκάστηκα και έγραψα ένα μικρό τευχίδιο «Ευεργετικό και καθαρτικό το τσουνάμι»… Μεταφράστηκε στα Ρωσσικά και βραβεύτηκε από την Ένωση Συγγραφέων της Ρωσσίας ως η καλύτερη θεολογική μελέτη του 2005. ..

Στο βιβλιαράκι λοιπόν αυτό έχω τις εξής ενότητες:
-Η μεταφυσική διάσταση της καταστροφής και ο σαρκασμός των αθέων.
-Οι τουριστικοί παράδεισοι και η αποκτήνωση του ανθρώπου.
-Από το κατά φύσιν εις το παρά φύσιν με ευθύνη του ανθρώπου.
-Θεολόγοι όχι οικολόγοι.
-Τα Βιβλικά και Πατερικά δεδομένα.
-Ποιοι ευθύνονται για τον χαμό των παιδιών;
-Το τσουνάμι του σεξοτουρισμού και της αθεΐας.
-Δεν κατάλαβαν ούτε μετέδωσαν το μήνυμα της καταστροφής ο Αρχιεπίσκοπος και ο εκπρόσωπός του. ..
-Η συμφέρουσα οικονομία του θανάτου.
-Η Εκκλησία στα δίχτυα της εκκοσμίκευσης και του συγκρητισμού.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Δεν θυμίζουν οι διαπιστώσεις και οι περιγραφές της Αγίας Γραφής την ηθική κατάπτωση της σημερινής ανθρωπότητος, τον εξευτελισμό ακόμη και του Ευαγγελίου και του ονόματος Χριστιανός; Αφού φτάσαμε στο σημείο Χριστιανικές «εκκλησίες» (εντός εισαγωγικών το εκκλησίες) να ευλογούν και να εγκρίνουν γάμους ομοφυλοφίλων, πράγμα που σημαίνει ευθεία άρνηση του Ευαγγελίου και χειρίστη αίρεση.
Είναι τοις πάσι γνωστή η χυδαιότητα και η ανηθικότητα, οι παρά φύσιν σεξουαλικές εκτροπές, ο πανσεξουαλισμός, που μαστίζουν την ανθρωπότητα πανταχού. Κορυφώθηκαν δε ιδιαίτερα στις μη Χριστιανικές, αφώτιστες και ακατήχητες ακόμη χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, που έχουν καταντήσει τουριστικά κέντρα έλξεως των παιδεραστών και παιδοφίλων της Ευρώπης και της Αμερικής. Των «πολιτισμένων» δυτικών πλουσίων οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια και την φτώχεια των εκεί κατά τα άλλα αξιοσυμπάθητων ανθρώπων, εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και φθείρουν όχι μόνο τα σώματα αλλά προπαντός τις ψυχές χιλιάδων παιδιών που τα σκοτώνουν ψυχικά και σωματικά αληθινοί φονείς και παιδοκτόνοι.
Επί έτη το τσουνάμι του σεξοτουρισμού σκοτώνει χιλιάδες παιδιών και κανένας μέχρι τώρα δεν ενδιαφέρθηκε. Αυτό είναι το τραγικό και άδικο τσουνάμι, το τσουνάμι της αμαρτίας, το αληθινό κακό, η αληθινή τραγωδία και όχι το καθαρτικό και ευεργετικό τσουνάμι του Θεού.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε πως και μόνο η παρακολούθηση αισχρών θεαμάτων στις σκηνές των θεάτρων σκοτώνει τις ψυχές των θεατών και πως αν είχαμε πνευματικούς οφθαλμούς θα τις βλέπαμε να επιπλέουν νεκρές στις πισίνες των θεάτρων όπου κολυμβούσαν ημίγυμνες ηθοποιοί. Τώρα με τη γύμνια και την αδιαντροπιά της τηλεοράσεως όλα τα σπίτια έχουν μεταβληθεί σε χώρους αισχρών θεαμάτων αλλά και οι δρόμοι, οι πλατείες, τα δάση, οι θάλασσες, οι οικίες, σε χώρους πορνειών και μοιχειών, ανωμάλων και παρά φύσιν σαρκικών εκτροπών. Ιδιαίτερα στις ταλαίπωρες και φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής όπου η αμαρτία είναι και επιτακτική ανάγκη εξασφαλίσεως των προς το ζην.
Ας μην ζητούν λοιπόν ευθύνες από τον Θεό οι παντός είδους άθεοι. Ας στρέψουν τα βέλη τους εναντίον όλων των δήθεν πολιτισμένων που σκοτώνουν τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών. Εναντίον της ίδιας της αθεΐας που ευθύνεται για τον ηθικό εκτραχηλισμό και την ηθική ασυδοσία και κατάπτωση των ανθρώπων. Αφού είναι γνωστόν, ότι όπου δεν υπάρχει Θεός που καθοδηγεί και βελτιώνει και επιβλέπει τον άνθρωπο όλα επιτρέπονται και οι πιο βδελυκτές αμαρτίες και πράξεις. Όταν πιστεύσει κάποιος πως δεν υπάρχει Θεός προχωρεί άφοβα, χωρίς χαλινό, σε κάθε είδους αμαρτία.
Ει γαρ ουκ έστιν ο επισκοπών, ει ουκ έστιν ο αντιδιδους εκάστω κατά την αξίαν των βεβιωμένων, τί κωλύει καταδυναστεύειν τον πένητα, ορφανούς φονεύειν, χήραν και προσήλυτον αποκτείνειν, πάσης ανοσίας πράξεως κατατολμάν, ακαθάρτοις και βδελυκτοίς πάθεσι και πάσαις κτηνώδεσιν επιθυμίαις μολύνεσθαι; [Μέγας Βασίλειος].
(Γι’ αυτό και τα κτηνώδη πάθη περνούν και στην κοινωνία μας τώρα με τους αθέους, διότι όπου δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται.)
Οι πάσης φύσεως καλλιτέχνες και οι υπεύθυνοι οργανισμοί, κρατικοί και ιδιωτικοί, καλά κάνουν και οργανώνουν ραδιομαραθώνιους ανθρωπιάς για την οικονομική ενίσχυση των πληγέντων και επιβιωσάντων. Θα κάνουν όμως καλύτερα αν σταματήσουν να προκαλούν και να γιγαντώνουν το μόνιμο, το διαρκές τσουνάμι της αισχρότητος, της γύμνιας, της διαφθοράς, της παντοδαπής σεξουαλικής διαστροφής στα σήριαλς και στα ριάλιτι των τηλεοράσεων, στα θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, στις σελίδες των εφημερίδων και περιοδικών και τώρα στις οθόνες του διαδικτύου των κομπιούτερς, μεταβαλλόμενοι σε διαφημιστές και εμπόρους της σάρκας, σε παιδοκτόνους και φονιάδες ψυχών.
Συγκλόνισε το πανελλήνιο η ομολογία Έλληνα τουρίστα που βρέθηκε στις πληγείσες περιοχές, ο οποίος από τηλεοράσεως εξομολογήθηκε δημοσία ότι στο ξενοδοχείο που διέμενε ζήτησε από τον ξενοδόχο να του προμηθεύσει δωδεκάχρονο κορίτσι και επειδή εκείνη την ώρα δεν διέθετε ο ξενοδόχος δωδεκάχρονο κορίτσι του έστειλε την οχτάχρονη κόρη του. Παρόμοια εντύπωση προκάλεσε και η είδηση ότι πατέρας που ταξίδευσε στην Πάτρα για να επισκευθεί και να συμπαρασταθεί στην εκεί σπουδάζουσα κόρη του ζήτησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του γυναίκα για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του και έκπληκτος είδε να του στέλνουν την σπουδάζουσα και επιδιδόμενη σε άλλα, όχι μάλιστα από ανέχεια, κόρη του.
Δεν θα στείλει λοιπόν για όλα αυτά ο Θεός φωτιά για να μας κάψει, όπως έλεγαν ορθώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας;

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ
Πηγή βίντεο Κατήχησις

Ο Άνθιμος «αγιοκατατάσει» και τον π. Θεόδωρο Ζήση!

Ιωάννης Μακαρούνης

Και να που δεν άργησε καθόλου να έλθει η ημέρα εορτής και χαράς, και για τον ομολογητή π. Θεόδωρο Ζήση! Ο Άνθιμος βιάζεται να εμπλουτίσει το μελλοντικό αγιολόγιο με νέους Ομολογητές Πατέρες!
Άξιος λοιπόν και ο π. Θεόδωρος Ζήσης!
Άξιος!… Άξιος!… Άξιος!…
Και επειδή θα βγουν πολλοί «καλοθελητές» να μιλήσουν για έπαρση και τα σχετικά, επαναλαμβάνω και ισχύουν όσα είχα πει στις 2 τελευταίες μου αναρτήσεις και για την παραπομπή του π. Νικολάου Μανώλη.
Δηλώνω την αμέριστη συμπαράστασή μου προς το σεβαστό πρόσωπο του ομολογητού π. Θεοδώρου Ζήση, για τον άδικο, βάναυσο και αντι-Κανονικό διωγμό τον οποίο υφίσταται, επειδή αρνείται πεισματικά να αποταχθεί τον Χριστό. Εκθαμβωτικά τα παράσημα και εκτυφλωτικά τα στέφανα του μαρτυρίου με τα οποία τόσο απλόχερα τιμά τους ομολογητές Πατέρες ο κ. Άνθιμος!

Χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο δύστυχος αδελφός μας κ. Άνθιμος, με τις παράλογες διώξεις αυτές των δυο Πατέρων της Μητροπόλεώς του, δίδει επιτέλους την πολυπόθητη ευκαιρία να λάβει έκταση και δημοσιότητα ο αντι-Οικουμενιστικός αγώνας. Και πάλι θα πω, Ώ!, της σοφίας του Θεού! Ενώ ο κ. Άνθιμος τους διώκει για να φιμώσει τον αντι-Οικουμενιστικό αγώνα, ο Πρόνοια του Θεού ήδη μετέτρεψε την φίμωση αυτή σε συλλαλητήριο! Διότι για πρώτη φορά βλέπουμε μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες να ασχολούνται με το ζήτημα αυτό, και μάλιστα παίρνοντας το μέρος των δυο ομολογητών Πατέρων. Δεν θα αναφέρω τις ιστοσελίδες για να μην θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση.
Θα αναφέρω όμως κάτι άλλο. Η σοβαρότερη κατηγορία με την οποία παραπέμπει ο κ. Άνθιμος τους Ορθοδόξους ομολογητές Πατέρες της Μητροπόλεως είναι το σχίσμα. Και ευλόγως διερωτάται κανείς για πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα.
Πρώτον. Σχίσμα δημιουργεί όποιος αμετανόητα και εμμόνως διακόπτει την μνημόνευση του προϊσταμένου του για ιάσιμα ζητήματα, και όχι για ζητήματα Πίστεως. Ιάσιμα ζητήματα και ζητήματα εκτός Πίστεως είναι τα διοικητικά, τα οικονομικά, τα ποινικά, κοκ. Όλοι γνωρίζουμε τους σοβαροτάτους λόγους Πίστεως για τους οποίους οι δυο Πατέρες διέκοψαν την μνημόνευση του κ. Ανθίμου. Θα είναι μέγα Εκκλησιαστικό σκάνδαλο και πλήγμα κατά της ήδη αποσαθρωμένης αξιοπιστίας της ιεραρχίας, να μην θεωρηθούν λόγοι Πίστεως, οι λόγοι για τους οποίους Κανονικά διέκοψαν την μνημόνευση οι εν λόγω Πατέρες. Από την άλλη βέβαια, αυτό θα είναι και η χαριστική βολή στην απαράδεκτη σιωπή την οποία έχουν επιβάλλει. Τότε θα αναγκαστούν όλοι να ασχοληθούν με τον αντι-Οικουμενιστικό αγώνα, και χωρίς να το θέλουν, θα στρέψουν την προσοχή του κόσμου εκεί και θα αφυπνίσουν το Ορθόδοξο και ομολογιακό γονίδιο ιερέων και λαϊκών. Τότε να δούμε πώς θα τρέχουν να φιμώσουν τα αφίμωτα…
Δεύτερον. Σχίσμα αποτελεί η διακοπή κοινωνίας με τους υπολοίπους κληρικούς οι οποίοι μνημονεύουν. Για παράδειγμα σε ένα συλλείτουργο, πρέπει να βρίσκονται μαζί όσοι μνημονεύουν και όσοι δεν μνημονεύουν. Αποτελεί σχίσμα οι αποτειχισμένοι να αρνούνται να συλλειτουργήσουν με τους μνημονεύοντες, και να συλλειτουργούν μόνο μεταξύ τους, διακόπτωντας κοινωνία με όσους δεν μνημονεύουν. Και εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μπορούν κάλλιστα όσοι θέλουν να ανατρέξουν σε παλαιότερα βίντεο των δυο ομολογητών Πατέρων, και να διαπιστώσουν ότι πολλάκις οι δυο Πατέρες ζήτησαν να συλλειτουργήσουν με τους ιερείς της ενορίας των. Όπως επίσης μπορούν να δουν ότι έχουν συλλειτουργήσει μνημονεύοντες και μη μνημονεύοντες παρέα. Φυσικά είναι άλλο το δεν λειτουργώ γενικά επειδή είμαι σε αργία ή καθηρμένος, και άλλο το δεν συλλειτουργώ από δική μου επιλογή, επειδή αποσχίζομαι από τους μνημονεύοντες. Και εδώ λοιπόν οι δυο Πατέρες ήσαν σωστοί και βάδισαν βάσει των Ιερών Κανόνων, και μάλιστα της «οικονομίας», εφόσον υπάρχουν παραδείγματα πολύ αυστηρότερα αποτειχισμένων Άγιων Πατέρων στην Εκκλησιαστική μας ιστορία.
Τρίτον. Σχίσμα αποτελεί η μη αναγνώριση των Μυστηρίων των μη Συνοδικά καταδικασμένων κληρικών, όπως για παράδειγμα των Οικουμενιστών. Περιττό να αναφέρουμε τις δεκάδες δεκάδων αναφορές των δυο εν λόγω ομολογητών Πατέρων ότι τα Μυστήρια όλων των νομίμων και εν ενεργεία κληρικών της Εκκλησίας είναι έγκυρα. Περιττό να αναφέρουμε τις δεκάδες δεκάδων προτροπές των δυο Πατέρων προς τα πνευματικά τους παιδιά, αλλά και προς όλους όσους τους παρακολουθούν και όσους τους ρωτούν, να εκκλησιάζονται «κατ΄ οικονομίαν» ακόμη και σε Οικουμενιστές εφόσον δεν βρίσκουν αλλού, αναγνωρίζοντας τα Μυστήρια όλων των κληρικών. Και αυτό δεν μπορώ παρά να τους το αναγνωρίσω και εγώ, παρότι συντάσσομαι με μια πιο αυστηρή γραμμή ακριβείας. Και μάλιστα, αυτή τους η ελαστικότητα και «οικονομία», έγινε αιτία πολλοί να τους κατηγορήσουν ως υποκριτές, κρυφο-Οικουμενιστές, δειλούς, και πολλά άλλα τέτοια φαιδρά. Πάραυτα, η Κανονική τους ορθότητα και η (τραβγηγμένη για εμένα) «οικονομία» τους, «αναγνωρίζεται» από την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης με την φθονερή κατηγορία του σχίσματος… Ώ της παράκρουσης! Ώ της πωρώσεως!
Τέταρτον. Σχίσμα αποτελεί η αμετανόητη μνημόνευση άλλου Επισκόπου αντί του νομίμου υφισταμένου, για παράδειγμα του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως. Μπορεί να μας υποδείξει κανείς εκ της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης πότε οι εν λόγω ομολογητές Πατέρες εμνημόνευσαν άλλον Επίσκοπο πέραν του κ. Ανθίμου, έστω και μια φορά; Διότι όσο και να ψάξουν, δεν θα βρουν ποτέ να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Και αντί να τους αναγνωριστεί ευλάβεια προς τους Ιερούς Κανόνες και προς τον Επίσκοπό τους, τους καταλογίζεται και κατηγορία για σχίσμα! Καταλαβαίνει κανείς από τι πνεύμα ευφορείται η Ι.Μ. Θεσσαλονίκης…
Πέμπτον. Σχίσμα επίσης αποτελεί η μνημόνευση παραλλήλου Επισκόπου. Εάν δηλαδή παρανόμως χειροτονηθεί δεύτερος Επίσκοπος (Μητροπολίτης) για την Θεσσαλονίκη. Η μνημόνευση του νέου, του δευτέρου, του παραλλήλου Επισκόπου αποτελεί σχίσμα. Είναι αυταπόδεκτο το ότι δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, εφόσον δεν υπάρχει καν παράλληλος Επίσκοπος στην Θεσσαλονίκη. Άρα ούτε εδώ σχίσμα.
Έκτον. Σχίσμα αποτελεί η προσχώρηση ή ίδρυση νέας Συνοδικής Εκκλησίας, με Συνοδικό καταστατικό χάρτη, κοκ. Είναι αυτό που δυστυχώς έκαναν οι αδελφοί μας ΓΟΧ πριν από μερικές δεκαετίες. Μόνο που για να κάνεις τέτοιο σχίσμα, πρέπει να είσαι αρχιερέας. Πρέπει να είσαι Επίσκοπος. Πρέπει να είσαι Μητροπολίτης, κοκ. Είναι το λιγότερο ένδειξη φαιδρότητος και μωρίας το να ισχυρισθεί κανείς ότι οι δυο ομολογητές Πατέρες είτε έπραξαν, είτε ετοιμάζουν κάτι τέτοιο, από την στιγμή που δεν είναι αρχιερείς. Ίσα ίσα που έχουν πάμπολες φορές δηλώσει, τόσο μέσω βίντεο όσο και γραπτώς, ότι καμίαν τέτοια πρόθεση δεν έχουν. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές στις οποίες αναφέρουν ότι κάθε αντι-αιρετικός αγώνας πρέπει να γίνεται εκ των έσω, εντός της Εκκλησίας, και όχι αποσχιζόμενοι. Αποτειχισμένοι από την αίρεση, αλλά όχι αποσχιζόμενοι. Το αυτό ομολογούν περίτρανα και οι πράξεις των, οι οποίες μακράν απέχουν από τέτοιες καταδικαστέες ενέργειες. Άρα λοιπόν ούτε εδώ αιτία σχίσματος.
Έβδομον. Σχίσμα αποτελεί η αναγνώριση ιεραρχίας και νομιμότητος, καθώς και η συλλειτουργία με σχισματικούς ιερείς, όπως οι ιερείς των διαφόρων παρατάξεων των ΓΟΧ. Και εδώ είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα μπορέσει να βρει κάτι με το οποίο να ψέξει τους δυο ομολογητές Πατέρες της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης.
Να σημειώσω εδώ οτι το ζήτημα των ΓΟΧ είναι πολύπλοκο, και ελπίζω να μην βρεθεί κάποιος που να εγείρει τέτοιες έριδες τώρα, και στρέψει αλλού την προσοχή μας τώρα που την έχουν τόση ανάγκη οι αδίκως διωκώμενοι αδελφοί μας.
Ευλόγως λοιπόν διερωτάται κανείς. Ποιο είναι το σχίσμα το οποίο κάνει ο π. Θεόδωρος Ζήσης ή ο π. Νικόλαος Μανώλης, κ Άνθιμε; Προς τι η κατηγορία για σχίσμα;
Οποιοσδήποτε ο οποίος κατέχει στοιχειωδώς την Ελληνική γλώσσα αναγνώσει τον ΙΕ΄ Ιερό Κανόνα της επι Μεγάλου Φωτίου ΑΒ εν Κωνταντινουπόλει Ιεράς Συνόδου του 861 μΧ, θα διαπιστώσει με απλά λόγια ότι, εκείνος που κάνει το σχίσμα είναι εκείνος ο οποίος κηρύττει γυμνή τη κεφαλή μια κατεγνωσμένη αίρεση. Στον εν λόγω Ιερό Κανόνα του Μεγάλου Φωτίου, αυτός που κηρύττει την αίρεση λέγεται «καλούμενος Επίσκοπος», δηλαδή ψεύτικος Επίσκοπος, «ψευδεπίσκοπος» και «ψευδοδιδάσκαλος». Δηλαδή «ψευδοπροφήτες», «λύκοι βαρείς» και «λύκοι άρπαγες» όπως αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη τέτοιες περιπτώσεις, ή «λυκοποιμένες» όπως τους αποκαλούν οι Άγιοι Πατέρες.

Άρα, βάσει των Ιερών Κανόνων και της Καινής Διαθήκης, σχίσμα δημιουργεί ο κ. Άνθιμος όταν προωθεί τις «μετα-Πατερικές» πλάνες και τις πλάνες της κατεγνωσμένης Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Σχίσμα κάνει ο κ. Άνθιμος όταν επιτρέπει σε αιρετικούς ψευδο-Πατριάρχες να προσκυνούν την Αγία Τράπεζα, και ενώνεται έτσι με το σχίσμα τους και την αίρεσή τους. Σχίσμα κάνει ο κ. Άνθιμος όταν αναγνωρίζει την βλάσφημη, αιρετική και ληστρική ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου. Σχίσμα κάνει ο κ. Άνθιμος όταν διανέμει το φυλλάδιο της ΔΙΣ «Πρός τον Λαό», με το οποίο αναγνωρίζει και έμπρακτα την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, και προτρέπει και το ποίμνιό του σε αυτήν την βλασφημία. Σχίσμα κάνει ο κ. Άνθιμος όταν απαράδεκτα περιδιαβαίνει μέσα σε Μασονικές στοές. Διότι όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά ατοπήματα Πίστεως, και όχι διοικητικά ζητήματα. Σχίσμα επιτέλους κάνει ο κ. Άνθιμος όταν αδίκως και αντι-Κανοννικώς διώκει Ορθοδόξους παραδοσιακούς ιερείς επειδή δεν αποτάσσονται τον Χριστό και δεν ασπάζονται τις αιρέσεις του Οικουμενισμού.
Και εδώ καλόν είναι να σημειωθεί το εξής. Η από Ιερού Βήματος διανομή του φυλλαδίου της ΔΙΣ με το οποίο νομιμοποιούνται και υιοθετούνται οι αιρέσεις της ψευδοσυνόδου, αποτελεί κήρυξη αιρέσεως γυμνή τη κεφαλή. Διότι κήρυγμα είναι και ο προφορικός λόγος, και ο γραπτός, και το βίντεο, και ο ήχος, και οι φωτογραφίες, κοκ. Η κήρυξη λοιπόν αιρέσεων δια γραπτού λόγου δεν εξαιρείται, απλά και μόνον επειδή δεν είναι δια του προφορικού λόγου.
Και επειδή όταν σε ραπίζουν αδίκως, ή σιωπάς όταν πρόκειται περί βίου, ή διατρανώνεις την φωνή σου όταν πρόκειται περί Πίστεως, καλόν είναι να αρχίσουμε να ομιλούμε καθαρά και χωρίς μισόλογα. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, οι δυο αδελφοί μας κατηγορούνται από την Ι.Μ. Θεσσαλονίκης:

1. για σχίσμα, επειδή αρνούνται να συμμορφωθούν με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και δεν αποτάσσονται τον Χριστό
2. για απείθεια και καταφρόνηση της προϊσταμένης εκκλησιαστικής αρχής, επειδή δεν πειθαρχούν στις αιρετικές πρακτικές του σχισματικού (κατά τον ΙΕ΄ Ιερό Κανόνα) προϊσταμένου τους
3. για σκανδαλισμό των πιστών, επειδή η Ι.Μ. Θεσσαλονίκης προφανώς θεωρεί ότι οι Οικουμενιστές σκανδαλίζονται από την Ορθοδοξία
4. για εξύβριση και συκοφαντία, επειδή κατονομάζουν τους αιρετικούς Οικουμενιστές ως τέτοιους, εφόσον η Ορθόδοξη συνείδησή τους δεν τους επιτρέπει να εφαρμόσουν και αυτοί μια ένοχη σιωπή απέναντι στην αίρεση
5. για φατρία, επειδή υπάρχει κάποιο υγιώς Ορθόδοξο ποίμνιο το οποίο βρίσκει ανάπαυση στις παραδοσιακές Ορθόδοξες διδασκαλίες των Πατέρων, και το οποίο εθελοντικά, αυτοβούλως και αυθορμήτως εξάρει την στάση των ομολογητών Πατέρων αυτών. Και αυτό καταλογίζεται ως φατρία!!! Δηλαδή, κατά την Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, για να μην κατηγορηθεί ο π. Θεόδωρος Ζήσης για φατρία, θα έπρεπε κάθε πιστός που βρίσκει ανάπαυση στις παραδοσιακές του διδασκαλίες να τον διώχνει, και να του λέγει: «Φύγε από εμένα! Μην έρχεσαι να με ακούσεις! Μην γίνεσαι πνευματικό μου παιδί! Δεν είμαι ιερέας! Δεν μιλώ Ορθόδοξα!». Τότε, θα ήταν καλός για την Ι.Μ.Θ. ο π. Θεόδωρος Ζήσης. Τότε θα ήταν υπόδειγμα ιερέως. Πόσο βολικό, ε;
Καλόν είναι και εδώ να γίνει μια διευκρίνιση για όσους σκανδαλίζονται επειδή θεωρώ ότι ο κ. Άνθιμος ζητά από τους δυο ομολογητές ιερείς να αποταχθούν τον Χριστό. Τι ζητά ο κ. Άνθιμος; Γιατί διώκει τους ιερείς; Τους διώκει επειδή στηλιτεύουν την Παναίρεση του Οικουμενισμού και όσους την ακολουθούν. Άρα, τι ζητά ο κ. Άνθιμος από τους ομολογητές για να είναι αρεστοί σε αυτόν; Την σιωπή τους. Δηλαδή ζητά από αυτούς το τρίτο είδος αθεΐας του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Δηλαδή ζητά από αυτούς να γίνουν κατ΄ ουσίαν άθεοι. Άρα ζητά από αυτούς να αποταχθούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ιδού. Όχι δικά μου λόγια, αλλά του τεραστίου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Και εάν το άρθρο αυτό φαίνεται σε κάποιους ακραίο, φανατικό, ασεβές και ανευλαβές, ας βάλουν τον εαυτό τους στην θέση των αδίκως και για τον όνομα του Χριστού μας διωκωμένους ομολογητές ιερείς, και θα δουν οτι υπερθετικώς πιο ακραία, φανατική, ασεβής και ανευλαβής είναι και η απαράδεκτη παραπομπή τους για καθαίρεση.
Δεν πειράζει όμως. Η δοκιμαστική αυτή ζωή είναι πάρα πολύ μικρή. Τα παράσημα όμως που θα απολαύνουν κάποιοι, ή το όνειδος που θα βιώνουν άλλοι στην κανονική ζωή, θα είναι αιώνιο και ατελεύτητο.
Νιώθω το χρέος να επαναλάβω ότι αναφέρομαι στους δυο ιερείς όχι λόγω απαξίωσης ή διάκρισης προς τους άλλους αποτειχισμένους, ούτε από κάποιου είδους προσωπολατρείας ή γεροντολατρείας, όπως δυστυχώς μερικοί βρίσκουν την ευκαιρία να λένε. Όλοι ανεξαιρέτως οι αποτειχισμένοι σηκώνουν αγόγγυστα τον μαρτυρικό σταυρό τους και βιώνουν τον ομολογιακό Γολγοθά τους. Αναφέρομαι όμως στον π. Θεόδωρο και τον π. Νικόλαο επειδή αυτοί δοκιμάζουν αυτήν την στιγμή το πικρό ποτήριο της παραπομπής για καθαίρεση. Χάρη στον κ. Άνθιμο, άθελά του βέβαια, αυτοί προεξάρχουν του μαρτυρικού αγώνος. Αυτούς βιάζεται αν ηρωποιήσει πρώτους ο κ. Άνθιμος.
Τέλος, έχω να θέσω 3 ερωτήματα σε αυτούς που αδίκως και ακύρως καθαιρούν και αφορίζουν Ορθοδόξους αδελφούς των, επειδή οι τελευταίοι δεν αποτάσσονται τον Χριστό και δεν ασπάζονται τον Οικουμενισμό.
Πρώτον. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Οικουμενιστές έχουν κάνει κουρέλι τους Ιερούς Κανόνες, και δεν διστάζουν να τους αποκαλούν παρωχημένους και ανενεργούς. Έτσι, αδιαφορούν για τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν την παρουσία αιρετικών μέσα σε Ιερούς Ναούς. Αδιαφορούν για τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς. Αδιαφορούν για τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν την αναγνώριση Βαπτίσματος και Ιερωσύνης στους αιρετικούς. Αδιαφορούν για τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν την είσοδο αιρετικών στο Ιερό Βήμα και δει την προσκύνηση της Αγίας Τραπέζης. Αδιαφορούν για τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν την αλλοίωση του Συμβόλου της Νίκαιας. Αδιαφορούν για τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν τους μεικτούς γάμους, κοκ. Οι Οικουμενιστές αδιαφορούν τόσο πολύ για τους Ιερούς Κανόνες, που αποδέχονται τις βλάσφημες αιρέσεις μιας αντι-Κανονικής και αντ-Ορθόδοξης ψευδοσυνόδου. Και η ερώτηση είναι η εξής: «Εφόσον δεν αναγνωρίζετε πλέον την ισχύ των Ιερών Κανόνων, βάσει ποιου δικαίου θα καθαιρέσετε τους Ορθοδόξους ομολογητές ιερείς;» Δεν θα είναι το λιγότερο υποκριτικό, εάν όχι ύποπτο, να αναγνωρίζετε επιλεκτικά τους Ιερούς Κανόνες που σας εξυπηρετούν στην κάθε περίσταση; Τι πνεύμα ευφορεί έναν άνθρωπο που πράττει έτσι;
Δεύτερον. Όλοι καταλαβαίνουμε για ποιόν λόγο δρομολογείται η άδικη καθαίρεση παραδοσιακών ομολογητών ιερέων, οι οποίοι διέκοψαν την μνημόνευση του σχισματικού (κατά τον ΙΕ΄ κανόνα) Επισκόπου τους για σοβαροτάτους λόγους Πίστεως. Ο λόγος είναι για να τους αποκόψουν από το ποίμνιό τους, και στερώντας έτσι από το ποίμνιο τον έγκυρο ιερέα του, να οδηγήσουν στην διάλυση του Ορθοδόξου ποιμνίου. Ωραία. Η ερώτηση τότε είναι η εξής: «Εφόσον εσείς οι Οικουμενιστές αποδέχεστε ιερωσύνη στους Συνοδικά καταδικασμένους αιρετικούς ψευδο-ιερείς (βλ. ψευδο-Πατριάρχης Μονοφυσιτών), γιατί εμείς να μην αποδεχθούμε ιερωσύνη στους αδίκως καθηρμένους Ορθοδόξους ιερείς;»
Τρίτον. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Οικουμενιστές αναγνωρίζουν, και Συνοδικά μάλιστα, Εκκλησιολογία και Σωτηρία (σώμα Χριστού) στις αιρέσεις. Έχουν αποκαλυφθεί πάρα πολύ αυτές οι θέσεις τα τελευταία χρόνια. Η δεύτερη ερώτηση τότε είναι η εξής: «Εφόσον εσείς οι Οικουμενιστές αποδέχεστε Σωτηρία στις Συνοδικά καταδικασμένες αιρέσεις, γιατί εμείς να μην αποδεχθούμε Σωτηρία στους αδίκως καθηρμένους Ορθοδόξους ιερείς; Ακόμη και τους «σχισματικούς» όπως τους ονομάζετε; Ο Βαρθολομαίος αναγνωρίζει όλες τις θρησκείες ώς οδούς σωτηρίας. Η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου αναγνωρίζει (με την αναγνώριση του ΠΣΕ/Τορόντο) ότι οι χιλιο-καταδικασμένες Συνοδικά αιρέσεις είναι σώμα Χριστού και έχουν Σωτηρία. Τότε γιατί να μην έχει Σωτηρία ένας καθηρμένος Ορθόδοξος ιερέας, ή ακόμη και κάποιος που όπως λέτε κάνει τάχα σχίσμα;» Λέτε οτι σώζει η αγάπη τους Οικουμενιστές, σώζει τους αιρετικούς Παπικούς, σώζει τους αιρετικούς Προτεστάντες, άρα τότε σώζει και τους «σχισματικούς» Ορθοδόξους. Από τον δικό σας Οικουμενισμό προκύπτει αυτό. Θεμελιώδης αρχή του Οικουμενισμού σας είναι.
Άρα λοιπόν ακόμη και με τα Οικουμενιστικά σας κριτήρια, οι διωγμοί που κάνετε δεν «στέκουν». Διότι από την μια διδάσκετε στο Ορθόδοξο ποίμνιο ότι ακόμη και οι καταδικασμένες αιρέσεις σώζουν, και από την άλλη πάτε τάχα να «προστατεύσετε» το ποίμνιο από «σχισματικούς» Ορθοδόξους. Υποκριταί! Αποκαλυφθήκατε! Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να μην ενημερωθεί το ποίμνιο για την Αποστασία σας και ενεργοποιηθεί το Ορθόδοξο ένστικτό του και σας χαλάσει τα σχέδια. Φοβάστε μην χαλάσει η προσπάθεια να αφομοιωθεί η Ορθοδοξία μέσα στον Παπισμό. Φοβάστε να μην χαλάσουν τα σχέδια για την Πανθρησκεία του Αντιχρίστου. Εάν κάνω τόσο λάθος, τότε παρακαλώ απαντήστε τις εύλογες απορίες μου και διαφωτίστε με.
Μετά φόβου Θεού
Ιωάννης Μακαρούνης
Πηγή Κατάνυξις