Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Η Πίστη στο Θεό είναι προϊόν ψυχικών διαταραχών ή υπαρξιακής αναγκαιότητας;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2α Ιουλίου 2018

Η ΠΙΣΤΗ  ΣΤΟ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ Ή ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ;

Η σχέση του ανθρώπου με το Θεό είναι ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της ιστορίας. Προφανώς δεν υπάρχει άλλος τομέας της ανθρώπινης ζωής που να απασχόλησε περισσότερο τον άνθρωπο, από τη θρησκεία. Μελετώντας την ιστορία, από το απώτερο παρελθόν ως τα σήμερα, συμπεραίνουμε αβίαστα πως το μείζον πρόβλημα ήταν και παραμένει, η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Η πάλη του ανθρώπου να επιζητεί ή να απορρίπτει το Θεό.

Όλες οι επιστήμες μας βεβαιώνουν πως δεν υπήρξε ποτέ εποχή που να μην απασχολούσε τον άνθρωπο η σχέση του με το θείον, δηλαδή να υπήρξε εποχή άθρησκος. Άλλωστε η α-θρησκεία είναι φαινόμενο των νεωτέρων χρόνων, γέννημα το άθεου ευρωπαϊκού πνεύματος, το οποίο όμως δεν μπόρεσε να τελεσφορήσει και παραμένει, εδώ και τρεις αιώνες, στο περιθώριο. Άθρησκος εποχή και αθεΐα, με τα σύγχρονα κριτήρια, δεν θα συναντήσουμε σε προηγούμενες εποχές. Η αθεΐα λ. χ. στην αρχαία Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση με την σημερινή αθεΐα. Οι «άθεοι» της αρχαίας εποχής δεν ήταν δογματικοί αρνητές του θείου, αλλά αγνωστικιστές. Μπόρεσαν και αποκολλήθηκαν από το παχυλό ειδωλολατρικό θρησκευτικό περιβάλλον της εποχής τους και άσκησαν κριτική στις απαράδεκτες περί των «θεών»  αντιλήψεις του. Ας θυμηθούμε τις μεγάλες διώξεις και δίκες στην αρχαία Αθήνα, κατά τις οποίες καταδικάστηκαν πάμπολλοι σοφοί και επιστήμονες, όχι γιατί αρνούνταν την ύπαρξη θεού ή θεών, αλλά την άρνησή τους προς τους συγκεκριμένους «θεούς» της πόλεως και την υποχρεωτική συμμετοχή τους στη δημόσια λατρεία. Αντίθετα, στον ευρωπαϊκό «διαφωτισμό» τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι άθεοι δεν είναι απλά αμφισβητίες της υπάρχουσας θρησκευτικής κατάστασης, αλλά είναι δογματικοί και ιδεολογικοί αρνητές αυτού του ιδίου του Θεού. Είναι άθεοι με την πραγματική έννοα του όρου.

Ο λεγόμενος ευρωπαϊκός διαφωτισμός, προϊόν της σφοδρής αντίδρασης των ευρωπαίων διανοουμένων κατά του απόλυτα παραφθαρμένου χριστιανισμού, του παπισμού και προτεσταντισμού, έφτασαν στην άρνηση του Θεού. Στην άρνηση ενός «Θεού» απόλυτα ξένου Αυτόν της χριστιανικής πίστεως, ενός «Θεού» απάνθρωπου και σαδιστή, ο οποίος διψά για εκδίκηση. Μάλιστα, για να στηρίξουν τις, (εν πολλοίς δικαιολογημένες) «δογματικές» τους θέσεις επιστράτευσαν το επιστημονικό δυναμικό της εποχής τους για να «αποδείξουν» την «ανυπαρξία» του Θεού. Φυσικά, όχι απλά δεν τελεσφόρησε αυτή η προσπάθειά τους, αλλά γύρισε μπούμερανγκ εναντίον τους. Επικαλέστηκαν την επιστήμη της φυσικής και την μελέτη της ύλης για να «αποδείξουν» ότι η ύλη είναι η μόνη πραγματικότητα και να αποκλείσουν την ύπαρξη υπερ-υλικού και πνευματικού κόσμου, αλλά η ίδια η επιστήμη, με την πρόοδό της, ήρθε να διαψεύσει οικτρά αυτούς τους στείρους δογματισμούς τους.

Μια άλλη σύγχρονη επιστήμη, που επιστράτευσαν για να «αποδείξουν» την «ανυπαρξία» του Θεού, ήταν και η Ψυχολογία. Όπως είναι γνωστό η επιστήμη αυτή έχει εμπειρικό χαρακτήρα και στηρίζεται αποκλειστικά στην παρατήρηση των ψυχικών καταστάσεων. Επάνω σε αυτές τις εμπειρικές παρατηρήσεις προσπάθησαν να θεμελιώσουν τις ιδεοληψίες τους, ότι δήθεν η πίστη στο Θεό είναι προϊόν εσωτερικών παθολογικών διεργασιών της ανθρώπινης ψυχής και άρα Θεός δεν υπάρχει!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πρόσφατο άρθρο του ψυχιάτρου και συγγραφέα κ. Παντελή Βασματζίδη, στην εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (4-6-2018), με τίτλο: «Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ». Ο αρθρογράφος επιλέγει τέσσερις κορυφαίους εκπροσώπους και διαμορφωτές της σύγχρονης επιστήμης της Ψυχολογίας, στον Σ. Φρόυντ (1856-1939), Α. Άντλερ, (1870-1937), τον Κ. Γιουνγκ (1875-1961) και Ε. Φρομ (1900-1980), παραθέτοντας τις απόψεις τους, για να εξηγήσει την γένεση της θρησκευτικής πίστης. Αλλά, όπως θα δούμε στη συνέχεια, οι απόψεις αυτών των ψυχιάτρων – ψυχοθεραπευτών και θεμελιωτών της ψυχολογίας, διίστανται διαμετρικά μεταξύ τους. Επίσης, όπως και αυτό είναι γνωστό σε πολλούς, οι περισσότερες από τις  θεωρίες τους δεν ισχύουν πια, διότι νεώτερες έρευνες στην επιστήμη της ψυχολογίας, έφεραν νέα δεδομένα και περιθωριοποίησαν τις απόψεις τους και τις μεθόδους θεραπείας τους. Ελάχιστοι πια επικαλούνται τους «πατέρες» αυτούς της Ψυχολογίας.

Ο αρθρογράφος αρχίζει με την γνωστή θεωρία του Φρόυντ, η οποία όπως είναι γνωστό θέτει ως βάση την σεξουαλικότητα, τη libido, αισθητή ή ασυναίσθητη, η οποία κανονίζει και ρυθμίζει τον όλο ψυχισμό του ανθρώπου. Όταν, κατ’ αυτόν, η σεξουαλικότητα, η libido, δεν καταπιέζεται και δεν αναστέλλεται στον άνθρωπο, τότε αυτός είναι «ψυχικά υγιής», αντίθετα, όταν αυτή καταπιέζεται και αναστέλλεται, δημιουργεί ψυχικά προβλήματα, τον καθιστά «ψυχικά ασθενή». Μάλιστα έφτασε στο σημείο να κάμει λόγο για το «οιδιπόδειο σύμπλεγμα», κατά το οποίο, το παιδί ασυναίσθητα δημιουργεί με τη μητέρα του σεξουαλική εξάρτηση και συμπεριφορά. Ο θηλασμός είναι κατ’ αυτόν η πρώτη σεξουαλική εμπειρία του βρέφους! Γράφει λοιπόν ο αρθρογράφος, πως η libido, δημιουργεί στον άνθρωπο και την θρησκευτικότητα: «Για τον Σ. Φρόιντ (1856-1939) πηγή της θρησκείας είναι η σεξουαλική ορμή που εδράζεται στο ασυνείδητο. Στο έργο του “Τοτέμ και ταμπού”, 1913, βασιζόμενος στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα, αναφέρει ότι εξαιτίας της σεξουαλικής ορμής ο πρωτόγονος άνθρωπος οδηγείται στον φόνο του αρχέγονου πατέρα, στην ανάδυση της πρωτογονικής ενοχής για τον θάνατό του, που βαραίνει κατόπιν όλο το ανθρώπινο γένος, και στη δημιουργία της πρώτης θρησκείας, τον τοτεμισμό»! Και συνεχίζει: «Ο Φρόιντ πιστεύει ότι στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα συναντώνται οι αρχές της θρησκείας. Καθώς η οιδιπόδεια επιθυμία οδηγεί στην πατροκτονία και στην ανάδυση ενοχών εξαιτίας αυτής της πράξης, ο άνθρωπος για να εξιλεωθεί μετουσιώνει το αρχικό μίσος από την αντιζηλία και τον φόβο του για τιμωρία σε αγάπη προς τον πατέρα. Η αγάπη αυτή εξιδανικεύει και εξυψώνει τον πατέρα στη θέση του θεού, σε μια καλοηθέστερη φιγούρα, επειδή ο θεός - πατέρας είναι πανάγαθος, στοργικός και υπόσχεται την ουράνια ευτυχία σε εκείνους που με την καταπίεση των ορμών τους τη στερήθηκαν στη γη»! Προφανώς παρέλειψε να αναφέρει ο αρθογράφος πως αυτή η «τρελή» θεωρία του Φρόιντ δεν είναι τίποτε περισσότερο από προβολή μιας δικής του παιδικής τραυματικής εμπειρίας, αφού όπως παραδέχτηκε ο ίδιος σε επιστολή του προς τον φίλο του   Βίλχελμ Φλις, ήταν ερωτευμένος με τη μητέρα του και πως όταν έλειπε αυτή, κακοποιούσε σεξουαλικά την νεότερη αδελφή του, όπως αποκάλυψε ο αμερικανός ερευνητής Φρέντερικ Κρους στο βιβλίο του με τίτλο «Φρόυντ: Η δημιουργία μιας Ψευδαίσθησης» (βλ. https://www.cnn.gr)! Όσον αφορά τη φροϋδική θεωρία,  ότι στη libido, και συγκεκριμένα στο «οιδιπόδειο σύμπλεγμα», «συναντώνται οι αρχές της θρησκείας» όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή επιστημονική βάση, αλλά η μακραίωνη πείρα διδάσκει πως οι άνθρωποι, με προβληματική ερωτική ζωή, είναι κατά κανόνα μακριά από θρησκευτικές δραστηριότητες, ή βιώνουν εμπαθή και νοσηρά θρησκευτικά υποκατάστατα. Πάντως ουδέποτε ισορροπημένη θρησκευτικότητα. 

Κατόπιν αναφέρεται στην θεωρία του Βιεννέζου  ψυχιάτρου Α. Άντλερ, σύμφωνα με την οποία, οι διαταραχές της ανθρώπινης ψυχής, οφείλονται στην αίσθηση, τη βίωση, της κατωτερότητας, την οποία βιώνουν πολλοί άνθρωποι. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η βίωση της κατωτερότητας δημιουργεί συνθήκες για την ανάπτυξη της θρησκευτικότητας. Γράφει: «Ο Βιεννέζος ψυχαναλυτής Α. Αντλερ, (1870-1937), … Απορρίπτει τη libido ως γενεσιουργό αιτία της θρησκείας και ανάγει τα αίτια της τελευταίας στο αίσθημα κατωτερότητας και στην τάση για επιβολή και κυριαρχία. … Η τάση για υπεροχή και υπερνίκηση του αισθήματος της κατωτερότητας κατευθύνει τον άνθρωπο προς την τελείωση. Ο θεός είναι αυτή η τάση για ολοκλήρωση και τελειότητα. Είναι το “ιδεώδες του εγώ” που οδηγεί τον άνθρωπο να ξεπεράσει την κατωτερότητά του και να γίνει τελικά, μέσα από το πλάνο ζωής που ακολούθησε, αυτό που θα ήθελε να είναι. Η ομαλή λειτουργία αυτής της τάσης μάς οδηγεί σε ομοίωση με τον θεό, ανεξάρτητα από το ότι δεν μπορούμε αντικειμενικά να αποδείξουμε την ύπαρξή του». Με άλλα λόγια, η πίστη στο Θεό δεν είναι τίποτε άλλο από μια χίμαιρα, μια απέλπιδα προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει το καταπιεσμένο εγώ του. Μια ψευδαίσθηση, η οποία μπορεί να του μετριάσει τις εσωτερικές του ψυχικές συγκρούσεις! Αυτή είναι μια άκρως λαθεμένη αντίληψη. Άνθρωποι με υγιή πίστη στο Θεό, όχι μόνο δεν υπόκεινται σε αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, αλλά είναι ψυχικά υγιείς και σ’ αυτό συντελεί βεβαίως και η πίστη τους στο Θεό. Τρανό παράδειγμα οι άγιοι της Εκκλησίας μας, τους οποίους κανείς δεν μπορεί να τους χαρακτηρίσει ως διαταραγμένες ψυχικά προσωπικότητες. Εκτός και αν ο Βιεννέζος ψυχίατρος μπέρδεψε την ταπείνωση με την ψυχοπαθολογική αίσθηση της κατωτερότητας!

Μετά αναφέρεται στον επίσης γνωστό Ελβετό ψυχίατρο Κ. Γιουνγκ (1875-1961), ο οποίος  «τοποθέτησε την πηγή της θρησκείας στα βαθύτερα στρώματα του ψυχικά κληρονομημένου ασυνείδητου, δηλαδή του συλλογικού ασυνείδητου. Θεώρησε ότι το άτομο, πέρα από το δικό του ατομικό ασυνείδητο, κουβαλά κληρονομικά το ασυνείδητο των προγόνων του, απ’ όπου αναφύονται οι αρχέτυποι ή τα αρχέτυπα. Είναι προδιαθέσεις, αρχέγονες ψυχικές εικόνες, δεδομένου ότι απεικονίζουν το καταστάλαγμα της εμπειρίας που βιώθηκε από τις παρελθούσες γενεές, και είναι ριζωμένες σε ό, τι κοινό έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους διαμέσου των αιώνων». Και εδώ, σύμφωνα με τον συγγραφέα, η πίστη στο Θεό, η θρησκευτικότητα του ανθρώπου, δεν είναι μια φυσική τάση να αναχθεί στο Θεό, αλλά μια ψυχολογική «μεταφορά» του παγκόσμιου ασυνειδήτου, του οποίου μέτοχος είναι ο κάθε άνθρωπος, κουβαλώντας μέσα του, ασυναίσθητα, την «εμπειρία του παρελθόντος». Βεβαίως, δεν διευκρινίζεται, αν αυτή η βίωση του «παγκοσμίου ασυνειδήτου», «τα αρχέτυπα των προγόνων», είναι υγιής θρησκευτικότητα, ή προϊόν ψυχικών διαταραχών, ή πλανών του παρελθόντος.  

Και κλείνει την αναφορά του στους «πατέρες» της Ψυχολογίας με τον γνωστό νεοφροϋδιστή, κοινωνιολόγο και ψυχολόγο  Ε. Φρομ (1900-1980), ο οποίος «θεωρεί ότι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα δεν θεμελιώνεται στην ερωτική ορμή, αλλά στην παιδική επιθυμία να παραμείνει κάποιος δεμένος με προστατευτικές φιγούρες. Αυτή η επιθυμία για προστασία οδηγεί σε αναζήτηση καταφυγίου στον θεό». Δηλαδή, η πίστη στο Θεό δεν είναι υπαρξιακή ανάγκη, αλλά «ψυχολογική ανάγκη» για «πρόσδεση» σε μια ανώτερη δύναμη, την οποία οι άνθρωποι θεωρούν ως το Θεό!

Γράψαμε και πιο πάνω ότι οι θεωρίες αυτές είναι πια ξεπερασμένες για την μοντέρνα ψυχολογία και απόλυτα αντιτιθέμενες μεταξύ τους  και απορούμε πως ο αρθρογράφος – ψυχίατρος κ. Παντελής Βασματζίδης τις επικαλείται. Δεν ξεκαθαρίζει ο ίδιος αν τις αποδέχεται. Η μελέτη της ψυχής και των ψυχικών φαινομένων έχουν εμπειρικό χαρακτήρα και άρα υποκειμενικό. Ως εκ τούτου κάθε αναφορά σε αυτή θα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα της επιφυλακτικότητας.

Ο αρθογράφος, στην αρχή του άρθρου του αναφέρθηκε και στον Ιερό Αυγουστίνο (354-430), τον οποίο χαρακτήρισε ως «πατέρα της ψυχολογίας της θρησκείας» και οποίος, κατ’ αυτόν, «αναλύει το θρησκευτικό βίωμα από ψυχολογικής άποψης και επεξεργάζεται δύο βασικά θέματα στα οποία εστιάστηκε η θεολογική και η φιλοσοφική σκέψη, τον θεό και την ψυχή. Πρώτος αυτός εισάγει τη βουλησιαρχία στα θρησκευτικά ζητήματα, σύμφωνα με την οποία η πίστη δεν στηρίζεται σε λογικές βάσεις, αλλά σε έναν συνδυασμό βούλησης και συναισθήματος. Επηρεασμένος από τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο, διακρίνεται για την τάση του προς τον ενορατικό μυστικισμό». Συμφωνούμε μαζί του, ότι ο Ιερός Αυγουστίνος μετέφερε στο χώρο της θεολογίας και της Εκκλησίας τις δικές του φιλοσοφικές και θρησκευτικές καταβολές, οι οποίες αντίκεινται στην χριστιανική πίστη και οι οποίες επέδρασαν τα μέγιστα στην διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πνευματικού γίγνεσθαι. Είναι γεγονός ότι το νεώτερο και σύγχρονο πνευματικό οικοδόμημα της Ευρώπης είναι βαθύτατα επηρεασμένο από τις δοξασίες του Ιερού Αυγουστίνου, τις οποίες «αποθέωσαν» οι αιρετικοί Φράγκοι μετά τον 6ο μ. Χ. αιώνα, μόνο και μόνο για να διακριθούν από την Ορθοδοξία. Η αυγουστίνεια βουλησιαρχία αποτελεί το θεμέλιο του «ευρωπαϊκού διαφωτισμού» και οι δυαλιστικές (διαρχικές) του αρχές αποτελούν τα σπέρματα του φαινομένου της σύγχρονης αθεΐας και των προβληματικών σχέσεων του νεωτέρου ανθρώπου με το Θεό. Το ότι θεωρεί το θρησκευτικό βίωμα από ψυχολογική άποψη, όπως τονίζει και ο αρθρογράφος, δημιουργεί συνθήκες για μονομερή (μόνο ψυχολογική) προσέγγιση του Θεού, από μέρους του ανθρώπου και άρα, είναι προβληματική, όντως, αυτού του είδους η θρησκευτικότητα. Μια κραυγαλέα έκφανση, αυτού του είδους της προβληματικής αυτής θρησκευτικότητας στη Δύση, είναι ο πιετισμός (ευσεβισμός), με τις τραγικές του συνέπειες στην δυτική παραφθαρμένη χριστιανοσύνη.  

Αναφέρθηκε βεβαίως και στους μετέπειτα μυστικούς της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, οι οποίοι «βασιζόμενοι σε συνδυασμό βούλησης, συναισθήματος και ασυνειδήτου, αναλύουν την έννοια του μυστικισμού, που θεωρείται ο ουσιαστικότερος τύπος του θρησκευτικού βιώματος». Χαιρόμαστε που το ομολογεί. Η Ορθόδοξη πίστη μας δεν είναι μια μονομερής δραστηριότητα, ή έστω μια αναγκαιότητα στη ζωή του πιστού, αλλά μια καθολική στάση ζωής και δυναμικής πορείας, του όλου ανθρώπου προς τον προορισμό του, την οποία αποκαλούν οι Πατέρες ως «θείον έρωτα». Με την σύντομη αναφορά του στους μυστικούς ορθοδόξους Πατέρες της Εκκλησίας μας, έβαλε μια κάποια τάξη στην αναφορά του στην «Ψυχολογία της Θρησκείας». Όντως οι θεοφώτιστοι Πατέρες, αιώνες πριν αναφανεί η επιστήμη της Ψυχολογίας, έκαμαν τη μεγάλη και βαθιά ανατομία της ανθρώπινης ψυχής και έδωσαν την απάντηση, την οποία ψάχνει ακόμα να τη βρει, (αν τη βρει), η Ψυχολογία. Για τις ασθένειες και τις διαταραχές της ψυχής ευθύνεται η αμαρτία, η οποία εισβάλλει στην ανθρώπινη ψυχή, ως παρείσακτη κατάσταση και δημιουργεί μια «δεύτερη φύση» στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει διχασμό της ανθρώπινης ψυχής, όπως διαβεβαίωσε ο απόστολος Παύλος, «βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου» και συνεχίζει ο μεγάλος απόστολος, τονίζοντας την τραγικότητα αυτού του ψυχικού διχασμού: «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ.7,23-24)! Η ψυχή, χωρίς τη βοήθεια της χάριτος του Θεού, δεν μπορεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά της αμαρτίας και να αναχθεί από μόνη της στο Θεό, όπως έγραψε ένας μεγάλος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, ο άγιος Μακάριος Αιγύπτιος (301-391): «το μεν γαρ αντιλέγειν τη αμαρτία δύναται η ψυχή, άνευ δε Θεού νικήσαι ή εκριζώσαι το κακόν ου δύναται» (Ομιλίαι  Πνευματικαί ΚΗ΄, PG 34, 709). Τα όρια της ανθρώπινης ψυχικής δύναμης είναι σαφή. Άρα λοιπόν τα όποια ψυχικά προβλήματα και διαταραχές, όχι μόνον δεν είναι ικανά να δημιουργήσουν θρησκευτική κατάσταση στον άνθρωπο, αλλά κυριολεκτικά τον αποδομούν.

Την θρησκευτικότητα λοιπόν στον άνθρωπο δεν τη δημιουργεί καμιά ψυχική κατάσταση ή διαταραχή, αλλά η φυσική ανάγκη του ανθρώπου να  αναχθεί προς τον Δημιουργό του, την αιτιότητα της ύπαρξής του. Η δημιουργία του δεν είναι προϊόν τύχης, αλλά επισταμένης επιμέλειας του Θεού (Γεν.1,26), να μοιραστεί με αυτόν τη δική Του μακαριότητα. Να γίνει, με τη δική του θέληση, κατά χάριν Θεός! Μόνο η ορθόδοξη ανθρωπολογία μπορεί να δώσει την ορθότερη ερμηνεία για το φαινόμενο άνθρωπος, τη φύση του και τον προορισμό του, και κανένας άλλος!

Κλείνοντας, την αναφορά μας αυτή, θα θέλαμε να συμβουλεύσουμε όλους όσους «αποθεώνουν» την σοφία του κόσμου και την επιστήμη, να είναι συγκρατημένοι, διότι όσο τέλεια και αν φαντάζει μια φιλοσοφική θεωρία ή μια επιστημονική ανακάλυψη, υπόκειται πάντα στην ανθρώπινη σχετικότητα. Πάμπολλοι μεγαλορρήμονες της κοσμικής σοφίας και επιστήμης, «φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν» (Ρωμ.1,22). Η ίδια η επιστήμη, με την πρόοδό της, τους αναίρεσε. Αυτό είναι άλλωστε επιστήμη, η δυναμική πορεία προς το «ειδέναι» και όχι η δογματική προσήλωση σε πρόσκαιρους υποκειμενισμούς. Παρ’ όλα αυτά όμως η αληθινή επιστήμη, και εν προκειμένω και η Ψυχολογία, όταν δεν έχει το στοιχείο της απολυτότητας και της αλαζονείας των δημιουργών της, μπορεί να προσφέρει  πολύτιμες υπηρεσίες της στον άνθρωπο. Μπορεί να αποβεί χρήσιμη και να μην θεωρείται «εχθρός της θρησκείας». Και ως «θρησκεία» εδώ, δεν εννοούμε τις ποικιλώνυμες θρησκείες του κόσμου, οι οποίες είναι ατελή ανθρώπινα κατασκευάσματα, φορείς πλανών και συχνά ολέθρων, αλλά την Ένσαρκη Αλήθεια, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο Οποίος ήρθε στον κόσμο, όχι να μας κάνει πιο «θρησκευόμενους», αλλά να μας συσσωματώσει στο πανάγιο Σώμα Του και να μας οδηγήσει στη σωτηρία και στην κατά χάριν θέωση!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Όταν η "Νέα Εποχή" παραμερίζει την Χριστιανική Διδασκαλία

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Οκτωβρίου 2018

ΟΤΑΝ Η «Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Όπως είναι γνωστό η «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή», στην οποία ζούμε, διαρκώς εξαπλώνεται. Έχει κατορθώσει να διαποτίσει με την αντίχριστη ιδεολογία της μέγα μέρος της ανθρωπότητος και έχει διαμορφώσει νέα δεδομένα, καταστροφικά και ολέθρια, για την πνευματική της πορεία. Εδώ και αιώνες φρόντισαν τα σκοτεινά κέντρα της, που ρυθμίζουν τις τύχες της ανθρωπότητος, να εισαγάγουν σ’ αυτήν μια νέα πρωτόγνωρη «πνευματικότητα», η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αντίποδας της γνήσιας πνευματικότητος, που είναι καρπός της Χάριτος του παναγίου Πνεύματος. Η νέα αυτή «πνευματικότητα» πηγάζει από τον σκοτεινό και ερεβώδη κόσμο του αποκρυφισμού, της μαγείας και του δαιμονισμού.

Ο όρος «Νέα Εποχή» (New Age), είναι παρμένος από την αστρολογία, σύμφωνα με την οποία, κατά την αντίληψη των αποκρυφιστών και θεοσοφιστών, ο ήλιος γυρίζει γύρω από ένα κεντρικό άξονα και η περιστροφή του διαρκεί χιλιάδες χρόνια. Η τροχιά του διαιρείται σε 12 μέρη και αποτελεί τον ζωδιακό κύκλο. Για να περάσει από το ένα ζώδιο στο άλλο, χρειάζεται γύρω στα δύο χιλιάδες χρόνια. Αυτές είναι οι εποχές. Σε κάθε εποχή κυριαρχεί ένας νέος διδάσκαλος, ένας «αβατάρ»-Μεσσίας, που φέρνει νέες αλήθειες στη γη. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η εποχή του Χριστιανισμού, η εποχή των Ιχθύων, πέρασε και μπήκαμε σε μια νέα εποχή, την εποχή του Υδροχόου. Ο Χριστιανισμός ο οποίος κυριάρχησε στην εποχή των ιχθύων έχει πλέον χρεοκοπήσει διότι κράτησε την ανθρωπότητα στο πνευματικό «σκοτάδι» και την οπισθοδρόμηση. Τώρα με την έλευση του «φωτός», της «Νέας Εποχής», η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στην «πραγματική αλήθεια», το «φωτισμό» και την «ευημερία»! Σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της «Νέας Εποχής», περιμένουμε ένα νέο Μεσσία, τον Μεσσία της «Νέας Εποχής», ο οποίος θα είναι συγχρόνως, ένας παγκόσμιος πολιτικός ηγέτης, που θα κυβερνήσει την ανθρωπότητα, αλλά και θρησκευτικός, που θα ενώσει όλες τις θρησκείες. Θα εγκαταστήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, τόσο σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο όσο και σε θρησκευτικό. Αυτοί είναι οι δύο κεντρικοί στόχοι της «Νέας Εποχής». Στο κίνημα αυτό συστεγάζονται και αλληλοπεριχωρούνται η θεοσοφία ο αποκρυφισμός, και ο νεογνωστικισμός, ενώ η μασονία και ο διεθνής σιωνισμός βρίσκονται σε παράλληλη πορεία. Οι ίδιοι οι εκφραστές της αυτοπροσδιορίζονται, ως «ένα δυναμικό ρεύμα πνευματικής αναζήτησης, που αναπροσανατολίζει την ανθρώπινη συνείδηση σε νέες πηγές αληθείας», και που ως γνώρισμα έχει την «πύρινη αγάπη», την «πνευματικότητα» και «την καθολική ελευθερία μέσα στην αναδυόμενη παγκόσμια κοινότητα πέρα από διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές, ή ιδεολογικές». Οι παρά πάνω θέσεις και απόψεις, φαίνονται βέβαια πολύ ελκυστικές, εντυπωσιάζουν, και γίνονται εύκολα αποδεκτές. Κατά βάθος όμως δεν αποτελούν τίποτε άλλο, παρά το προσωπείο της «Νέας Εποχής», στην προσπάθειά της να παραπλανήσει και να διαβρώσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Πίσω από το προσωπείο κρύβεται μια άλλη, σκοτεινή και εφιαλτική πραγματικότητα. Διότι τίποτε από όσα επαγγέλλεται και διακηρύσσει η Νέα Εποχή, δεν είναι νέο. Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως η Ορθόδοξη Εκκλησία, το μόνο αληθινά νέο και καινό το οποίο βιώνει και ομολογεί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια είναι η ενσάρκωση του Θεού Λόγου, όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Με την ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, «επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».

Βασικό «δόγμα» της «Νέας Εποχής» είναι ότι δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, αλλά μια απροσδιόριστη «Συμπαντική Δύναμη ή Ενέργεια», η οποία διαχέεται στο σύμπαν και «ενεργοποιεί» τα πάντα. Πραγματικός «θεός» είναι ο άνθρωπος, ο οποίος κρύβει μέσα του τη «θεότητα», σε λανθάνουσα μορφή και ο οποίος καλείται να συνειδητοποιήσει τη «θεότητά» του και να την ενεργοποιήσει, μέσω συγκεκριμένων πρακτικών (γιόγκα, διαλογισμός, μαγεία, κ.α.) για να γίνει, με τις δικές του δυνάμεις «αληθινός θεός». Είναι η πραγμάτωση του ολέθριου «ευαγγελίου του όφεως», προς τους Πρωτοπλάστους «έσεσθε ως θεοί» (Γεν.3,5). Κατόπιν αυτού ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη σωτηρίας και σωτήρος, αλλά καλείται ο ίδιος να «σώσει» τον εαυτό του από την «άγνοια της θεϊκής του φύσεως» και να αυτοπραγματωθεί. Με αυτή την τερατώδη και σατανική δοξασία όμως ακυρώνεται το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως και παραμερίζεται το θεανδρικό Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το οποίο υποβιβάζεται σε έναν σημαντικό άνθρωπο, σε έναν «αβατάρ» του Ινδουισμού και τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο με τον Βούδα, τον Κρίσνα, τον Μωυσή, τον Πυθαγόρα, τον Ιησού, το Μωάμεθ, τον Κρισναμούρτι, κ. α.

Και ενώ για τη «Νέα Εποχή» δεν υπάρχει προσωπικός και ενσυνείδητος Θεός, υπάρχουν προσωπικές και ενσυνείδητες δυνάμεις – οντότητες, οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Γι’ αυτό καλείται ο κάθε άνθρωπος να τις προσεγγίσει, μέσω συγκεκριμένων αποκρυφιστικών τεχνικών (μαγεία, μαντική, αστρολογία, γιόγκα, διαλογισμός, εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι, πολεμικές τέχνες, κ.α.) και να τις χρησιμοποιήσει για την αυτοπραγμάτωσή του. Η ενασχόληση με τις δυνάμεις – οντότητες αυτές συνιστά και την «πνευματικότητά» της. Φυσικά μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί ότι οι δυνάμεις αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά δαιμονικά πνεύματα, τα οποία, όχι μόνον δεν βοηθούν την ανθρωπότητα, αλλά την καταστρέφουν.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικό άρθρο στο γνωστό περιοδικό «Σύναξη» (τ.147, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2018), του κ. Δημήτρη Ουλή, θεολόγου – κοινωνιολόγου, με τίτλο: «Τo New Age συναντά την Πολιτική, αντιμετωπίζοντας «πνευματικά» την οικονομική κρίση». Μελετώντας το άρθρο αυτό διαπιστώσαμε πως ο συντάκτης θέλησε να δώσει μια άλλη διάσταση στην οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει τη χώρα μας, αλλά και γενικότερα την ανθρωπότητα. Να παρουσιάσει την οικονομική κρίση από τη σκοπιά των δοξασιών της «Νέας Εποχής», η οποία, όπως προαναφέραμε, «έχει λόγο» για όλες τις πτυχές της σύγχρονης ζωής, άρα και της οικονομικής.

Ο συντάκτης δηλώνει εντυπωσιασμένος «από την ποικιλία λόγου και θεωρητικών πεδίων, τα οποία επιστρατεύονται, προκειμένου να διαπιστωθούν τα ‘βαθύτερα’ αίτια και να προστεθούν τρόποι αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης». Μέσα σ’ αυτή την ποικιλία εντάσσει και την «άρθρωση μιας εναλλακτικής ‘φιλοσοφίας ζωής’ κι ενός διαφορετικού ‘πνευματικού προσανατολισμού’ - για τα μεμονωμένα υποκείμενα, αλλά και για τον δυτικό πολιτισμό στο σύνολό του». Οδηγός του κάποιο σύγγραμμα του γνωστού στη χώρα μας, από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, γκουρού κ. Robert Najemy και κυριοτέρου προωθητή των δοξασιών της «Νέας Εποχής» στη χώρα μας, με τίτλο: «Εγχειρίδιο επιβίωσης και ευτυχίας στη σημερινή κρίση» (Μια Συνεργασία μεταξύ πνευματικών ομάδων, Ολιστική Αρμονία, Μαρκόπουλο 2010). Ο κ. Najemy ειρήσθω ότι είναι ο εκπρόσωπος στη χώρα μας του άρτι αποθανόντος διαβόητου Ινδουιστή γκουρού Σάι Μπάμπα και υπεύθυνος της οργάνωσης «Αρμονική Ζωή», η οποία έχει ως στόχο την διάδοση του ινδουιστικού τρόπου ζωής στην πατρίδα μας. Ο συντάκτης του άρθρου θεωρεί ότι το νεοεποχίτικο αυτό σύγγραμμα «αξίζει να μελετηθεί», διότι «είναι ένα δοκίμιο το οποίο σπονδυλώνεται εξολοκλήρου γύρω από τις πνευματικές (σ.σ. χωρίς εισαγωγικά η λέξη) αιτίες και τους πνευματικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης», και ότι «μπορεί να μας εφοδιάσει με κριτήρια τα οποία θα μας επιτρέψουν να ανιχνεύσουμε τον βαθμό διάχυσης της ρητορικής της Νέας Εποχής ακόμα και σε χώρους που τυπικά δεν σχετίζονται μαζί της».

Στη συνέχεια ο συντάκτης παραθέτει αποσπάσματα από το βιβλίο του ως άνω γκουρού, στα οποία παρουσιάζει ορισμένες κλασικές δοξασίες της Νέας Εποχής, όπως για παράδειγμα, ότι «είμαστε μόνο πνευματικές υπάρξεις» (σ.σ. απαξίωση του σώματος), ή ότι «βρισκόμαστε σε αέναη διαδικασία εξέλιξης» (σ.σ. μετενσάρκωση). Παρά κάτω παραθέτει και λύσεις που προτείνει ο εν λόγω Γκουρούγια «μια πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης», όπως βέβαια αυτός τις αντιλαμβάνεται. Γράφει: «Έχουμε τη δύναμη να υπερβούμε (σ.σ. μόνοι μας) οποιαδήποτε δυσκολία παρουσιαστεί στη ζωή μας», (σ.σ. άρα και τα οικονομικά προβλήματα και την όλη οικονομική κρίση), ότι «μπορούμε να προσβλέπουμε σε μια θετική έκβαση των προβλημάτων μας, εφόσον εναρμονίσουμε τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας με τους Συμπαντικούς Νόμους» (σ.σ. προβολή Θετικής Σκέψης, άντληση «συμπαντικής ενέργειας» για την αντιμετώπιση και επίλυση των οικονομικών προβλημάτων), ότι «το Σύμπαν εργάζεται, ούτως ή άλλως, προς όφελος της εξέλιξής μας» (σ.σ. το απρόσωπο σύμπαν και όχι ο άγιος Τριαδικός Θεός προνοεί για τη λύση των προβλημάτων μας).

Ο κ. Δ. Ουλής δεν φαίνεται από το κείμενο να ασπάζεται τις ιδέες του γκουρού, τις οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις κριτικάρει. Ωστόσο θα περιμέναμε να αναζητήσει και να παρουσιάσει τη βιβλική και πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, σχετικά με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, συγκρίνοντας αυτήν με την αντίστοιχη διδασκαλία του ινδουϊστή Γκουρού και αναδεικνύοντας την οξεία αντίθεση, αλλά και την ασύγκριτη υπεροχή της πρώτης σε σχέση με την δεύτερη. Τα διδάγματα του ινδουιστή και νεοεποχίτη γκουρού έχουν δοκιμαστεί επί αιώνες στην κοιτίδα των δοξασιών της «Νέας Εποχής», στην ινδική χερσόνησο και στην Άπω Ανατολή και ο κάθε ένας γνωρίζει, πόσο «ωφέλημα» και λυσιτελή υπήρξαν για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων των εξαθλιωμένων εκείνων λαών, οι οποίοι βιώνουν την «πνευματικότητά» της, πεθαίνοντας από την πείνα!

Η δημοσίευση ενός άρθρου σε ένα Ορθόδοξο περιοδικό το οποίο ισχυρίζεται ότι προσανατολίζει την θεματολογία του στην «σπουδή στην Ορθοδοξία», πιστεύουμε ότι θα πρέπει να έχει ως κύριο στόχο να οικοδομήσει και να ωφελήσει τον αναγνώστη, προβάλλοντας την Ορθόδοξη διδασκαλία και αντιδιαστέλλοντας αυτήν από τα διδάγματα των άλλων θρησκειών. Να του δώσει πνευματικά εφόδια και να τον διαφωτίσει στην αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων του και όχι να τον φορτώσει με ανούσιες και εν πολλοίς επιζήμιες πληροφορίες. Δεν θα πρέπει επίσης να αγνοεί ο αρχισυντάκτης και υπεύθυνος της ύλης του περιοδικού την περιρρέουσα θεολογική ατμόσφαιρα της εποχής μας. Τις θεολογικές τάσεις και τα θεολογικά ρεύματα που κυριαρχούν στην κοινωνία μας, ώστε να επιλέγει την δημοσίευση των άρθρων εκείνων, που δίνουν απάντηση σε κάθε παρεκτροπή και διαστρέβλωση της Ορθοδόξου θεολογικής Παραδόσεώς μας, ώστε τα άρθρα αυτά να αποτελούν τρόπον τινά ένα αντίβαρο μέσα στο κυκεώνα της πλάνης και της αιρέσεως. Όλοι μας γνωρίζουμε τη σύγχρονη φρενίτιδα διάδοσης και επικράτησης των δοξασιών της «Νέας Εποχής», η οποία είναι κάτι το ασύλληπτο. Η ιδεολογία της διαδίδεται με κάθε τρόπο στο χώρο της παιδείας και της Θεολογίας, ως θρησκευτικός συγκρητισμός, από κληρικούς και λαϊκούς, οι οποίοι έχουν ξεθωριασμένο το Ορθόδοξο αισθητήριο και προσβλέπουν μεν προς μια «οικουμενική» διάσταση της Εκκλησίας, ωστόσο όμως επηρεασμένη από την νεοεποχίτικη «οικουμενικότητα». Επίσης δεν θα πρέπει να αγνοεί το γεγονός, ότι το περιοδικό δεν διαβάζεται μόνο από ειδήμονες, οι οποίοι μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των χριστιανικών και αντιχριστιανικών δοξασιών, αλλά και από μη ειδικούς, από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι αδυνατούν να κάμουν αυτή τη διάκριση.

Περαίνοντας εκφράζουμε την ταπεινή γνώμη ότι το άρθρο του κ. Ουλή δεν πέτυχε τον στόχο του, τουλάχιστον επαρκώς. Είμαστε βέβαιοι, επειδή γνωρίζουμε καλά την ιστορική πορεία του περιοδικού, ότι ο αείμνηστος ιδρυτής του κ. Παναγιώτης Νέλλας (1936-1986), ουδέποτε θα δεχόταν να συμπεριλάβει στο περιοδικό του, άρθρο, το οποίο θα είχε την υποψία ότι θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση στους αναγνώστες του και την πνευματική εκείνη ζημιά που προέρχεται από την παράθεση πεπλανημένων διδασκαλιών χωρίς την επαρκή και πλήρη ανατροπή των.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ: Δύο Υπομνήματα ενώπιον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ,
Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476
e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 17ῃ Νοεμβρίου 2018

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ὡς μέλος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατέθεσε τά ἀκόλουθα δύο ὑπομνήματα στήν συγκληθεῖσα Ἱεραρχία:

Α. Γιά τίς προτάσεις ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος πού σχετίζονται μέ τήν Ἐκκλησία

Β. Γιά τό πλαίσιο συμφωνίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας.

Α. ΥΠΟΜΝΗΜΑ
ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

16 Νοεμβρίου 2018

Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι,

Ἀναφερόμενος εἰς τήν παρουσιασθεῖσα πρότασι ἀναθεώρησης τοῦ Συντάγματος ἐπάγομαι τά κάτωθι:

1. Ἡ πρότασις τοῦ κυβερνῶντος κόμματος ΣΥΡΙΖΑ γιά τήν ἀναθεώρησι τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος καταδεικνύει τό περίγραμμα τῆς ἀναθεωρητικῆς λογικῆς του στήν ὁποία καταλέγεται ἀσφαλῶς ἡ τυπολογία τῶν σχέσεων Πολιτείας-Ἐκκλησίας. Δέν ἐπιλέγεται μέν ἡ κατάργησι τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος πού θά ἐπέφερε τεκτονικό σεισμό μέ τήν κατάργησι τῆς συνταγματικῆς προστασίας τῶν Καταστατικῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά ἡ εἰσαγωγή στό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος τῆς ἀόριστης ρήτρας γιά τήν «κρατική θρησκευτική οὐδετερότητα» πού ὅμως ὑπονοεῖται ἡ κατοχύρωσίς της ὑπέρ ὅλων τῶν γνωστῶν θρησκειῶν τῆς χώρας, ἤδη στό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος γιά τήν θρησκευτική ἐλευθερία. Ρυθμίζει τό ἰσχῦον ἄρθρο 3 τίς σχέσεις τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὡς διεθνές Νομικό Πρόσωπο καί δηλώνει τό σεβασμό τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας πρός τή διαμορφωμένη κατά τό κανονικό δίκαιο σχέσι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ( δογματική ἑνότητα, καθεστώς Νέων Χωρῶν, Κρήτης, Δωδεκανήσου, ἀλλά καί Ἁγίου Ὅρους σύμφωνα μέ τίς εἰδικότερες προβλέψεις τοῦ ἄρθρου 105). Γιά τήν ἀκρίβεια, τό Σύνταγμα εἰσάγει δύο διαφορετικά συστήματα σχέσεων Kράτους καί ‘Eκκλησίας. Ἕνα σύστημα συνταγματικῶς ρυθμισμένων σχέσεων (πού ἐξειδικεύει ὁ νόμος) μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἕνα σύστημα ὁμοταξίας μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Τό ἄρθρο 3 λειτουργεῖ προστατευτικά διά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τή διεθνῆ νομική καί κανονική του θέσι, συμπεριλαμβανομένων τῶν ἰδιαίτερων Ἐκκλησιαστικῶν καθεστώτων, στήν Ἑλλάδα πού τό ἀφοροῦν εὐθέως.Τό ἰσχῦον Σύνταγμα εἶναι συνεπῶς θρησκευτικά φιλελεύθερο. Εἶναι πιό προστατευτικό γιά τή θρησκευτική ἐλευθερία καί ἰσότητα ἀπό τή λεγόμενη θρησκευτική οὐδετερότητα. Ἡ οὐδετερότητα δέν εἶναι laicite. Η laicite εἶναι ἱστορικά μία πολιτική θεολογία πού συγγενεύει μέ τόν δεϊσμό. Ἡ θρησκευτική οὐδετερότητα ἐμφανίζεται σέ κράτη στά ὁποῖα συνυπάρχουν Kαθολικισμός καί Προτεσταντισμός. Ἡ θρησκεία τοποθετεῖται στήν ἰδιωτική σφαῖρα ἤ μᾶλλον στή σφαίρα τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, τό κράτος τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις, χωρίς πίεση καί χωρίς προτίμηση πρός μία θρησκευτική κοινότητα, ἀλλά δέν εἶναι ἐχθρικό πρός τό θρησκευτικό φαινόμενο. Ἐφόσον στήν Ἑλληνική ἔννομη τάξι ἰσχύει πλήρως τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος καί τό ἄρθρο 9 τῆς ΕΣΔΑ, ἡ προσθήκη τῆς ρήτρας τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ἐνσωματώνεται μεθοδικῶς στό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος πού ἀφορᾶ μόνο στήν «Ἐπικρατοῦσα» Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καί ὄχι ὡς ὄφειλε στό ἄρθρο 13, πού ναί μέν ἀνήκει στό σκληρό πυρήνα τῶν μή ἀναθεωρητέων ἄρθρων τοῦ Συντάγματος, ἀλλά πού ἡ συγκεκριμένη πρόσθεση δέν ἀναθεωρεῖ τήν οὐσία τῆς διατάξεως, πού ὅπως εἴπαμε κατοχυρώνει τήν θρησκευτική ἐλευθερία ἰσοτίμως ὅλων τῶν γνωστῶν θρησκειῶν, διαρρυθμίζει συνολικῶς τό θρησκευτικό φαινόμενο καί ἑπομένως περιλαμβάνει στό κανονιστικό του πεδίο ὅλες τίς γνωστές θρησκεῖες, διά νά ἐπιτευχθῇ ἡ παγία θέση τῆς Ἀριστερᾶς ὅτι ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 3 ἔχει μόνο διαπιστωτικό καί ὄχι κανονιστικό περιεχόμενο, μέ ὅτι αὐτό δικαιοπολιτικά συνεπάγεται.

2. Ἡ πρότασι ἀναθεωρήσεως γιά τήν καθιέρωσι τοῦ πολιτικοῦ ὅρκου καί ἡ κατάργησι τῆς προαιρετικότητος στήν ὁρκοδοσία αἱρετῶν καί δημοσίων λειτουργῶν στοχεύει πρόδηλα στήν ἀποσύνδεσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν Δημόσιο βίο καί στήν ἀπομείωσι ἑνός ἐκ τῶν βασικῶν στοιχείων τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος πού εἶναι τό ὁμόθρησκον. Προσβάλει ὅμως καταφώρως τήν ἔννοια τοῦ σεβασμοῦ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος, διότι ἐπιβάλλει στούς ἐνθέους αἱρετούς καί δημοσίους λειτουργούς Ἕλληνες πολίτες, τήν διά τοῦ Συντάγματος δημοσία δήλωσι ὡς ὀντολογικοῦ τους θεμελίου, ὄχι τῆς πίστεώς τους στό θεῖο καί ἱερό, ἀλλά στόν ἑαυτό τους. Ἡ ἐπιβολή αὐτή ἀποτελεῖ παραβίασι τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος καί τῆς ΕΣΔΑ. Ὅπως τυγχάνει ἀπαράδεκτο νά ὑποχρεοῦται ὁ ἄθεος πού θεωρεῖ ὡς ὀντολογικό του θεμέλιο τόν ἑαυτό του, δηλαδή τήν τυχαία συνάρμοση τῶν κυττάρων του ἐκ τῆς ὁποίας μυστηριωδῶς προκύπτουν μεταφυσικές ἔννοιες ὡς ἡ τιμή καί συνείδηση, νά δηλώνει τό θεῖο καί τό ἱερό, ἔτσι καί ὁ ἔνθεος νά ὑποχρεώνεται νά ὁρκοδοτεῖ στόν ἑαυτό του.

3. Ἡ πρόταση ἀναθεωρήσεως τοῦ ἄρθρου 21 τοῦ Συντάγματος πού εὐθέως ἀπομειώνει καί ἐξαφανίζει τήν ἔννοια τῆς οἰκογένειας ὡς πρωταρχικοῦ κυττάρου τοῦ Ἔθνους καί τοῦ προσδίδει μόνο ὑλιστικό περιεχόμενο εἶναι ἀπαράδεκτη καί προσβλητική γιά τήν ἰδιοπροσω-πεία τοῦ λαοῦ μας.

† ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

Συνημμένως ὑποβάλλονται οἱ Γνωμοδοτήσεις:
1. Κυριάκου Κυριαζοπούλου, Καθηγητοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου Νομικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
2. Χρήστου Παπασωτηρίου, Δικηγόρου Ἀθηνῶν.

Β. ΥΠΟΜΝΗΜΑ
ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣΜητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

16 Νοεμβρίου 2018

Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι,

Ἀναφερόμενος εἰς τό παρουσιασθέν πλαίσιο συμφωνίας Ἐκκλησίας-Πολιτείας ἐπάγομαι τά κάτωθι:

Τό Ἑλληνικό Δημόσιο δέν μισθοδοτεῖ μόνο τούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς καί ὁρισμένους ἀπό τούς Ἐκκλησιαστικούς Ὑπαλλήλους Ἱ. Μητροπόλεων ἀλλά καί τούς μουφτῆδες καί ἱεροδιδασκάλους Δ. Θράκης καί μάλιστα τούς μουφτῆδες μέ βαθμό καί μισθολόγιο Γεν. Διευθυντοῦ Ὑπουργείου.

Ἡ μισθοδοσία τοῦ κλήρου καί ἡ ὑποστήριξι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐκπαίδευσης ἀπό τό Κράτος δέν εἶναι ζήτημα θεσμικῶν σχέσεων Κράτους καί Ἐκκλησίας ἀλλά ἀφορᾶ στίς περιουσιακές ἔννομες σχέσεις τους. Ἡ κρατική συμβολή στήν μισθοδοσία τοῦ Κλήρου ξεκίνησε τό 1945 πρίν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀναγνωρισθεῖ expresisverbis ἀπό τό νομοθέτη ὡς ΝΠΔΔ τό 1969. Ἡ δικαιοπολιτική θεμελίωσι τῆς μισθοδοσίας ἀπό τό Κράτος εἶναι ὅτι ἡ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καί ἡ Ἐκκλησιαστική ἐκπαίδευση ἔχουν ἀναληφθεῖ ἀπό τό Κράτος ὡς μία μορφή ἀφηρημένης, «κατ’ ἀποκοπή» ἀποζημίωσης πρός τήν Ἐκκλησία γιά τήν Ἐκκλησιαστική, ἰδίως μοναστηριακή περιουσία πού περιῆλθε στό Κράτος καί διακρατεῖται ἀπό αὐτό χωρίς καμμία ἀποζημίωση τῆς Ἐκκλησίας.

Τό 1994 ὁ Ν. 1700/1987 πού θεωρήθηκε συνταγματικός ἀπό τά Ἐθνικά Δικαστήρια ὁδήγησε σέ καταδίκη τῆς Ἑλλάδας καί κρίθηκε ἀντίθετος στήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ΕΣΔΑ, 1ο Πρόσθετο Πρωτόκολλο, ἄρθρο 1, Προστασία περιουσίας) μετά τήν προσφυγή 5 ἱερῶν Μονῶν (Ἄνω Ξενιᾶς Βόλου, Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Μετεώρων, Χρυσολεοντίσσης Αἰγίνης καί Μ. Σπηλαίου Καλαβρύτων) πού δέν ὑπέγραψαν τή σύμβασι τῆς 11/5/1988 καί 3 Ἱ. Μονῶν ( Ἀσωμάτων Πετράκη, Ὁσίου Λουκᾶ Βοιωτίας καί Φλαμουρίου Βόλου) πού ὑπέγραψαν τήν σύμβασι τοῦ 1988. Μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 10/1993/405/483-484 Ἀπόφασι τοῦ ΕΔΔΑ οἱ μονές πού δέν ὑπέγραψαν τήν σύμβασι ἐδικαιώθησαν, ἐνῶ οἱ 3 μονές πού ὑπέγραψαν τήν σύμβασι ἀπερρίφθη ἡ προσφυγή τους.

Μέ βάσι τά ἀνωτέρω τό πρῶτο σημεῖο τοῦ πλαισίου πού ἀναγνωρίζει ὅτι μέχρι τό 1939 τό Κράτος «ἀπέκτησε ἐκκλ. περιουσία ἔναντι ἀναταλλάγματος πού ὑπολοίπεται τῆς ἀξίας της» εἶναι μέν ἀξιόλογη παραδοχή, ἀλλά αὐταπόδεικτη ἀφοῦ προκύπτει ἐκ τῶν Νομικῶν κειμένων τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου γιά τήν δήμευσι καί ἀπαλλοτρίωσι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς (μοναστηριακῆς) περιουσίας. Ἑπομένως τό σημεῖο 5 τοῦ πλαισίου συμφωνίας μέ τό ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι παραιτεῖται «κάθε ἄλλης ἀξίωσης γιά τήν ἐν λόγῳ ἐκκλησιαστική περιουσία» εἶναι ὀλέθριο, διότι ἀπογυμνώνει τήν Ἐκκλησία ἀπό τό μόνο διαπραγματευτικό Της δικαιοπολιτικά ὅπλο, στερώντας της διηνεκῶς τήν δυνατότητα προσφυγῆς τόσο στά Ἐθνικά ὅσο καί στά Εὐρωπαϊκά Δικαστήρια σέ περίπτωσι καταστρατηγήσεως τῆς συμφωνίας καί μάλιστα ὅταν ὑφίσταται σχετικό δεδικασμένο ἀπό τό ΕΔΔΑ μέ τήν παραπάνω ἀπόφασι. Ἐπιπροσθέτως μέγιστο μέρος αὐτῆς τῆς περιουσίας ἀνήκει σέ ἕτερα αὐτοδιοικούμενα Νομικά Πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας ἐκ μέρους τῶν ὁποίων δέν μπορεῖ νά παραιτηθεῖ ἡ Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἄνευ εἰδικῆς πληρεξουσιότητος. Σημειωτέον ὅτι μέ πρόσφατο Νόμο περιέρχεται στίς Ἱ. Μητροπόλεις ἡ περιουσία τῶν διαλελυμένων Ἱ. Μονῶν καί ἑπομένως ἡ περιουσία τῶν 412 Μοναστηρίων πού διέλυσε καί δήμευσε ἡ Βαυαρική Ἀντιβασιλεία καί διακατέχει σήμερα ἡ Ἑλληνική Πολιτεία εἶναι ἀπαιτητή ἀπό τίς Ἱερές Μητροπόλεις καί τό ὕψος της δυσθεώρητο ὅταν ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι οἱ 8 Μονές πού προσέφυγαν στό ΕΔΔΑ ζητοῦσαν τό ποσόν τῶν 7.640.255.213.120 δραχμῶν καί τό 1997 ἐπεδικάσθη στίς πέντε δικαιωθεῖσες Μονές τό ποσόν τῶν 3.000.000.000.000 δραχμῶν ἤ 8.800.000.000 Εὐρώ.

Μέ τόν Νόμο 4111/2013 ἐπί ὑπουργίας Διαμαντοπούλου οἱ Κληρικοί ἐνετάχθησαν μισθολογικῶς στό ἀνθρώπινο δυναμικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου καί μισθοδοτοῦνται ἀπό τόν Κρατικό Προϋπολογισμό καί ὄχι ἀπό εἰδικό κονδύλιο μισθοδοσίας, διά τῆς Ἑνιαίας Ἀρχῆς Πληρωμῶν. Συνεπῶς ἡ καταβολή τῆς μισθοδοσίας ἀπό τόν Κρατικό Προϋπολογισμό, σέ μορφή ἐπιδοτήσεως ὅπως ἀναφέρει τό σημεῖο 4 τοῦ πλαισίου Συμφωνίας, ἄν ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν ἡ ἀντίθεσι τῶν Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν σέ συνεχόμενες ἐπιδοτήσεις ἐγκυμονεῖ τόν μέγα κίνδυνο διακοπῆς τῆς ἐπιχορηγήσεως καί περιελεύσεως τῆς Ἐκκλησίας σέ αἰσχίστη ἔνδεια καί ἀδυναμία, χωρίς τήν δυνατότητα προσφυγῆς στά ἐγχώρια καί Εὐρωπαϊκά Δικαστήρια, λόγῳ τῆς παραιτήσεως ἀπό τήν ἀξίωσί Της γιά τή μή ἀποζημιωθεῖσα Ἐκκλησιαστική περιουσία.

Ταυτοχρόνως προκύπτει καί ἕτερο μεῖζον θέμα πού δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του τό πλαίσιο συμφωνίας, ἡ διαχρονική ἀφερεγγυότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ὅπως ἀποδεικνύεται πασίδηλα μέ τήν σύμβασι τῆς 18/9/1952 μεταξύ Ἐκκλησίας καί Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἡ ὁποία κυρώθηκε μέ τό ΒΔ 26/9/1952 (ΦΕΚ 289Α΄) μέ τήν ὁποία παρεχώρησε ἡ Ἐκκλησία 770.000 στρέμματα ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας γιά τήν ἀποκατάστασι ἀκτημόνων καί ἐμπεριστάτων ἀπό τόν ἐμφύλιο πόλεμο καί ἔλαβε σέ ἀντιστάθμισμα κάτω ἀπό τό 1/3 τῆς ἀξίας τῆς παραχωρηθείσης περιουσίας 164 ἀκίνητα, μέ τόν πρόσθετο ὅρο τῆς μή φορολογήσεως τῶν εἰσοδημάτων τους. Στό σημεῖο αὐτό Μακαριώτατε, ἐπιτρεψατέ μου νά μεταφέρω ἀπό τό βιβλίο Σας «Ἐκκλησιαστική περιουσία καί μισθοδοσία τοῦ κλήρου» (2012) τά ἑξῆς: «Οἱ ἐκκλησιαστικές ὑπηρεσίες ὑποστήριζαν ὅτι τά ἀστικά ἀκίνητα τά παραχωρούμενα ὑπό τοῦ Δημοσίου πρός τήν Ἐκκλησίαν βρέθηκαν ἀντί 164, 60, γιατί ἀπό αὐτά ἄλλα ἦσαν ἀνύπαρκτα, ἄλλα δέν ἀνήκαν κατά κυριότητα στό Δημόσιο, ἄλλα εἶχαν ἤδη διατεθεῖ πρός δημόσιες ὑπηρεσίες πρό τῆς συμβάσεως. Ἄλλα ἦσαν μή ἄρτια καί οἰκοδομήσιμα ἤ ρυμοτομούμενα ὑπό ὁδῶν ἤ μετατρεπόμενα σέ πράσινο, πλατεῖες, κοινόχρηστους χώρους, ἄλλα ἐπίδικα καί βεβαρυμένα». Τό Ἑλληνικό Δημόσιο παρά ταῦτα εἶχε τήν ἀνεντιμότητα καί ἀφερεγγυότητα νά καταστρατηγήσει καί τόν πρόσθετο ὅρο περί μή φορολογήσεως τῶν εἰσοδημάτων τους καί ὅταν προσφάτως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος προσέφυγε κατά τῆς καταστρατηγήσεως καί τῆς μονομεροῦς ἀθετήσεως τῆς συμβάσεως στό ΣτΕ, τό Β΄ Τμῆμα μέ Πρόεδρο τήν Ἀντιπρόεδρο κ. Μαίρη Σάρπ καί εἰσηγήτρια τήν Σύμβουλο Ἐπικρατείας κ. Εὐ. Νίκα μέ τρεῖς ἀποφάσεις του 1731-1732-1733/2018 ἔκρινε ὅτι «καλῶς» τό Ἑλληνικό Δημόσιο καταστρατήγησε τήν Σύμβαση τοῦ 1952 καί ὅτι «καλῶς» ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑποχρεώθηκε νά καταβάλει γιά τήν ἐκμίσθωσι τῶν 60 τελικά ἀστικῶν ἀκινήτων τῆς Συμβάσεως φόρο εἰσοδήματος 2.900.000 Εὐρώ γιά τήν περίοδο 2011-2013 μέ τό «ἐπιχείρημα» ὅτι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τόν φόρο πού προβλεπόταν ἀπό τό 1952 μέ τό ΝΔ 2185/1952 γιά τά Νομικά Πρόσωπα, καταργήθηκε τό 1971 μέ τό ΝΔ 1077/1971. Ἑπομένως κατόπιν αὐτοῦ τοῦ προσφάτου καί αὐταποδείκτου γεγονότος τῆς ἀφερεγγυότητος τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου πῶς μποροῦμε νά ἐμπιστευτοῦμε τήν διαγραφή μας ἀπό τό ἀνθρώπινο δυναμικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, καί τήν καταβολή τῆς μισθοδοσίας ἀπό τόν Κρατικό Προϋπολογισμό, σέ μία ἁπλή ἐπιδότησι μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται.

Ἡ παντελής ἔλλειψη ποινικῆς ρήτρας ἀπό τό πλαίσιο συμφωνίας καί μετά ἀπό τήν προτεινομένη παραίτησι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό «κάθε ἄλλη ἀξίωση γιά τήν ἐν λόγω Ἐκκλησιαστική περιουσία», δημιουργεῖ μεῖζον θέμα διότι καταδεικνύει τό πλαίσιο συμφωνίας ὡς λεόντιο σύμβασι ὑπέρ τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, ἀφοῦ τό ἀδύναμο μέρος τῆς συμφωνίας ἡ Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὐδόλως προστατεύεται σέ περίπτωσι καταστρατηγήσεως τῆς συμφωνίας ἤ ἀποτυχίας τοῦ Ταμείου ἀξιοποίησης Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας πού προβλέπεται στό πλαίσιο συμφωνίας, πού ὅπως δηλώθηκε ἀπό Κυβερνητικῆς πλευρᾶς θά ἀποδίδει τό ποσόν τῆς ἐπιχορηγήσεως ἕως τό 2030. Παρέλκει νά ἀναφέρωμε ὅτι ὅμοια προσπάθεια μέ τό Νόμο 4182/2013ἀπέβη ἀλυσιτελής μέ τήν Ἑταιρεία Ἀξιοποίησης Ἀκίνητης Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας. Ὡστόσο εἶναι ἀπαραίτητο νά τονισθεῖ ἐδῶ ὅτι τό ἐγχείρημα γιά τήν καταγραφή τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας εἶναι χρονοβόρο καί ἀπαιτεῖ δύσκολα βήματα καί στήν καλύτερη περίπτωση θά ἔχει ὁλοκληρωθεῖ στό τέλος τῆς προγραμματικῆς περιόδου γιά τό τρέχον ΕΣΠΑ τό 2020. Ἑπομένως ἡ δῆθεν «χειροπιαστή καί ἄμεση ἀξιοποίηση» τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας εἶναι περισσότερο ἐπικοινωνιακῆς καί μικροπολιτικῆς στόχευσης.

Προβληματική ὡσαύτως, εἶναι καί ἡ διαφημιζομένη ἐξαίρεσι τῶν Κληρικῶν τῆς Ἠμιαυτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί τῶν Ἱ. Μητροπόλεων τῆς Δωδεκανήσου, διότι παρουσιάζει στήν Ἑλληνική Πολιτεία δύο εἰδῶν Ὀρθοδόξων Θρησκευτικῶν Λειτουργῶν, τούς ἀνήκοντας στό ἀνθρώπινο δυναμικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, κληρικούς τῆς Ἡμιαυτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί τῆς Δωδεκανήσου καί τούς ἀνήκοντας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού διαγράφονται ἀπό τό ἀνθρώπινο δυναμικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου. Βεβαίως ἡ δηλωθεῖσα ἀπό κυβερνητικῆς πλευρᾶς πρόθεσι διαγραφῆς τῶν 10.000 κληρικῶν συμπεριλαμβάνει καί τούς ἀνωτέρω κληρικούς διότι οἱ κληρικοί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι 8.700.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀπαραίτητη ποινική ρήτρα γιά τό πλαίσιο συμφωνίας θά πρέπει νά ἀνατεθεῖ σέ δύο τουλάχιστο διεθνεῖς ἐκτιμητικές ἑταιρεῖες realestate,ἡ μελέτη τοῦ οἰκονομικοῦ μεγέθους τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας πού περιῆλθε ἀπό τό 1833 ἕως σήμερα στό Ἑλληνικό Δημόσιο καί νά ἐπιβαρύνει ἀποτρεπτικά τό Ἑλληνικό Δημόσιο σέ περίπτωση καταστρατήγησης τῆς συμφωνίας, τό ὁποῖο θά συνομολογεῖ ὅτι θά εἶναι ἄμεσα ἀπαιτητό τό ποσόν τῆς ποινικῆς ρήτρας ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σέ ὅποιαδήποτε δυσμενῆ μεταβολή σέ βάρος τῆς Ἐκκλησίας διότι ἡ ἀθέτησι τοῦ ὅρου φορολογήσεως τῆς Συμβάσεως τοῦ 1952, ὀφείλεται στήν ἀφερεγγυότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἀλλά καί στήν ἔλλειψι ποινικῆς ρήτρας, ἡ ὁποία εἶναι ἐκτελεστός τίτλος.

Τέλος θά πρέπει νά διακριβωθεῖ καί νά διασφαλιστεῖ μέ γνωμοδοτήσεις Συνταγματολόγων καί Διοικητολόγων Καθηγητῶν ἐάν ἡ διαγραφή ἀπό τό ἀνθρώπινο δυναμικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου συμπαρασύρει τήν Νομική Προσωπικότητα Δημοσίου Δικαίου τῶν Νομικῶν Προσώπων τῆς Ἐκκλησίας καί τήν μετατροπή τους σέ Νομικά Πρόσωπα Θρησκευτικοῦ Δικαίου τοῦ Ν. 4301/7.10.2014 (ΦΕΚ 223Α) ἤ σέ ΝΠΙΔ διότι αὐτό ἰσοδυναμεῖ μέ καταστροφή τῆς εὐστάθειας τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Κράτους τοῦ ὁποίου θά διασαλευτεῖ ἡ κοινωνική συνοχή, ἀφοῦ θά δίνει τό δικαίωμα σέ 400 ἄτομα νά ἐγγράφουν τούς Ἱ. Ναούς καί τίς Ἱ. Μονές ἐπ’ ὀνόματί τους στό ἁρμόδιο Πρωτοδικεῖο καί νά παρέχεται ἔτσι ἡ δυνατότης ἀναπτύξεως ἀνεξελέκτων σχισματικῶν καταστάσεων μέ βαρύτατο κοινωνικό ἀντίκτυπο.

Ἑπομένως κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, τό πλαίσιο συμφωνίας ὅπως ἐτέθη δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό.

† ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: ένας διαπρύσιος πολέμιος του Οικουμενισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Δεκεμβρίου 2018

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ: ΕΝΑΣ ΔΙΑΠΡΥΣΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Όπως είναι σε όλους γνωστό, οι θιασώτες του οικουμενισμού εδώ και πολλές δεκαετίες εργάσθηκαν και εργάζονται για την καθιέρωση και εμπέδωση της παναιρέσεως αυτής με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα ταυτοχρόνως. Αφού κατόρθωσαν μέσω της «Συνόδου» της Κρήτης να δώσουν δογματική και συνοδική νομιμοποίηση στην παναίρεση, προσπάθησαν παράλληλα να την θεμελιώσουν και να την κατοχυρώσουν σε λόγους των αγίων της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους επεχείρησαν να διαστρεβλώσουν λόγους νεοφανών αγίων, οι οποίοι πρόσφατα έχουν αγιοκαταταχθεί και να τους παρουσιάσουν ως έχοντες δήθεν οικουμενιστικές ιδέες και αντιλήψεις και προωθούντες τον Οικουμενισμό.

Ωστόσο όλοι οι νεοφανείς άγιοι της Εκκλησίας μας, υπήρξαν φανερά και ξεκάθαρα αντίθετοι με τις γνωστές οικουμενιστικές θεωρίες, ιδιαιτέρως με την αναγνώριση και αποδοχή των ετεροδόξων αιρετικών ως «Εκκλησιών», και κατ’ επέκταση με τις κακόδοξες αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης. Αυτό τουλάχιστον συνάγεται ξεκάθαρα από γραπτά κείμενα τους, είτε από σωζόμενες μαγνητοφωνημένες ομιλίες τους, είτε από προφορικές μαρτυρίες πνευματικών τέκνων τους, που επιζούν μέχρι σήμερα, είτε τέλος από βιογραφίες που συνέταξαν αξιόπιστα και υπεύθυνα πρόσωπα, τα οποία απέδωσαν, (κατά το δυνατόν), με πιστότητα και συνέπεια, την στάση που κράτησαν οι εν λόγω άγιοι απέναντι στους ετεροδόξους αιρετικούς, τους αλλοθρήσκους, και σε όσους προωθούν τον Οικουμενισμό. Για παράδειγμα οι άγιοι Νεκτάριος Πενταπόλεως, Ιουστίνος Πόποβιτς, Νικόλαος Αχρίδος, Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Παΐσιος Αγιορείτης, Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ιάκωβος Τσαλίκης, κ.α., εξέφρασαν με τον δικό τους ο καθένας τρόπο, ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο που είχαν, την ίδια αλήθεια. Ότι δηλαδή μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και ότι εκτός Αυτής δεν υπάρχουν άλλες «Εκκλησίες», παρά μόνον αιρέσεις. Επίσης, ότι σε καμιά από τις θρησκείες του κόσμου δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά όλες οδηγούν στην απώλεια.

Από του αγίους που έζησαν τις τελευταίες δεκαετίες, δύο κυρίως επικαλούνται οι οικουμενιστές, τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη και τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Τον μεν πρώτο προκειμένου να στηρίξουν την οικουμενιστική τους ιδεολογία χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους γραπτά κείμενα και επιστολές του, όπου ο άγιος εκφράζεται σαφέστατα κατά του Οικουμενισμού και προ παντός το γεγονός της αποτειχίσεώς του από τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, εξ’ αιτίας της άρσεως των αναθεμάτων. Επικαλούνται επίσης και τον άγιο Πορφύριο και μάλιστα την τελευταία προσευχή του, λίγο πριν από την προς Κύριον εκδημία του, κατά την οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες πενυματικών του τέκνων, «ψέλιζε στα χείλη την Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές, το ‘ίνα ώσιν έν’, αδιαλείπτως. Μ’ αυτή την ευχή πήγε στον αγαπημένο του Χριστό. Προσευχόταν για την ενότητα της Εκκλησίας, για την ενότητα όλου του κόσμου», (Ιερομ. Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης, Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής, Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους).

Με τον άγιο Πορφύριο και τις δήθεν οικουμενιστικές αντιλήψεις του, έχουμε ήδη ασχοληθεί σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Ο ‘Οικουμενισμός’ του άγιου Πορφυρίου και η εικόνα της ‘Παναγίας της Πατριώτισσας’», (30.3.2017). Θεωρήσαμε ωστόσο σκόπιμο να επανέλθουμε στον άγιο Πορφύριο, παίρνοντας τώρα αφορμή από κάποια απομαγνητοφωνημένη ομιλία του, η οποία πρόσφατα έφθασε στο Γραφείο μας, διότι η οικουμενιστική προπαγάνδα και η προσπάθεια των οικουμενιστών να «καπελώσουν» τον άγιο Πορφύριο υπέρ του Οικουμενισμού, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να προκαλούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό σε πολλούς. Είναι αλήθεια πως ο θεοφώτιστος αυτός άγιος ήταν ολιγογράμματος και ελάχιστα γνώριζε από ακαδημαϊκή Θεολογία, και από συστηματική Δογματική. Επίσης δεν είχε τη δυνατότητα συγγραφής και ο προφορικός του λόγος ήταν απλός. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είχε αξιωθεί να λάβει θείο φωτισμό, ότι δεν καταλάβαινε με το δικό του απλοϊκό τρόπο τις μεγάλες αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ή ότι δεν εξέφραζε με ακρίβεια την Ορθόδοξη πίστη.

Μεταφέρουμε στη συνέχεια ορισμένα αποσπάσματα από την εν λόγω ομιλία του: «Αυτόν να πιστεύουμε... (σ.σ. εννοούσε το Χριστό). Λοιπόν, μέσα στη θρησκεία, λέει ότι: ‘Αυτός είναι’. Ο ιδρυτής της Ορθοδόξου πίστεως και ότι όλες οι άλλες θρησκείες, δεν είναι όσο είναι αυτή η θρησκεία. Μία θρησκεία μόνο είναι, η Ορθόδοξος χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το Ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες τους είναι μπερδεμένες. Εδώ στο σταυρό ο Θεός της Ορθοδόξου πίστεως είναι Θεός που αν το πούμε και ‘αγάπη’, όπως τον λέει η Γραφή, πάλι το ίδιο είπαμε. Ο Θεός λέγεται αγάπη». Εδώ δεν αφήνει κανένα περιθώριο ο άγιος για να σκεπάσει η αγάπη την αλήθεια. Ενώ από τη μια μεριά τονίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη, από την άλλη δεν παραλείπει να διακηρύξει ξεκάθαρα την μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ παράλληλα αποφαίνεται πως οι άλλες θρησκευτικές πίστεις, αιρετικών και αλλοθρήσκων, είναι πνεύματα πλάνης, δηλαδή δαιμονικά κατασκευάσματα!

Παρά κάτω λέει: «Όλος ο κόσμος, εδώ στο τηλέφωνό μου, να έρθεις, από όλα τα Βασίλεια του κόσμου τηλεφωνούν. Τη νύχτα, ό,τι ώρα να ’ναι. Από όλα τα Βασίλεια. Από την Νότια Αφρική, Κεϊπτάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Αμερική, Καναδά... ξέρω κι εγώ; Από όλο τον κόσμο. Και να ακουστεί ότι είμαι κι εγώ, έχω ελεύθερο πνεύμα και παραδέχομαι όλες τις θρησκείες; Όχι! Δεν παραδέχομαι. Όποιος και αν έρθει να μου πει και ένας άγγελος να έρθει να μου πει: ‘Όχι’ θα του πω. Λες ψέματα. Δεν είσαι πνεύμα αγαθό. Είσαι πονηρό πνεύμα και λες αυτό! Έτσι θα του πω εγώ του αγγέλου. Δεν θα τον πιστέψω. Λάβετε τα μέτρα σας… Πρέπει έτσι να φυλάγεστε, επειδή έρχεστε σε μένα. Αν δεν ερχόσασταν, μπορούσατε να κάνετε ότι θέλετε. Δεν το θέλω, βέβαια, να προπαγανδίζετε στον έναν και στον άλλον και να λέτε... οι θρησκείες όλες, είναι μία. Δεν έχουν διαφορά. Του Θεού είναι όλες. Σε όποια θέλεις, πηγαίνεις. Και όποιο Θεό θέλεις προσκυνάς. Δεν... δεν... δεν τα θέλω εγώ αυτά. Δεν τα μπορώ. Είναι έτσι το πνεύμα μου. Εγώ έχω κάνει στην έρημο. Έχω αγωνιστεί. Έχω νηστείες, κακουχίες, αγρυπνίες, γυμνότητα, με παλιόρουχα... Και όλα αυτά, για την αγάπη του Χριστού. Και ζούσα μέσα σε αγίους ανθρώπους. Αλλά Ορθόδοξους Χριστιανούς. Κατάλαβες; Δεν μπορώ. Εγώ, έχω καταλάβει την Ορθοδοξία. Έτσι είναι!». Και παρά κάτω: «Και όλοι οι γκουρούδες και οι φακίροι και οι μάγοι και οι επαοιδοί, είναι του Θεού. Ναι, του Θεού είναι ως άνθρωποι, αλλά τα έργα τους, είναι του διαβόλου. Συγχώρα με που μιλάω έτσι». Φαίνεται ότι κάποιοι, προφανώς επηρεασμένοι από την οικουμενιστική ιδεολογία, προσπαθούσαν να παρασύρουν τον Γέροντα στην αντίληψη ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και ότι στην σύγχρονη εποχή μας πρέπει να έχουμε «ελεύθερο πνεύμα» και να παραδεχόμαστε όλες τις θρησκείες. Μια τέτοια αντίληψη όμως ο άγιος την απορρίπτει κατηγορηματικά, έστω και αν έρθει και του την πει άγγελος από τον ουρανό. Επίσης απαγορεύει στα πνευματικά του παιδιά να «προπαγανδίζουν στον έναν και στον άλλον και να λένε... οι θρησκείες όλες, είναι μία. Δεν έχουν διαφορά. Του Θεού είναι όλες».

Στη συνέχεια ο Γέροντας δίνει σαφή απάντηση σε όσους εκφράζονται με περιφρόνηση και συκοφαντούν ως φονταμενταλιστές και φανατικούς όλους εκείνους, οι οποίοι δεν συμμερίζονται την οικουμενιστική τους ιδεολογία: «Ο Σάϊ Μπάμπα, ο τάδε, ο τάδε... όλοι είναι καλοί. Κι ο Μωάμεθ καλός και ετούτος καλός κι εκείνος καλός. Κατάλαβες; Μα θα πεις θα τους μαχώμαστε; Μα ποιος τους μάχεται, βρε; Η θρησκεία μας, κανέναν δεν μάχεται. Δεν βλέπεις, που εμείς τόσο πολύ, έτσι ούτε πάμε να ψηφίσουμε, ούτε έχουμε κόμματα. Προσευχόμαστε για όλους»! Εδώ ο άγιος χρησιμοποιεί τη λέξη «καλός» με την έννοια ότι όλους αυτούς τους αγαπούμε και τους συμπαθούμε ως εικόνες του Θεού. Ο συνειδητός χριστιανός δεν μπορεί να μισεί τον αιρετικό, τον αλλόθρησκο, τον άπιστο, αλλά την πλάνη. Αγαπάμε τον πλανεμένο, μισούμε την πλάνη.

Κλείνοντας καλούμε για μια ακόμη φορά όλους εκείνους οι οποίοι, επηρεασμένοι από την οικουμενιστική ιδεολογία, διακηρύσσουν ευκαίρως ακαίρως, γραπτώς και προφορικώς, δημοσίως και κατ’ ιδίαν, εν επιγνώσει, ή ανεπιγνώστως, ότι όλες οι θρησκείες είναι δήθεν το ίδιο και ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχει σωτηρία. Να καθρεφτίσουν τα λεγόμενα και γραφόμενά τους στο γνήσια Ορθόδοξο φρόνημα και στη διδασκαλία του αγίου Πορφυρίου, όπως αυτή συνάγεται από το παρά πάνω ηχογραφημένο ντοκουμέντο. Ιδιαιτέρως καλούμε όλους εκείνους, οι οποίοι με τόσο ζήλο πρωτοστάτησαν στην αγιοκατάταξη του αγίου, να ερευνήσουν τη συνείδησή τους, εάν και κατά πόσον ο άγιος συμφωνεί με τις πεποιθήσεις τους σχετικά με τις άλλες θρησκείες. Τέλος καλούμε τον πιστό λαό του Θεού να μελετά τα συναξάρια των αγίων μας και να δίδει ιδιαίτερη προσοχή και βαρύτητα σ’ εκείνα τα λεγόμενά τους, με τα οποία οι άγιοι εκφράζουν την Ορθόδοξη δογματική τους συνείδηση. Και τούτο διότι η «Νέα Εποχή του Υδροχόου», η οποία εκφράζει το πνεύμα του Οικουμενισμού, έχει διαβρώσει επικίνδυνα πολλούς «Ορθόδοξους» Πατριάρχες, Επίσκοπους, κληρικούς, μοναχούς, θεολόγους, και λαϊκούς, οι οποίοι διαδίδουν ότι και στις άλλες θρησκείες υπάρχει η σωτηρία.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Ο Αϊνστάιν υποστηρικτής του Αθεϊσμού;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 3^ηΙανουαρίου 2019

Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ Ή ΕΠΙΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ;

Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη επισημάνει, η Εκκλησία του Χριστού από της ιδρύσεώς της μέχρι σήμερα, επί 20 αιώνες και πλέον, πολεμήθηκε και πολεμείται με ένα πρωτοφανές μίσος και μανία από τα ποικίλα συστήματα της αθεΐας, είτε αυτά εμφανίστηκαν υπό την μορφή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είτε του άθεου Ουμανισμού, είτε του Διαλεκτικού Υλισμού και Μαρξισμού, είτε υπό άλλες μορφές και προσωπεία, πίσω από τα οποία,βέβαια,κρύβεται ο εμπνευστής των, ο πατέρας του ψεύδους, ο διάβολος. Μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου, πίστεως και απιστίας, αληθείας και ψεύδους, φωτός και σκότους,  διεξάγεται έναςαδιάλειπτος και τιτάνιος αγώνας,ο οποίος θα συνεχίζεται μέχρι συντελείας των αιώνων. Στον αγώνα αυτόν η απιστία και ο αθεϊσμόςανέκαθεν στρατολόγησε όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Με ένα ιδιαίτερο τρόπο στράφηκε προς την επιστήμη, στην οποία αναζήτησε στηρίγματα, για να δικαιωθεί. Ένα δε από τα σπουδαιότερα επιχειρήματα τα οποία προέβαλε ήταν ότι η επιστήμη είναι ο μεγάλοςπολέμιος του Χριστιανισμού και ότι οι μεγάλοι επιστήμονες της ανθρωπότητος με τις επιστημονικές τους ανακαλύψεις έρχονται δήθεν σε αντίθεση με τη χριστιανική πίστη και καταρρίπτουν τον «μύθο περί του Χριστιανισμού».  

Μέσα στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να εντάξουμε ένα πρόσφατο δημοσίευμαστην εφημερίδα «Καθημερινή», (6-12-2018), με τίτλο: «Η Επιστολή του Θεού». Ο ορθότερος τίτλος θα ήταν κατά τη γνώμη μας «Η επιστολή του Αϊνστάιν περί του Θεού», διότι έτσι όπως διατυπώνεται,τη θέση του Θεού παίρνει ο επιστολογράφος, φυσικός επιστήμονας, ο οποίος ως «θεός», αποφαίνεται για την ύπαρξη, ή μη του Θεού, κάτι το οποίο είναι βλασφημία. Αλλά και ασέβεια προς το πρόσωπο του μεγάλου επιστήμονα, ο οποίος ποτέ δεν χρησιμοποίησε τέτοιες εκφράσεις στην επιστολή του και γενικά στο έργο του.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «Το ποσόν των 2,89 εκατ. δολαρίων εξασφάλισε σε πλειστηριασμό του οίκου Christie’s επιστολή του Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην οποία εκθέτει τις απόψεις του για τον Θεό. Η χειρόγραφη επιστολή, γνωστή ως ‘Επιστολή του Θεού’, έκτασης 1,5 σελίδας, συντάχθηκε το 1954 στα γερμανικά και είχε παραλήπτη τον Γερμανό φιλόσοφο ΈρικΓκούτκιντ. Θέμα της είναι οι σκέψεις του Αϊνστάιν για τον Θεό, τη Βίβλο και τον Ιουδαϊσμό». Στην επιστολή αυτή φέρεται να έγραψε ότι: «Η λέξη Θεός δεν είναι για μένα τίποτα παραπάνω από την έκφραση και το προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας. Η Βίβλος είναι μία συλλογή έντιμων, αλλά ακόμη πρωτόγονων μύθων, που παραμένουν αρκετά παιδαριώδεις».Ωστόσο σύμφωνα και πάλι με το δημοσίευμα:«Η φράση αυτή απομονώθηκε από την υπόλοιπη επιστολή, σε μία προσπάθεια να εμφανιστεί ο Αϊνστάιν ως άθεος. Ο Γερμανός φυσικός, όμως, είχε δηλώσει ότι δεν ήταν άθεος και ότι διαφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του αυτόν».

Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες,ότι ο Αϊνστάιν δεν υπήρξε άθεος, με την έννοια που δίδουν στη λέξη αυτή οι Μαρξιστές.Το αντίθετο μάλιστα, χρησιμοποιούσε συχνά στις δημόσιες ομιλίες του τη λέξη Θεός. Υπάρχει μάλιστα και ένα ξεχωριστό περιστατικό της ζωής του, απότότε που ήταν φοιτητής, όπου αντέκρουσε σθεναρά και με επιχειρήματα την αθεΐα κάποιου καθηγητή του, ο οποίος, θέλοντας να περιπαίξει την πίστη στο Θεό, Τον παρουσίαζε ως «δημιουργό (και) του κακού». Ο Αϊνστάιν του απάντησε: «Το κακό δεν υπάρχει, κύριε,ή τουλάχιστον δεν υπάρχει από μόνο του. Το κακό είναι απλά η απουσία του Θεού. Είναι ακριβώς όπως το σκοτάδι και το κρύο, μια λέξη που το άτομο έχει δημιουργήσει για να περιγράψει την απουσία Θεού. Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Το κακό είναι το αποτέλεσμα που συμβαίνει όταν το άτομο δεν έχει την αγάπη του Θεού παρούσα στην καρδιά του. Είναι όπως το κρύο που έρχεται, όταν δεν υπάρχει καμία θερμότητα, ή το σκοτάδι που έρχεται, όταν δεν υπάρχει κανένα φως»(https://www.sakketosaggelos.gr/Article/1181 /)! Επίσης έλεγε συχνά, προκειμένου να εκφράσει το θαύμα της παγκοσμίου αρμονίας και των αιωνίων νόμων, που συγκρατούν το σύμπανότι «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το Σύμπαν»!Σώζεται επίσης μία ακόμη μαρτυρία γι’ αυτόν στην οποία εκφράζεται γύρω από το θέμα της σχέσεωςμεταξύ επιστήμης και θρησκείας: «Ποτέ δεν βρήκα τίποτε στην επιστήμη μου, που να μπορώ να αντιτάξω στη θρησκεία», (Ph. Frank, «Einstein, savieetsontemps», παρά Ευδοκίμωφ, «Η πάλη με τον Θεόν», σελ. 37). 

Σχετικά με το ερώτημα, τι είδους θρησκευτική πίστη είχε ο Αϊνστάιν,μας δίνει μια απάντηση ο συντάκτης του δημοσιεύματος: «Σύμφωνα με βιογραφία του Αϊνστάιν από το 1996, ο φυσικός ήταν βαθιά θρησκευόμενος μέχρι την ηλικία των 13 ετών, όταν ‘εγκατέλειψε την πίστη του, νιώθοντας ότι είχε πέσει θύμα απάτης’. Ο φυσικός επέμενε ότι συνέχιζε να πιστεύει στον ‘Θεό του Σπινόζα’, αναφερόμενος στον Ολλανδό φιλόσοφο του 17ου αιώνα, ο Οποίος αποκαλύπτεται στη νομοτελειακή αρμονία του κόσμου και όχι σε έναν Θεό, που ασχολείται με τη μοίρα και τα δρώμενα της ανθρωπότητας». Σε άλλη στιγμή, ο Αϊνστάιν επέκρινε τους ‘φανατικούς άθεους, των οποίων η μισαλλοδοξία είναι όμοια με εκείνη των φανατικών θρήσκων’. Ο Νικ.Σπένσερ, στέλεχος του χριστιανικού ινστιτούτου Theos είπε στην εφημερίδα Guardian: ‘Ο Αϊνστάιν καταδικάζει και τις δύο πλευρές στην αντιπαράθεση αυτή. Η συμπαντική του πίστη και ο απόμακρος “θεϊστής” Θεός του δεν ταιριάζει στα λεγόμενα των ευσεβών, αλλά ούτε και των άθεων’».

Ο μεγάλος φυσικός επιστήμονας ασκεί επίσης δριμεία κριτική και στην ιουδαϊκή περί Θεού αντίληψη και γενικά την ιουδαϊκή θρησκεία, τη θρησκεία των πατέρων του: «Στην επιστολή, ο Εβραίος Αϊνστάιν εκφράζει την απογοήτευσή του με τον Ιουδαϊσμό. ‘Για εμένα, η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, ενσαρκώνει τις πλέον παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες. Ο εβραϊκός λαός, στον οποίο με χαρά ανήκω και με του οποίου τον τρόπο σκέψης σχετίζομαι, δεν έχει ξεχωριστές ιδιότητες από εκείνες όλων των άλλων λαών’, γράφει ο Αϊνστάιν στην επιστολή του». Νομίζουμε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει ευστοχότερη κριτική του Ιουδαϊσμού, έτσι όπως αυτός κατάντησε στην μετά Χριστόν εποχή,  από αυτή που ασκεί ο Αϊνστάιν. Είχε ακόμη την ικανότητα, αλλά και την τόλμη να αρνηθεί την άκρως λαθεμένη αντίληψη ότι ο εβραϊκός λαός δήθεν «έχει ξεχωριστές ιδιότητες από εκείνες όλων των άλλων λαών».Αναμφίβολα με αυτή του τη θέση, όχι απλά διαφοροποιήθηκε από την σιωνιστική ιδέα, αλλά και την αντέκρουσε! Γράφοντας ότι «η εβραϊκή θρησκεία, όπως και όλες οι άλλες, ενσαρκώνει τις πλέον παιδαριώδεις δεισιδαιμονίες»,θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν συμπεριλαμβάνει το θεόπνευστο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και επομένως δεν αγγίζει τη δική μας Ορθόδοξη πίστη, η οποία δεν έχει σχέση με τις πίστεις των θρησκειών του κόσμου. Διότι η αγία μας Εκκλησία, που ίδρυσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν είναι μια από τις πάμπολλες θρησκείες του κόσμου, στις οποίες θέλουν κάποιοι να την «τσουβαλιάσουν», δεν είναι καν θρησκεία.

Κλείνοντας,θα λέγαμε από την πλευρά μας,ότι θα ήταν υπερβολή αν περιμέναμε να έχει ο Αϊνστάιν την περί Θεού Ορθόδοξη χριστιανική πίστη, την οποία προφανώς δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ποτέ. Το μάλλον πιθανόν είναι ότι η περί Θεού αντίληψη του Αϊνστάιν είναι βαθύτατα επηρεασμένη από τον αιρετικό και παρεφθαρμένο Χριστιανισμό της Δύσεως. Δεν αποκλείεται η πίστη του για το Θεό να είχε και δεϊστικό υπόβαθρο, αλλά σίγουρα δεν υπήρξε αρνητής της υπάρξεως του Θεού, όπως τον θέλουν οι Μαρξιστές, ούτε υποστήριξε ποτέ ότι η επιστήμη αποδεικνύει δήθεν την ανυπαρξία του Θεού.

Πάντως πέρα από το ερώτημα, πόσο άθεος, ή πόσο πιστός ήταν ο Αϊνστάιν και ποια ήταν η ποιότητα της πίστεώς του, εκείνο που αξίζει να επισημάνουμε εδώ, είναι ότι ο κορυφαίος αυτός φυσικός επιστήμονας με τις πρωτοποριακές έρευνές του πάνω στην θεωρία της Σχετικότητος, άνοιξε νέους ορίζοντες στις φυσικές επιστήμες, με τις οποίες επέφερε καίριο πλήγμα στον μέχρι τότε ακλόνητο, νόμο της αιτιότητος. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο διακεκριμένος ερευνητής και θεολόγος αείμνηστος κυρός Νικόλαος Βασιλειάδης: «Ο νόμος της αιτιότητος, τον οποίον η άρνησις, [οι άθεοι Μαρξιστές], είχε περί πολλού, υφίστατο καίριον πλήγμα. Αντικαθίστατο από την αρχή της αβεβαιότητος. Οι άθεοι Μαρξισταί ανησύχησαν. Αι απόψεις αυταί, είπαν, ενθαρρύνουντον…ιδεαλισμόν μεταξύ των φυσικών επιστημόνων. Διά τούτο η Ρωσική Ακαδημία των Επιστημών απέρριψε, όπως αναφέραμεν ανωτέρω, την θεωρίαν της Σχετικότητος, όπως επίσης και την θεωρίαν των κβάντα και τας θεωρίας των Μπόρ και Χάϊζενμπεργκ, τους οποίους εχαρακτήρισεν ως… ‘σκοταδιστές, εχθρούς της μαθήσεως και της επιστήμης, ή μεταφυσικούς μπουρζουαζίας’». («Η Χριστιανική Πίστις στον Αιώνα της Επιστήμης», Εκδ. Αδελφότης Θεολόγων ο Σωτήρ, Αθήναι, Ιούλιος 1997, σελ. 40). Ας μην προσπαθούνεπομένως οι λογίς αθεϊστές του Μαρξισμού να τον «καπελώσουν» ως άθεο, αφού αυτοί οι ίδιοι είναι εκείνοι, που τον απέρριψαν ως «σκοταδιστή και εχθρό της μαθήσεως».

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Η Φράγκικη αντίληψη περί της υπάρξεως του Θεού και των "περιούσιων λαών"

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Ιανουαρίου 2019

Η ΦΡΑΓΚΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ «ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ ΛΑΩΝ»

Προφανώς ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνικό Έθνος στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες είναι η κρίση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας μας. Ο κίνδυνος αλώσεως του ελληνορθοδόξου Πολιτισμού μας με επίκεντρο την Ορθόδοξη πίστη μας, που αποφεύχθηκε τόσο στην περίοδο της Φραγκοκρατίας, όσο και της Τουρκοκρατίας, έγινε πλέον πραγματικότητα τον 19ον αιώνα μετά την εθνική μας παλιγγενεσία. Η γνωστή Βαυαροκρατία που επακολούθησε μετά τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας για «του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στον φράγκικο, δυτικό Πολιτισμό, με αποτέλεσμα την πνευματική στροφή στην πορεία του γένους μας προς την Δύση σε όλους τους τομείς, στην Εκκλησία, στην παιδεία, στην πολιτική, στο ήθος, στην πολιτιστική μας Παράδοση. Την ελληνορθόδοξη πνευματική μας κληρονομιά την οποία κατορθώσαμε να κρατήσουμε αλώβητη με αίμα και θυσίες, ακόμη και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, την ξεπουλήσαμε αμαχητί στους ευρωπαίους συμμάχους μας, έτσι ώστε σήμερα,δύο σχεδόν αιώνες μετά, να βιώνουμε μια πρωτοφανή πνευματική αλλοτρίωση, με την πολιτική μας ηγεσία σύμμαχο σ’ αυτή την πνευματική εξέλιξη-αλλοτρίωση, την δε εκκλησιαστική, ανυποψίαστη και ουσιαστικά αδιάφορη. Τώρα μάλιστα που γίναμε «ευρωπαίοι», μέλος του εκτρωματικού οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Νομισματικής Ένωσης, δεν μας ταιριάζει η Ελληνορθοδοξία, αλλά η «θρησκευτική ουδετερότητα», την οποία υπαγορεύει ο «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός» και ο άθεος Ουμανισμός, αυτή η κατάρα του σύγχρονου κόσμου.

Ο μύθος που γαλούχησε και νάρκωσε τις χριστιανικές γενεές του 19ου και 20ου αιώνα ότι δήθεν ο «Διαφωτισμός» υπήρξε η εποχή των μεγάλων και «φωτισμένων» πνευμάτων, οι οποίοι με την βαθυστόχαστη σκέψη τους διέλυσαν την στενοκεφαλιά και το πνευματικό σκοτάδι του Μεσαίωνα και άνοιξαν δήθεν νέους ορίζοντες στο ευρωπαϊκό πνεύμα, εξακολουθεί να κυριαρχεί στη σκέψη και στην ιδεολογία πολλών συγχρόνων διανοητών και πνευματικών ταγών της ελληνικής κοινωνίας μας, όπως αυτό τουλάχιστον φαίνεται από ένα πλήθος δημοσιευμάτων σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο.

Ένα τέτοιο δημοσίευμα, που αποπνέει αθεΐα τύπου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μας στην εφημερίδα των Αθηνών «Καθημερινή» (φ.4-11-2018), με τίτλο: «Και Θεός υπάρχει και λαός περιούσιος» του γνωστού δημοσιογράφου κ. Παντελή Μπουκάλα.

Ο δημοσιογράφος, σχολιάζει μια «έρευνα που πραγματοποίησε το αμερικανικό Pew Researsh Center την περίοδο 2015-2017, σε 56.000 πολίτες 34 κρατών της Δυτικής, της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης». Στην έρευνα αυτή «κλήθηκαν να απαντήσουν μονολεκτικά στο ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Εκεί οι Έλληνες πρωτεύσαμε, όπως σε εκτενή παρουσίαση των πορισμάτων της έρευνας στην ‘Καθημερινή’ της Τρίτης, 30 Οκτωβρίου: Το 92% των ερωτηθέντων συμπατριωτών μας δήλωσε ότι πιστεύει πως υπάρχει Θεός». Παίρνοντας δε αφορμή από το πόρισμα αυτής της δημοσκοπήσεως, εκφράζει το ερώτημα, αν θα «μπορούσε η κάλπη να δώσει τελεσίδικες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν το ανθρώπινο γένος», τα οποία απαριθμεί στη συνέχεια: «Υπάρχει Θεός; Είναι ένας, κι αν ναι, ποιος προκρίνεται από τους πάμπολλους που έχει λατρέψει μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα, ή έστω απ’ όσους λατρεύονται ακόμα; Είναι τρισυπόστατος; Υπάρχει Θεός χωρίς θρησκεία, χωρίς επί γης εκπροσώπους δηλαδή, αυτόκλητους ή «εκλεκτούς»; Υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ποιας ακριβώς εκδοχής; Θα ξανασμίξουμε με τους δικούς μας και με ποια μορφή; Έχει νόημα η ζωή, βαθύτερο από το «φάτε, πιέτε, μωρ’ αδέρφια», ή το «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» δεν ισχύει μόνο για «όσα ουκ υπάρχει μετά θάνατον» αλλά γενικώς; Έχει σκοπό το σύμπαν ή είναι μια μάταιη σπατάλη ύλης και ενέργειας; Είναι ένα το σύμπαν ή υπάρχουν και παράλληλά του; Πόσες είναι οι διαστάσεις; Υπάρχουν εξωγήινοι, κι αν ναι, είναι αγαθοί ή κακούργοι; Έχει τέλος ο χρόνος; Είχε αρχή; Είναι εφικτά στα ταξίδια στον χρόνο, προς το παρελθόν ή το μέλλον, και αν ναι, έχουμε τη δυνατότητα ή το δικαίωμα να επέμβουμε αναδρομικά ή προληπτικά; Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός και εκ βουλήσεως καλός ή ανάποδα; Καταγόμαστε από τον πίθηκο; Είμαστε διαστημική σπορά ή αυτοφυείς γήινοι;».

Σίγουρα οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, να βρούμε την απάντηση στα μεγάλα αυτά και πανανθρώπινα ερωτήματα, τα οποία αείποτε απασχολούσαν την ανθρώπινη σκέψη και τον φιλοσοφικό στοχασμό. Εδώ έχει δίκαιο ο αρθρογράφος, δεν πέφτει έξω, διότι ο αληθινός Θεός και όσα αγγίζουν την μετά θάνατον πραγματικότητα δεν ανακαλύπτονται με την ανθρώπινη λογική και την επιστημονική έρευνα, αλλά είναι καρπός Θείας Αποκαλύψεως. Το ερώτημα λοιπόν εξακολουθεί να παραμένει. Αφού οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, ποιος μπορεί να μας βοηθήσει; Ποιος μπορεί να μας δώσει αυθεντικές απαντήσεις στα παρά πάνω μεγάλα και καυτά ερωτήματα; Δεν μπορεί να μας δώσει απάντηση ο αρθρογράφος. Γιατί; Διότι τα μόνα εργαλεία που διαθέτει στα χέρια του είναι ο ορθολογισμός και η επιστημονική έρευνα. Έτσι τον δίδαξε η άθεη ευρωπαϊκή διανόηση. Nα έχει δηλαδή εμπιστοσύνη μόνο στα εργαλεία αυτά και να καταφρονεί και να απορρίπτει a priori την Θεία Αποκάλυψη, όπως αυτή είναι καταγεγραμμένη στην αγία Γραφή και όπως έχει ερμηνευτεί από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Και όχι μόνο να την απορρίπτει, αλλά και να την χλευάζει ως ξεπερασμένη, ως αναχρονιστική και σκοταδιστική, αφού έτσι τον δίδαξαν ο Βολταίρος, ο Ζαν Ζακ Ρουσώ και ο Μοντεσκιέ, τα μεγάλα και δήθεν «φωτισμένα» πνεύματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Ούτε καν διανοείται να σχολιάσει τις αυθεντικές απαντήσεις, που μας δίνει η αγία Γραφή και οι άγιοι Πατέρες.

Παρά κάτω προσπαθεί να ερμηνεύσει ηθικιστικά και κοινωνιολογικά το αποτέλεσμα της δημοσκοπήσεως: Γράφει: «Τι σημαίνει άραγε για το 92% των Ελλήνων η πίστη τους στην ύπαρξη Θεού; Πώς μεταφράζεται στη γλώσσα της ηθικής η πίστη τους αυτή και πώς επηρεάζει την καθημερινότητά τους; Γίνονται καλύτεροι άνθρωποι λόγω της πίστης τους; Φοβούνται περισσότερο να κάνουν το κακό; …Αν ζούσαμε σε κοινωνία καλών χριστιανών, όντως χριστιανών, το τωρινό αστυνομικό ρεπορτάζ των ΜΜΕ, τόσο πλούσιο σε κακότητα, απλώς δεν θα υπήρχε, ή θα εξαντλούνταν σε μονόστηλα. Και δεν θα γκρινιάζαμε όλοι, από γενιά σε γενιά, για τη σήψη, την παρακμή, τη διαφθορά, την κρίση ηθικής και αξιών. Για τους πολλούς η σχέση με τη θρησκεία είναι μια ρουτίνα, μια κοινωνική συνήθεια».

Αναμφίβολα το ποσοστό 92% των Ελλήνων πολιτών οι οποίοι δηλώνουν πίστη στο Θεό, μπορεί να μην εκφράζει το σύνολο των συνειδητοποιημένων πιστών, αλλά μπορεί να αξιολογηθεί θετικά, διότι σε άλλα κράτη η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνουν άθεοι, ή αγνωστικιστές. Βεβαίως αν το έθνος μας βίωνε στην πλειοψηφία του τις χριστιανικές αρχές η κοινωνία μας θα ήταν τελείως διαφορετική, θα έμοιαζε με ένα επίγειο παράδεισο. Δεν θα υπήρχε ησήψη, η παρακμή, η διαφθορά, η κρίση ηθικής και αξιών, την οποία βιώνουμε σήμερα. Θα είχαν σχεδόν εξαλειφθεί τα εγκλήματα οι διαρρήξεις, οι κλοπές, οι αδικίες, η κοινωνική ανισότητα, η καταπίεση των φτωχών και αδυνάτων, ο πανσεξουαλισμός, και τόσα άλλα θλιβερά και αποτρόπαια, που ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ωστόσο ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν να τον ακολουθήσει. Σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς του, διότι έτσι τον έπλασε, ελεύθερο. Πέραν τούτου ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας κάμει απλά ηθικότερους, να φτιάξει μια καλλίτερη και δικαιότερη κοινωνία, αλλά να καταργήσει το κράτος του διαβόλου και να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Να αναπλάσει τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, να ενωθεί μαζί Του, να γίνει κατά χάριν Θεός. Το διαχρονικό σκάνδαλο για τους αρνητές Του είναι ότι δεν μετέβαλλε τον κόσμο μαγικά σε παραδεισένιο.

Και καταλήγει: «Δεν είναι απίθανο, πάντως, να δηλώνουμε ότι πιστεύουμε στην ύπαρξη του Θεού απλώς και μόνο επειδή πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Έλληνας, ή έστω φιλέλληνας. Είμαστε δηλαδή λαός περιούσιος. Έτσι φρονούμε». Η Εκκλησία του Χριστού ουδέποτε ταυτίστηκε με κάποιον λαό. Ο Χριστός ήρθε ώστε δι’ Αυτού να σωθούν όλοι οι άνθρωποι όλων των εθνών, όλων των εποχών. Ο Εθνοφυλετισμός αποτελεί αίρεση, που έχει καταδικαστεί από Άγιες Συνόδους και από Πατέρες της Εκκλησίας μας. Κανένα έθνος και κανένας λαός δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο, να αποτελεί τον περιούσιο λαό του Θεού. Ο περιούσιος λαός του Θεού στην εποχή της Καινής Διαθήκης είναι όλα τα μέλη της Εκκλησίας, σε οποιαδήποτε φυλή, ή έθνος και αν αυτά ανήκουν. Όπως τονίζει ο απόστολος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,26-28). Οι όντως ανεκτίμητες υπηρεσίες του Ελληνισμού στην Εκκλησία δεν μπορούν να δικαιολογήσουν καμιά έννοια περιουσίου λαού.

Περαίνοντας εκφράζουμε την απογοήτευσή μας για την προκατάληψη και την εχθρική στάση που τηρεί η πλειονότητα, δυστυχώς, των διανοουμένων στην ελληνική κοινωνία μας προς την ορθόδοξη πίστη μας και την ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας. Αν μπορούσαν να ανακαλύψουν τον ανεκτίμητο πλούτο της και την ασύγκριτη ανωτερότητά της, δεν θα κατέφευγαν στα ξυλοκέρατα της Δύσεως. Δεν θέλουν όμως! Απεναντίας, επιδιώκουν διακαώς και διαχρονικώς, να μας αφομοιώσουν με το στανιό και με το ζόρι, στον φράγκικο Πολιτισμό, ο οποίος αποτελεί ένα ξένο σώμα στον Ορθόδοξο λαό μας. Θα κλείσουμε με μια εύστοχη επισήμανση συγχρόνου ερευνητού: «Οι ελληνορθόδοξοι ομιλούν ‘με!’ τους ιδίους τους Αγίους και ‘με!’ Τον ίδιο Τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ενώ αντιθέτως οι Φραγκο-παπο-Δυτικοί ομιλούν ‘για!’ τους Αγίους και ‘για!’ τον (όποιο) Θεό. Μόνον οι Ελληνο-Ορθόδοξοι μπορούν να νιώσουν τη γιγαντιαία διαφορά της βιωματικής έννοιας του: ομιλούν ‘με!’, ως προς το ομιλούν ‘για!’ Αγίους και ‘για!’ Άγιο Τριαδικό Θεό». (Ηλία Καλλιώρα, «Ρωμιοσύνη, Ιστορικό, Οδοιπορικό, Αναβίωση», Αθήνα 2017, σελ.123).

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Έκκληση προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με το Ουκρανικό ζήτημα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 21η Ιανουαρίου 2019

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Ο Τόμος Αυτοκεφαλίας δόθηκε τελικά την ημέρα των Θεοφανείων του 2019 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο στο νέο σχισματικό μόρφωμα, (υπό τον νεοεκλεγέντα «Μητροπολίτη» Επιφάνιο), που προέκυψε από την λεγομένη «Ενωτική Σύνοδο», που πραγματοποιήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2018 στο Κίεβο. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έλαβε υπ’ όψη της τις θερμές εκκλήσεις και παρακλήσεις πολλών άλλων Ορθοδόξων Τοπικών Εκκλησιών, οι οποίες υπέδειξαν ως τον μόνο ενδεδειγμένο τρόπο επιλύσεως του Ουκρανικού ζητήματος τον Διάλογο και μάλιστα εν Συνόδω, με πανορθόδοξο συμμετοχή όλων των Τοπικών Εκκλησιών. Ήδη η Εκκλησία της Ρωσίας διέκοψε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος έπαυσε να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Τώρα πλέον είναι ολοφάνερο ότι η παγκόσμια Ορθοδοξία, μετά την μονομερή απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να χορηγήσει καθεστώς Αυτοκεφαλίας σε μια «Εκκλησία», η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνονθύλευμα σχισματικών, καθηρημένων και αυτοχειροτονήτων, οδηγείται με γοργά βήματα σε ένα νέο μεγάλο σχίσμα, ίσως το δεύτερο μεγάλο σχίσμα μετά από αυτό του 1054, με ανυπολόγιστες εκκλησιαστικές συνέπειες για την πανορθόδοξη ενότητα και προς μεγίστη χαρά των εχθρών της.

Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο αποτελεί μια πρωτοτυπία, αποτελεί σίγουρα μια ιδιάζουσα περίπτωση, που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην μέχρι σήμερα πορεία της Εκκλησίας μας. Και τούτο διότι στην προκειμένη περίπτωση αγνοήθηκε η βούληση της υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο κανονικής Τοπικής Εκκλησίας, η οποία δεν ζήτησε καθεστώς Αυτοκεφαλίας. Σημειωτέον ότι η εν λόγω Τοπική Εκκλησία εκφράζει το 4/5 περίπου, από πλευράς πληθυσμού, του Ουκρανικού λαού. Αυτοκεφαλία ζήτησε αφ’ ενός μεν η υπό τον πρόεδρο Ποροσένκο Ουκρανική κυβέρνηση και αφ’ ετέρου μια μικρή ομάδα καθηρημένων και αυτοχειροτονήτων «επισκόπων». Αυτοί υπήρξαν και οι πραγματικοί αποδέκτες του Αυτοκεφάλου.

Δεν πρέπει επίσης να παραθεωρείται και μία άλλη παράμετρος του όλου θέματος, που εξηγεί αυτό το παράδοξο, το γιατί δηλαδή αγνοήθηκε η κανονική Τοπική Εκκλησίακαι η συντριπτική πλειοψηφία του Ουκρανικού λαού. Όπως έχει αποκαλύψει η εκκλησιαστική και πολιτική ειδησεογραφία, πίσω από τη χορήγηση του Αυτοκεφάλου βρίσκονται και πάλι πολιτικές και γεωστρατηγικές σκοπιμότητες. Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα όχι μόνον από τις ευχαριστίες που έστειλε ο Ουκρανός Προέδροςκ. Ποροσένκο στις Η.Π.Α. για την «ενεργό υποστήριξή τους στη διαδικασία χορήγησης του Αυτοκεφάλου»,¹ αλλά και η επίσημη δήλωση της εκπρόσωπου Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α.Χίθερ Νάουερτ, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής υποστηρίζουν την χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία».²

Όπως έχουμε ήδη επισημάνει σε παλαιότερη ανακοίνωση μας, γύρω από το όλο ζήτημα ασχολήθηκαν διακεκριμένες προσωπικότητες και ειδικοί ερευνητές, όπως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ, [βλ. μνημειώδη μελέτη του με τίτλο: «Υφίσταται εν τη Ορθοδόξω Καθολική Εκκλησία δικαιοδοτική αρμοδιότης εφ’ όλης της Εκκλησίας εκτός της αρμοδιότητος της Οικουμενικής Συνόδου;», (18.10.2018)], ο πρωτοπρ. π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, πρ. του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Πατρών, [(βλ. εξ’ ίσου σημαντική εργασία του με τίτλο: «Μικρή συμβολή στο διάλογο για το Ουκρανικό ‘Αυτοκέφαλο’. Υπάγεται η Ουκρανία στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου;», (8.1.2019)], ο πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., (βλ. σημαντικότατη ερευνητική του εργασία με τίτλο: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο», Θεσσαλονίκη 2018, εκδ. «Το Παλίμψηστον»), κ.α. οι οποίοι ανέλυσαν και απέδειξαν με πολύ ισχυρά επιχειρήματα ότι:

Α) Η αποκατάσταση των σχισματικών της Ουκρανίας στο ιερατικό, η αρχιερατικό τους αξίωμα μετά την καθαίρεσή τους από την Πατριαρχείο της Μόσχας δεν είναι δυνατή από Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου με βάση τους Ιερούς Κανόνες, διότι εν προκειμένω δεν υφίσταται το λεγόμενο «έκκλητο» σε άλλη τελεία Πατριαρχική Σύνοδο παρά μόνον σε Οικουμενική Σύνοδο. Όπως αναφέρει ο Βαλσαμών χαρακτηριστικά: «Αι ψήφοι των Πατριαρχών εκκλήτω ουχ υπόκεινται, Ν ΡΚΓ, κβ, Β.Γ.α.λη «ο μακαριώτατος πατριάρχης εκείνης της διοικήσεως μεταξύ αυτών ακροάσθω, κακείνα οριζέτω άτινα τοις εκκλησιαστικοίς κανόσι, και τοις νόμοις συνάδει, ουδενός μέρους κατά της ψήφου αυτού αντιλέγειν δυναμένου», στην δε «Επαναγωγή» ΙΑ ,6(J.G.R. τ Β , 260) «Το του Πατριάρχου κριτήριον εκκλήτω ουχ υπόκειται, ουδέ αναψηλαφάται υφ’ ετέρου, ως αρχή και αυτών των εκκλησιαστικών κριτηρίων».

Β) Η χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία αποτελεί επέμβαση στο κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας, στην οποία το Κίεβοαπό το 1686 με πράξη του Οικουμενικού Πατριάρχου Διονυσίου του Δ΄, περιήλθε. Η αντισυνοδική συμπεριφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Ουκρανικό ζήτημα και η συνεργασία του με σχισματικές παρατάξεις και όχι με την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας και την Εκκλησία της Ρωσίας, στην οποία υπάγεται, προσβάλλει τον συντονιστικό ενοποιό ρόλο Του.

Γ) Η επισταμένη μελέτη και έρευνα των λεγομένων «Συνταγματίων», στα οποία καταγράφονται οι κανονικές δικαιοδοσίες των Θρόνων αποτελούν ένα πολύ ισχυρό τεκμήριο, ένα αδιαμφισβήτητο αποδεικτικό στοιχείο για το πού υπάγεται εκκλησιαστικά η Ουκρανία. Από την μελέτη αυτή προκύπτει ξεκάθαρα ότι από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν όλα τα «Συνταγμάτια» δεν αναφέρουν την Ουκρανία στις υποκείμενες στο Οικουμενικό Πατριαρχείο εκκλησιαστικές επαρχίες! Επίσης στο «Σύνταγμα των θείων και ιερών Κανόνων», των Γ. Ράλλη-Μ. Ποτλή, όπου αναγράφεται η «Τάξις των Θρόνων της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας» δεν περιλαμβάνεται η Ουκρανία στις επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά στην «Αυτοκέφαλο Εκκλησία της Ρωσίας». Επίσης τα κατ’ έτος εκδιδόμενα «Ημερολόγια», ή «Επετηρίδες του Οικουμενικού Πατριαρχείου» μέχρι και του έτους 2018 αναγράφουν ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας υπάγεται κανονικώς στην Εκκλησία της Ρωσίας.

Δ) Η Πανορθόδοξη Εκκλησιαστική Συνείδηση όπως έχει καταγραφεί στα κατ’ έτος εκδιδόμενα «Ημερολόγια», ή «Δίπτυχα», ή «Επετηρίδες» των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών ομόφωνα μαρτυρεί ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας υπάγεται στην κανονική δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ρωσίας. Όλα τα Πατριαρχεία και οι κατά τόπους Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες θεωρούν ως μοναδικό κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου τον κ. Ονούφριο, που υπάγεται στην Εκκλησία της Ρωσίας. Με αυτόν και την περί αυτόν Σύνοδο και μόνον είχαν, (επί αιώνες μέχρι και σήμερα), εκκλησιαστική κοινωνία όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες στα κατά καιρούς πανορθόδοξα συλλείτουργα και στις Διορθόδοξες Επιτροπές. Αυτή η ομοφωνία εκφράζει την Πανορθόδοξη Εκκλησιαστική Συνείδηση, την οποία όμως τώρα το Οικουμενικό Πατριαρχείο παραδόξως και αντικανονικώς αμφισβητεί και ακυρώνει με μια μονοκονδυλιά, ερχόμενο κατ’ ουσίαν σε κραυγαλέα αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό του!

Εν τω μεταξύ η εκκλησιαστική ειδησεογραφία μας πληροφορεί ότι τα γεγονότα τρέχουν και οι εκκλησιαστικές εξελίξεις προχωρούν από το κακό στο χειρότερο, αφού το γενόμενο σχίσμα, αντί να επουλωθεί, βαθαίνει όλο και περισσότερο. Μετά την αντικανονική χορήγηση Αυτοκεφαλίας έχει ξεκινήσει στην Ουκρανία ένας πρωτοφανής διωγμός κατά της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο. Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και πιστοί προπηλακίζονται, αρπάζονται μοναστήρια και ναοί, ενώ διώκονται αδελφότητες της κανονικής Εκκλησίας, η οποία μετονομάστηκε σε «Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία». Ένας αλληλοσπαραγμός άνευ προηγουμένου.Και ενώ ο διωγμός στην Ουκρανία μαίνεται, το Οικουμενικό Πατριαρχείο με επιστολή του, (αρ. πρωτ.119/24-12-2018), ζήτησε από τις 13 τοπικές Εκκλησίες να αναγνωρίσουν την Αυτοκεφαλία και τη νέα «Εκκλησία» της Ουκρανίας. Ωστόσο ήδη τρεις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες: της Σερβίας, Πολωνίας και Τσεχίας δεν αναγνωρίζουν τον σχισματικό «Μητροπολίτη» Επιφάνιο, ενώ εξαπολύουν δριμύ κατηγορώ για τον κ. Βαρθολομαίο. Την ίδια γραμμή αναμένεται να ακολουθήσουν και οι Εκκλησίες της Αντιοχείας, Αλεξανδρείας Ιεροσολύμων και Βουλγαρίας. Πληροφορηθήκαμε ότι το πρόβλημα της χορηγήσεως της Αυτοκεφαλίας απασχόλησε και την Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία σε συνεδρίασή της στις 8-1-2019 ανέγνωσε την ως άνω επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, σχετικά με την «εκλογή του Πρώτου προκαθημένου της νέας Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας», όπως και το σχετικό γράμμα «του νέου προκαθημένου της Εκκλησίας της Ουκρανίας κ. Επιφανίου» και εκείνο του «Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου». Η Δ.Ι.Σ. τελικά αποφάσισε να παραπέμψει το θέμα σε προσεχή Σύνοδο της Ιεραρχίας.

Με αφορμή λοιπόν την ως άνω ανακοίνωση της Δ.Ι.Σ. και εν όψει προσεχούς συγκλήσεως Συνόδου της Ιεραρχίας μας, με αίσθημα αγωνίας και ευθύνης για την πανορθόδοξη ενότητα της Εκκλησίας μας, θα θέλαμε να απευθύνουμε έκκληση προς τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχες μας και να εκφράσουμε τους προβληματισμούς μας για το μείζον αυτό ζήτημα. Θα θέλαμε να παρακαλέσουμε θερμώς τους Ιεράρχες μας να πράξουν με υψηλό αίσθημα ευθύνης το καθήκον τους. Τους παρακαλούμενα εξετάσουν το θέμα με νηφαλιότητα, φόβο Θεού και αγάπη προς την Εκκλησία, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους Ιερούς Κανόνες και όσα παρά πάνω επισημάναμε, υπηρετώντας την πανορθόδοξη ενότητα και το συμφέρον της Εκκλησίας.

Επίσης τους παρακαλούμε να λάβουν υπ’ όψη τους:

α) Το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Ουκρανίας κ. Ποροσένκο είναι ουνίτης, αφού φωτογραφήθηκε πρόσφατα να «κοινωνεί» από ουνίτη «επίσκοπο» της Ουκρανίας.

β) Το ότι ο σχισματικός «Μητροπολίτης» Επιφάνιος ζήτησε την συνεργασία των ουνιτών!³

γ) Το γεγονός ότι «ο μοναχός Φιλάρετος Ντενισένκο, κληρικός τυγχάνων του Πατριαρχείου Μόσχας ως Μητροπολίτης Κιέβου το 1992 καθηρέθη εκ του υψηλού της αρχιερωσύνης υπουργήματος και μετά ταύτα ανεθεματίσθη για την πρόκλησι σχίσματος, αλλά και για ετέρας αντικανονικάς αυτού ενεργείας, ο δε έτερος ουδεμία κανονική χειροτονία κέκτηται προερχόμενος εξ ‘Ιεραρχίας’ μιας μορφής ‘ζώσης Εκκλησίας’ του Σοβιετικού Καθεστώτος που συνεστήθη το 1921», όπως παρατηρεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. κ. Σεραφείμ.

δ)Το γεγονός ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος «με το υπ’ αριθμ. 1203/29.8.1999 Πατριαρχικόν Του Γράμμα προς τον Μακαριστόν Πατριάρχην Μόσχας κυρόν Αλέξιον αποδέχεται γράφων: ‘Εις απάντησιν προς σχετικό τηλεγράφημα και γράμμα της Υμετέρας λίαν αγαπητής και περισπουδάστου Μακαριότητος, επί του ανακύψαντος προβλήματος εν τη καθ’ Υμάς αδελφή Αγιωτάτη Εκκλησία της Ρωσσίας, όπερ πρόβλημα ωδήγησε την Ιεράν Σύνοδον αυτής όπως προβή, δι’ ους οίδεν αύτη λόγους, εις την καθαίρεσιν του άχρι πρότινος εκ των τα πρώτα φερόντων Συνοδικού μέλους αυτής Μητροπολίτου Κιέβου κυρίου Φιλαρέτου, επιθυμούμεν ίνα γνωρίσωμεν τη Υμετέρα Αγάπη αδελφικώς ότι η καθ’ ημάς Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία αναγνωρίζουσα εις το ακέραιον την επί του θέματος αποκλειστικήν αρμοδιότητα της υφ’ Υμάς αγιωτάτης Εκκλησίας της Ρωσίας αποδέχεται τα Συνοδικώς αποφασισθέντα περί του εν λόγω, μη επιθυμούσα το παράπαν ίνα παρέξη οιανδή τινα δυσχέρειαν εις την καθ’ Υμάς αδελφήνΕκκλησίαν».

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι Ιεράρχες μας θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και δεν θα αναγνωρίσουν τη νέα σχισματική «Εκκλησία» υπό τον «Μητροπολίτη» Επιφάνιο, ακολουθώντας τους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους υποσχέθηκαν να τηρούν με φρικτούς όρκους κατά την ημέρα της χειροτονίας των.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

___________________
1 http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23802-presbeutis-sam-mpraounmpak-oi-ipa-upostirizoun-tin-autokefalia-stin-oukrania, βλ. ΑΝ. ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, «Ἀφελῆ ἐρωτήματα ἀφελοῦς ἱερέως…», στὸ http://anastasiosk.blogspot.com/2018/09/blog-post_45.html.

2 http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/24036-oi-ipa-sto-pleuro-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-gia-tin-oukrania

3 Βλ. άρθρο στο ιστολόγιο Ακτίνες, (6.1.2019), με τίτλο: Η «ενωτική σύνοδος» στο Κίεβο – συμπεράσματα και προοπτικές, του TarasMelnick, Μετάφραση OrthoChristian.com. Αρχική πηγή Pravoslavie.ru 12/22/2018. Μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Στην τηλεόραση ICTV, ο Επιφάνιος δεν απέρριψε τα σενάρια που μιλούν για συνένωση της ΟΕΟ, (Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας), με την «Ελληνική Καθολική Εκκλησία της Ουκρανίας» (Ουνίτες). Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, πρέπει πρώτα να ενώσουν την Ουκρανική Ορθοδοξία και έπειτα θα δούνε. Ωστόσο, όπως σημείωσε ο επικεφαλής της ΟΕΟ, υπάρχει μια διάθεση μέσα στην οργάνωσή του για μια βαθύτερη συνεργασία με την «Ελληνική Καθολική Εκκλησία της Ουκρανίας» (Ουνίτες). Και αυτή η συνεργασία θα ξεκινήσει στον τομέα της εκπαίδευσης.

Ι. Μητρόπολις Πειραιώς: Αυτοκέφαλο Ουκρανίας: Θεραπεία πνευματικού προβλήματος ή περαιτέρω άνοιγμα της πληγής;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 14η Φεβρουαρίου 2019

ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ: ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ Ή ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΛΗΓΗΣ;

Δεν μας έφθανε η μεγάλη πληγή που μας άνοιξε η «Σύνοδος» της Κρήτης, (2016), με την νομιμοποίηση, (αντί της καταδίκης), του Οικουμενισμού και τις εξ’ αιτίας αυτής ολέθριες συνέπειες για την καθολική ενότητα της Εκκλησίας με την δημιουργία, ως γνωστόν, νέων σχισμάτων και διαιρέσεων και μας ήρθε δύο χρόνια μετά, ως κεραυνός εν αιθρία, ένα καινούργιο μείζον πρόβλημα, πανορθοδόξων και αυτό διαστάσεων, η χορήγηση Αυτοκεφάλου στην Ουκρανία, που έγινε αφορμή δημιουργίας νέου μεγάλου σχίσματος, με ανυπολόγιστες για την διορθόδοξη ενότητα συνέπειες. Οι εξελίξεις γύρω από το ζήτημα αυτό είναι καταιγιστικές, με το σχίσμα αντί να θεραπεύεται, δυστυχώς να βαθαίνει όλο και περισσότερο. Η αντικανονικήεκκλησιαστική απόσχιση της Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο της Ρωσίας, με το οποίο επί αιώνες ήταν εκκλησιαστικά συνδεδεμένη, με μονομερείς ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια, όπως ήταν επόμενο, στην άρνηση πολλών Τοπικών Εκκλησιών, (Πατριαρχεία Μόσχας, Αντιοχείας, Σερβίας, Εκκλησία Πολωνίας, κ.α.), να αναγνωρίσουν αυτό το εκκλησιαστικό «πραξικόπημα», ενώοι υπόλοιπες παραμένουν αμήχανες και αναποφάσιστες. Το γεγονός ότι καμία Τοπική Εκκλησία δεν ανταποκρίθηκε, να στείλει αντιπροσωπία στην ενθρόνιση του νέου «προκαθημένου» στην Ουκρανία, κ. Επιφανίου, λέγει πολλά και δείχνει πάνω στην πράξη ότι,(προς το παρόν τουλάχιστον), καμία δεν δέχεται να αναγνωρίσει τον νέο «προκαθήμενο». Το Άγιον Όρος, με συντριπτική πλειοψηφία, (15 στις είκοσι Μονές), αρνήθηκε να στείλει αντιπροσωπία στην ενθρόνιση.

Η υπό τονΜητροπολίτη Ονούφριοκανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας , η οποία ειρήσθωαντιπροσωπεύει το 80% του πιστού λαού της Ουκρανίας με 90 κανονικούς επισκόπους, 12.500 ενορίες, 5.000 μοναχούς και εκατομμύρια πιστούς, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην δήθεν «ενωτική σύνοδο», που έγινε τον περασμένο Δεκέμβριο, (15.12.2018), για την εκλογή του προκαθημένου. Εν τω μεταξύ ο διωγμός που εξαπέλυσε ο κρατικός μηχανισμός κατά της κανονικής Εκκλησίας με βίαιες διαρπαγές Ναών, ιερών Μονών κλπ, είναι άνευπροηγουμένου και τείνει να εξελιχθεί σε εμφύλιο σπαραγμό. Ωστόσο οι πιστοί της κανονικής Εκκλησίας παρ’ όλες τις πιέσεις και την βία που χρησιμοποιείται εις βάρος τους, παραμένουν αμετακίνητοι και συνεχίζουν να αγωνίζονται με σθένος για να κατοχυρώσουν τα δίκαια αιτήματά τους.

Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας άρθρο σχετικό με το ουκρανικό ζήτημα, του Σεβ. Μητροπολίτου Αρκαλαχωρίου, (Κρήτης) και καθηγητού του ΑΠΘ, κ. Ανδρέα Νανάκη, στην ιστοσελίδα: «Ρομφαία», με τίτλο: «Αυτοκέφαλο Ουκρανίας: Θεραπεία πνευματικού προβλήματος». Μελετήσαμε με προσοχή το άρθροκαι διαπιστώσαμε, ότι παραποιείται η πραγματικότητα για ευνοήτους λόγους. Είναι εμφανής η προσπάθεια του συντάκτου, όχι απλώς να συγκαλύψει, αλλά και να δικαιώσει αυτή την ενέργεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είτε με υπεραπλουστεύσεις στο όλο εκκλησιαστικό πρόβλημα, είτε αποσιωπώντας ουσιώδεις πλευρές του. Ουσιαστικά επαναλαμβάνει την περιρρέουσα επιχειρηματολογία περί δήθεν «θεραπείας» του ουκρανικού προβλήματος. Μάλλον συσκοτίζει τα πράγματα.

Προφανώς, για να προϊδεάσει τους αναγνώστες, ότι αυτά που γράφει ευθυγραμμίζονται με τους αγίους Πατέρες, παραθέτει ένα απόφθεγμα του νεοφανούς αγίου και ομολογητού της Ορθοδοξίας Ιουστίνου Πόποβιτς: «Η ανθρώπινη προσωπικότητα, σε όλες τις βαθμίδες της αμαρτίας, είναι στη βάση της θεοκεντρική και χριστοκεντρική και το νόημα και το πλήρωμά της το βρίσκει στη συνένωση με τον Θεάνθρωπο και Σωτήρα Ιησού Χριστό». Πολύ ορθά και άξια πολλής προσοχής τα όσα γράφει εδώ ο άγιος, τον οποίο ιδιαιτέρως σεβόμαστε και τιμούμε, διότι είναι ο διδάσκαλος και οδηγός μας στον αντιοικουμενιστικό αγώνα, στον οποίο ανάλωσε το βίο του. Μόνο που δεν μας λέει εδώ ο συντάκτης, τι θα έλεγε, αν ζούσε σήμερα ο άγιος, σχετικά με το όλο ζήτημα του ουκρανικού σχίσματος. Θα ήταν άραγε σύμφωνος, να χορηγηθεί Αυτοκεφαλία, καθ’ ον χρόνον η συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου και του λαού δεν το επιθυμεί; Θα ήταν σύμφωνος να χορηγηθεί,με τον τρόπο με τον οποίο χορηγήθηκε και με τη διαδικασία που ακολουθήθηκε; Θα επέμενε να καταλυθεί η κανονική τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για χάρη των αμετανόητων σχισματικών, οι οποίοι έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά στην τοπική Εκκλησία; Θα αγνοούσε το γεγονός, ότι εν προκειμένω δεν υφίσταται το λεγόμενο «έκκλητο» σε άλλη τελεία Πατριαρχική Σύνοδο παρά μόνον σε Οικουμενική Σύνοδο και ότι επομένως η χορήγηση Αυτοκεφαλίας αποτελεί επέμβαση στο κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας; Θα αγνοούσε, ότι όλα τα κατ’ έτος εκδιδόμενα «Ημερολόγια», ή «Επετηρίδες» και αυτού ακόμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέχρι και του έτους 2018, αναγράφουν ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας υπάγεται κανονικώς στην Εκκλησία της Ρωσίας; Ότι από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν όλα τα «Συνταγμάτια», στα οποία καταγράφονται οι κανονικές δικαιοδοσίες των θρόνων, δεν αναφέρουν την Ουκρανία στις υποκείμενες στο Οικουμενικό Πατριαρχείο εκκλησιαστικές επαρχίες; Ότι όλα τα Πατριαρχεία και οι κατά τόπους Αυτοκέφαλες Εκκλησίες θεωρούν ως μοναδικό κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου τον κ. Ονούφριο, που υπάγεται στην Εκκλησία της Ρωσίας; Δεν νομίζουμε.

Βεβαίως είναι αλήθεια ότι «η ανθρώπινη προσωπικότητα, σε όλες τις βαθμίδες της αμαρτίας, είναι στη βάση της θεοκεντρική και χριστοκεντρική…». Είμαστε όμως βέβαιοι, ότι αν ζούσε σήμερα ο άγιος, θα απηύθυνε την παρά πάνω φράση στους αμετανόητους σχισματικούς, οι οποίοι δεν αποδέχθηκαν την απόφαση της Εκκλησίαςτης Ρωσίας και το χειρότερο: όντας καθηρημένοι και αφορισμένοι, συνέχιζαν επί τρεις σχεδόν δεκαετίες να αυθαιρετούν, «χειροτονώντας» «επισκόπους» και «κληρικούς». Όπως είναι γνωστό, πολλοί από τους πρωτεργάτες του σχίσματος του 1991 είχαν ανύπαρκτη χειροτονία, (όπως ο Μακάριος Μαλέτιτς), όπως και οι «επίσκοποι» και οι «ιερείς» της σχισματικής ομάδας του. Και όμως όλοι αυτοί, αναγνωρίστηκαν ως κανονικοί κληρικοί, με μια γραφειοκρατική πατριαρχική απόφαση, χωρίς κανονικές χειροτονίες!

Παρά κάτω συνεχίζει: «Άλλοτε ο πειρασμός της ματαιοδοξίας και της συλλογικής ή ατομικής φιλοδοξίας, άλλοτε η βεβαιότητα της πνευματικής αυτάρκειας και πληρότητας και άλλοτε η συμπόρευση με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου συστοιχίζουν Εκκλησία και επισκόπους σε πολιτικές στοχεύσεις και σκοπιμότητες, με αποτέλεσμα οι συνεπίσκοποι, με τους οποίους συλλειτούργησαν και συνυπέγραψαν για την αναγκαιότητα του ουκρανικού αυτοκεφάλου κοινές διακηρύξεις, εν προκειμένω αρχιερείς να καθαιρούνται, στον δε εκκλησιαστικό αφορισμό να επικαλούνται κανονικά παραπτώματα τα οποία επί τούτου ενθυμήθηκαν». Δυστυχώς δεν ομιλεί με σαφήνεια και δεν μας εξηγεί, ποιους εννοεί. Είναι όμως φανερό, ποιους κατέβαλε «ο πειρασμός της ματαιοδοξίας και της συλλογικής, ή ατομικής φιλοδοξίας», για να δημιουργήσουν το σχίσμα στην Ουκρανία. Ο σχισματικός Φιλάρετος ο οποίος σήκωσε παντιέρα «Αυτοκεφαλίας», όταν απέτυχε να γίνει Πατριάρχης Μόσχας! Το ίδιο και ο έτερος σχισματικός ο Μακάριος, ο οποίος δημιούργησε δική του «Εκκλησία», για να γίνει «προκαθήμενος» της «νέας ουκρανικής Εκκλησίας», χειροτονημένος από ένα καθηρημένο διάκονο και ένα αυτοχειροτονημένο ψευδοπατριάρχη!

Ισχυρίζεται ότι «η συμπόρευση με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου συστοιχίζουν Εκκλησία και επισκόπους σε πολιτικές στοχεύσεις και σκοπιμότητες», υπονοώντας μάλλον, ότι οι επίσκοποι της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας συστοιχίστηκαν με την ρωσική κυβέρνηση. Αλλά αποσιωπά το γεγονός ότι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο συμπορεύτηκε δυστυχώς «με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου». Είναι σήμερα γνωστές σε όλους οι παρεμβάσεις των Δυτικών,για να αποκατασταθούν οι σχισματικοί και καθηρημένοι του Κιέβου και να δοθεί η περιβόητη Αυτοκεφαλία στη «νέα Εκκλησία». Και όλοι γνωρίζουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο, για να προωθηθούν γεωπολιτικά συμφέροντα και σκοπιμότητες των δυτικών, (Η.Π.Α., Ευρωπαϊκή Ένωση, Ν.Α.Τ.Ο.), όπως αποδείξαμε σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας: (βλ. «Έκκληση προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με το Ουκρανικό ζήτημα», 21.1.2019). Όλοι γνωρίζουν ότι το Αυτοκέφαλο δόθηκε, για να αποσπασθεί και εκκλησιαστικά η Ουκρανία από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, ώστε να ματαιωθεί κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας μεγάλης συνομοσπονδίας Ορθοδόξων κρατών στην ανατολική Ευρώπη με κυρίαρχη δύναμη την Ρωσία. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ (Πατριαρχείου Ρωσίας) κ. Ιλαρίων είναι αποκαλυπτικός: «Η βιασύνη της νομιμοποίησης των ουκρανικών μη-κανονικών σχισματικών οργανώσεων, οφείλεται σε πολιτικούς λόγους που οι ουκρανικές αρχές δεν κρύβουν. Βλέπουμε ήδη τους πρώτους πικρούς καρπούς αυτής της πολιτικοποίησης της εκκλησιαστικής ζωής» (Ιστ. Ρομφαία). Αυτή την σημαντική παράμετρο του ουκρανικού ζητήματος την αποσιωπά ο συντάκτης, για ευνοήτους λόγους.

Παρά κάτω γράφει: «Μακάρι στον έσω μας άνθρωπο, στις παραπάνω περιπτώσεις, να ομολογούμε καθαρτικά την αλήθεια και την πειρασμική δοκιμασία της ψυχοπαθούς (πάθη ψυχής) αυτής εκκλησιαστικής καταστάσεως, η οποία διαταράσσει την ενότητα και την ειρήνη της Εκκλησίας και επιφέρει διαμελισμό εις τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου μας… Η ενότητα και η ειρήνη στη διαχρονική, εκκλησιαστική, πατερική, εμπειρική μαρτυρία, προϋποθέτουν θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα. Καρπός αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η συγχώρεση που επιφέρει την εκκλησιαστική ειρήνη». Και πάλι δεν μας διευκρινίζει, ποιοι ευθύνονται για τη διατάραξη της ενότητας και της ειρήνης στην Εκκλησία και επέφεραν τον διαμελισμό στον άρραφο χιτώνα του Χριστού. Μήπως ο Ονούφριος και η περί αυτόν Ιεραρχία και το εκκλησιαστικό πλήρωμα της κανονικής Εκκλησίας; Ασφαλώς όχι! Τον άρραφο χιτώνα του Χριστού τον έσχισαν οι σχισματικοί, (Φιλάρετος και Μακάριος) και τώρα τον σχίζουν ακόμη περισσότερο, όσοι θέλησαν να δώσουν κανονικότητα στην αντικανονικότητα εκείνων! Ασφαλώς «η ενότητα και η ειρήνη… προϋποθέτουν θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα». Και ασφαλώς καρπός αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η συγχώρεση. Η βασική προϋπόθεση όμως της συγχώρεσης είναι η μετάνοια. Δυστυχώς πουθενά δεν συναντήσαμε ίχνος μετάνοιας από τους εκκλησιαστικούς «αντάρτες» σχισματικούς. Ουδέποτε μετανόησαν για την ανυπολόγιστη ζημία που προκάλεσαν στη μαρτυρική Εκκλησία της Ουκρανίας και ουδέποτε υποτάχτηκαν στην δίκαιηαπόφαση της καθαιρέσεώς των από την Εκκλησία της Ρωσίας. Ας υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό, (γιατί έχει πολλή μεγάλη σημασία), ότι αυτή την δίκαιη απόφαση την επεκύρωσε με επιστολή του ο Παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με το υπ’ αριθμ. 1203/29.8.1999 Πατριαρχικόν Του Γράμμα προς τον Μακαριστόν Πατριάρχην Μόσχας κυρόν Αλέξιον.

Παρά κάτω προσθέτει: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, εδραζόμενος στο φιλοκαλικό αυτό θεμέλιο ότι η αμαρτωλότητα δεν καταλύει τη θεοκεντρικότητα και τη χριστοκεντρικότητα της ανθρώπινης υπόστασης, με συνείδηση και φρόνημα πνευματικής διάκρισης, εκ της οποίας απορρέουν η υπομονή, η σιωπή, η προσδοκία, αλλά και η συγχωρητικότητα, για τριάντα χρόνια περίπου, από το 1991, όταν αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Ουκρανίας, έως το 2018, είχε εμπιστευθεί στο Πατριαρχείο της Μόσχας το εκκλησιαστικό πρόβλημα του ουκρανικού ανεξάρτητου κράτους. Προσδοκούσε ότι η Εκκλησία της Ρωσίας θα ηδύνατο να επιφέρει την ειρήνη και την ενότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Ποιοι είναι αυτοί, που αποφάσισαν την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991; Μια μικρή ομάδα σχισματικών, καθ’ όν χρόνον η συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου και του πιστού λαού της Ουκρανίας δεν το επιθυμούσε. Και εξακολουθεί να μην το επιθυμεί μέχρι σήμερα, μετά από 30 χρόνια! Επίσης, τι θα μπορούσε να κάνει η Εκκλησία της Ρωσίας, όταν οι σχισματικοί του Κιέβου δεν εξεδήλωσαν την παραμικρή μετάνοια και ταπείνωση; Υπάρχει άλλος δρόμος για την αποκατάσταση «της ειρήνης και της ενότητος» από τον δρόμο της μετανοίας; Ασφαλώς όχι.Και το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής δεν άργησε να φανεί. Η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή διώκεται από την κυβέρνηση του Ποροσένκο με έναν άγριο διωγμό άνευ προηγουμένου, ο δε πιστός λαός έχει μπλεχτεί στη δύνη ενός εμφύλιου σπαραγμού μέχρις αίματος! Ιδού ποια είναι η «ειρήνη και η ενότητα» που έφεραν στην Ουκρανία. Πολύ ορθά παρατηρεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκκ. Ιλαρίων: «Δεν μπορούμε να προδώσουμε τους αδελφούς μας στην Ουκρανία, ονομάζοντας το μαύρο άσπρο και ανάποδα και να δεχθούμε τους σχισματικούς χωρίς μετάνοια, κάτι το οποίο είναι αντίθετο προς την Ιερά Παράδοση, την Κανονική τάξη και την βούληση της αυτοδιοικούσας Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» (Ιστ. Ρομφαία).

Και καταλήγει ο συντάκτης, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος: «…αφουγκράστηκε και αποδέχθηκε τις διαρκείς και συνεχείς εκκλήσεις των κορυφαίων θεσμικών εκπροσώπων του ουκρανικού λαού και με την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο, διά του έκκλητου, συγχώρεσε και αποκατέστησε τον Φιλάρετο με τον Μακάριο και τους περί αυτούς κληρικούς και λαϊκούς». Ποιους αφουγκράστηκε,ο Οικουμενικός Πατριάρχης; Τον ουνίτη ουκρανό προέδρο κ. Ποροσένκο, την κυβέρνησή του και τους σχισματικούς. Αφουγκράσθηκε μήπως τον κανονικό Μητροπολίτη του Κιέβου κ. Ονούφριο και την περί αυτόν Σύνοδο; Το μόνο που έκαμε ήταν να του στείλει «τελεσίγραφο», για να συμμετάσχει στην εκλογή του «προκαθημένου» της «νέας Εκκλησίας»! Συζήτησε με το Πατριαρχείο Ρωσίας, στη δικαιοδοσία του οποίου είναι εδώ και τέσσερις αιώνες η Εκκλησία της Ουκρανίας; Αρκέστηκε μόνο να στείλει και στον Πατριάρχη της Ρωσίας «τελεσίγραφο», με το οποίο τον καλούσε ένα αναγνωρίσει τη «νέα Εκκλησία»!

Κλείνοντας εκφράζουμε για πολλοστή φορά την βαθιά ανησυχία και λύπη μας για τις τραγικές εξελίξεις στην μαρτυρική Ουκρανία.Από όσα παραθέσαμε παρά πάνω γίνεται φανερό ότι η αναφορά του συντάκτου στον νεοφανή άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και ο συσχετισμός των θεοφωτίστων λόγων του με τους χειρισμούς του Οικουμενικού Πατριάρχου στο ουκρανικό ζήτημα υπήρξε ατυχέστατη.

Εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών