Ψυχή και σώμα έχουν άλλη φύση – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 3 Οκτωβρίου, 2020 orthodoxia.online

Ορθοδοξία | Ψυχή και σώμα έχουν άλλη φύση - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στην ψυχή βρίσκεται το πνεύμα και το πνεύμα είναι που κινεί την ψυχή. Ό,τι είναι το πνεύμα, τέτοια είναι και η ψυχή. Αν είναι το πνεύμα δουλικό, τότε δουλική θα είναι και η ψυχή. Αν είναι το πνεύμα θεϊκό, τότε όλη η ψυχή είναι θεϊκή.

Όπως η ψυχή είναι αόρατη, έτσι είναι αόρατο και το ένδυμά της. Αλήθεια και δικαιοσύνη, αγαθοσύνη και ανεξικακία, πραότητα και ευσπλαχνία, αγνότητα και ευσέβεια, θεοφιλία και ανθρωποφιλία, είναι τα ενδύματα της ψυχής.

Άλλη είναι η φύση της ψυχής και άλλη η φύση του σώματος. Το σώμα είναι που πρώτο φθείρεται και εξασθενεί και ύστερα πεθαίνει με την αποχώρηση της ψυχής. Με την ψυχή όμως είναι διαφορετικά.

Η διαφθορά της ψυχής συνίσταται πρώτιστα στο ότι εκείνη εγκαταλείπει την αληθή κρίση και αρχίζουν μέσα της να βλαστάνουν οι σπόροι των ακανθών και των κακών.

Όπως οι σκώληκες κάνουν την εμφάνισή τους στο πεθαμένο σώμα, έτσι και στην ψυχή που στερείται τη χάρη, καρπίζουν οι σκώληκες των λογισμών: φθόνος, πονηριά, ψεύδος, μίσος, συκοφαντία, οργή, μέριμνα, εκδίκηση, έπαρση, περιφρόνηση, υπερηφάνεια, ασέβεια και τα υπόλοιπα.

Είναι ζώσα η ψυχή του ανθρώπου, ζώσα και πάντοτε διψασμένη για ζωή και τίποτα δεν μπορεί να την ξεδιψάσει εκτός από τη ζωή, την αληθινή και άμεση ζωή. Αληθινή και άμεση ζωή είναι μονάχα η ζωή εν Θεώ, εν τω ζώντι Θεώ.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους”. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» 2017, σελ. 66

Σίγουρα ο πνευματικός αγώνας έχει δυσκολίες όμως οι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε παλληκάρια

Ορθοδοξία | Σίγουρα ο πνευματικός αγώνας έχει δυσκολίες όμως οι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε παλληκάρια

Σίγουρα ο πνευματικός αγώνας έχει δυσκολίες. Μην ξεχνάμε τις δυσκολίες των Αποστόλων, αλλά και των Χριστιανών όλων των εποχών. Όμως σε αυτές τις δυσκολίες θα έχουμε ως βοηθό τον Ίδιο τον Θεό.

Λέει ο Απόστολος Παύλος :
«Εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή» (Β΄ ΚΟΡ. 4, 8-10).

Δηλαδή, «Αν και μας πιέζουν από παντού, δεν μας καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αλλά δεν απελπιζόμαστε. Μας καταδιώκουν, ο Θεός όμως δεν μας εγκαταλείπει. Μας ρίχνουν κάτω, μα δεν χάνουμε τον αγώνα. Συνεχώς υποφέρουμε σωματικά μετέχοντας έτσι στον θάνατο του Κυρίου Ιησού, για να φανερωθεί στο πρόσωπό μας η ζωή του Αναστημένου Ιησού» (Β΄ ΚΟΡ. 4, 8-10).

Μην απελπιζόμαστε στον αγώνα που κάνουμε, αν πέφτουμε. Να συνεχίζουμε τον πνευματικό μας αγώνα και να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια που κάνουμε. Οι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε παλληκάρια.

Να έχουμε πρότυπα τους Αγίους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν φοβούνταν τους ισχυρούς της γης και τα μαρτύρια με τα οποία τους απειλούσαν. Το βλέμμα τους ήταν στραμμένο προς την αιωνιότητα και όχι στα επίγεια. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, οι σημερινοί Χριστιανοί. Να αποστρεφόμαστε τα πράγματα που είναι γεμάτα ματαιότητα και να χρησιμοποιούμε αυτά που έχουν άρωμα αιωνιότητας.

Έτσι θα ζούμε και στην επίγεια ζωή μας με ηρεμία και γαλήνη, αλλά και την αιώνια ζωή θα αποκτήσουμε και θα ζούμε κοντά στον Χριστό για πάντα. Από εμάς εξαρτάται, τι θα θελήσουμε τελικά στη ζωή μας. Ας κάνουμε μία προσπάθεια και ας ζητήσουμε και τη βοήθεια του Θεού.

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Αλεξίου Αιγίου

Κυριακή Β’ Λουκά – Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος

 

Ορθοδοξία | Κυριακή Β’ Λουκά - Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος - Το κριτήριο του πώς να σταθείς απέναντι στους άλλους, είναι ο εαυτός σου

Κυριακή Β’ Λουκά – Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος
Ο Μακαριστός Αρχιμανδρίτης π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Καθηγούμενος της Ι. Μ. Κομνηνείου- Στομίου Λαρίσης υπήρξε ένας από τους πιο διακεκριμένους και δημοφιλέστερους Ορθόδοξους ομιλητές του 20ου αιώνος.

Ακούσαμε, σήμερα, αγαπητοί μου, στην ευαγγελική περικοπή, που είναι ένα απόσπασμα από την επί του Όρους ομιλία του Κυρίου μας, τον χρυσό κανόνα συμπεριφοράς προς τον πλησίον.

    Είπε ο Κύριος: «Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Πώς θέλετε να σας συμπεριφέρονται; Κατά τον ίδιο τρόπο και εσείς να συμπεριφέρεστε προς τους άλλους ανθρώπους. Και όπως ερμηνεύει ο Θεοφύλακτος: «Ὃ ἐάν θέλῃς σύ ἐπί σεαυτοῦ, τοῦτο ἒνδειξε καί τοῖς ἑτέροις». Ό,τι θέλεις να συμβεί στον εαυτό σου, αυτό να δείξεις και στους άλλους. Και συμπληρώνει ο αυτός πατήρ: «Ὁρᾶς νόμον ἒμφυτον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἐγγεγραμμένον;». «Βλέπεις», λέγει, «έμφυτο νόμο στις καρδιές μας;»

     Γιατί; Γιατί το κριτήριο του πώς να σταθείς απέναντι στους άλλους, είναι ο εαυτός σου. Δεν θέλω να μου το κάνουν αυτό. Δεν θα το κάνω κι εγώ. Θέλω να μου κάνουν αυτό. Να μ’ αγαπούν· θα αγαπώ και εγώ. Δεν θέλω να με κουτσομπολεύουν· δεν θα κουτσομπολεύω και εγώ. Δηλαδή βλέπει κανείς μία λογική και φυσική συνέπεια, ηθική συνέπεια. Δηλαδή με άλλα λόγια κριτήριο είναι ο εαυτός μας. Όπως ακόμα και εκείνη η λεγομένη δευτέρα εντολή, που μαζί με την πρώτη: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου» κ.λπ. και που λέγει αυτή η δευτέρα «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» κι εδώ έχομε το κριτήριο του εαυτού μας. Τι λέγει; Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου, όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Οπότε, εάν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπάς τον άλλον. Εάν αγαπάς τον εαυτό σου νοσηρά, τότε νοσηρά θα αγαπάς και τον άλλον. Εάν αγαπάς τον εαυτό σου ορθά και υγιώς, σωστά, όπως πρέπει, τότε θα αγαπάς όπως πρέπει και τον αδελφό σου, και τον πλησίον σου. Μ’ άλλα λόγια, αντιλαμβάνεστε ότι ακραία περίπτωση, ακροτάτη και κορυφαία περίπτωση είναι να θέλω να σωθώ, τη σωτηρία μου. Άρα, τι θα πει «αγαπώ τον πλησίον μου»; Αφού εγώ επιθυμώ να σωθώ, τότε θα πρέπει να αγαπώ τον άλλον στον βαθμό να σωθεί. Θα ήθελα να δείτε δηλαδή ότι εδώ έχομε το κριτήριο του εαυτού μας. Γι’ αυτό θα πρέπει ο εαυτός μας να είναι σε καλή κατάσταση, για να αποτελεί ένα σωστό κριτήριο.

    Όμως, θα λέγαμε ακόμα ότι για τον Χριστιανό υπάρχει μία υπέρβαση αυτής της εντολής· για την οποία υπέρβαση, ο ίδιος ο Κύριος μάς ομίλησε ευθύς παρακάτω· διότι όταν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται, εσύ θες μεν να δείξεις εκείνο που πρέπει να δείξεις, γιατί έτσι πρέπει· όταν όμως ο άλλος όμως δεν ανταποκρίνεται, τότε τι θα κάνεις εσύ; Ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά σου; Αν ο Κύριος είπε στη συνέχεια: «αν αγαπάς αυτούς που σε αγαπούν, τότε τι κέρδος έχεις; Τι χάρη έχεις;». Αν αγαθοποιείς εκείνους που σε αγαθοποιούν ή δανείζεις εκεί από τους οποίους θα πάρεις πίσω ή τόκο ή κάποια οφέλη, τότε ποια είναι η χάρις που έχεις; 

    Γι’ αυτό τι μας είπε ο Κύριος; Κάτι που είναι μία υπέρβαση του εαυτού μας. «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Να αγαπάτε τους εχθρούς σας. Να αγαθοποιείτε, χωρίς να ζητάτε απολαβή όταν δανείζετε. Με άλλα λόγια, αυτό δεν είναι πια παρά μία υπέρβαση του εαυτού μας. Δεν με ενδιαφέρει πώς ο άλλος θα μου συμπεριφερθεί. Με ενδιαφέρει πώς θα συμπεριφερθώ εγώ. Κι αυτό είναι η υπέρβασις του εγώ μου.

    Μας καλεί ο Κύριος να γίνουμε μάλιστα οικτίρμονες, που αυτό κρύβει ή μάλλον περιέχει όλα αυτά που λέμε, δηλαδή να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να αγαθοποιείτε κ.τ.λ., κατά το μέτρο του ουρανίου Πατρός. Έτσι πια το μέτρο δεν είναι ο εαυτός μας, αλλά το μέτρο είναι ο ουράνιος Πατήρ. Γιατί; «Ὃτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς»· γιατί Αυτός είναι ευεργετικός και για τους αχάριστους και για τους πονηρούς.

     Ώστε λοιπόν, αγαπητοί μου, ο Πατέρας μας ο ουράνιος είναι το μέτρο. Εκεί θα βλέπουμε πια· διότι ποιος με πληροφορεί εμένα ότι μπορώ να έχω υγιή αντίληψη για τον εαυτό μου; Ένας ο οποίος καπνίζει, φθείρει τον εαυτό του; Είναι δυνατόν ποτέ να έχει καλή αντίληψη περί του εαυτού του και να αγαπά τον εαυτό του; Λέγει κάπου ένας ψαλμικός στίχος: «Εκείνος που κατακρίνει, κουτσομπολεύει, δεν αγαπά την ψυχή του» κ.ο.κ. Έχουμε χάσει το μέτρο. Το μέτρο λοιπόν τώρα τίθεται ο Θεός. Ο Πατέρας μας λοιπόν είναι χρηστός. Τι θα πει «αλήθεια»; Τι σημαίνει «χρηστότης»; Τι σημαίνει; Χρηστότης είναι η ευεργετικότης. Είναι η χρησιμότης. Είναι η ωφελιμότης. Συνεπώς ο Θεός είναι χρηστός(από το «χρήσιμος» και όχι από το «χρισμένος», που θα πει «χρίω», που παράγεται από το επίθετο «Χριστός», Ιησούς Χριστός. Όχι. Το «χρη» με ήτα). Είναι ο ευεργετικός, είναι ο χρήσιμος, είναι ο ωφέλιμος. Πράγματι, αγαπητοί μου, ο Θεός είναι ο ευεργετικός και ο χρήσιμος και ωφέλιμος σε μας.

   Πολλές φορές λέμε: Αυτός ο άνθρωπος- γιατί σ’ αυτό το σημείο θα μείνουμε, στο θέμα της χρηστότητος- πολλές φορές λέμε: «αυτός ο άνθρωπος είναι άχρηστος»· που σημαίνει το αντίθετο του χρησίμου. Καταλαβαίνετε τι θα πει «άχρηστος άνθρωπος»; Για να αντιληφτείτε τι θα πει χρήσιμος άνθρωπος: στην αρχαιότητα έδιναν στους δούλους το όνομα «Χρήστος». Το όνομα «Χρήστος» με ήτα. Κακώς γράφουν μερικοί το όνομα Χρήστος, που έχουμε σήμερα, κακώς το γράφουν με γιώτα. Κακώς. Δεν είναι σωστή η γραφή. Γράφεται με ήτα· που θα πει χρήσιμος. Και έδιναν το όνομα αυτό στους δούλους, για να εκφράσουν ότι αυτός ο δούλος είναι χρήσιμος. Όπως ομοίως έδιναν και το όνομα Ονήσιμος· που θα πει ωφέλιμος, θα πει χρήσιμος.

    Το βλέπομε αυτό στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τον Φιλήμονα, που λογοπαίζει εκεί ο Απόστολος και γράφει στον Φιλήμονα· λογοπαίζει, παίζει με το όνομα: «Ὁνήσιμον τόν ποτέ σοι ἄχρηστον, νυνί δέ σοί καί ἐμοί εὔχρηστον». Δηλαδή επειδή ο Ονήσιμος είχε κλέψει το αφεντικό του, δραπέτευσε από τη Μ. Ασία που έμενε το αφεντικό του, ήρθε στη Ρώμη, που ήταν ο Παύλος δέσμιος και κάποια στιγμή μετανόησε, σκέφτηκε καλύτερα και πήγε και βρήκε και τον Παύλο στη φυλακή. Τον είδε ο Παύλος, κ.λπ., οπότε τον δίδαξε, τον έκανε Χριστιανό, διότι δεν ήταν Χριστιανός, και τον στέλνει πίσω στο αφεντικό του, τον Φιλήμονα· και του λέγει: «Σε παρακαλώ να δεχτείς τον Ονήσιμο(Ονήσιμος θα πει εύχρηστος, χρήσιμος, ωφέλιμος), τόν ποτέ σοι ἄχρηστον(που κάποτε στάθηκε για σένα άχρηστος) νυνί δέ σοί καί ἐμοί εὔχρηστον». Τώρα όμως και για μένα και για σένα χρήσιμο. Λογοπαίζει με το όνομα Ονήσιμος.

     Ποιος είναι λοιπόν ο χρηστός άνθρωπος; Πάντα ξαναλέγω, το χρη με ήτα. Είναι ο άνθρωπος εκείνος ο ευλογημένος άνθρωπος, που ό,τι πιάσει, τελεσφορεί στα χέρια του. Είναι χρήσιμος. Ο Ιωσήφ, όπως θα ενθυμείσθε, όταν πουλήθηκε από τα αδέλφια του στην Αίγυπτο, τότε, αγαπητοί μου, έδειξε όλη του τη χρηστότητα στο σπίτι του Πετεφρή. Και ξέρετε, με τον τρόπο αυτόν επέσυρε την ευλογία του Θεού στο σπίτι του Πετεφρή. Ώστε να του πει ο Πετεφρής, ο Πετεφρής ο ειδωλολάτρης, να του πει: «Παιδί μου», του λέγει, «από τον καιρό που ήρθες στο σπίτι μου, ο Θεός σου μου ευλόγησε όλα τα αγαθά μου, μου ευλόγησε το σπιτικό μου».

     Ακόμα «χρηστός» είναι εκείνος ο άνθρωπος που ευεργετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπον, είτε πλούσιος, είτε φτωχός. Έχεις χρήματα; Ευεργετείς. Δεν είναι όμως τα χρήματα. Μπορείς να ευεργετείς και ως φτωχός. Όταν πεις μία καλή κουβέντα, μία καλή συμβουλή, μία οδηγία, μία διευκόλυνση, μία εξυπηρέτηση. Έτσι που στον πλαϊνό σου να είσαι χρήσιμος άνθρωπος, ωραίος άνθρωπος.

     Η χρηστότητα, αγαπητοί μου, είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Λέγει ο Απόστολος Παύλος, γράφει στους Γαλάτες: «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν -Ένας καρπός. Και δεν είναι κομματιασμένος. Ένας.- ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Βλέπετε λοιπόν ότι ανάμεσα στα εννιά επιμέρους σημεία του καρπού του Αγίου Πνεύματος είναι και η χρηστότητα. Είναι κάτι που το αποκτά κανείς, όταν αποκτήσει το Πνεύμα του Θεού που έρχεται να δώσει αυτόν τον βότρυν, το τσαμπί το σταφύλι, που είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, που οι ρώγες το είναι οι επιμέρους αρετές και τα επιμέρους χαρίσματα.

    Ακόμη η χρηστότητα είναι μία κοινωνική αρετή· που δίδει μία ανακούφιση στο περιβάλλον. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος υπάρχει στο περιβάλλον, ξεκουράζει εκείνους οι οποίοι είναι γύρω του. Γι’ αυτό ο χρηστός άνθρωπος είναι αξιαγάπητος, είναι συμπαθής. Γράφει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους στη Β΄ του επιστολή: «… Μηδεμίαν ἐν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ἳνα μή μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν χρηστότητι». Προσπαθούμε να μη δώσουμε πουθενά καμία αφορμή να κατηγορηθεί το Ευαγγέλιο. Αλλά παντού συνιστούμε τον εαυτό μας σαν διακόνους του Θεού και υπηρετούμε το έργο του Θεού ἐν χρηστότητι. Δηλαδή να είμεθα ευεργετικοί.

    Θα μπορούσαμε να πούμε, αγαπητοί μου, ότι οι άγιοι Απόστολοι είναι οι κορυφαίοι ἐν χρηστότητι, γιατί αυτοί στάθηκαν οι φορείς εκείνοι που με τον κόπο τους μετέφεραν το Ευαγγέλιο και συνεπώς τη σωτηρία στα πέρατα της Οικουμένης. Υπήρξαν ποτέ στην Ιστορία πιο ευεργετικοί άνθρωποι από τους Αποστόλους; Ασφαλώς όχι. Αλλά και σε πρακτικά πράγματα. Θα σας θυμίσω γιατί δεν μπορεί να ασχολείται η Αγία Γραφή με καθημερινότητες, αλλά ένα είναι πολύ ενδεικτικό, που αναφέρεται στον Απόστολο Παύλο. Δέσμιος, με αλυσίδες, πηγαίνει στη Ρώμη, με άλλους φυλακισμένους. Και το καράβι είναι γεμάτο από επιβάτες, αλλά και από σιτάρι, από φορτίο. Έπιασε φοβερή τρικυμία. Αφού βεβαίως είπε τη γνώμη του, να μη φύγουν από την Κρήτη, αλλά να ξεχειμωνιάσουν εκεί και την άνοιξη να πάνε στη Ρώμη. Γιατί πήγαινε ο Παύλος να δικαστεί από τον Καίσαρα. Δεν τον άκουσε όμως ο καπετάνιος. Συνεννοήθηκε με τον εκατόνταρχο που είχε τους κρατουμένους και ξεκίνησαν. Στον δρόμο, τι ήταν; «Δεκατέσσερις ημέρες», λέει, «δεν είδαμε ούτε άστρο ούτε ήλιο. Συννεφιά, τρικυμία φοβερή». Και τότε 14 ημέρες οι άνθρωποι δεν είχαν φάει τίποτα, ήσαν νηστικοί. Εμφανίζεται ο Κύριος στον Παύλο, άγγελος Κυρίου και του είπε: «Για χάρη σου, δεν θα πνιγεί το πλοίο». Το πρωί λέει σε όλους μέσα στο καράβι: «Ακούσατέ μου, αδελφοί, ο Κύριος τον Οποίον υπηρετώ, μου αποκάλυψε ότι κανείς δεν θα χαθεί. Μη λοιπόν λυπάστε, μη φοβάστε. Και σας παρακαλώ, 14 μέρες δεν βάλατε μπουκιά στο στόμα. Πρέπει να φάτε». Ποιος να φάει; Τότε εκείνος έκανε την προσευχή του και ενώπιον πάντων άρχισε να τρώγει. Ακούτε: «Καί τά νῦν ἀδελφοί, εὐθυμεῖτε!». Και τώρα, αδελφοί, να ευθυμείτε. Μέσα σε εκείνη τη φοβερή κατάσταση να λέει κάποιος να ευθυμούν; Δεν είναι ευεργετικός; «Γιατί», λέει, «πώς θα μπορέσουμε να βγούμε από το πλοίο κολυμπώντας(τους το προφητεύει) γιατί το πλοίο θα χαθεί, αν είμαστε νηστικοί και δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε;».

    Ακόμη, όταν έφθασαν στη Μελίτη, στη Μάλτα, δεν πήγε να πει «πω πω, κρυώνω». Στη θάλασσα είχαν πέσει, ήταν βρεγμένος, χειμώνας ήταν. Ξέρετε τι έκανε; Ο ευλογημένος Απόστολος… Σε ένα υπόστεγο τους έβαλαν. Και πήγε να μαζέψει φρύγανα για να βάλει φωτιά να στεγνώσουν. Δεν περιμένει κάποιους να τους στεγνώσουν. Πάει και μαζεύει φρύγανα, για να βάλει φωτιά για να στεγνώσουν όλοι. Βλέπετε πόσο ευεργετικός; Πόσο ωραίος, πόσο ωφέλιμος. Κι εκεί πετάχτηκε μια οχιά και του δάγκωσε το χέρι κ.λπ. κ.λπ. διαβάστε τα, είναι στα τελευταία κεφάλαια των Πράξεων των Αποστόλων. Αυτό θα πει ευεργετικός άνθρωπος, αγαπητοί μου, αυτό θα πει.

    Έτσι, ένας εκπαιδευτικός, όταν έχει το Πνεύμα του Θεού, μπορεί να γίνει χρηστός άνθρωπος. Ένας ιερεύς, στο ποιμαντικό του έργο, που αγαπά το ποίμνιό του, μπορεί να γίνει ένας χρηστός άνθρωπος. Μία αδελφή νοσοκόμος, ένας γιατρός, ένας οποιοσδήποτε που έχει κοινωνικό έργο, μπορεί να γίνει ένας χρηστός άνθρωπος. Καθένας μπορεί να προσεύχεται για τους άλλους. Και να γίνει ένας χρηστός άνθρωπος· δηλαδή ένας χρήσιμος άνθρωπος. Όλοι πρέπει να είμεθα εύχρηστοι.  Εὔχρηστοι ἐν Κυρίῳ. Όργανα χρήσιμα στα χέρια του Θεού. Και να ευεργετούμε τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να είναι άχρηστος. Αν κανείς φιλοτιμείται, έτσι πρέπει να αισθάνεται. Δεν πρέπει κανείς ποτέ να είναι άχρηστος.

     Σημειώστε, αγαπητοί μου, ότι ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος μάς αναφέρει για τον άγιο Αντώνιο ότι: «οὐδέποτε ἒκρινε καθεαυτόν ποιῆσαι τι· ὠφελοῦν αὐτόν πλέον τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ὃτι εἲχε τήν ἐλπίδα ταύτην, ὃτι τό κέρδος τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐστί αὐτῷ ἐργασίαν ἀρίστην». Πώς, λέει, μπορώ να έχω ωφέλεια; Όταν κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου; Όταν θα κοιτάξω και τον άλλον. Τότε αυτό είναι ωφέλεια δική μου· γιατί αποκτώ την αρετή της χρηστότητας. Αναφέρεται μάλιστα στον αββά Αγάθωνα, που λέγει ότι: «Πόσο θα ήθελα να έβρισκα έναν λεπρό, να του πάρω τη λέπρα και να του δώσω το δικό μου υγιές σώμα!». Ποιος το λέει αυτό; Το λέει κανείς μας; Ακόμη ο ίδιος αναφέρει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι πάντα ήθελε να αναπαύει τον αδελφό. Να είναι χρήσιμος πάντοτε. Μπήκε κάποτε ένας μοναχός στο κελί του και είδε μία σμίλη. «Α», του λέει, «πόσο ωραία και πόσο χρήσιμη είναι!». «Πάρτην», του λέει ο αββάς Αγάθων. «Μα, πώς θα την πάρω, αφού είναι δική σου;». «Πάρτην», του λέει. Αυτό  σημαίνει το πραγματικά ευεργετικός άνθρωπος.

    Αλλά ακόμη η χρηστότητα, αγαπητοί, είναι ενέργεια του Θεού. Αυτό πρέπει να το ξέρουμε. Είναι ενέργεια του Θεού, ιδιότητα του Θεού.  Γι’ αυτό ακριβώς και ο Κύριος  αναφέρει ότι πρότυπο είναι ο Θεός, προς τον Οποίον πρέπει να προσβλέπουμε· «ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς»· Γιατί είναι χρηστός, λέγει, επί τους αχάριστους και πονηρούς· «ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους». Βγάζει τον ήλιο Του για όλους. Πονηρούς και αγαθούς. Δίνει τη βροχή Του για όλους, πονηρούς και καλούς. Βλέπετε; Είναι χρήσιμος.

    Αλλά αυτή η χρηστότητα του Θεού, είναι πολύ προσιτή στους νεοφώτιστους. Σε εκείνους που πρωτοεγγίζουν τον Κύριο. Λέγει ο απόστολος Πέτρος κάτι πολύ χαριτωμένο: «Ἀποθέμενοι οῦν πᾶσαν κακίαν-αφού αποθέσουμε κάθε κακία-ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη[:σαν νεογέννητα βρέφη] τό λογικόν ἄδολον γάλα ἐπιποθήσατε[:να επιποθήσετε το άδολο και λογικό, νοερό, πνευματικό γάλα] ἳνα ἐν αὐτῷ αὐξηθεῖτε  εἰς σωτηρίαν [:για να αυξηθείτε στη σωτηρία με αυτό το άδολο γάλα] εἲπερ ἐγεύσασθε ὃτι χρηστός ὁ Κύριος». Εάν βέβαια έχετε γευτεί ότι ο Κύριος είναι χρηστός, χρήσιμος, αγαθός, ωραίος, μπορείς να Τον προσεγγίσεις.

    Ο Θεός, αγαπητοί μου, ακόμη προβάλλει τη χρηστότητά Του και για τη μετάνοια των ανθρώπων. Λέγει ο απόστολος Παύλος στους Ρωμαίους: «Ἤ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καταφρονεῖς, ἀγνοῶν ὃτι τό χρηστόν τοῦ Θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει;». Ή ακόμα, λέγει, αγνοείς «τό χρηστόν τοῦ Θεοῦ», ότι ο Θεός είναι χρηστός και αυτό το κάνει ακριβώς για να σε οδηγήσει στη μετάνοια. Οπότε εδώ το θέμα «χρηστότης» παίρνει και την έννοια «μακροθυμία». Είναι εκείνο που πολλές φορές λέμε: «κάνω-επιτρέψατέ μου να πω- τον Καραγκιόζη μπροστά σε κάποιον που είναι θυμωμένος, που είναι στριμμένος, που είναι δύσκολος, κάνω τον Καραγκιόζη μπροστά του, δηλαδή παίζω έναν ρόλο, τρόπον τινά, για να τον βοηθήσω, να τον καταπραΰνω». Αυτό είναι μία χρηστότης.

   Ακόμη, από τη μια προβάλλεται η χρηστότητα του Θεού στην Αγία Γραφή και από την άλλη προβάλλεται η μη χρηστότητα του ανθρώπου. Λέγει πάλι ο Απόστολος Παύλος: «Οὐκ ἔστιν ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός». Εμείς; Άχρηστοι είμαστε. Ο Θεός είναι χρηστός. Ε, λοιπόν, τι πρέπει τώρα να κάνουμε; Πρέπει να Τον μιμηθούμε. «Καὶ ἔσεσθε,», λέει ο Κύριος, «υἱοὶ ὑψίστου [:παιδιά του Υψίστου Κυρίου] ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς». Πρέπει να γίνουμε λοιπόν και εμείς χρηστοί επί τους αχάριστους και πονηρούς, μιμούμενοι τον ουράνιο Πατέρα μας.

    Αγαπητοί, η χρηστότης είναι μία αρετή. Είναι μία αρετή που στολίζει μία αρετή. Είναι μία αρετή που στολίζει τον άνθρωπο και τον αποδεικνύει πνευματικό άνθρωπο· διότι για να έχεις αυτόν τον καρπό του Αγίου Πνεύματος, έχεις το Πνεύμα το Άγιο. Τόσο πολύ πρέπει να φανερώνει αυτήν τη χρηστότητα κάθε μας εκδήλωση, ώστε φθάνει ο Απόστολος Παύλος να παρομοιάσει την χρηστότητα με ένα πουκάμισο, με ένα ένδυμα, με ένα ρούχο. Και τι λέει τώρα παρακαλώ στους Κολοσσαείς; «Ἐνδύσασθε οὖν ὡς ἐκλεκτός τοῦ Θεού ἃγιοι καί ἠγαπημένοι, χρηστότητα»· «Ντυθείτε», λέγει, «τη χρηστότητα». Βγαίνουμε γυμνοί ποτέ έξω; Όχι. Είμεθα πάντα ντυμένοι· που σημαίνει πάντα θα έχεις χρηστότητα. Ἐν παντί τόπῳ καί χρόνῳ. Τόσο πολύ, σαν να είναι ρούχο σου, σαν να είναι πουκάμισό σου, σαν να έχει γίνει κύτταρό σου, πρέπει παντού και πάντα να είσαι ο χρήσιμος άνθρωπος, ο ωφέλιμος, ο ευεργετικός προς όλους.

   Ακόμη παρακαλεί ο Απόστολος Παύλος τους Εφεσίους στην επιστολή του και τους λέγει: «Γίνεσθε εἰς ἀλλήλους χρηστοί». Τους παρακαλεί. «Ο ένας με τον άλλον να γίνεστε χρήσιμοι, εις αλλήλους, μεταξύ σας». Να είσαστε οι χρήσιμοι άνθρωποι. Εκείνοι οι οποίοι δεν θα δώσετε ποτέ αφορμή να σας κουτσομπολέψουν, γιατί δεν κουτσομπολεύετε, να σας βρίσουν γιατί δεν βρίζετε, να σας κατηγορήσουν, γιατί δεν κατηγορείτε. Εσείς που τρέχετε ανά πάσα στιγμή να βοηθήσετε οπουδήποτε. Ακούσατε στη γειτονιά σας για κάποιον άρρωστο, που δεν έχει αλλού ανθρώπους, μια άρρωστη γυναίκα ηλικιωμένη, τρέχετε να βοηθήσετε, να σκουπίσετε, να θεραπεύσετε, να φωνάξετε έναν γιατρό. Τρέχετε να εξυπηρετήσετε με κάθε τρόπο, να πείτε μια καλή κουβέντα, οπουδήποτε, στο νέο παιδί, στο παλικάρι, στην κοπέλα, παντού· που δεν ξέρουν ακόμη, δεν έχουν την πείρα της ζωής. Αυτό θα πει ο ένας με τον άλλον, μεταξύ σας, να είσαστε άνθρωποι ευεργετικοί, άνθρωποι χρηστοί.

     Αν αυτήν, αγαπητοί μου, την τελευταία παραγγελία εφαρμόσουμε, που λέγει ο ίδιος ο Κύριος, τότε αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργούμε μια θαυμάσια κοινωνία που μας καθιστά αληθινά ομοιώματα του Θεού στη Γη. Πραγματώνουμε εκείνο το «καθ’ ομοίωσιν Θεού» και ακόμη μεταβάλλει τον κόσμο τούτο σε έναν ωραίο Παράδεισο. Επαναφέρομε τον Παράδεισο πάνω σε αυτή τη Γη όταν έχουμε χρηστότητα, όταν είμαστε χρηστοί. Θα επαναλάβουμε το του Αποστόλου Παύλου: «Ἀγαπητοί, γίνεσθε εἰς ἀλλήλους χρηστοί».

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
Πηγή: aktines

Η αναζήτηση της ευτυχίας – Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος

Ορθοδοξία | Η αναζήτηση της ευτυχίας - Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος

Αναφέρει ο ιερός Αυγουστίνος, ο οποίος σ’ όλη του τη ζωή έψαχνε να βρει τον Θεό: «Ρώτησα τα ψηλά χιονοστεφανωμένα βουνά. Μήπως εσείς είσθε ο Θεός μου; Και αυτά μου απάντησαν.

Όχι, όχι, δεν είμαστε εμείς ο Θεός σου. Ρώτησα τον ήλιο. Μήπως είσαι συ ο Θεός μου; Και ο ήλιος μου απάντησε. Όχι, όχι, δεν είμαι εγώ ο Θεός σου. Ρώτησα τις καταπράσινες πεδιάδες, τα φιδωτά ποτάμια. Μήπως είσθε σεις ο Θεός μου; Και αυτά μου είπαν. Όχι, όχι, δεν είμαστε εμείς ο Θεός σου. Ρώτησα τις γαλάζιες θάλασσες, τους ωκεανούς και τις λίμνες. Μήπως είσθε σεις ο Θεός μου; Και αυτά μου απάντησαν. Όχι, όχι, δεν είμαστε εμείς ο Θεός σου».

Στην ίδια δραματική θέση βρίσκεται και ο σημερινός ταλαίπωρος άνθρωπος, αναζητητής της ευτυχίας. Πιστεύει ότι εάν αποκτήσει ένα σταθερό εισόδημα, αυτό θα του δώσει την ευτυχία. Αλλά αυτό του απαντάει: Εγώ δεν είμαι η ευτυχία σου, εγώ δεν σου εξασφαλίζω την ευτυχία. Χτίζει ένα κομψό πολυτελέστατο πανάκριβο σπίτι και πιστεύει ότι αυτό θα του φέρει ευτυχία. Και αυτό του λέγει: Εγώ δεν είμαι η ευτυχία σου. Εγώ δεν μπορώ να σε κάμω ευτυχισμένο. Αγοράζει ένα πολυτελές αυτοκίνητο και νομίζει ότι τώρα έγινε ευτυχισμένος. Και αυτό του λέγει: Όχι, όχι, εγώ δεν είμαι η ευτυχία σου. Φρόντισε κάπου αλλού να βρεις την ευτυχία.

Αλλά πού ο ιερός Αυγουστίνος βρήκε τον Θεό, τον οποίο τόσο εναγωνίως αναζητούσε; Τον βρήκε στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων υποβοήθησε με την ακτινοβολούσα προσωπικότητά του τον αναζητητή της αληθείας να βρει τον Κύριο. Και από τότε ο Αυγουστίνος υπηρέτησε με όλη του την καρδιά και τη δύναμή του και τη διάνοιά του τον Κύριο, τον οποίο αγάπησε. «Η καρδιά μου, Κύριε, είναι ανήσυχη και δεν θα ειρηνεύσει εάν δεν αναπαυθεί εις εσέ».

Και ο σημερινός ταλαίπωρος άνθρωπος, μανιώδης διώκτης της ευτυχίας, δεν θα ειρηνεύσει εάν δεν βρει τον Κύριο Ιησού Χριστό, στον οποίο και μόνο υπάρχει το πλήρωμα και η καταξίωση της ζωής.

Εκεί στους πρόποδες του Σταυρού υπάρχουν τα μυστικά της ευτυχίας. Στο μυστήριο του πόνου, της θλίψεως και των στερήσεων υπάρχει η μυστική χαρά. Η ευτυχία είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα υλικά αγαθά. Διότι η θεία χάρη έχει αυτή την αδυναμία.

Να επισκέπτεσαι τους πτωχούς και στερημένους. Και ο παντοδύναμος Θεός δεν αγαπάει τους δυνατούς αλλά τους αδυνάτους. Γνώριζε λοιπόν τούτο. Αγάπησε την κατά Θεόν πτωχεία για να πλουτίσεις. Αγάπησε το κατά Θεόν πάθος για να χαίρεσαι. Αγάπησε και τους πόνους του Σταυρού για να αποκτήσεις μια μυστική παρηγοριά που χορηγός της είναι μόνο ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

(Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

Άγιος Σωφρόνιος ο αγιορείτης : Με αυτή την σύντομη προσευχή όλοι θα βοηθηθούμε

 

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ | Άγιος Σωφρόνιος ο αγιορείτης : Με αυτή την σύντομη προσευχή όλοι θα βοηθηθούμε

Όλοι μας και ιδιαίτερα στην εποχή μας υποφέρουμε από πνευματική σύγχυση και αδυναμία. Με αυτή την σύντομη προσευχή πιστεύουμε πως όλοι θα βοηθηθούμε ώστε να βρούμε και πάλι την ορθή οδό Του Κυρίου μας. Αν μάθετε αυτήν την προσευχή θα εκπλαγείτε για την ευκολία της νίκης.

Όταν είστε αδύνατοι πνευματικά, να προσεύχεστε σαν για κάτι που δεν είναι παρά η συνέπεια των παθών μας. Να λέτε αυτή την προσευχή που σας συνέστησα πολλές φορές:

«Κύριε, θεράπευσε την καρδιά μου από αυτό τον πονηρό λογισμό,
Κύριε, θεράπευσε τον νου μου, να μη σκέφτεται αυτό που είναι εναντίον του νόμου της αγάπης του Πατρός Σου.
Κύριε, θεράπευσε όλο μου το είναι, για να μπορέσω να πορευθώ με αυτό τον άγιο πόνο πίσω από τα βήματά Σου».

Αν προσεύχεστε έτσι, θα εκπλαγείτε για την ευκολία της νίκης.
Παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού και μην αρχίζετε οποιονδήποτε διάλογο με τους λογισμούς.

Αγωνιστείτε εναντίον κάθε πάθους που υπαγορεύει στον νου αρνητικές κριτικές για τον οποιονδήποτε.

Αγωνιστείτε εναντίον αυτού. Όταν είναι η χάρη μαζί μας, δεν βλέπουμε τα λάθη των άλλων, βλέπουμε μόνο τις θλίψεις και την αγάπη των αδελφών μας και δεν έχουμε αυτή τη διάθεση να κρίνουμε αρνητικά.

Φυλαχτείτε από κάθε λογισμό εναντίον των αδελφών, γιατί κάθε τέτοιος λογισμός προκαλεί ρωγμή στον τοίχο της Μονής μας.

Στην καθημερινή ζωή είναι πολύ σπουδαίο να «αφουγκραζόμαστε» από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ακούσουμε τις υποδείξεις του Θεού, πού μας λέει τι να κάνουμε και πώς να ενεργούμε. Αλλά δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε οριστικά από τους κακούς λογισμούς. Ακόμη και αυτοί πού είναι τέλειοι δεν το μπορούν. Η τελειότητά τους δεν είναι τέτοιας φύσεως πού να μην ενοχλούνται από τίποτε.

Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ – Οικοδομώντας το ναό του Θεού, τόμος Β, σελ. 342-343

Η φιλανθρωπία είναι όπως η θραύση πέτρας με πέτρα, που πάντα παράγει σπινθήρα Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Η φιλανθρωπία είναι όπως η θραύση πέτρας με πέτρα, που πάντα παράγει σπινθήρα

Εκείνος που κατανοεί πως η φιλανθρωπία είναι ενεργητική αρετή κι όχι παθητική, κι αρχίσει να την εφαρμόζει μ’ αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα διαπιστώσει πως ο ουρανός κι η γη αποκαλύπτονται μπροστά του με νέα χρώματα. Σύντομα θα κατανοήσει τόσο του Θεού τη φιλανθρωπία όσο και του ανθρώπου.

Η φιλανθρωπία είναι όπως η θραύση πέτρας με πέτρα, που πάντα παράγει σπινθήρα. Αυτός που παράγει το σπινθήρα αυτόν κι ο άλλος που τον δέχεται, νιώθουν κι οι δυο τους την παρουσία του Θεού.

Τη στιγμή εκείνη νιώθουν το χέρι του Θεού να θωπεύει τις καρδιές τους. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε’ 7).

Η ευσπλαχνία είναι ανώτερη από τη συμπόνια, που οι ινδουιστές θεωρούν ως τη μεγαλύτερη αρετή. Ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει συμπόνια για έναν επαίτη, αλλά και να τον προσπεράσει.

Ο φιλάνθρωπος όμως θα νιώσει συμπάθεια για τον επαίτη και θα τον βοηθήσει. Το να δείξεις φιλανθρωπία στον επαίτη δεν είναι ούτε το πιο δύσκολο ούτε το ανώτερο πράγμα στο Νόμο του Χριστού.

Μεγάλο πράγμα είναι να δείξεις αγάπη στους εχθρούς σου. Η ελεημοσύνη είναι ανώτερη από τη συχώρεση των προσβολών. Η συχώρεση των προσβολών είναι το πρώτο μισό του δρόμου προς το Θεό. Η τέλεση έργων αγάπης είναι το δεύτερο μισό.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ζητάει πίστη και υπακοή 5 Οκτωβρίου, 2020 orthodoxia.onlineΆγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ζητάει πίστη και υπακοή - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στη Νέα Κτίση ο Κύριος Ιησούς Χριστός ζητάει από μας το ίδιο πράγμα που ζήτησε από τον Αδάμ και την Εύα στον Παράδεισο: πίστη και υπακοή.

Πίστη πως κάθε εντολή που μας έδωσε, είναι για τη σωτηρία μας· απροϋπόθετη υπακοή σε κάθε μία από τις εντολές Του. Μας έδωσε όλες τις εντολές, μαζί κι αυτήν για ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας, για νά ‘χουμε πίστη στα λόγια Του και υπακοή.

Αν κάποια από τις εντολές Του δεν ήταν καλή και δεν υπηρετούσε τη σωτηρία μας, δε θα μας την έδινε. Εκείνος ήξερε πολύ καλύτερα αν η εντολή αυτή ήταν φυσική ή αφύσικη, δυνατή ή αδύνατη.

Το πιο σπουδαίο πράγμα για μας είναι πως ο Θεός μας έδωσε την εντολή αυτή κι εμείς, αν θέλουμε το καλό μας, πρέπει να την τηρήσουμε.

Όπως ο άρρωστος παίρνει το φάρμακο από το χέρι του γιατρού με πίστη και κάνει υπακοή, είτε το φάρμακο είναι γλυκό είτε πικρό, έτσι κι εμείς, αδύναμοι από την αμαρτία και με σκοτισμένο νου, πρέπει να τηρούμε με πίστη κι υπακοή όλες τις εντολές που μας έδωσε ο καλός Ιατρός των ψυχών μας και Κύριος της ζωής μας, Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.

Πότε ο Θεός επιτρέπει να αποκτήσουμε υλικά αγαθά Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 

Πότε ο Θεός επιτρέπει να αποκτήσουμε υλικά αγαθά

6 Οκτωβρίου, 2020

orthodoxia.online

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγαθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών, ούτε σαν δούλος, αλλά σαν ελεύθερος.

Ο Θεός όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει να τα αποκτήσουμε και να τα χρησιμοποιούμε. Διότι τότε πλέον τα κατέχουμε σαν ελεύθεροι άνθρωπο και όχι όπως έχουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους.
_____

Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι’ αυτό σου δόθηκε το στόμα απο τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.

_____

Εάν δεν δέχεσαι τον ξένο όπως θα δεχόσουν τον Χριστό, καλύτερα να μη τον δεχθείς καθόλου. Εάν όμως τον δέχεσαι σαν τον Χριστό, τότε μη ντραπείς να πλύνεις τα πόδια του Χριστού.

_____

Προσοχή! Ο Διάβολος (για να σε παγιδέψει) άλλαξε την σειρά των πραγμάτων και έδωσε την ντροπή στην μετάνοια και την παρρησία στην αμαρτία.

_____

Η αγάπη αλλάζει θετικά την φύση των πραγμάτων.

_____

Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ήταν πιστοί ελεήμονες και πονόψυχοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν θα υπήρχαν.

_____

Όταν προσεύχεσαι μην αναφέρεις τις αμαρτίες των άλλων στο Θεό, για να μην σου υπενθυμίσει κι αυτός τις δικές σου.

_____

Όταν ανακαλύπτεις την πύλη της καρδιάς σου, ανακαλύπτεις την πύλη του ουρανού.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Τι θα γινόταν ο Χριστός ρωτούσε «Μετάνιωσες στα λόγια ή στην πράξη;»Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom:

 

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom: Τι θα γινόταν ο Χριστός ρωτούσε «Μετάνιωσες στα λόγια ή στην πράξη;»

Αν σε μία τέτοια στιγμή αυτοσυνειδησίας εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας ο Σωτήρας ή αν έστελνε έναν άγγελό Του η οποιονδήποτε άγιό Του, για να μας επιτιμήσει με αυστηρή φωνή και να απαιτήσει να μετανοήσουμε έμπρακτα αλλάζοντας τη ζωή μας, πιθανόν να το αποδεχόμασταν.

Τι θα γινόταν όμως, αν στη θέση του αγγέλου ή του αγίου, ή της δικής Του παρουσίας, ο Χριστός μας έστελνε τον πλησίον μας (και μάλιστα αυτόν ακριβώς που δεν αγαπάμε και που θα μας βασάνιζε) και μας έθετε το ζωτικό ερώτημα «Μετάνιωσες στα λόγια ή στην πράξη;».

«Κύριε, τώρα τα καταλαβαίνω όλα! Σώσε με, σώσε με, με οποιοδήποτε τίμημα…»!

Τότε θα ξεχνούσαμε τα λόγια μας, θα καταπιέζαμε τα συναισθήματά μας, θα αποκηρύσσαμε τη μετάνοιά μας και θα αναφωνούσαμε:

«Εξαφανίσου από δώ! δεν θα ξανατιμωρηθώ εγώ από τον Θεό εξαιτίας σου, δεν θα μου κάνεις εσύ μάθημα ούτε θα μ` οδηγήσεις εσύ στην καινούργια ζωή».

Θ` αφήναμε να περάσει χαμένη και η ευκαιρία και το πρόσωπο που στάλθηκε από τον Κύριο για να μας γίνει η συνέπεια των αμαρτιών μας, το φόρτωμα που θα σηκώσουμε με υπομονή.

Θα πήγαινε χαμένο το πρόσωπο που στάλθηκε για να μας θεραπεύσει και να μας οδηγήσει με ταπείνωση στη Βασιλεία του Θεού, το πρόσωπο που θα μας έκανε να αποδεχτούμε τα πάντα με ετοιμότητα από τα χέρια του Θεού.

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

Ο άνθρωπος πιστεύει στα πάντα με αφέλεια, στα πάντα εκτός από ένα

 

Ο άνθρωπος πιστεύει στα πάντα με αφέλεια, στα πάντα εκτός από ένα - Δημήτριος Παναγόπουλος

Και ενώ ο άνθρωπος όλα τα πιστεύει με καταπληκτική αφέλεια…

Πιστεύει για παράδειγμα, ότι το νερό που πίνει στη βρύση δεν είναι δηλητηριασμένο, ώστε το πίνει χωρίς να το εξετάσει μικροβιολογικά…
Πιστεύει και πίνει…
Πιστεύει και τρώει…
Πιστεύει και παίρνει το φάρμακο…
Πιστεύει στον ιατρό και χειρουργείται…

Πιστεύει στο αεροπλάνο και επιβιβάζεται…
Πιστεύει, ότι αυτό που θα σπείρει, σε λίγο καιρό θα το θερίσει…
Πιστεύει στο δάσκαλο ότι β και α κάνουν βα…
Πιστεύει στα πάντα και προχωρεί!…
… Όταν όμως φτάσει στο θέμα της πίστεως στο Χριστό, εκεί λέει:

Α, αυτό άστο δεν Τον πιστεύω, αυτά είναι παραμύθια… αυτά είναι για τους αφελείς ανθρώπους!
Διάβασε άπιστε άνθρωπε τον σοφό Σολομώντα, που σε ρωτάει:

Πες μου άνθρωπε, πώς διαμορφώνονται τα οστά του εμβρύου, στη κοιλιά της μάνας; Και δεν είναι μόνο ότι διαμορφώνονται τα οστά, αλλά και μερίζονται και συναρμολογούνται, κατά αναλογία της εργασίας και της διακονίας που πρόκειται να προσφέρουν. Ποιός τα κόλλησε, ποιός τα έβαλε;

Ποιός σε έφτιαξε την καρδιά σου και την έβαλε μπρος να λειτουργεί;
Ποιός σου έφτιαξε τους πνεύμονες και ποιός σου έβαλε το αίμα μέσα στις φλέβες σου;
Ποιός σου έβαλε φατνίο και σου χάραξε τα δόντια; Ποιός;
Πώς η μάνα σου τρώει και πίνει και βγάζει γάλα, μόνο την περιόδο του θηλασμού; Πώς γίνεται;…
Ποιός; Τίποτα! Ουδεμία απάντηση και καμμία εξήγηση…

Δεν τον αφήνει ο διάβολος να τα φιλοσοφήσει όλα αυτά… δεν τον αφήνει να πιστέψει στον Χριστό. Δεν τον αφήνει ο εγωισμός του…

Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (1916 – 1982)

Η μυστική διδασκαλία που κρατεί η Εκκλησία

Από τα δόγματα και τας αληθείας  που φυλάσσει η Εκκλησία άλλα μεν τα έχομεν πάρει από την γραπτήν διδασκαλίαν, άλλα δε, που μυστικώς έφθασαν μέχρις ημών εκ της παραδόσεως των αποστόλων, τα εκάμαμεν δεκτά.

Από τα δόγματα και τας αληθείας  που φυλάσσει η Εκκλησία άλλα μεν τα έχομεν πάρει από την γραπτήν διδασκαλίαν, άλλα δε, που μυστικώς έφθασαν μέχρις ημών εκ της παραδόσεως των αποστόλων, τα εκάμαμεν δεκτά.

Και τα δύο στοιχεία, και η γραπτή και η άγραφος παράδοσις, έχουν την αυτήν σημασίαν δια την πίστιν. Και κανείς εξ όσων έχουν και μικρά γνώσιν των εκκλησιαστικών θεσμών δεν θα εγείρει αντίρρησιν επ’ αυτών.

Διότι αν επιχειρούσαμεν να εγκατελείψωμεν όσα εκ των εθών είναι άγραφα, διότι δήθεν δεν έχουν μεγάλην σημασίαν, χωρίς να το καταλάβωμεν θα εζημιώναμεν το Ευαγγέλιον εις την ουσίαν του ή  μάλλον θα μετετρέπαμεν το κήρυγμα εις κενόν νοήματος όνομα.

Λόγου χάριν (δια να θυμηθώ το πρώτον και πιο συνηθισμένον απ’ όλα), ποιος εδίδαξε γραπτώς ότι οι ελπίζοντες εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φανερώνουν αυτήν την πίστιν των με το να κάνουν το σημείο του Σταυρού;

Το να στρεφώμεθα προς Ανατολάς κατά την προσευχήν ποιον γραπτόν έργον μας το εδίδαξε; Τους λόγους της επικλήσεως κατά τον αγιασμό του άρτου της θείας ευχαριστίας  και του ποτηρίου, ποιος εκ των αγίων μας τους άφησε γραπτώς;

Δεν αρκούμεθα ασφαλώς εις αυτά που οι απόστολοι ή το Ευαγγέλιον μνημονεύουν, αλλά προς της Ευχαριστίας και μετά από αυτήν λέγομεν και άλλα, διότι εδιδάχθημεν από την άγραφον διδασκαλίαν ότι έχουν μεγάλην δύναμιν εις την επιτέλεσιν του Μυστηρίου.

Ευλογούμεν επίσης και το ύδωρ του βαπτίσματος και το έλαιον του Χρίσματος και ακόμη και αυτόν που βαπτίζεται. Από ποια γραπτά κείμενα τα επήραμεν αυτά; Δεν τα γνωρίζαμεν από την σιωπηράν και μυστικήν παράδοσιν;

Ποιος γραπτός λόγος διδάσκει την δια του ελαίου χρίσιν; Από πού επήραμεν το να βαπτίζωμεν τρεις φοράς εις το ύδωρ τον άνθρωπον; Και τα άλλα ακόμη τα σχετικά με το βάπτισμα, όπως η αποκήρυξις του Σατανά και των αγγέλων αυτού, από ποιον σύγγραμα διδάσκονται;

Δεν προέρχονται όλα αυτά από αυτήν την μη δημοσιευθείσαν και μυστικήν διδασκαλίαν, την οποίαν διετήρησαν οι πατέρες μας εν σιγή χωρίς να τη πολυερευνούν και να την περιεργάζονται, επειδή ορθώς είχαν μάθει, ότι πρέπει με τη σιωπήν να προστατεύομεν την σεμνοτητα των μυστηρίων;

Διότι πώς ήτο δυνατόν να διακηρυχθεί το νόημα αυτών τα οποία ούτε να ιδούν επιτρέπεται όσοι είναι αμύητοι; Τι επεδίωκεν άραγε ο μέγας Μωυσής με το να καθορίσει ότι δεν ημπορούν όλοι να εισέρχονται εις το ιερόν; Τους βεβήλους δεν τους επέτρεψεν ούτε εντός των περιβόλων να εισέρχονται˙ αφού δε άφησε τα προαύλια μόνον δια τους καθαρωτέρους, τους Λευίτας μόνον έκρινε ως αξίους να προσφέρουν λατρείαν εις τον Θεόν. Ενώ δε  εξεχώρισεν ως έργον των ιερέων  τα σφάγια και τα ολοκαυτώματα και όλην την άλλην ιερουργίαν, επέτρεψε εις ένα μόνον, τον αρχιερέα να εισέρχεται εις τα άδυτα. Και δι’αυτόν καθώρισε να εισέρχεται όχι πάντοτε, αλλά κατά μίαν μόνον ημέραν του χρόνου και κατά ωρισμένην ώρα, ώστε να εποπτεύει τα Άγια των Αγίων με θάμβος, λόγω του ότι θα ήτο τούτο κάτι ασυνήθιστον και ξεχωριστόν.

Εγνώριζε καλώς ο σοφός Μωυσής ότι εύκολα περιφρονεί κανείς το συνηθισμένον και ευκολοπλησίαστον, το απομεμακρυσμένον όμως και σπάνιον το θεωρεί κατά φυσικήν ακολουθίαν ως περισπούδαστον. Κατά τον ίδιο τρόπον λοιπόν και οι απόστολοι και πατέρες που έθεσαν εξ αρχής τους εν τη Εκκλησία θεσμούς επεδίωκαν να διαφυλάξουν με τη μυστικότητα και την σιωπήν την σεμνότητα των Μυστηρίων. Άλλωστε παύει να είναι μυστήριον αυτό που εύκολα το πληροφορείται ο οιοσδήποτε.

Αυτό είναι το νόημα της αγράφου παραδόσεως˙ να μη αμεληθή  και περιφρονηθή η γνώσις των δογμάτων από τους πολλούς λόγω συνηθείας. Υπάρχει διαφορά μεταξύ δόγματος και κηρύγματος. Το δόγμα σιωπάται˙ τα κηρύγματα δημοσιεύονται. Ένα είδος σιωπής είναι και η ασάφεια της Γραφής, με την οποία καθιστά αυτή δυσχερή  την κατανόηση των δογμάτων επ’ ωφελεία των αναγνωστών.

Δι’ αυτόν τον λόγον, ενώ όλοι στρεφόμεθα κατά την προσευχήν προς ανατολάς, ολίγοι γνωρίζομεν  ότι επιζητούμεν έτσι την παλαιάν πατρίδα, τον παράδεισον, τον οποίον εφύτευσεν ο Θεός εις την Εδέμ που ευρίσκεται προς ανατολάς. Όρθιοι προσφέρομεν τας ευχάς κατά την ημέραν της Κυριακής˙ δεν γνωρίζουμε όμως όλοι τον λόγον. Όχι μόνον δια να υπενθυμίσουμε εις τους εαυτούς μας, με την στάσιν μας κατά την αναστάσιμον ημέραν, την Χάριν που μας εδόθη, ότι δηλαδή αναστηθήκαμεν μαζί με τον Χριστόν και εμείς και οφείλομεν να επιδιώκωμεν τα άνω, αλλά και διότι φαίνεται ότι είναι αυτή και μία εικών της μελλούσης ζωής.

Δια τούτο ενώ είναι η αρχή των ημερών της εβδομάδος , δεν ωνομάσθη απόν Μωυσή πρώτη, αλλά μία. ‘‘Έγινε, λέγει, βράδυ, ήλθε κατόπιν το πρωί, και έχομεν έτσι μίαν ημέραν’’ (Γεν.1,5). Και τούτο διότι η ίδια ημέρα κάνει τον αυτόν κύκλον πολλάς φοράς. Είναι μία λοιπόν αυτή ημέρα, και συγχρόνως ογδόη  και φανερώνει την μίαν πράγματι και αληθινήν ογδόη ημέραν, εις την οποίαν αναφέρεται και ο ψαλμωδός εις μερικάς επιγραφάς  των ψαλμών, την κατάστασιν που θα διαδεχθή αυτόν τον χρόνον , την ατελείωτον ημέραν, την αβασίλευτον, που δεν τη διαδέχεται η νύκτα, τον ατελείωτον εκείνον και αγέραστον αιώνα.

Αναγκαστικώς λοιπόν η Εκκλησία διδάσκει εις τα τέκνα της να προσεύχονται  κατ’ αυτήν την ημέραν όρθιοι, ώστε με τη διαρκή υπόμνησιν της αιωνίου ζωής να μη παραμελούμεν τα εφόδια δια την εκεί μετάβασίν μας. Ολόκληρος  δε η περίοδος της πεντηκοστής είναι υπόμνησις  της εις το μέλλον αναμενόμενης αναστάσεως. Διότι εάν η μία εκείνη  και πρώτη ημέρα επταπλασιασθή επτά φοράς, συμπληρώνει τας επτά εβδομάδας της ιερά περιόδου της Πεντηκοστής. Άρχεται δηλαδή από Κυριακήν και τελείωνει πάλιν εις Κυριακήν και επαναλαμβάνεται ενδιαμέσως πεντήκοντα φοράς ο αυτός κύκλος της ημέρας.

Μιμείται δια τούτο την αιωνιότητα και είναι ομοία προς αυτήν˙ όπως εις την κυκλικήν κίνησιν, αρχίζει από τα ίδια σημεία και τελειώνει πάλιν εις τα ίδια. Κατ’αυτήν λοιπόν την ημέραν οι θεσμοί της Εκκλησίας μας εδίδαξαν να προτιμώμεν την ορθίαν στάσιν, σαν να μεταφέρουν έτσι με τη διαρκή υπόμνησιν τον νουν μας από τα παρόντα εις τα μέλλοντα. Και μετά από κάθε γονυκλισίαν επίσης εγειρόμεθα, δια να δείξομεν έτσι ότι λόγω της αμαρτίας επέσαμεν εις την γην, λόγω της φιλανθρωπίας όμως του κτιστού μας ωδηγηθήκαμε εις τον ουρανόν.

Δεν θα με φθάση η ημέρα δια να εκθέσω τα άγραφα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Μέγας Βασίλειος (ΕΠΕ, ΤΟΜΟΣ 10, ΕΡΓΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ)

Πηγή: impantokratoros.gr

Ευαγγέλιο της Κυριακής Α΄ Λουκά – Τα δίχτυα της Χάριτος (Γραπτό Κήρυγμα)Κήρυγμα πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

 

Κήρυγμα πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

“Πόσο κρίμα όμως είναι και άδικο, για τη σημερινή πατρίδα μας που τόσα δώρα δέχτηκε από τον Θεό, να απέχει της ευλογημένης παραδόσεως”

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

---

Ευαγγέλιο της Κυρ. Α΄ Λουκά (Μαρ. ε΄ 11) ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

π.Νικόλαος Μανώλης

Παράξενος ο τρόπος Του Κυρίου μας! Διδαχές και θαύματα ενώνονται σε μια πράξη μαρτυριακή με την οποία ελευθερώνει τους ανθρώπους εγκλωβίζοντάς τους σε μια απόκοσμη κατάσταση αγάπης ατελείωτης, υπέρχρονης, αδιανόητης. Απλώνει τα δίχτυα της Χάριτος και μας μαθαίνει τον τρόπο τους, πώς να τα απλώνουμε και πώς να αλιεύουμε και μείς, όχι τους ιχθύες της Γεννησαρέτ, αλλά τους ανθρώπους «τους καθήμενους εν σκότει». Οι απόστολοι καταρχάς ως αλιεύματα της Χάριτος, απολαμβάνουν την μυστική και ατέρμονη χαρά της θείας κλήσης και γίνονται και αυτοί σαν Τον Ιησού, παράξενοι με θαύματα και διδαχές.

        Ω! Χριστέ μου! Τι έκανες στους μαθητές σου! Πως ομοιάζουν με σένα! Έλεγε κάποτε ένας γέροντας πώς δεν έχει ανάγκη να δει πως ήταν Ο Χριστός, βλέπει τους Αγίους Του!

        Γίνανε πολύ καλοί ψαράδες οι Απόστολοι και δίδαξαν την τέχνη τους στους διαδόχους τους. Αυτό καλείται αποστολική διαδοχή που φτάνει έως τις ημέρες μας. Οι Χριστιανοί μπορούν να καλούνται και «αλιείς ανθρώπων». Άλλοι με τις διδαχές τους, άλλοι με θαύματα και σημεία και άλλοι και από τα δυο, ζούνε με Τον Θεό και Τον διαδίδουν. Βιώνουν τέτοια σχέση με το άυλο που από τα ατελείωτα θαύματα στην καθημερινότητά τους είναι σημειοφόροι!

        Αυτά είναι μια καθημερινότητα για την Εκκλησία Του Χριστού. Οι χριστιανοί ψηλαφούν οι ίδιοι Τον Χριστό και είναι έτοιμοι αυτό που ψηλάφισαν να το διδάξουν και με θαυμαστά σημεία να επιβεβαιώσουν την αλήθεια του. Γι αυτό κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο κάλεσμα της Εκκλησίας. Είναι βιωματικό και αληθινό. Όσοι αρνούνται αυτό το κάλεσμα, ίσως ακόμη να μην έφτασε η ώρα τους, η ευλογημένη στιγμή να πιαστούν από τα δίκτυα κάποιου αποστόλου Του Χριστού. Βέβαια είναι θλιβερό, στις ημέρες μας να υπάρχουν χριστιανοί που να μη νοιάζονται για τα θέματα την Πίστης και να μένουν προσκολλημένοι μόνο στα υλικά και αθειστικά συστήματα της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων.

        Πόσο κρίμα όμως είναι και άδικο, για τη σημερινή πατρίδα μας που τόσα δώρα δέχτηκε από τον Θεό, να απέχει της ευλογημένης παραδόσεως. Είναι η πιο ευλογημένη χώρα, όμως τείνουμε συνεχώς εμείς οι νεοέλληνες να απομακρυνόμαστε από Αυτόν. Και όσο θα μένουμε μακρυά Του, τόσο θα αναζητούμε τη σωτηρία μας σε συμφωνίες, προγράμματα και μνημόνια που δήθεν θα μας χαρίσουν ανάπτυξη και πρόοδο. Όμως αν συνεχίσουμε να αρνούμαστε τα δίχτυα της Χάριτος, ελπίδες για καλύτερες ημέρες δε θα μπορούμε να τρέφουμε. Μόνο με τον θαυματουργό Κύριό μας και τους Αγίους Του, μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι.

        Αυτό που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα μας αλλά και ο καθένας μας, το περιγράφει με τον ζωντανό του λόγο ο μακαριστός επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος.

        «Να τεντώσουμε το αυτάκι μας και ν’ ακούσουμε το λόγο του Θεού. Αν μπορούσα να χω όλη την Ελλάδα μπροστά μου, θα φώναζα: Όλοι μας απατήσανε, όλοι εκμεταλλεύθηκαν τη μικρά μας χώρα. Έξω πλέον αυτά. Ας ακούσουμε το ραδιοφωνικό σταθμό όχι του ενός και του άλλου, αλλά το ραδιοφωνικό σταθμό του ουρανού, τη φωνή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ν ἀκούσουμε το Χριστό και να κάνουμε μαζί του συμβόλαιο και να εκτελέσουμε το πρόγραμμά του.

        Με λίγα λόγια, η γλώσσα μας, που τώρα έγινε γλώσσα οχιάς, να σταματήση να βλαστημά το άγιο όνομά του, που σε καμμιά φυλή στον κόσμο δεν βλασφημείται έτσι όπως εδώ. Τα χέρια μας να σταματήσουν να κλέβουν και να παλαμίζουν μέρα – νύχτα το άγιο και ιερό Ευαγγέλιο με τους αμέτρητους όρκους. Τα πόδια μας να σταματήσουν να τρέχουν στα κέντρα διαφθοράς. Η καρδιά μας να σταματήση να βγάζη μίσος και κακία… Μ’ ένα λόγο, όλοι να βαδίσουμε το δρόμο του Θεού.

        Τότε, ω τότε! Δώστε μου μια Ελλάδα χωρίς βλαστήμια, χωρίς όρκους, χωρίς μοιχείες, πορνείες, διαζύγια…, δώστε μου μια Ελλάδα με Χριστό, και σας υπογράφω· τότε θα είνε ευλογημένοι οι κάμποι μας, ευλογημένα τα σπίτια μας, ευλογημένα τα πάντα. Χώμα θα πιάνουμε, μάλαμα θα γίνεται. Θα πεισθούμε εκ των πραγμάτων, ότι «ενός εστι χρεία» (Λουκ. 10,42), και θα ψάλλουμε όλοι μας· «Πλούσιοι (πλούσια μεγάλα κράτη) επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» (Ψαλμ. 33,11). Αμήν».

«Πώς είναι δυνατόν να προχωρήση αυτός ο κόσμος χωρίς τον σαρκί φανέντα Θεό;»Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Αδελφοί μου,

Ο ουρανός και πάλι ανοίγει και κατέρχεται ο Κύριός μας, γενόμενος άνθρωπος για να θεραπεύση το πρόσλημα, δηλαδή την ανθρώπινη φύση και να λυτρώση, με αυτή Του την κένωση, το ανθρώπινο γένος.

Ο Ιερός Χρυσόστομος ονομάζει την εορτή των Χριστουγέννων Μητρόπολη των Εορτών, επειδή είναι το κέντρο όλων των εορτασμών, η αιτία και η απαρχή όλων των πανηγυρισμών.

Η ιστορία υφαίνεται. με το υφάδι της άκρας ταπεινώσεως και συγκαταβάσεως του Θεού, ο Οποίος «αγάπη εστί» κατά τον Ιερώτατον Ευαγγελιστήν Ιωάννη και αγαπητικά προσφέρεται. και θυσιαστικά χαρίζεται, «ίνα οι άνθρωποι ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι».

Άραγε, θα κατανοήση ο άνθρωπος, ότι η μόνη πύλη σωτηρίας, η μόνη ελπίδα, η μόνη οδός για την υπέρβαση της φθαρτότητος και την απόλαυση της αιωνίου μακαριότητος είναι ο ενανθρωπήσας Θεός;

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να προχωρήση αυτός ο κόσμος χωρίς τον σαρκί φανέντα Θεό; Πώς θα ξεπεραστή η μεγάλη οδύνη ένεκα της ελλείψεως της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών της γης, χωρίς το ταπεινό προσκύνημα στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ;

Χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ζωή, αλλά κόλαση και θάνατος. Χωρίς τον Εμμανουήλ, οι λαοί παραπαίουν. Μακράν του Θεού οι πόλεμοι, τα μίση και τα πάθη σκιάζουν τον παγκόσμιο ορίζοντα. Ο σεβασμός στην ανθρώπινη προσωπικότητα εξέλιπε και ο φρικτός «ρατσισμός» είναι η τραγική επιβεβαίωση της αλλοτριώσεως του φρονήματος των ανθρώπων.

Όσοι πιστοί, λοιπόν, ας ζήσωμε το Μυστήριο της κενώσεως του Θεού και ας το κάνωμε υπόθεση της προσωπικής μας ζωής, της οικογενειακής, άλλα και της κοινωνικής γενικώτερα.

Η εορτή των Χριστουγέννων είναι και προσωπικός ανακαινισμός, αλλά και παγκόσμιος λυτρωμός. Είναι χαρά και αγαλλίαμα συμπάσης της κτίσεως. Η Εκκλησία μας σήμερα, ζώντας το αιώνιο παρόν, με την γλώσσα της αποκεκαλυμμένης και σωζούσης αληθείας, μιλάει λυτρωτικά στον άνθρωπο. «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου, ο δρακί την πάσαν εχων κτίσιν. Σήμερον ο Άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται…».

«Ό Παλαιός ήμερων παιδίον γέγονεν, ο επί θρόνου υψηλού και επηρμένου καθήμενος εν φάτνη τίθεται… επειδή τούτο θέλει. Θέλει γαρ την ατιμίαν ποιήσαι τιμήν, την αδοξίαν ενδύσαι δόξαν… Λαμβάνει μου την σάρκα, ίνα με αγιάση· δίδωσί μοι το Πνεύμα αυτού, ίνα με διασώση…».

Αδελφοί μου,

Δόξα τω ενανθρωπήσαντι. Θεώ και επί γης οφθέντι, διά τας πολλάς προς ημάς ευεργεσίας Του. Δόξα τω Θεώ, διότι εγεννήθημεν εν τω φωτί της γνώσεως Αυτού, εβαπτίσθημεν εις Χριστόν και ενεδύθημεν Αυτόν.

Δόξα τω φανέντι. Θεώ, διότι σήμερα ορθοδόξως εορτάζομε και θεοπρεπώς πανηγυρίζομε, γνωρίζοντες το μέγα της Οικονομίας Αυτού Μυστήριον.

Ο εορτασμός μας ας καταστή υπόθεση ουσιαστική, εσωτερική, βιωματική και λυτρωτική εμπειρία, ώστε ζώντας τα παρόντα μέσα στο κλίμα της αγάπης του γεννηθέντος Σωτήρος Χριστού, να ορώμεν τα μέλλοντα, τα άφθαρτα και αιώνια, τα οποία απολαμβάνουν ήδη οι θεούμενοι όλων των εποχών με πρώτη την Πανακήρατον Μητέρα Του, τους Αγίους Αγγέλους, τους Ποιμένας και τους Μάγους, τους Αποστόλους και Διδασκάλους, τους Οσίους και Μάρτυρας όλων των εποχών.

Αδελφοί μου,

«Χριστός γεννάται δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί γης υψώθητε».

Σας ασπάζομαι όλους πατρικώς εν φιλήματι αγίω και σας εύχομαι εκ βάθους καρδίας έτη πολλά και ευλογημένα.

Ο τρόπος και ο χώρος Γέροντας Εφραίμ, Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

Ο ησυχασμός δεν είναι μόνο για τους μοναχούς και για όσους έχουν αποταγεί τον κόσμο· είναι για κάθε αληθινό χριστιανό. Ησυχασμός είναι εσωτερική κατάσταση, είναι συνεχής «διαμονή εν τω Θεώ και καθαρότης νοός». Ησυχασμός είναι ο τρόπος με τον οποίο αποκαλύπτεται ο χώρος της καρδίας, το κέντρο της υπάρξεως του ανθρώπου, αυτό που μπορεί να χαρακτηρισθεί πρόσωπο.
Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Ο διάλογος πνευματικού και ψυχολόγου Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Δρ. Θεολογίας

Μία από τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ορθοδοξία στους καιρούς μας είναι και η ανάγκη να οριοθετήσει στις καρδιές των πιστών την θέαση της έναντι της ψυχολογίας, έναντι των επιστημών ψυχικής υγείας γενικότερα. Η θέση αυτή, πέρα από το θεωρητικό επίπεδο, πέρα από τον όποιο διάλογο είναι απαραίτητος να γίνει και ήδη έχει ξεκινήσει, χρειάζεται να μεταφερθεί στο επίπεδο της καθημερινότητας στα πρόσωπα κυρίως των ιερέων που επηρεάζουν τους πιστούς, τους γονείς, αλλά και όποιον τα προβλήματά του δεν φαίνεται να λύνονται μόνο διά της πνευματικής οδού.

Οι πιστοί έχουμε μια αίσθηση ότι ο Θεός υπάρχει για να λύνει όλα μας τα προβλήματα. «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», λέμε. Δεν έχουμε όμως διακρίνει ότι ο Θεός λύνει διά της πίστεως κυρίως τα προβλήματα προσανατολισμού στην ζωή μας, τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την πνευματική μας πορεία, με την σχέση μας με τον πλησίον, όταν Εκείνος κρίνει και όποτε Εκείνος κρίνει. Κάθε κατάσταση στην ζωή μας δεν έχει πάντοτε άμεση φανέρωση του θελήματος του Θεού. Κι αυτό διότι ο Θεός ξέρει τι είναι προς πνευματικό μας όφελος και τι όχι.

Ανάλογα συμβαίνει και με δοκιμασίες της υγείας μας. Δεν είναι μόνο ό,τι μας προκαλεί σωματικό πόνο. Είναι και η κατάσταση του νου και της ψυχής μας, η οποία συνδέεται με σωματικές ελλείψεις ή με αδυναμία διαχείρισης των ψυχικών μας δυνάμεων, με αποτέλεσμα να πάσχουμε. Καταστάσεις όπως η κατάθλιψη που προέρχεται από ψυχικά τραύματα, για τα οποία μπορεί και να μην είμαστε υπαίτιοι, αλλά να μην μπορούμε να βρούμε λύσεις, διότι στην ψυχή μας και στον νου μας γίνονται εμμονές, ενώ ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται και εξ αυτών, δεν μπορούν να λυθούν απαραίτητα μόνο διά της προσευχής και της εμπιστοσύνης στον Θεό. Και η επιστήμη άλλωστε δώρο του Θεού είναι. Αλλιώς ούτε και την ιατρική θα έπρεπε να την χρησιμοποιούμε, αλλά να παραμένουμε στην παθητικότητα του να αφήνουμε τον εαυτό μας μόνο στο έλεος του Θεού για κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη αρρώστια.

Αν κάτι μας δυσκολεύει στην πνευματική μας ζωή είναι να βρούμε το λεπτό, αλήθεια, όριο, ανάμεσα στο πού περιμένουμε και πού κινούμαστε κατά τα ανθρώπινα πλαίσια. Εδώ ο πιστός καλείται να συζητήσει με τον πνευματικό του και να δεχθεί συμβουλές προς τα πού θα κατευθυνθεί. Ο πνευματικός όμως, πέρα από τον φωτισμό της προσευχής που καλείται να έχει, αλλά και να κάνει για τον κάθε πιστό, χρειάζεται να έχει και την σχετική γνώση για τις δυνατότητες της επιστήμης και να μην θεωρεί την πίστη πανάκεια για ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν μ’ αυτήν και μόνο.

Ο πνευματικός μπορεί να βοηθήσει τον πιστό στην οδό της συγχώρεσης. Στην οδό της υπομονής. Στην οδό της προσευχής. Να συνεχίσει δηλαδή την όποια εργασία μπορεί ένας καταρτισμένος ειδικός στην ψυχική υγεία να κάνει και να την τροφοδοτήσει με την δύναμη της πίστης. Η Ορθοδοξία σε έναν κόσμο ολοένα και πιο ψυχολογικοποιημένο, δεν χρειάζεται να λειτουργεί στην λογική των μαγικών συνταγών, αλλά ούτε και να κλείνει την πόρτα στον διάλογο. Όπως το πατερικό ήθος μας διδάσκει, ας πάρουμε ό,τι υγιές και χρήσιμο από την επιστήμη και ας το μπολιάσουμε με την δύναμη της πίστης. Δεν θα χάσουμε!

themistoklismourtzanos.blogspot.com

Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές…

Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές…
Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται πως θα γνωρίσει τα πάντα με το νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γι᾿ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνο με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σ᾿ αυτές δείχνει τα έργα Του, που είναι ακατάληπτα για το νου μας. Με τον φυσικό μας νου μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τα γήινα πράγματα, κι αυτά μερικώς, ενώ ο Θεός και όλα τα ουράνια γνωρίζονται με το Άγιο Πνεύμα.

Μερικοί μοχθούν σ᾿ όλη τους τη ζωή για να μάθουν τι υπάρχει στον ήλιο ή στη σελήνη ή κάτι παρόμοιο, αλλ᾿ αυτά δεν ωφελούν την ψυχή. Αν όμως προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε τι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, τότε θα βλέπαμε στην ψυχή του αμαρτωλού σκοτάδι και κόλαση. Και είναι ωφέλιμο να το ξέρουμε, γιατί θα είμαστε αιώνια είτε στη Βασιλεία είτε στην κόλαση.
Κύριος έδωσε στη γη το Άγιο Πνεύμα. Και όσοι το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους.

Ίσως πεις: «Γιατί λοιπόν δεν έχω και εγώ μία τέτοια χάρη»; Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις σύμφωνα με το δικό σου θέλημα.
Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στη ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι᾿ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.
Έτσι δόθηκε στον Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λουκ. 1:38).
Αν λέγαμε κι εμείς, «Ιδού ο δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», τότε τα ευαγγελικά λόγια του Κυρίου θα ζούσαν στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ᾿ όλον τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία.
Αλλά μολονότι τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ᾿ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξαστεί και στον ουρανό και στη γη.

Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Μακαριστή ύπαρξη είναι το Θείο…

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Αληθινά δε μακαριστή ύπαρξη είναι το Θείο.
Γιατί ό,τι και να υποθέσουμε πως είναι το Θείο, μακαριότητα είναι εκείνη η καθαρή ζωή, το ανεκδιήγητο και ακατάληπτο αγαθό, το ανέκφραστο κάλλος, αυτό που είναι όλο χάρη και σοφία και δύναμη, το αληθινό φως, η πηγή κάθε αγαθότητας, η ανώτερη εξουσία όλων, το μόνο ποθητό, αυτό που πάντα είναι το ίδιο, η παντοτινή αγαλλίαση, η αιώνια ευφροσύνη, για την οποία θα μπορούσε κανείς να πει πολλά, κι όμως να μην έχει πει τίποτε το ισάξιο. Γιατί ούτε ο νους πλησιάζει τον Θεό, μα, κι αν ακόμη μπορέσουμε να κατανοήσουμε κάτι από τα υψηλοτέρα γι’ Αυτόν, με κανέναν λόγο δεν εκφράζεται αυτό που θα γίνει κατανοητό.

Τι είναι η αδιάλειπτος προσευχή;

Τι είναι η αδιάλειπτος προσευχή;
Η συνεχής προσευχή χωρίζει το νου απ’ όλα τα νοήματα και έτσι τον εμφανίζει γυμνό από περισπασμούς ενώπιον του Θεού· διότι τα νοήματα προκαλούνται από διάφορα πράγματα. Τα δε πράγματα είναι άλλα αισθητά και άλλα νοητά.

Εφ’ όσον λοιπόν ο νους διακινείται μέσα στην περιοχή των πραγμάτων αυτών, αυτά συλλαμβάνει και αυτά τα νοήματα περιφέρει. Η δε χάρη της προσευχής φέρνει τον νου σε επαφή με το Θεό. Αφού δε τον ενώσει με το Θεό, τον χωρίζει απ’ όλα τα νοήματα· τότε ο νους γυμνός πλέον επικοινωνεί μαζί Του και γίνεται θεοειδής. Αφού δε γίνει θεοειδής, ζητεί από το Θεό τα πρέποντα κι έτσι δεν σφάλλει ποτέ στα αιτήματά του, διότι πάντοτε η παράκλησή του πραγματοποιείται από το Θεό.
Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας διατάσσει: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε…», για να πετύχουμε με την διαρκή συνάφεια του νου μας με το Θεό, σιγά-σιγά την αποκοπή του από κάθε προσκόλληση στα υλικά.

Ερώτηση: Και πώς ο νους μπορεί να προσεύχεται συνεχώς, εφ’ όσον όταν ψάλλουμε ή διαβάζουμε ή συνομιλούμε ή διακονούμε, ο νους διαμοιράζεται σε πολλά νοήματα και θεωρήματα;
Απόκριση: Η Αγία Γραφή τίποτε το αδύνατον δεν προστάζει, αφού κι ο ίδιος ο Απόστολος και έψαλλε και διάβαζε και δίδασκε και διακονούσε και υπέφερε από τους διωγμούς, κι όμως προσευχόταν αδιαλείπτως.
Διότι αδιάλειπτος προσευχή είναι το να έχουμε το νου πάντοτε προσηλωμένο με πολλή ευλάβεια και πόθο στο Θεό· να εξαρτάται πάντοτε ο άνθρωπος από την ελπίδα προς Αυτόν και να στηρίζει το θάρρος του για όλα τα έργα του σ’ Αυτόν· όλα όσα συμβαίνουν να τα αντιμετωπίζει όπως ο Απόστολος, που έλεγε σ’ όλες τις περιστάσεις: «ποιός μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; θλίψη ή στενοχώρια ή πείνα…, ή μαχαίρι;» (Ρωμ. 8, 35).
Και κατόπιν διαβεβαιώνει, συνεχίζοντας: «είμαι βέβαιος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μελλοντικά ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποιο άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας».
Αυτή λοιπόν την εσωτερική εργασία είχε ο Απόστολος προσευχόμενος συνεχώς και αδιαλείπτως· διότι σε όλα του τα έργα, όπως είπαμε, και σε όλα όσα του συνέβαιναν είχε εξαρτήσει τον εαυτό του από την ελπίδα προς το Θεό.
Γι’ αυτό και όλοι οι Άγιοι έχαιραν πάντοτε στις θλίψεις που τους συνέβαιναν, για να συνηθίσουν να ελπίζουν στο Θεό. Έχω λοιπόν τη γνώμη, ότι αυτή είναι η ασύγκριτη και καθαρή κατάσταση της προσευχής.
Να κατορθώσει δηλαδή ο νους να βρεθεί έξω από τη σάρκα και τον κόσμο και να προσεύχεται τελείως απαλλαγμένος από την ύλη και τις μορφές του κόσμου.
Αυτός λοιπόν που θα κατορθώσει να διατηρήσει ακέραιη αυτή την κατάσταση της ψυχής, αυτός πραγματικά προσεύχεται αδιαλείπτως.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Ο κόσμος της Προσευχής, Εκδόσεις Κάλαμος

Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού…

Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού…
Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία. Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. Σε κείνο πού η ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.

Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί. Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.
Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό. Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ’ αυτόν θα φυλαχτείς.
Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;
Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού. Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας;
Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ’ αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας.
Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου