Γέροντας Κλεόπας Ηλίε: Να, λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής!

Γέροντας Κλεόπας Ηλίε: Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ’ αυτόν τον κόσμο!

Γνώρισα μερικούς ερημίτες που ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το μοναστήρι Συχαστρία, τη σκήτη Σύχλα, τη μονή Παλαιά Αγαπία, αλλά πόσο είχαν προοδεύσει στην αρετή μόνον ο Θεός το γνωρίζει.


Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν από τον κόσμο.

Την καρδιακή προσευχή είχαν επίσης πατέρες από το μοναστήρι μας, όπως ο π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ο π. Παΐσιος Νικητένκου που ήταν επί δεκαετίες ο μάγειρας της μονής μας († 1970) και ίσως ο κατά σάρκα αδελφός μου μοναχός Γεράσιμος Ηλίε.

Όμως η καρδιακή προσευχή είναι ένα μυστικό έργο που το γνωρίζει μόνο ο Θεός, και αυτός που την έχει δύσκολα τη λέει στους άλλους.

Μάλιστα μερικές φορές ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι έχει την καρδιακή προσευχή.

Υπάρχουν και λαϊκοί που έχουν αυτή την προσευχή, ώστε ξεπερνούν ακόμη και αυτούς τους μοναχούς.

Να σας πω ένα θαυμαστό γεγονός που είδα εδώ στην εκκλησία της Μονής μας πριν από δέκα χρόνια.

Βρισκόμουν στο άγιο Βήμα. Είχα έλθει στην εκκλησία από τις 4 το πρωί και διάβαζα την θεία Μετάληψη μπροστά από την αγία Τράπεζα γονατιστός.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε μέσα μια γυναίκα να προσευχηθεί, η οποία είχε έλθει από το βράδυ στο μοναστήρι. Δεν τη γνώριζα.

Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες. Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν στην εκκλησία. Ήταν σκοτάδι, διότι ήταν τότε χειμώνας.

Σαν την είδα να προσεύχεται τόσο θερμά, την παρατηρούσα συνεχώς από την Ωραία Πύλη. Εκείνη πήγε και γονάτισε στο μέσο της εκκλησίας, ύψωσε τα χέρια της ψηλά και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια: «Κύριε, μη με εγκαταλείπεις! Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!»

Εγώ τότε είδα ένα λαμπρό κίτρινο φως γύρω της και τρόμαξα. Κατόπιν η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στην γη και προσευχόταν σιωπηλά· η φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε μεγάλωσε περισσότερο και μετά σιγά σιγά εξαφανίσθηκε.

Αφού έσβησε εκείνο το θείο φως, η γυναίκα σηκώθηκε και βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά χωριά μας.

Να, λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής! Να, που και οι λαϊκοί ξεπερνούν τους μοναχούς!

Εγώ έκανα μετά Προσκομιδή και από τη μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο χέρι. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ’ αυτόν τον κόσμο!

Πηγή: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ



Από το άρθρο: «Διάλογοι περί προσευχής». Περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 10 (1985)