Πως ο διάβολος κάνει την μετάνοια φαρισαϊσμό, σκληρότητα και φανατισμό

 ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ


Ο πονηρός, όμως, διάβολος που θέλει όλα τα καλά μας να τα διαστρέφει και όλες τις δωρεές του Θεού να τις αχρηστεύει, προσπαθεί να μας οδηγήσει σε μια παραμόρφωση της μεγάλης δωρεάς της μετανοίας και πάρα πολλές φορές το καταφέρνει. Αλλοιώνει μέσα μας το πραγματικό φάρμακο της μετανοίας και το μετατρέπει σε δηλητήριο. Μετατρέπει τη μετάνοιά μας σε φαρισαϊσμό, σκληρότητα και φανατισμό. Και ενώ η πραγματική μετάνοια είναι εν Αγίω Πνεύματι δωρεά θερμαίνει, γλυκαίνει, καλοσυ­νεύει δηλαδή ομορφαίνει τον άνθρωπο, η δαιμονική της παραμόρφωση την καθιστά ευάλωτο ψυχολογικό γεγονός και φαινόμενο, που δεν αναγεννά τον άνθρωπο, αλλά αντιθέτως τον καθιστά κομπλεξικό, σκυθρωπό, προβληματικό, στενοκέφαλο, φανατικό, σκληρό και μίζερο.


Ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πορεία αυτής της παραμόρφωσης. Κάποια στιγμή ο Θεός από αγάπη παραχωρεί να ζήσουμε οξέως τον πόνο της αμαρτίας. Πολλές φορές, μάλιστα, παραχωρεί να ζήσουμε αυτόν τον πόνο, το αναπότρεπτο σύμπτωμα της αμαρτίας στην ψυχή μας αλλά και στο σώμα μας. Ο Θεός αποσκοπεί με αυτόν τον τρόπο στην από μέρους μας αναθεώρηση της ζωής μας. Αυτό μερικοί το ονομάζουν «πρόθεση των συμπτωμάτων».

Επίσης, την ίδια στιγμή ο Θεός παρουσιάζει μπροστά μας πρόσωπα ή γεγονότα που μας επηρεάζουν, αλλοιώνουν την καλή αλλοίωση και μας εμπνέουν την επιθυμία για έξοδο από την τελμάτωση της αμαρτίας. Τότε, εμείς ελεύθερα ασπαζόμαστε τον δρόμο της μεταστροφής και διψάμε την ελευθερία από τα δεσμά των ολέθριων παθών.

Αγωνιζόμαστε να ακολουθήσουμε έναν καινούργιο τρόπο ζωής. Όλοι τότε βλέπουνε, πολλάκις δε και θαυμάζουνε, τη μεταστροφή μας. Εδώ, όμως, χρειάζεται τεταμένη η προσοχή μας. Αν η σχέση μας με τον Θεό δεν είναι σχέση ταπείνωσης και γνήσιας αγάπης, τότε η μεταστροφή μας στρέφεται σε διαστροφή και καταλήγει σε καταστροφή. Το ασφαλέστερο κριτήριο για να καταλάβουμε ότι η μετάνοιά μας έχει γνησιότητα είναι ο τρόπος που τοποθετούμαστε απέναντι στον συνάνθρωπό μας και μάλιστα τον αδύναμο, τον μπερδεμένο, τον ρυπαρό, τον αμαρτωλό.

Αν θέλουμε να κάνουμε τον διδάσκαλο, αν θέλουμε να λογαριάζεται η γνώμη μας, αν καταδικάζουμε τον εμπαθή αν κρίνουμε τον αμαρτωλό, αν περιφρονούμε τον αδύναμο, αν επιπλήττουμε τον μπερδεμένο, αν αποστρεφόμαστε τον ρυπαρό, τότε, ας μη πλανώμεθα, βρισκόμαστε σε διαστροφή της μετανοίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως τα πνευματικά μας κατορθώματα και πολύ περισσότερο οι δωρεές του Θεού απαιτούν συνεχή εργασία για να διατη­ρούνται, να αυξάνονται και να ωριμά­ζουν μέσα μας. Δεν σημαίνει πως, ό,τι εφάπαξ κατανοήσαμε, βιώσαμε ή ελάβαμε, αυτό θα είναι δεδομένο και μόνιμο μέσα μας διά παντός. Μπορεί μια στιγμή να ζήσαμε τον μόχθο και τον πόνο της αμαρτίας και να την αποστραφήκαμε, πρέπει, όμως,να διατηρήσουμε εγκόπως αυτήν την αποστροφή.

Μπορεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας να γευθήκαμε τη δωρεά και την παράκληση του Θεού και να Τον αποδεχθήκαμε με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη, πρέπει, όμως, να διατηρήσουμε αυτήν την έκπληξη και την ταπείνωση στη σχέση μας μαζί Του.

Η μόνιμη αποστροφή προς την αμαρτία και η συνεχής οικοδόμηση και ανακαίνιση της εν ταπεινώσει σχέσεώς μας μαζί Του, συνιστούν τη γνήσια μετάνοια, η οποία εκφράζεται όλως απαραιτήτως και στη σχέση μας και κοινωνία μας μετά πάντων των αδελφών μας.

Άνθρωπος ταπεινός με τον Θεό και εγωιστής με τον συνάνθρωπο είναι άνθρωπος ψευδής και αυτοαναιρούμενος. Αυτός που ζητά έλεος και χάρη από τον Θεό και φέρεται σκληρά και άτεγκτα στον πλησίον είναι αθεράπευτα υποκριτής και φονεύς του εαυτού του. Δεν ήπιε το φάρμακο της μετανοίας, αλλά το δηλητήριο της αλαζονείας.

Αρχ. Νικόδημος Κανσίζογλου, Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας

orthodoxia.online – Η Ορθόδοξη ματιά στα γεγονότα